Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Μήπως να κάνουμε και κάτι;

...Τόσες μέρες πέρασαν κι ευτυχώς δεν γυρίσαμε στον καναπέ μας. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νοιώθω ότι λυπάμαι που ο Δημήτρης είναι τόσο μικρός και δεν μπορούμε να πάμε στις διαδηλώσεις. μπορώ φυσικά να του μιλήσω γι'αυτό αλλά δεν είναι το ίδιο..σήμερα περνώντας απέναντι απο το φανάρι Λ. Αμαλίας, στην γωνία με την Βουλή πέρασα ξυστά απο άντρες των ΜΑΤ και αστυνομικούς. Το κομμάτι της Λ. Αμαλίας ήταν άδειο εντελώς, στο βάθος στην άλλη γωνία της Βουλής απέναντι απο την Μεγάλη Βρετανία είδα τους διαδηλωτές να πορεύονται ειρηνικά. Τι υπήρχε ανάμεσά τους; Ενας μπαμπάς με ένα ...δίχρονο, άντε τρίχρονο πιτσιρίκι που κοιτούσαν τους διαδηλωτές! Ομολογώ ότι με έπιασε πανικός στην ιδέα ότι αν ξέσπαγαν συγκρούσεις και έπεφταν δακρυγόνα το νήπιο θα ήταν στην περιοχή. Το είπα στους αστυνομικούς και ένας μουρμούρισε: κι εμείς το βλέπουμε αλλά τι να του πούμε; δεν το καταλαβαίνει; αν πάμε να του μιλήσουμε μπορεί και να μας βρίσει. τελικά όμως πήγε στον άντρα και του είπε να απομακρυνθεί απο τον χώρο.
Μέχρι να φτάσω στην κάτω γωνία της πλατείας Συντάγματος, στο φανάρι της Φιλλελήνων άκουσα τα δακρυγόνα και τις κροτίδες...μετά έγινε χαμός.
Τα πιτσιρίκια που βγήκαν στους δρόμους μας λένε πολλά πράγματα, σπουδαία πράγματα. Ομως αυτή την στιγμή αισθάνομαι ότι πάμε κατά διαόλου σε κάθε επίπεδα και δεν βλέπω έξοδο απο το τούνελ.
Φαίνεται σαν οι πολιτικοί να μην νοιάζονται για την χώρα. Να μην αγαπούν ούτε την χώρα, ούτε τους ανθρώπους της.
Αλλιως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αφήνουν τα δημόσια σχολεία να καταρρέουν. Τα δημόσια νοσοκομεία να καταρρέουν. Γιατί δεν κάνουν τίποτα για τους πολλούς, αλλά είναι σα να στραγγίζουν ότι υπάρχει τριγύρω απο θετική ενέργεια, από πόρους, από δημιουργικότητα.
Τίποτε που να δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει όραμα, υπάρχουν στόχοι, υπάρχουν προοπτικές και λόγοι για να ζήσει κανείς σ αυτή την χώρα. Το πιο ωραίο το είπε ένας δεκατριάχρονος γιος ενός φίλου: Οταν ο μπαμπάς του του είπε 'έλα να μιλήσουμε' για όσα συμβαίνουν, τότε ο γιος του του είπε 'μήπως αντί όλο να μιλάμε, να κάνουμε και κάτι';

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ας γίνει η θυσία του Αλέξη

αφορμή για να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας...κοιτάζω το μωρό μου στα μάτια και όπως όλοι τρέμω με την ιδέα μην πάθει κάτι. αυτό όμως είναι κοινοτυπία.
το θέμα είναι να θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια κι όταν θα είναι 15 χρονών..θα μπορώ? Δουλεύω απ το πρωι μέχρι το βράδυ όπως κι ο μπαμπάς του για να μην του λείψει τίποτα. ομως του λοίπει η παρουσία μας. μας το λέει με τον τρόπο του κάθε στιγμή..Κι ύστερα θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι ούτε το καλο σχολείο που πηγαίνει θα του εξασφαλίσει την ευτυχία, ούτε τα διδακτορικά την επιτυχία..θα καταλάβει ότι ζει σε μια χώρα που σε λίγα χρόνια θα ανοίγει την βρύση και θα μετράει τις σταγόνες του νερού, θα υπογράφει σύμβαση εργασίας χειρότερη απο αυτή που είχαν υπογράψει οι γονείς του, θα κοιτάζει γύρω του και θα βλέπει εμάς και τοςυ συνομιλήκους μας που είμαστε η γενιά επάνω στην οποία θα σκάσει το ασφαλιστικό..μια χώρα καλοζωισμένων γερόντων η οποία επιβιώνει ως βαμπίρ απ το δικό του αίμα. θα δει πως το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει για να συντηρηθούν οι γέροι που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους σύνταξη, κάτι που ο ίδιος είναι αμφίβολο εάν θα έχει...
ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Και για τον 37χρονο που σκότωσε εμείς φταίμε. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος, ετσι αισθάνομαι..εχουμε άραγε ακόμα καιρό να το διορθώσουμε?

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Γρήγορα τιμωρία!

...του είπα και με κοίταξε ενθουσιασμένος!
Προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες: πήρα το καρεκλάκι του κι έψαξα μια γωνία στον χώρο που να μην είναι στο δωμάτιό του (για να μην το ταυτίσει με κάτι κακό), ούτε και κάποια γωνιά που βλέπει σε παράθυρο ή κοντά σε παιγνίδια ή σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί διασκεδαστικό. Η τιμωρία είναι τιμωρία. Και πρέπει να είναι σκληρή.
Ο Δημήτρης με παρακολουθεί εν τω μεταξύ γιατί όλα τα παραπάνω τα λέω φωναχτά. Παίρνω λοιπόν το περίφημο καρεκλάκι και το βάζω γωνία πόρτας με τοίχο (πίσω απο την πόρτα) έτσι που να βλέπει μόνο τοίχο.
Κάτσε, του λέω με (νομίζω) αυστηρό τόνο. Κάτσε κάτω (όπως λέμε και στον Γκούμι) επαναλαμβάνω αλλά δεν χρειάζεται επανάληψις γιατί ο δεκαεπτάμηνος πάει σφαίρα και έχει ήδη καθίσε και περιμένει με (όϊμε!) αμείωτο ενθουσιασμό την συνέχεια σ'αυτό το νέο ...παιγνίδι!
Τι κι αν το ύφος είναι αυστηρό. Τι κι αν του λέω κοφτά «θα καθίσεις εδώ για μισό λεπτό χωρίς να κοιτάς δεξιά κι αριστερά, είσαι τιμωρία γιατί έριξες πάνω στο φόρεμα της μαμάς καφέ» δεν πιάνει τίποτα. Κάθεται, με κοιτάζει, γελάει, και μετά σηκώνεται σφαίρα και αποχωρεί απο την γωνία της τιμωρίας.
Πείτε μου τι έκανα λάθος?

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

οι μικρές ζουζουνιές

...που οδηγούν σε μεγάλα ελλατώματα?

1ον Πετάμε ότι βρούμε μπροστά μας. Πίσω απο τον καναπέ. Πάνω απο τα κάγκελα. Πάνω κι απ την ειδική σίτα στα κάγγελα της βεράντας που παίζουμε! Ανάμεσα απο τα φύλλα του γιούκα που ανακαλύψαμε τρύπα. Μέσα στο μπολ με το νερό του Γκούμι. Στον Γκούμι που τρέχει έντρομος να σωθεί. Επάνω μας.
Πετάμε την άμμο πάνω στα άλλα παιδάκια όταν είμαστε στο πάρκο που έχει και αμμόχωρο. Μαζεύουμε χαλικάκια και τα πετάμε στα περιστέρια. Εκτοξεύουμε με δύναμη τα κομπολόγια του παππού στο πάτωμα. Πετάμε ότι μπουκαλάκι υπάρχει στο μπάνιο μέσα στην μπανιέρα την ώρα του βραδυνού μπάνιου.


2ον Φτύνουμε. Οταν δεν θέλουμε άλλο φαγητό, απλά το φτύνουμε. Κι επειδή ακόμα δεν μπορούμε να φτύσουμε ακριβώς, το φέρνουμε με την γλωσίτσα στην άκρη του στόματος και απλά το βγάζουμε έξω. Οταν πίνουμε νερό και το γυρνάμε στον χαβαλέ κάνουμε κόλπο και το εκποξεύουμε.


3ον Είμαστε ανυπόμονοι και όταν πέφτουμε λόγω στραβοπατήματος ή εμποδίου μπήγουμε τα κλάματα! Πότε θα γίνει άντρας?


4ον Είμαστε επίμονοι (και στο τέλος κερδίζουμε...): πολιορκούμε το κοντρόλ και παίζουμε με τα κουμπάκια μέχρι που όλοι οι άλλοι βγαίνουν νοκ άουτ.


5ον Δεν ακούμε. ΠΧ φωνάζει η γιαγιά/παππούς/μαμά/μπαμπάς 'μην βγεις έξω' αλλά εμείς σκάμε χαμόγελο και προχωράμε στον στόχο.


6ον Είμαστε γκρινιάρηδες. Ουά ουά με το παραμικρό. ΠΧ όταν μας μαλώνουν. Παντελής έλλειψη ψυχραιμίας δηλαδή. Η μήπως είμαστε ακόμα μικροί?


ΥΓ μου το είπε ένας φίλος προχθές. είχαμε πάει στο πάρτυ της νονάς απο τις 6.00 και φύγαμε στις 8.30, (δηλαδή χάσαμε όλο το πάρτυ) αλλά πριν προλάβαμε τον μπάρμαν που έκοβε λάιμ για το μοχίτο και κάναμε αντανακλαστικά «μάθημα» του τύπου, «λάιμ είναι πράσινο λεμόνι, ξαδελφάκι του λεμονιού, μύρισε να δεις τι ωραία μυρίζει» και τότε ο Ιπποκράτης παρατήρησε: μα γιατί όλοι οι γονείς μιλάτε σε ...πρώτο πλυθυντικό. Και τότε συνειδητοποίσα πως πράγματι έτσι είναι, συνέχεια λέμε «ένα να μάθουμε αυτό» ή «και τώρα θα κάνουμε εκείνο» ...Ενώ στην πραγματικότητα θα πρεπε να λέμε «κοίτα τι είναι αυτό» διαχωρίζοντας τον εαυτό μας απο την διαδικασία γιατί εμείς υποτίθεται τα ξέρουμε ολα αυτά, ή μήπως όχι και μας αρέσει που ανακαλύπτουμε ξανά την ζωή μαζί με τα παιδιά μας?

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Και ξαφνικά η γιαγιά αντιλαμβάνεται οτι ο μικρος δεν ειναι στο σπίτι!

....και παθαίνει πανικό!
Η εξώπορτα κλειστή κι ο Δημήτρης άφαντος. Ωσπου ακούει μια φωνούλα σα νιαούρισμα απ'έξω. Ανοίγει με την ψυχή στο στόμα την πόρτα και βλέπει τον 15μηνο να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια! Δείχνει λιγάκι τρομαγμένος αλλά συνεχίζει ακάθεκτος.
Εμείς τα χρειαστήκαμε.
Πόσο χρειάζεται για να συμβεί το «κακό»; Δευτερόλεπτα. Ομως άλλο να το διαβάζεις στα εγχειρίδια κι άλλο να το ζεις. «Συνέβη κάτι κωμικοτραγικό» ήταν το σχόλιο του Στάθη ο οποίος αντιμετωπίζει με παροιμοιώδη ψυχραιμία ότι συμβαίνει.
Η ιστορία των δευτερολέπτων έχει ως εξής: Το σπίτι έχει δύο εισόδους. Έκείνη τη μέρα βγήκαμε απο αυτή που χρησιμοποιούμε σπανιότερα. Είχαμε ξεχάσει όμως τα κλειδιά επάνω. Παιρνω την μαμά στο κινητο για να τα πετάξει απο το μπαλκόνι. Ομως περνάνε, πέντε, περνάνε δέκα λεπτά και δεν υπάρχει καμμία κίνηση. Καλώ ξανά στο σταθερό αλλά δεν απαντάει κανείς. Υποψιάζομαι ότι η μαμά θα έχει πάει στο άλλο μπαλκόνι. Ομως τι κάνει τόση ώρα; Ο Στάθης ανεβαίνει πάνω για να δει τι γίνεται.

Τι έχει συμβεί. Η γιαγιά βρίσκει τα κλειδιά και απο κεκτημένη ταχύτητα πάει στο μπαλκόνι της εισόδου που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ομως διαπιστώνει ότι α) εμείς δεν είμαστε εκεί και β) ο Δημήτρης δεν την ακολουθεί ως συνήθως.
Μπαίνει στο σπίτι, τον φωνάζει και τίποτα! Ψάχνει κάθε γωνιά. Ωσπου ακούει την φωνούλα ...νιαούρισμα απ τον διάδρομο.
Ο μικρός έχει τεντωθεί κι έχει ανοίξει μόνος του το χερούλι και βγήκε στην σκάλα η οποία οδηγεί και σε επάνω και σε κάτω διαμέρισμα και είναι και απότομη! Ομως η πόρτα έκλεισε απ το ρεύμα κι έμεινε απ έξω. Βγαίνει έντρομη (η γιαγιά) στην σκάλα και η πόρτα ...κλεινει ξανά κλειδώνοντάς τους και τους δύο απ έξω!
Εκεί τους βρήκε ο Στάθης.

Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην υποτιμάς ένα μωρό. Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά για όλα τα πράγματα. Μόνο που εσύ δεν το ξέρεις!

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Μπαμπά, μπαμπάαααα, μπαααμπαα!

Μα γιατί όλα λένε μπαμπά?
Ξεκινήσαμε να μιλάμε ενώ είμασταν διακοπές στην Τήνο. Α, φέτος οργανωθήκαμε, δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη. Ψάξαμε και ελέγξαμε κάνοντας ένα διήμερο αστραπή του Αγίου Πνεύματος, το ξενοδοχείο που θα μέναμε. Και το βρήκαμε. Λέγεται «Ακτή Αιγαίου» βρίσκεται στην μία άκρη της υπέροχης παραλίας του Αγίου Σώστη σε μια περιοχή που λέγεται Λαούτι ή Σκυλαντάρ. Διόροφα σπιτάκια, τα μπροστινά με θέα την θάλασσα, φροντισμένα, λειτουργικά, εν τάξει χωρίς καμμιά ιδιαίτερη αισθητική ταυτότητα όμως πραγματικά δεν σου χρειάζεται. Γιατί όλα βρίσκονται σε έναν εξίσου ωραίο περιβάλλοντα χώρο απο καθαρή τσιμεντοκονία (αυτό σημαίνει ανεμπόδιστη κίνηση για μωρά, καρότσια, παιδιά κλπ κλπ) με ελάχιστα πεζουλάκια και καθόλου σκαλάκια, με πισίνα αν προτιμάτε, και την θάλασσα ΣΤΑ 20 ΜΕΤΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ ΔΡΟΜΟΣ! Και τι θάλασσα! Αμμουδιά μέσα έξω με ξαπλώστρες-ομπρέλες, και ανοιχτό καφέ όλη μέρα και εστιατόριο-ταβερνάκι με θέα θάλασσα να πηγαίνεις με το μαγιό για να τρως παστίστιο το μεσημέρι ή ψαράκια το βράδυ, με πάρκινγκ κι ολα αυτά, δηλαδή ότι προσφέρουν τα resort, all inclusive των 250-300 ευρώ την ημέρα με 85 ευρώ το δίκλινο για την σαιζόν Ιούλιος-Αύγουστος!
Καταφέραμε απο τον Ιούνιο να κλείσουμε ένα δίκλινο με θέα θάλασσα. μας έφεραν κι ένα ωραίο παρκοκρέβατο.
Το βάλαμε στην γωνία δίπλα στην μπαλκονόπορτα.
Το πρωί που ξύπναγε ο Δημήτρης γύρω στις 6.30-7.00, τράβαγε αγουροξυπνημένος την κουρτίνα και χάζευε την θάλασσα, και την πισίνα. Μετά ξυπνάγαμε σιγά σιγά, πίναμε το γάλα, και ετοιμαζαμε πρωινό, φρυγανιες σικαλεως με ελάχιστο βούτυρο και λίγη γραβιέρα.
μετά κατεβαίναμε στο λιμάνι για να δούμε τις βαρκούλες, χαζεύαμε τα ψάριοα που πούλαγαν στις τράτες, φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι στα χωριά του νησιού, μετά νανάκια, και το απόγευμα θάλασσα μέχρι τις 8 και μετά πάλι βόλτα και νάνι.
Ε, κάπως έτσι μετά απο λίγες μέρες το μωρό μας έγινε ένα αντράκι που τώρα είναι 15 μηνών, και αιστάνθηκε ασφάλεια και για πρώτη φορά κοιμάται απο τις 9.30 το βράδυ μέχρι τις 7.30 το πρωί, πίνει μόνος του το γάλα στην κούνια και μετά ...ξανακοιμάται μέχρι 9-9.30!
Και είπε και μπαμπά!
Με την γνωστή παιδική φωνούλα που σε κάνει να λοιώνεις...Μπαμπάαααα...τον ακους και είναι σα να καταπίνεις ζεστή μηλόπιτα με παγωτό.
καλά δεν παραπονιέμαι. Λέει κι ένα μαμά...με το ίδιο ύφος που και που!

