Το μωρό έπαθε κρίση. Μαζί του κι εμείς. Εκλαιγε σπαραχτικά συνέχεια και δεν σταματούσε ούτε με αγκαλιές, ούτε με τη νέα πάνα, ούτε με την στάση των κολικών, ούτε στο στήθος. Φύγαμε έντρομοι από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού αλλά πριν φτάσουμε σε νοσοκομείο ο μικρός κοιμήθηκε. Ακόμα κοιμάται. Πάει ο βραδυνός του ύπνος σήμερα. Ούτε μπανάκι, ούτε βολτίτσα, ούτε παιγνιδάκια, ούτε παιδικό πάρτυ διδύμων. Τον κοιτάζω ώρες όταν κοιμάται. Νομίζω πως είναι το καλύτερο αγχολυτικό.
σήμερα μετά από τρισίμισι μήνες κατάφερα για πρώτη φορά να διαβάσω σαββατιάτικες εφημερίδες. Το καλύτερο όλων του Σταύρου Θεοδωράκη στα ΝΕΑ για τους τσιγγάνους που όρμησαν στο τριχίλιαρο του Καραμανλή. «Εμείς πεινάμε περισσότερο» του είπε μια μάνα τσιγγάνα κάποτε...Κι έτσι είναι. Χάρηκα πολύ που κάποιος σκέφτηκε όπως κι εγώ προχθές για τους τσιγγάνους. Θυμάμαι μια αδύνατη γριούλα τσιγγάνα που την ρωτούσε ένας ρεπόρτερ από κανάλι με εξεταστικό ύφος σε ποιό χωριό είναι το σπίτι της που κάηκε, προφανώς για να την ξεσκεπάσει, κι αυτή κάτι ψέλλιζε.
Μια ολόκληρη κοινωνία στο περιθώρειο οι τσιγγάνοι. Θυμάμαι και τα μωρά τους στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.
Αν ήμουν δημοσιογράφος εκεί θα πήγαινα. Υπάρχει ένας δωμάτιο με 20 (ή 28?) κρεββάτια (!) κάπου στον πρώτο όροφο. Εκεί γεννούν οι τσιγγάνες. Γκέτο μέσα στο «γκέτο», γιατί «γκέτο έχει καταντήσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Και το αφήνουν επίτηδες να κατατρακυλύσει ολοένα και χαμηλότερα για να οδηγήσουν τις γυναίκες στα πανάκριβα δωμάτια των ιδιωτικών μαιευτηρίων.
(Σάββατο απόγευμα λίγο πριν βρέξει. Γάλα στο ψυγείο 110 ml, το έβγαλα ξημερώματα στις 4.00. Διάθεση: μελαγχολική).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου