Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

οι μικρές ζουζουνιές

...που οδηγούν σε μεγάλα ελλατώματα?

1ον Πετάμε ότι βρούμε μπροστά μας. Πίσω απο τον καναπέ. Πάνω απο τα κάγκελα. Πάνω κι απ την ειδική σίτα στα κάγγελα της βεράντας που παίζουμε! Ανάμεσα απο τα φύλλα του γιούκα που ανακαλύψαμε τρύπα. Μέσα στο μπολ με το νερό του Γκούμι. Στον Γκούμι που τρέχει έντρομος να σωθεί. Επάνω μας.
Πετάμε την άμμο πάνω στα άλλα παιδάκια όταν είμαστε στο πάρκο που έχει και αμμόχωρο. Μαζεύουμε χαλικάκια και τα πετάμε στα περιστέρια. Εκτοξεύουμε με δύναμη τα κομπολόγια του παππού στο πάτωμα. Πετάμε ότι μπουκαλάκι υπάρχει στο μπάνιο μέσα στην μπανιέρα την ώρα του βραδυνού μπάνιου.


2ον Φτύνουμε. Οταν δεν θέλουμε άλλο φαγητό, απλά το φτύνουμε. Κι επειδή ακόμα δεν μπορούμε να φτύσουμε ακριβώς, το φέρνουμε με την γλωσίτσα στην άκρη του στόματος και απλά το βγάζουμε έξω. Οταν πίνουμε νερό και το γυρνάμε στον χαβαλέ κάνουμε κόλπο και το εκποξεύουμε.


3ον Είμαστε ανυπόμονοι και όταν πέφτουμε λόγω στραβοπατήματος ή εμποδίου μπήγουμε τα κλάματα! Πότε θα γίνει άντρας?


4ον Είμαστε επίμονοι (και στο τέλος κερδίζουμε...): πολιορκούμε το κοντρόλ και παίζουμε με τα κουμπάκια μέχρι που όλοι οι άλλοι βγαίνουν νοκ άουτ.


5ον Δεν ακούμε. ΠΧ φωνάζει η γιαγιά/παππούς/μαμά/μπαμπάς 'μην βγεις έξω' αλλά εμείς σκάμε χαμόγελο και προχωράμε στον στόχο.


6ον Είμαστε γκρινιάρηδες. Ουά ουά με το παραμικρό. ΠΧ όταν μας μαλώνουν. Παντελής έλλειψη ψυχραιμίας δηλαδή. Η μήπως είμαστε ακόμα μικροί?


ΥΓ μου το είπε ένας φίλος προχθές. είχαμε πάει στο πάρτυ της νονάς απο τις 6.00 και φύγαμε στις 8.30, (δηλαδή χάσαμε όλο το πάρτυ) αλλά πριν προλάβαμε τον μπάρμαν που έκοβε λάιμ για το μοχίτο και κάναμε αντανακλαστικά «μάθημα» του τύπου, «λάιμ είναι πράσινο λεμόνι, ξαδελφάκι του λεμονιού, μύρισε να δεις τι ωραία μυρίζει» και τότε ο Ιπποκράτης παρατήρησε: μα γιατί όλοι οι γονείς μιλάτε σε ...πρώτο πλυθυντικό. Και τότε συνειδητοποίσα πως πράγματι έτσι είναι, συνέχεια λέμε «ένα να μάθουμε αυτό» ή «και τώρα θα κάνουμε εκείνο» ...Ενώ στην πραγματικότητα θα πρεπε να λέμε «κοίτα τι είναι αυτό» διαχωρίζοντας τον εαυτό μας απο την διαδικασία γιατί εμείς υποτίθεται τα ξέρουμε ολα αυτά, ή μήπως όχι και μας αρέσει που ανακαλύπτουμε ξανά την ζωή μαζί με τα παιδιά μας?