tag:blogger.com,1999:blog-11929360041862250852024-02-20T09:41:31.353+02:00mamaeton37Μαμά μετά τα 30 είναι μια διαφορετική μαμά. Ωριμότερη; Ισως. Πιο έτοιμη για την μητρότητα; Ενδεχομένως. Οι μαμάδες ετών 37 είναι μια κατηγορία απο μόνες τους.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.comBlogger43125tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-71980085590986892882009-08-18T19:19:00.000+03:002009-08-18T19:29:37.745+03:00Ποτέ, Βέβαια, Οκι, Ναι και ΤίποταΑυτές είναι οι αγαπημένες λέξεις του γιού μου το καλοκαίρι του 2009. <br />Ξεκίνησε από το Πάσχα με την λέξη ποτέ. «Θες το γάλα σου»; τον ρωτούσε ευγενέστατη η υποψήφια νταντά από την Ρωσία. ΠΟΤΕ ήταν η απάντηση που την έστειλε στην Μόσχα. Το ΠΟΤΕ του Δημήτρη δεν ήταν ποτέ σκέτο. Συνοδεύονταν απο ένα εξίσου κατηγορηματικό ύφος που απομάκρυνε οποιονδήποτε τολμούσε να του κάνει ακόμα και την καλύτερη πρόταση πχ θες παγωτό. Απαντούσε πρώτα Ποτέ από κεκτημένη ταχύτητα και μετά το σκέφτονταν και έλεγε ένα γλυκό, ναι. <br /><br />Η επόμενη φάση ήταν το Οκι. Κάποια μέρα μυστηριωδώς φύγαμε από την χώρα του Ποτέ για το πιο λογικό Οκι. Οκι, για το λούσιμο των μαλλιών, όκι για να βάλουμε ορό όταν η μυτούλα είναι συναχωμένη, όκι για να φάμε γιαούρτι κλπ. Οκι, όκι όκι! <br /><br />Το ναι είναι άλλη μια αγαπημένη λέξη, όπως και το βέβαια. Για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη πως το δίχρονο βλαστάρι έχει κατανοήσει πλήρως το νόημα. «Ξέρεις τι είναι το καγκουρό;» Βέβαια, απαντά θριαμβευτικά το αστέρι. <br /><br />Και τελευταία αρχισε ο έρωτας ο τρελλός με το τίποτα. «Τίποτε μαμά τίποτα» λέει σπαραχτικά μερικές φορές κλαίγοντας γοερά όταν βλέπει να του ανακοινώνω πως φεύγω για το γραφείο...mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-16208912248417285722009-03-15T21:26:00.002+02:002009-03-15T21:42:55.599+02:00Ο μαγικός κόσμος των δίχρονων...θα ξεκινήσει σε δυο μήνες ακριβώς απο σήμερα και για τον Δημήτρη. Είναι τερατώδες κλισέ να λες πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος οπότε δεν λέμε τίποτε απλά προσπαθούμε να μην χάνουμε τις στιγμές μαζί του. Το καλύτερο είναι συνήθως τα σαββατοκύριακα όπως όλων, που κάνουμε μικρές εκδρομές μες την πόλη και απολαμβάνουμε τα πιο συνηθισμένα πράγματα ως εκπληκτικές νέες εμπειρίες. <br />Η μεγάλη απόφαση των ημερών ήταν ότι γραφτήκαμε και σε παιδικό σταθμό για να πάμε απο του χρόνου και ανυπονούμε απο τώρα για αυτό. Σχολιάζουμε τα κίτρινα σχολικά που θα έρχονται το πρωί και θα μας φέρνουν πάλι στο σπίτι το μεσημέρι κτλ κτλ. <br />Εν τω μεταξύ αρχίσαμε ξανά να ψάχνουμε για νταντά που λόγω ασύμετρων ωραρίων θα πρέπει να μένει μέσα στο σπίτι οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσουμε ξανά τις λιγοστές επιλογές και πόσο δύσκολο είναι αυτό το καφάλαιο. <br />Ο Δημήτρης είναι μες τις ερωτήσεις και έχει ερωτευτεί την λέξη 'παπαγάλος' όπως και το τραγούδι των Μαζου εντ δε Ζου! Εμαθε να το βάζει μόνος του επίσης. Κι όταν είναι στο αυτοκίνητο ζητάει το 'μπάλα-μπάλα' απο τα ζουζούνια. <br />Οι προσπάθειες τις μαμάς του να ακούει (μονο) την Λιλιπούπολη, τον Πέτρο και τον Λύκο και λιγάκι θεία Λένα, πήγαν στράφι, αλλά χαλάλι του αφού ανακαλύπτει την δύναμη της επιλογής. <br />Σε γενικές και ειδίκές γραμμές όλα είναι συνηθισμένα και νορμάλ. Μου αρέσει που μεγαλώνει και όταν τον ρωτάς αν πχ θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο απαντάει 'ναι ναι' που δείχνει ανοιχτός και περίεργος. <br />Εχουμε και τα κολήματά μας φυσικά πχ με την οδοντόκρεμα των μεγάλων (που πια την κρύβουμε στο συρτάρι). Προχθές στο σούπερ μάρκερ δεν άφηνε το σωληνάριο ούτε για να χτυπήσουν την τιμή και έμπηξε μια φωνή που μας άκουσαν όλοι. <br />Ανυπομονώ να μεγαλώσει και είμαι σίγουρη πως όταν συμβεί αυτό θα νοσταλγώ τον μαγικό κόσμο των δίχρονων.