Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Γρήγορα τιμωρία!

...του είπα και με κοίταξε ενθουσιασμένος!
Προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες: πήρα το καρεκλάκι του κι έψαξα μια γωνία στον χώρο που να μην είναι στο δωμάτιό του (για να μην το ταυτίσει με κάτι κακό), ούτε και κάποια γωνιά που βλέπει σε παράθυρο ή κοντά σε παιγνίδια ή σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί διασκεδαστικό. Η τιμωρία είναι τιμωρία. Και πρέπει να είναι σκληρή.
Ο Δημήτρης με παρακολουθεί εν τω μεταξύ γιατί όλα τα παραπάνω τα λέω φωναχτά. Παίρνω λοιπόν το περίφημο καρεκλάκι και το βάζω γωνία πόρτας με τοίχο (πίσω απο την πόρτα) έτσι που να βλέπει μόνο τοίχο.
Κάτσε, του λέω με (νομίζω) αυστηρό τόνο. Κάτσε κάτω (όπως λέμε και στον Γκούμι) επαναλαμβάνω αλλά δεν χρειάζεται επανάληψις γιατί ο δεκαεπτάμηνος πάει σφαίρα και έχει ήδη καθίσε και περιμένει με (όϊμε!) αμείωτο ενθουσιασμό την συνέχεια σ'αυτό το νέο ...παιγνίδι!
Τι κι αν το ύφος είναι αυστηρό. Τι κι αν του λέω κοφτά «θα καθίσεις εδώ για μισό λεπτό χωρίς να κοιτάς δεξιά κι αριστερά, είσαι τιμωρία γιατί έριξες πάνω στο φόρεμα της μαμάς καφέ» δεν πιάνει τίποτα. Κάθεται, με κοιτάζει, γελάει, και μετά σηκώνεται σφαίρα και αποχωρεί απο την γωνία της τιμωρίας.
Πείτε μου τι έκανα λάθος?