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Διακοπές στην Αθήνα: κι όμως είναι δυνατό!

Γυρίσαμε.
Οχι μαυρισμένοι, όχι αδυνατισμένοι, όχι αλατισμένοι όσο παλιά αλλά πολύ ευτυχισμένοι! Ενας μήνας μαζί όλο το 24ωρο είναι ευτυχία. Εξουθενωτική μεν αλλά ευτυχία. Ο Δημήτρης γίνεται αντράκι. Ξεσσαλώσαμε με κάθε έννοια του όρου. (όποιος θέλει να πάει Τήνο με παιδί το συνιστούμε ανεπιφύλακτα και θα ακολουθήσει και σχετικό σημείωμα).
Γυρίσαμε τέσσερις μέρες πριν λήξει η άδεια. Με το δίλημμα: και τώρα κάθεσαι Αθήνα τον 15αύγουστο ή την κοπανάς?
Επιλέξαμε το πρώτο και δεν το μετανοιώσαμε.

Χρήσιμα Τιπς

-Η παιδική χαρά πίσω από του Μωραϊτη. Καθαρή, ασφαλής και το κυριότερο με αρκετό ελεύθερο χώρο για να τρέξουν τα παιδιά. Μειονέκτημα ότι κλείνει στις 8.30 το βράδυ (για όσους έχουν παιδιά-κουκουβάγιες, γιατί για τα δικά μας που είναι ..κόκκορες το ωράριο είναι μια χαρά!)

-Βόλτα στο ...Avenue! Ναι, σωστά διαβάσατε το εμπορικό κέντρο επι της Κηφισίας δίπλα στο Media Markt. Πολύ «ανθρώπινο» για εμπορικό κέντρο με λίγα σχετικά μαγαζιά, δωρεάν πάρκινγκ, με χώρο για να τρέξουν τα μπομπιράκια ανάμεσα στα μαγαζιά, κυλιόμενους ιμάντες για το καρότσι, και στον πρώτο όροφο ένα μίνι παιδότοπο που μετά τις 6 το απόγευμα είναι σούπερ για τα μικρά και τους γονείς.

-Πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου + Ηρώδειο. Τον Αύγουστο δεν έχει παραστάσεις. Η απόλυτη ατμοσφαιρική βόλτα (με το καρότσι, ώστε όταν κουραστεί να μην το κουβαλάτε αγκαλιά). Ανεβαίνεις τον πεζόδρομο χαλαρά, ακους τον μουσικό με το τσέλο στο ύψος του Μουσείου της Ακροπόλεως, διαπιστώνεις πόσο όμορφα είναι τα δύο οικήματα που το «κρύβουν» απο τον ιερό Βράχο, (προσωπικά ψηφίζω υπέρ της κατεδαφίσεως ή μετακομίσεως τους αν υπάρχει τεχνικά εφικτός τρόπος), φτάνεις στο Ηρώδειο και εκεί είναι ο τέλειος παιδότοπος! Το μωρό σου τρέχει, μπουσουλάει ευτυχισμένο στην μαρμάρινη είσοδο. Αν διψάσει υπάρχει ωραία μαρμάρινη βρύση με δύο κρουνούς (να έχετε μαζί σας ποτηράκι) στην οποία κάνουν μπάνιο και τα περιστέρια.

-Φάληρο. Η απόλυτη βόλτα το βράδυ της πανσελήνου! Προβληματικό το πάρκινγκ. Εξυπηρετικό το τραμ αν σας βολεύει, κατεβαίνεις μπροστά στην είσοδο μιας απο τις ωραιότερες παιδικές χαρές της Αθήνας (μετά την στάση Τροκαντερό).
Βλέπεις την δύση πίσω απο την καστέλλα. Το μωρό σου ακούει τα κυματάκια και μυρίζει το θαλασσινό αεράκι. Στο τέλος της βόλτας εκεί που είναι το στρογγυλό κτίριο στο Φάληρο ζει μια οικογένεια με γάτες τις οποίες υιοθέτησαν κάτοικοι της περιοχής. Τα γατάκια μαθαίνουν ισοροπία πάνω στα βράχια που κόβουν την ορμή των κυμάτων και κοιτάζουν με περιέργεια τους σκύλους, τα παιδάκια και τους υπόλοιπους που κάνουν βόλτα με πατίνια, ποδήλατα, καρότσια ή τα πόδια τους. Μην το χάσετε (με πανσέληνο ή χωρίς)

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Πως βάζεις τα όρια σε ένα παιδί?

Ιδού η απορία! (αν και κλισέ με εκφράζει αυτή την περίοδο). Γιατί καλά είναι στην θεωρία αλλά στην πράξη δυσκολότερα (κι άλλο κλισέ).
Η αμφιβολία ότι κάτι δεν πάει καλά με το συγκεκριμένο κεφάλαιο ξεκίνησε με μια επίσκεψη στην αγαπημένη μας παιδίατρο για το μαντού. Αφού τελειώσαμε την εξέταση λίγο πριν κάνουμε την ένεση ο Δημήτρης πετάει με δύναμη το πλαστικό παιγνιδάκι στο γραφείο της. Η γιατρός μας ξαφνιάζεται και λέει αυθόρμητα «μήπως είναι λίγο επιθετικός»;
Κι εκεί αρχίζουν όλα.
Ολα όσα έχω διαβάσει για το θέμα καταλήγουν πως τώρα (είμαστε 13 μηνών) είναι η κατάλληλη ηλικία για να βάλουμε τα όρια και να εμφυσήσουμε την έννοια της πειθαρχίας, του σωστού και του λάθους. Ομως έχω μια βασική απορία: όταν κάνει το 'λάθος' τι κάνεις; Του το επισημαίνεις ή σφυράς αδιάφορα;
Εχω διαβάσει και τις δύο εκδοχές. Η μία σχολή λέει ότι όταν κάνει την ζουζουνιά (πάει να ρίξει το νερό του σκύλου, πετάει με δύναμη το κυπελλάκι του στο πάτωμα, πατάει ύπουλα την ουρά του γκούμι, κάνει βόλτα τα ρούχα σε όλο το σπίτι κλπ) τότε εσύ πρέπει να του υποδείξεις το λάθος.
Η άλλη σχολή λέει ότι πρέπει να φανείς αδιάφορος, να μην κάνεις κανένα σχόλιο, ούτε επικριτικό, ούτε αποδοκιμασίας γιατί εάν αντιδράσεις το μωρό θα καταγράψει την αντίδραση και θα το επαναλαμβάνει συνέχεια για να απολαύσει ακριβώς την δική σου αντίδραση.
Δοκίμασα και τα δύο αλλά μήπως κι αυτό ...είναι λάθος;

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Το πρώτο πάρτυ

Πέρασαν και τα πρώτα μας γενέθλια (μες το τρέξιμο και το άγχος!) αλλά τελικά άφησαν μια πολύ γλυκειά γεύση!
Και σε εμάς και στο μωρό που δοκίμασε για πρώτη φορά στην ζωή του ζάχαρη αφού του δόσαμε λίγη από την τούρτα γαλάζιο και κίτρινο αρκουδάκι την οποία δοκίμασε με ενδιαφέρον θα έλεγα χωρίς να δείξει τίποτε ιδιαίτερο. Ενώ πχ όταν δοκίμασε γιαούρτι ξίνισε υπέροχα το μουτράκι, στην τούρτα ήταν απαθής σαν βούδας. απλά ξανάνοιξε το στοματάκι για λίγο ακόμα όπως το ανοίγει όταν τρώει κοτόπουλο με κριθαράκι και αντίθετα με τις προσδοκίες γιαγιάδων και παπούδων δεν έβγαλε την γνωστή απαιτητική φωνούλα δείχνοντας μετ επιτάσεως προς το γλυκό.
Τα πρώτα γενέθλια γιορτάστηκαν σε στενό οικογενειακό κύκλο: παπούδες-γιαγιάδες, μια κολλητή φίλη, οικογένεια φίλων με τρομερά δίδυμα ετών 2,5, αυτά.
Το πάρτυ ήταν αποκάλυψη. Για πρώτη φορά ο Δημήτρης έδειξε διάθεση «κατοχύρωσης της ιδιοκτησίας» του και μάλιστα εμπράκτως. Παρατηρούσε τι έκαναν τα δίδυμα και κάθε φορά που ο Γρηγόρης ή η Αφροδίτη έπαιρναν ένα παιγνίδι του πήγαινε και το ...τραβούσε. δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό όταν είσαι δώδεκα μηνών ελπίζω να είναι νορμάλ.
κατά τ'άλλα η διοργάνωση ακόμα και του πάρτυ σε στενό οικογενειακό κύκλο με φυσικό χυμό πορτοκάλι, δύο «μπόμπες», μυζυθροπιτάκια απο την Κρήτη, βάφλες με μέλι βιολογικές (έτοιμες) , ανάλατα αμύγδαλα, σπιτική γαλατόπιτα (ας είναι καλά η γιαγιά!), και φρέσκες φράουλες είχε τον μπελά της!
Τον μπελά του βρήκε και ο παππούς με το φούσκωμα των μπαλονιών αλλά τέλος καλό όλα καλά.
Αντε να'μαστε καλά και του χρόνου.

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Με δαγκώνει: ν'ανησυχώ;

Ξεκίνησε πριν δυο-τρεις μήνες σαν παιγνίδι. Το μικρούλι μου άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι του και χραπ με δάγκωνε! Φυσικά όταν ήταν μικρότερος ήταν και τα δοντάκια πιο τρυφερά αλλά πιστέψτε με πονάει. Δεν το συζητώ για τώρα: οχτώ δοντάκια κοφτερά σα νυστέρι χειρουργού μπροστά μπροστά και μερικά στο πλάι που ξεφυτρώνουν έχουν κάνει τους ώμους και τα μπράτσα της μαμάς σημαδεμένο τοπίο ενώ από τις τρυφερές επιθέσεις δεν γλιτώνει ούτε η γιαγιά! Τη γιαγιά όμως την δαγκώνει στα ...πόδια καθώς πλησιάζει με ανοιχτά τα χεράκια ενθουσιασμένος για αγκαλιά κιαι τελικά αγκαλιάζει τα γόνατα της. τότε λοιπόν της χώνει και μια δαγκωνιά. προχθές τη μάτωσε.
Μικρές δαγκωνίτσες έκανε κι όταν θηλάζαμε αλλά απο τον έκτο μήνα το κόψαμε εφαρμόζοντας την οδηγία των ειδικών: του λές ένα αυστηρό «σταμάτα» με σταθερή φωνή και το απομακρύνεις απο το στήθος.
Ομως τώρα ομολογώ πως δεν ξέρω τι να κάνω με τον μικρό χαρούμενο κανίβαλο!
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα κοφτερά δοντάκια στοχεύουν μόνο μαμά και γιαγιά. Και 'χτυπάει'αναπάντεχα. Ας πούμε εκεί που το νανουρίζω για το βραδινό ύπνο αφήνεται στον ώμο και χρατς, χώνει τα δοντάκια στον ώμο. Ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να αντιδράσω με ψυχραιμία γιατί πονάει πολύ. Οσα όμως «σταμάτα» και να λέω το μικρούλι μου συνεχίζει.
Μερικές φορές αισθάνομαι πως αυτή η φανατική δαγκωματιά είναι σαν ένα περίεργο φιλί, δηλαδή είναι μια εκδήλωση αγάπης, περίεργη βέβαια, αλλά το μωράκι που να ξέρει ποιά είναι η διαφορά;
Περιμένω πως και πως την συνάντηση με την παιδίατρο γιατί έχω αρχίσει να ανησυχώ. φαντάσου να πάμε παιδικό σταθμό και να ...δαγκώσει κανένα παιδάκι;
Δεκτές συμβουλές!

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Δέκα ημέρες μόνοι με το μωρό

...Ήταν δέκα υπέροχες μέρες.
Η γιαγιά ζήτησε διακοπές στο χωριό κι εξαφανίστηκε την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου. Μετά από πολλούς μήνες βρεθήκαμε λοιπόν ξανά ως φυσιολογική οικογένεια, όπου την ευθύνη του παιδιού (και του Γκούμι) έχουν πλήρως οι γονείς. Ομολογώ πως ήταν καταπληκτική εμπειρία. Λίγο κουραστική βέβαια αφού είχαμε και χαρούμενα πρωινά ξυπνήματα στις 6 το πρωί, αλλά κυρίως ήταν μια απολαυστική περίοδος κατά την οποία:

-η μαμά (προσπαθώ να αποφύγω το πρώτο ενικό) αναγκάστηκε να μαγειρέψει για το μωρό. Φυσικά άλλο είναι να μαγειρεύεις από χόμπι κι όταν έχεις όρεξη και χρόνο κι άλλο όταν ξέρεις πως το μωρό θα πεινάσει αν δεν υπάρχει φαγητό. Μάλλον καλά τα πήγαμε αν κρίνω από το αποτέλεσμα (άδεια πιατάκια) με ένα μειονέκτημα. Δεν φάγαμε καθόλου ...ψάρι! έτσι κάτι καταπληκτικά ψαράκια που ψάρεψαν φίλοι από την Τήνο στα 400 μέτρα στο Αιγαίο και αμέσως μπήκαν σε καταψύκτη για να διατηρηθούν φρέσκα παρέμειναν στο ψυγείο αφού η μαμά ετών 37 προτίμησε αυτή την επιλογή παρά το ρίσκο του καθαρισμού των λεπιών.

-ξεσαλώσαμε στις βόλτες. υπήρχε μέρα που φύγαμε απ το σπίτι στις 10.30 το πρωί και γυρίσαμε σαν τους νομάδες αφού κάναμε χιλιάδες δουλειές έξω (μαγαζιά, τράπεζες, ψώνια, λογαριασμοί) και μια επίσκεψη στους Αθηναίους παππούδες και γυρίσαμε στις 8.30 το βράδυ.

-κάναμε κάθε μέρα μπάνιο. Αυτό σημειώνεται γιατί συνήθως κάνουμε πλήρες μπάνιο μέρα πάρα μέρα, ή όταν είχε πολύ κρύο και κάθε τρεις μέρες. Τώρα λοιπόν το μωρό στέκεται όρθιο στην μπανιέρα όσο γεμίζει με λίγους πόντους νερό, με το τηλέφωνο του ντους στο χέρι, και μια ατελείωτη χαρά να ρίχνουμε τα μπουκάλια με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρο στο νερό. κι από προχθές που ανακαλύψαμε και πως ανοίγει η βρύση ποιος μας πιάνει Το μωρό μένει στο νερό για τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο κι άλλο ένα δεκάλεπτο αφού έχει αδειάσει η μπανιέρα να ανοιγοκλείνει την βρύση και να χαζεύει. και φυσικά όταν βγαίνει μας ακούει όλη η γειτονιά.

-το πρωί ανακαλύψαμε το κοινό χουζούρι. μερικά πρωινά ξυπνάει στις 6.30, πίνει το γαλατάκι του και μετά πηγαίνουμε στο δωμάτιο της γιαγιάς κι εκεί χουζουρεύοντας παίρνουμε άλλον ένα υπνάκο μέχρι τις 8.30 κατά την διάρκεια του οποίου η αίσθηση του μωρού που χώνεται στην αγκαλιά και νοιώθει ασφάλεια είναι΄το δεύτερο καλύτερο μετά την αίσθηση του θηλασμού.

-ο μπέμπης πέρασε πολύ χρόνο μόνος και με τον μπαμπά του, ΄που τον έχει τρελάνει στο κυνηγητό. μια ιδιαίτερη σχέση μόλις ξεκινάει.

-δείξαμε σημάδια ότι ζηλεύουμε ...τον γκούμι. πχ, έρχεται το γκουμάκι στην αγκαλιά της μαμάς κι αμέσως με ένα πελώριο χαμόγελο νάτος τρεχάτος και ο μικρός στην αγκαλιά (της μαμάς).

Συμπέρασμα: Οι μίνι διακοπές του Πάσχα μας έφεραν όλους πιο κοντά και ήταν οι καλύτερες της ζωής μας. ακριβώς γί' αυτό, τώρα που τα κεφάλια θα μπουν ξανά μέσα θα υπογραμμιστεί η διαφορά (από την απουσία). Μήπως καμιά φορά είναι καλύτερα «να μην ξέρεις»;

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Σε ένα μήνα γιορτάζουμε τα 1α μας γενέθλια!

Και είμαστε πολύ συγκινημένοι! Και χαρούμενοι! Βέβαια οι γιαγιάδες γκρινιάζουν γιατί δεν λέμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας αγκαλιά με τους νονούς όμως εμείς διατηρούμε την ψυχραιμία μας σε κάτι τέτοια.
Εκεί που χάνουμε την ψυχραιμία μας είναι αυτές τις μέρες που η πόλη είναι σκεπασμένη με την άσπρη αφρικανική σκόνη και δεν ξέρουμε ούτε που να πάμε ούτε τι να κάνουμε. Να ανοίξουμε να αεριστεί το σπίτι; Να βγούμε στο μπαλκόνι; Να πάμε βόλτα στο πάρκο;
ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;...
Ο Δημήτρης περπατάει και χαμογελάει και δείχνει συνέχεια τον ουρανό που πετάνε τα πουλάκια και ακολουθεί κατα πόδας την γιαγιά του (που τα'χει παίξει και ζήτησε μια βδομάδα ρεπόμ το Πάσχα) και μας κοιτάζει και γελάει πριν κάνει ζουζουνιά και έχει μάθει να κρατιέται απο την καρέκλα και μετά να κατεβάζει το ποδαράκι του στο σκαλοπατάκι και τρώει με χαρά το ψάρι και παίζει γλυκά με το μπαλάκι του Γκούμι.
Κάνοντας την αυτοκριτική μου τώρα που πλησιάζουμε τον ένα χρόνο μαζί δεν μπορώ παρά να να μην με μαλώσω γιατί απέτυχα να του μάθω να κοιμάται μόνος του και θέλει αγκαλίτσα, και γιατί απέτυχα να τον διδάξω να παίζει μόνος του και θέλει να υπάρχει πάντα κάποιος στο δωμάτιο...
Ομως καταφέραμε να απογαλακτιστούμε ήρεμα και γλυκά και το μωρό μου είναι τόσο μελένιο και τρώει όλο το γιαουρτάκι του τοτάλ 5% κάθε απόγευμα και κλαίει τόσο στωικά όταν βάζουμε ορό στην μυτούλα κάθε φορά που έχουμε συνάχι (2 όλες κι όλες δηλαδή) και, και και και ....ατελείωτος ο κατάλογος με τα μικρά και μεγάλα επιτεύγματα όταν αναφέρεσαι στο δικό σου παιδί, προσπαθώ να πνίξω τον ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ και να δω λιγάκι πέρα απ τη μύτη μου αλλά πιστέψτε με είναι δύσκολο γιατί αυτό το πλασματάκι που έρχεται στην ζωή μας κάποια στιγμή και μας επιλέγει είναι απλά το κέντρο του σύμπαντος.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Θα καθόμουν ένα χρόνο εκτός δουλειάς με 650 το μήνα?

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα με προβλημάτισε το νέο ασφαλιστικό. Έκανα χρήση της τετράμηνης άδειας που δίνουν στον ιδιωτικό τομέα, ολόκληρη μετά την γέννηση του μωρού, -ενώ πολλές επιχειρήσεις επιμένουν στο δίμηνο πριν και δίμηνο μετά- και μετά επειδή έτυχε να γεννήσω Μάιο, κόλλησα στο τετράμηνο και ενάμιση μήνα καλοκαιρινής. Κάπως έτσι κατάφερα να θηλάζω αποκλειστικά μέχρι και τον 9ο, ενώ συνεχίζω με μεικτό. Αναρωτιέμαι όμως, αν ο νόμος μου έδινε την ευκαιρία να καθίσω ένα- ή δύο χρόνια με μειωμένες αποδοχές, θα το έκανα;
Δεν ξέρω τι σκέφτεστε εκεί έξω αλλά νομίζω πως αν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, και ταυτόχρονα εννοείται, αγαπάς πάρα πάρα πολύ το μωρό σου θα μπεις στο δίλημμα. Βέβαια το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Ας πούμε, ΟΚ κάθεσαι ένα χρόνο εκτός δουλειάς. Δεν θα πάρουν αντικαταστάτη σου; Κι εσύ όταν επιστρέψεις είναι βέβαιο ότι θα είναι στην θέση που άφησες; Και ένας χρόνος εκτός μήπως σημαίνει ότι έγιναν πολλά τα οποία έχασες, γεγονότα και περιστατικά που αντιμετώπισε η ομάδα -χωρίς εσένα- ένας χρόνος κατά τον οποίο επαγγελματικά έμεινες πίσω και μετά πρέπει να καλύψεις γρήγορα αυτό το κενό.
Κι έπειτα είναι και τα χρήματα που είναι λίγα, δεν μπορώ να φανταστώ εργαζόμενες να τα βγάζουν πέρα με το επίδομα των 650 ευρώ ακόμα κι αν εργάζονται οι άντρες τους , αλλά υπάρχουν και οι μονογονικές οικογένειες.
Και στο τέλος τέλος είναι η σχέση με τον εαυτό σου η οποία αντανακλά άμεσα στην σχέση σου με το παιδί.
Είμα η τελευταία που θα γκρινιάξω αφού στο τέλος έπεισα μαμά και μπαμπά να έρθουν να μείνουν μαζί μας κι έτσι όταν κλείνω την πόρτα πίσω μου έχω το κεφάλι μου ήσυχο, όχι μόνο γιατί τους έχω εμπιστοσύνη αλλά και γιατί η μαμά μου απεδείχθη υπέροχη στο να βάζει όρια στο παιδί, να φροντίζει την διατροφή και ψυχαγωγία του. Υποκλίνομαι στην απεριόριστη ΥΠΟΜΟΝΗ -που εγώ ομολογώ δεν έχω-. Ναι, υπήρξαν στιγμές εκεί στο πεντέμιση μήνες που ήμουν 24 ώρες το 24ωρο με το μωρό που ένα «ουφ» ξέφευγε...
Κι όπως λέει μια φίλη, η Σιμόνη, που τώρα πια μεγάλωσε ο δικός της γιος, καλύτερα η μαμά να δουλεύει και να εκφράζει τις -δικαιολογημένες ενοχές της- παρά να είναι συνέχεια στο σπίτι και να υπάρχουν στιγμές -πολλές στιγμές- που αισθάνεται κάπως σας φυλακισμένη. Ισως είναι που απέκτησα το μωρό μου στα 36, ηλικία που πλέον είχα συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής (αρκετά περιπετειώδη μάλιστα) και σ'αυτή την ηλικία είναι λίγο δύσκολο τελικά να κάνεις πράξη αυτό το «θα τ'αφήσω όλα στην άκρη για να είμαι μαζί με το παιδί μου».
Νομίζω ότι μια γυναίκα που αγαπάει την δουλειά της και εκπέμπει θετική αύρα σχετικά με αυτό, είναι τελικά ευκολότερο να αντλήσει κατανόηση για διάφορα μικρά και μεγάλα που θα συμβούν παρά αν πάει με το γράμμα του νόμου «τόσες ώρες λέει εδώ ότι μπορώ να λείπω» στο γραφείο του διευθυντή της. Σίγουρα υπάρχουν και πολλά γαϊδούρια διευθυντές εκεί έξω, αλλά από την άλλη ένας φιλότιμος εργαζόμενος που δεν ψάχνει δικαιολογίες για να λουφάρει καμιά φορά παίρνει ευκολότερα αυτό που θέλει τελικά: το δικαίωμα να είναι με το μωρό του μερικές ώρες παραπάνω κάποιες φορές αντί να υποδύεται τον σκληρά εργαζόμενο στο γραφείο.

ΥΓ POPELIX σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ μπήκα στο nicopedia και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον όπως και πολλοί φίλοι άντρες με μωρά επίσης.

Αγαπημένες ανώνυμες μανούλες με μωράκια μερικών μηνών τελικά ξαναγύρισαν σαν τον άσωτο στην δική σας πρακτική στο θέμα του ύπνου. Στις 15 Μαρτίου κλείνουμε και τον 10ο μήνα, βγάλαμε κι άλλα δύο δοντάκια σύνολο 8 πια, περπατάμε με άνεση ισορροπιστή τσίρκου και σίγουρα κάποια στιγμή θα διεκδικήσουμε την αυτονομία μας από την αγκαλιά της μανούλας. Οπότε, ξανά πίσω στην αγκαλιά όποτε το μωρό μου την ζητήσει! Το είπε και η παιδίατρος μας. Μόνο που πρόσθεσε ότι μάλλον ξυπνάει γιατί ξυπνάει κι έτσι τώρα στις 2 το βράδυ πίνουμε κι ένα 240αρι γαλατάκι που μας κρατάει μέχρι τις 6.00!

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Περπατάμε (έστω και σαν καβουράκι!)

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και τις αναφέρω συνοπτικά:
Περπατάμε.
Κάνουμε λοξά βήματα σαν τα καβουράκια, δηλαδή όχι όλοι μας αλλά ο μικρός Δημήτρης. Εχει κάνει ήδη χιλιόμετρα μ'αυτό τον τρόπο μέσα στο σπίτι το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να προσαρμόσω αναλόγως. Πιάνεται απο τους τοίχους, τις καρέκλες, τους καναπέδες τα χαμηλά τραπέζια, τα καλοριφέρ, κι οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο του εκτός απο την ουρά του σκύλου. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορεί ή δεν θέλει, αλλά γιατί ο Γκούμι τον αποφεύγει έντεχνα. Κι όταν λέμε έντεχνα εννοούμε πραγματικά με τέχνη: με το που απλώνει οι μικρός τα χεράκια-τανάλιες στο τρίχωμα του Γκούμι (είναι κόκερ) ο τριχωτός διακριτικά πάει ένα βηματάκι δίπλα.
Η γιαγιά τα'χει παίξει. Στέκεται όρθια δίπλα στο μωρό ολη μέρα. Συχνά αφήνει τα χεράκια και μεταιωρίζεται σαν το Λεονάρντο ντι Κάπριο στον Τιτανικό. Τότε κάνει κι ένα δειλό βηματάκι μόνος του. Η καμμιά φορά η γιαγιά τον «ξεγελάει» δίνοντάς του ένα σχοινί, ένα καλώδιο ή τον πλάστη που ανοίγει φύλλο κι ο μικρός νομίζει ότι κρατιέται απο κάπου και περπατάει ενώ στην πραγματικότητα απλώς κρατάει το αντικείμενο.

Απογαλακτιζόμαστε.
Εχοντας μπει στον δέκατο μήνα της ζωής μας αποφασίσαμε να κόψουμε σταδιακά τους πολλούς θηλασμούς (έστω κάποιες μέρες πόυ είμασταν σπίτι) και τις αντλήσεις με το θήλαστρο. Θα το κάνουμε πολύ αργά γιατί κατα βάθος δεν νοιώθω καθόλου έτοιμη. Ομως θα θελα μέχρι τα πρώτα του γενέθλια που είναι 15 Μαϊου να έχουμε απογαλακτιστεί. Αλλωστε τρώμε πια τα πάντα εκτός από αυγό και ζάχαρη και λαμβάνουμε τα αναγκαία συσταστικά για την ανάπτυξή μας.

Καταλαβαίνουμε
Πολλά πράγματα γύρω μας. «Πού είναι η γατούλα;» ρωτάμε και το κεφαλάκι ψάχνει τριγύρω μέχρι ν'ανακαλύψει την χνουδωτή λευκή γατούλα πάνω στο τζάκι. Αντίστοιχα και το κίτρινο ελεφαντάκι, το λευκό αρκουδάκι, τον κύριο αραχνούλη, τον παππού κλπ κλπ.

Ανακαλύψαμε το τηλεκοντρόλ...
Δυστυχώς έγινε κι αυτό... Παρά την ρητή απαγόρευση να μην ανοίγει η τηλεόραση κλπ κλπ ο μικρός κάθε πρωί στις 7, «μετακομίζει» στο δωμάτιο-φωλίτσα του παππού και της γιαγιάς οι οποίοι εκείνη την ώρα ενημερώνονται απο τα πρωινάδικα. Φωλιάζει λοιπόν στο κρεββάτι, συνήθως βουτάει το τηλεκοντρόλ και πατώντας τα κουμπάκια (ή βλέποντας τον παππού και την γιαγιά να το κάνουν!) έχει ήδη αντιληφθεί πως δουλεύει το σύστημα.

Απο ύπνο όμως..
Μικρή η βελτίωση. Αφού κάναμε (για μία εβδομάδα αυτή την φορά) το δύσκολο κόλπο «αφήνω το παιδί να κλαίει» ο μικρούλης κοιμάται λιγάκι περισσότερο. Απο τις 9 μέχρι 3 ή 4.30 και μετά ξυπνάει κάθε σαράντα λεπτά. Ηταν παρα πολύ δύσκολο. Αποφάσισα να είμαι μαζί του. Τον άφηνα να κλαίει ενώ του τραγουδούσα επι μία ώρα, ή τον αγκάλιαζα ενώ είχε ανακαθίσει μέσα στην κούνια του, ή τον αγκάλιαζα ενώ έκλαιγε όρθιος στα κάγγελα της κούνιας του. Μερικές φορές δεν άντεχα και μετά απο μια ώρα τον έπαιρνα στο τέλος αγκαλίτσα -παρ'οτι υποτίθεται πως δεν πρέπει να το κάνεις αυτό- και αποκοιμόταν κατάκοπος. Η διάρκεια του ύπνου του έχει μειωθεί και την μέρα όμως. Ο μικρός υπνάκος το πρωί μεταξύ 9.30-10.30 καρτάει πλέον είκοσι λεπτά, ενώ το μεσημέρι κοιμάται μια ώρα και μετά για άλλη μία με δύο τουλάχιστον ενδιάμεσα ξυπνήματα.
Στο θέμα αυτό ομολογώ ότι νοιώθω λίγο χαμένη. Απο την μια δεν αντέχω να τον αφήνω να κλαίει κι απο την άλλη δεν αντέχω να μην κοιμάμαι τα βράδυα. Αλλά και το 9-4 δεν είναι κάθε βράδυ. Προχθές έγινε 9- 12.30 , μετά 01, μετά 02 ώσπου στο τέλος όχι μόνο τον πήρα αμέσως αγκαλιά αλλά τον έβαλα και να θηλάσει για να κοιμηθεί γρήγορα...Πια τα περισσότερα βράδυα ακόμα και το να πω τραγουδάκια στις 3 το πρωί μου φαίνεται δυσβάσταχτο. Ενα άλλο βράδυ είπα στον μπαμπά του που με ρώτησε αν πρέπει να πάει ή όχι (γιατί είχα επιβάλλει απαγόρευση εισόδου στο δωμάτιο) ένα ξέπνοο 'αν αντέχεις πήγαινε'...
Και χθες το βράδυ που το γλυκό μου κοιμήθηκε απο τις 9 μέχρι τις 4 ξύπναγα κάθε μια, μιάμιση ώρα από το άγχος γιατί δεν ξύπνησε ο Δημήτρης!

Οποιος έχει να μου πει κάτι που θα με βοηθήσει παρακαλώ να το κάνει αμέσα.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Η μάχη της Λυδίας

Βρήκα το blog τυχαία μια στιγμή που πήγαινα απο link σε link. Η Λυδία είναι ένα μικρό κοριτσάκι που παρουσίασε καρκίνο όταν ήταν πέντέμιση μηνών. Το ηλεκτρονικό της ημερολόγιο σε κάνει να νοιώθεις ανατριχίλες και να ξαναδείς απο την αρχή μερικά πράγματα που θεωρείς δεδομένα.
Το ίδιο μου συνέβη και χθες όταν στο φανάρι πλησίασε μια μητέρα κρατώντας ένα κοριτσάκι 8 μηνών ελαφρά ντυμένο μες το κρύο ζητιανεύοντας μερικά λεπτά. Μάλλον τσιγγάνα αλλά τί σημασία έχει...«Μήπως έχεις κανένα καρότσι; Ρούχα; Δεν έχω λεφτά ούτε για πάμπερς» πρόλαβε να πει καθώς προσπαθούσα με το ένα χέρι να της δώσω ένα κέρμα δύο ευρώ, με το άλλο να βάλω πρώτη γιατί άναψε πράσινο και να 'διατάξω' το μυαλό μου να κάνει αυτό που είπε η φίλη μου Νατάσα 'να βλέπεις την δυστυχία να βοηθάς όσο μπορείς αλλά να μην την αφήνεις να μπαίνει μέσα σου, δεν χρειάζεται να συμπάσχεις δεν ωφελεί κανέναν».

Το παιδί-αξεσουάρ
Φυσικά υπάρχουν κι άλλα: μια φωτογραφία με ένα μωρό που υποσιτίζεται στην Αφρική. Το 6χρονο παιδάκι που κακοποιούσε σεξουαλικά ο αλκοολικός πατέρας του στην Κρήτη. Ακόμα και το κοριτσάκι που είδα πάλι χθες, στο ταμείο μπροστά μου στο σούπερ μάρκετ: Η μαμά του, μια ξανθιά με κολλητό τζην, τεράστια μαύρα γυαλιά στα μάτια να βγάζει τα ψώνια απο το καρότσι τα οποία έβαζε μετά σε σακκούλες η φιλλιπινέζα κι ενώ το κοριτσάκι της γύρω στα 2,5-3 τριγύριζε...κάποια στιγμή το τραβάει προς τα μέσα κοντά στο ταμείο κι ενώ ΔΕΝ το κοιτάζει του μπήγει (κατα λάθος φυσικά) τα μακριά κόκκινα νύχια της στο ένα μάτι, το παιδί βάζει τα κλάματα και η μαμά-μπίμπο πάντα ΧΩΡΙΣ να το κοιτάζει το παίρνει αγκαλιά όπως πιάνει και την ακριβή της τσάντα λέγοντας με την ίδια μελιστάλαχτη φωνή 'τι έπαθες αγάπη μου, έλα να σε παρει η μανούλα αγκαλιά'. Σας ορκίζομαι, κόντεψε να τυφλώσει το παιδί της κι αν πάθαινε κάτι το μικρό θα την πήγαινα στον εισαγγελέα με την κατηγορία της επικίνδυνης για την σωματική ακεραιότητα του παιδιού της.

Είν'αυτή η υπερευαισθησία που σε καταλαμβάνει μαζί με την μητρότητα για όλα τα μικρά και τα μεγάλα με θύματα παιδιά αλλά στο τέλος συνειδητοποιείς πως χρειάζεται πολλά περισσότερα από την απλή αγάπη και συμπόνια για να τα αντιμετωπίσεις.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008

Η μαύρη τρύπα του ύπνου

Το παραδέχομαι. Μετά απο εννιά μήνες αύπνίας είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. Ο μπέμπης ανακάλυψε εδώ και ένα μήνα την χαρά να στέκεται όρθιος στο πάρκο του. Τρώει πλέον κανονικά τα φρούτα, τα λαχανικά, το κρέας, το γιαούρτι και την (λίγη) κρέμα του. Παίζει με τα αγαπημένα του παιγνίδια. Ομως εξακολουθεί να ξυπνάει τα βράδυα κάθε μία ώρα, ακόμα και κάθε μισή μερικές φορές. Μήπως το κάνει επειδή του λείπει η μαμά του; Οπως υποστηρίζουν ορισμένοι ειδικοί (αλλά μου το είπε χθες και η πεθερά μου) «του λοίπει η μανούλα του γι'αυτό ξυπνάει. Τι νομίζεις ότι ζητάει το παιδί, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλάκι»
Προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβαινε στην ζωή μας τις μοναδικές είκοσι μέρες που κοιμόταν συνεχόμενα απο τις 10 το βράδυ μέχρι 7-8 το πρωί. Ηταν καλοκαίρι, στην καρδιά του καύσωνα, το μωρό μου ήταν δυόμιση-τριών μηνών και περνούσαμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί.
Αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος. Ομως πια δεν υπάρχει τρόπος να το διαπιστώσω. Αγαπάω, λατρεύω, ζω για το μωράκι μου. Ομως μια δική μου εσωτερική ανάγκη με ωθεί να δουλεύω όχι μόνο όσο πριν έρθει στην ζωή μου, αλλά κι ακόμα περισσότερο. Ισως κάπου βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι στερεότυπα του τύπου «τώρα που έγινες μαμά φεύγεις σιγά σιγά απ'την καριέρα» δεν με αφορούν. Δεν θέλω να με αφορούν. Και βάλθηκα να το αποδείξω κι όλας. Κυρίως στους άλλους. Και φυσικά και στον εαυτό μου.
Νυστάζω τόσο πολύ...Ομως περισσότερο απο την υπερκόπωση φοβάμαι την μέρα που θα ξυπνήσω και

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Τύποι μαμάδων

Μαμά «γερμανικής κοπής»

Είναι η μαμά που όταν έκλαψε το μωράκι της στον πρώτο μήνα της ζωής του το κοίταξε αυστηρά και του είπε «Τί τρέχει; Γιατί κλαίμε;». Αφού συμβουλεύτηκε τον παιδίατρο για το ενδεχόμενο κήλης, άφησε το μοναχογιό της να πλαντάξει επι ώρες αρνούμενη να τον πάρει αγκαλιά για ντάντεμα. Τον άφησε να κλάψει μέχρι που κοιμήθηκε. Είναι η μαμά που δεν θήλασε (για λόγους υγείας, όχι γιατί δεν ήθελε) αλλά του έδωσε μητρικό γάλα που έβγαζε με το θήλαστρο. Η μαμά-γερμανός το πρωί όταν ξυπνάει το μωρό (που κοιμάται μονορούφι όλη νύχτα) δεν τρέχει αμέσως να τον ταϊσει για να πάρει το μωρό το μύνημα πως δε θα ικανοποιούνται όλες του οι επιθυμίες αμέσως στην ζωή. Πίεσε το μωρό της να πάρει πιπίλα και δεν το μετάνοιωσε ποτέ. «Την πιπίλα την κόβεις, το δάχτυλο ποτέ» είναι το μότο της. Εχει άποψη για την ανατροφή των παιδιών και δεν την αλλάζει εύκολα.



Μαμά-αγάπη-πάνω-απ'όλα

Συνήθως είναι η μαμά που θηλάζει. Είναι τρυφερή και έχει διαβάσει αρκετά παιδική ψυχολογία. Αγκαλιάζει τρυφερά και πολύ συχνά το μωράκι της για να καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες να το κάνει να αιστανθεί ασφάλεια. Δεν πιέζει ποτέ το παιδί για τίποτα γιατί θεωρεί πως «το παιδί ξέρει καλύτερα».Τρέχει αμέσως με το που θα πει κιχ να το πάρει αγκαλιά και γενικά ικανοποιεί κάθε του ανάγκη. Το μωρό της ανταποδίδει με λατρεία και σαφή προτίμηση. αν δεν του αρέσει το αχλάδι θα του δώσει μπανάνα, κι αν δεν του αρέσει η φρουτόκρεμα θα του δώσει γάλα. Πάντως δεν θα το αφήσει νηστικό μέχρι να πεινάσει για να φάει φρούτα! Μερικές εκπρόσωποι του είδους καταφέρνουν να καμαρώσουν το μωράκι τους που μαθαίνει να κοιμάται απλά μόνο του μ'ενα απαλό νανούρισμα στην κούνια (όπως περιγράφουν τα βιβλία). Συνήθως όμως ξυπνάνε σαν νευρόσπαστα κάθε ώρα το βράδυ μέχρι που το παιδί αρχίζει το σχολείο, και ξεχνούν τι θα πει κοινωνικότητα (έξοδος με φίλους, ταξίδια κλπ κλπ)


Μαμά Οπου Φυσάει ο Ανεμος

Θέλει το παιδί της να κοιμάται την ίδια ώρα κάθε βράδυ; Θέλει να το παίρνει αγκαλιά ή όχι; Μήπως είναι καλύτερα να το αφήσει να κλαίει; Μήπως αν το αφήσει να κλαίει αποκτήσει ψυχικά τραύματα; Μήπως είναι καλύτερα να το παίρνει αγκαλιά για να κοιμηθεί το πρώτο τρίμηνο ή καλύτερα το εξάμηνο και μετά να μάθει μόνο του; Και το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου; Να κοιμάται μικρά «υπνάκια» κατά την διάρκεια της ημέρας ή όχι; Η μαμά όπυ φυσάει ο άνεμος ψάχνεται και ψάχνει ανα πάσα στιγμή. Τους ακούει όλους και πειραματίζεται συχνά. Κατά περιόδους το μωρό της κοιμάται στις 9 το βράδυ, κι άλλεες στις 11 «μήπως και κοιμηθεί όλη νύχτα». Αλλες φορές τρώει τα γεύματά του κι άλλες τσιμπολογάει κιόλας ανάμεσα «αφού μας έβλεπε κι εμάς να τρώμε μήπως ζηλέψει». Μια συζήτηση με μια άλλη μαμά και τις εμπειρίες της είναι ικανή να την αλλάξει γνώμη. Ζει διαρκώς μεσα στην αμφιβολία και την αυτοαναίρεση.


Μαμά-υστερία

Η μαμά που δεν αφήνει κανέναν να πάρει αγκαλιά το μωρό της πριν μπει τουλάχιστον σε θάλαμο αποστείρωσης. Τηρεί ευβλαβικά τα ωράρια σε όλα: στο φαγητό, στον ύπνο, το παιγνίδι, τον τύπο της απασχόλησης, τις βόλτες, τις εξόδους, τα ακούσματα, την τηλεόραση κλπ. Το μωρό της συχνά είναι γκρινιάρικο και αντιδραστικό. Το παιδί της μεγαλώνει σε γυάλα.


ΥΓ. Προς Τατιάνα

Καλή μας Χρονιά! Ο μπέμπης είναι 7μιση μηνών και 10.500 κιλά, 75 πόντους ύψους. Μόλις έκλεισε τον 5ο του δώσαμε μήλο-μπανάνα και το φτυσε. Μετά μήλο-μπανάνα-αχλάδι και το φτυσε. Μετά βάλαμε και χυμό απο μισό πορτοκάλι. Εφαγε λίγο. Επι δύο εβδομάδες το ίδιο. Ετρωγε 3-4 κουταλιές και μετά έκλεινε το στόμα. Μετά βάλαμε πατάτα-καρότο-κολοκυθάκι όπου έκανε το ίδιο. Το ίδιο κι όταν προσθέσαμε κρέας. Επίσης επι έναν μήνα είχε φοβερή δυσκοιλιότητα. Εκανε ακόμα και μια εβδομάδα να αδειάσει την κοιλίτσα του. Εκεί, προς το τέλος του 6ου αναγκάστηκα να ζητήσω και γάλα-συμπλήρωμα γιατί η τράπεζά μου είχε εξαντηληθεί και δεν κατάφερνα να το αναπληρώσω με τους ίδιους ρυθμούς που ο μπέμπης το κατανάλωνε (αφού δεν του έφταναν σε ποσότητα οι στερεές τροφές για να χορτάσει).
Τρυκ
Η παιδίατρος συστησε να του βάζουμε 1-2 κουαλάκια του γλυκού κρέμα βανίλια (Milupa) στα φρούτα. Φάνηκε να πιάνει αφού έτρωγε 6-7 κουταλιές. Επίσης του στίβαμε μανταρίνια αντί για πορτοκάλι και του άρεσε πιο πολύ. Και το μεσημέρι του βάζαμε μια ιδέα αλάτι (παρ'οτι εγώ θεωρητικά το απέρριπτα στην αρχή) μαζί με λίγο ελαιόλαδο και λίγες σταγόνες λεμονάκι) για να γίνει πιο νόστιμο. Επίσης έδωσα οδηγίες στην γιαγιά να μην του δίνει να τρώει με το ζόρι - κι ας μείνει νηστικός. Ας του δίνει νερό που του αρέσει πολύ. Και μετά ήρθε μια μέρα, αν θυμάμαι καλά λιγο πριν λίγο μετά κλείσει τον 7ο που συνέβησαν δύο πράγματα: έκανε πολλά κακά του και άνοιξε η όρεξή του! Απο τότε τρώει ανοίγοντας πρόθυμα το στοματάκι του για φρούτα (σχεδόν 200 γρ και χωρίς κουταλίτσα με κρέμα βανίλια), αλλά και την κρεατοχορτόσουπά του την οποία όμως δεν πολτοποιούμε στο turbo του μουλτι αλλά το αφήνουμε με λίγο πιο χοντρά κομματάκια. Α! το ίδιο και με τα φρούτα. Μάλλον θέλει να νοιώθει την τροφή στο στόμα του. Επίσης του δίνουμε να μασουλάει λίγη κόρα ολικής αλέσεως, έχει δοκιμάσει σελινόριζα (απο χοιρινό πρασοσέληνο) και του άρεσε, μπρόκολο, τραχανά (αντί για λαχανικά) με το μοσχαράκι, και το ζουμί απο ρεβιάθια. Ακόμα τρελαίνεται για τη γέμιση απο την ...σπανακόπιτα της γιαγιά του. Ολ'αυτά σε πολύ μικρές ποσότητες.
Επίσης τρώει δύο ημέρες γιαούρτι (total 5%), και μία κρέμα βανίλια για απογευματινό. Τα παιδιά γιαούρτια όπως διαπίστωσα, δεν είναι γιούρτι αλλά επιδόρπιο γιαουρτιού. Τέλοσπάντων. Με το φαγητό καλά πάμε θα έλεγα. Με τον ύπνο όμως...