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-60259353268065351162009-01-04T18:31:00.002+02:002009-01-04T19:15:13.488+02:00Η πιο γελοία απόφαση...που άκουσα τελευταία είναι αυτή του <strong>facebook </strong>να κατεβάσει φωτογραφίες γυναικών που θηλάζουν! Οπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος τύπου του δημοφιλέστατου διαδικτυακού τόπου οι φωτογραφίες γυναικών που θηλάζουν προκαλούν, ιδιαίτερα όσες απο αυτές δείχνουν ...ρώγα (!). Αληθινά απίστευτο. <br />Οσες έχουμε θηλάσει τα μωρά μας ξέρουμε πως να θηλάζεις και να έχεις στο μυαλό σου το σεξ ειναι λιγάκι δύσκολο. Το να θηλάζεις και να φαίνεται η θηλή του στήθους ειναι επίσης δύσκολο, βέβαια αν κάποια γυναίκα επέλεξε να ανεβάσει στο facebook φωτογραφία της την ώρα που το μωρό σταματάει τον θηλασμό για να φαίνεται η ...ερεθισμένη θηλή (!) τί να πω , έχει και η ανωμαλία τα όριά της. Οπως η ανωμαλία έχει τα όριά της και για όσους βλέποντας μια μητέρα να θηλάζει σκέφτονται οτιδήποτε άλλο πέρα από την τρυφερή ιδέα της μητρότητας. Βεβαίως αμέσως υπήρξε κινητοποίηση: δημιουργήθηκαν γκρουπ εναντίον της απόφασης αυτής από γυναίκες αλλά και άντρες και ξεκίνησε η αντίδραση γιατί ακόμα κι αν πράγματι υπάρχουν διάφοροι ανώμαλοι στο facebook αυτό δεν σημαίνει πως θα την πληρώσει ο θηλασμός. <br /><br /><strong>Θηλάζει μόνο το 20% των Ελληνίδων </strong><br /><br />Στην Ελλάδα θηλάζει μόλις το 20% των μητέρων. Το ποσοστό είναι εκκωφαντικά χαμηλό. Εδώ και 19 μήνες που έγινα κι εγώ μητέρα κάνοντας πρόχειρα γκάλοπ με όσες μητέρες μιλάω, απο πωλήτριες σε καταστήματα μέχρι γνωστές, συγγενείς ή γυναίκες που τυχαία θα πιάσω μαζί τους κουβέντα έχω απογοητευτεί..Μου φαίνεται αδιανόητο νέες γυναίκες, μορφωμένες και υγιείς να λένε απίστευτα πράγματα όπως «δεν έχω γάλα». <br />Η άγνοια με τρελαίνει. Οι μητέρες μας θήλαζαν, οι γιαγιάδες μας θήλαζαν κι αυτό ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Θήλαζαν γιατί έτσι συνέβαινε πάντα, η φύση δεν γεννάει μπουκάλια με αφυδατωμένο γάλα αγελάδας. <br />ΚΑΚΩΣ δεν θήλαζε το πρώτο κύμα σκληροπυρηνικών φεμινιστριών και στην Ελλάδα όταν μαζί με τα σουτιέν έκαψαν -έτσι νόμιζαν τότε- και την σκλαβιά του θηλασμού. με το επιχείρημα ότι η γυναίκα δεν είναι προβατίνα να θηλάζει (ενώ είναι προορισμένη πχ να εργάζεται δέκα μέρες μετά την γέννα 9 με 9) ενοχοποίησαν τον θηλασμό. <br />Προκειμένου να βάλουν και καλά στο παιγνίδι και τον άντρα υπεραμύνθηκαν του μπιμπερό. Το επιχείρημα ατράνταχτο επίσης: με το μπιμπερό και ο άντρας μπορεί να μοιραστεί εξίσου τα βάρη της ανατροφής του μωρού, η γυναίκα μπορεί να τον δοκιμάσει σκληρά και επι πραγματικού κάθε βράδυ στο 'γερμανικό' 2-4 για να ταίσει το βρέφος ενώ εκείνη θα συνεχίσει τον ύπνο της. <br />Αποτέλεσμα: εκατοντάδες χιλιάδες μωρά στερήθηκαν το φυσικό και αναφαίρετο δικαίωμά τους στον μητρικό θηλασμό. Χιλιάδες μωρά είναι μονίμως άρρωστα, ευάλωτα στα πιο απίθανα πράγματα, επιρρεπή στο άσθμα ...Κι όσο για την περίφημη θετική προσκόληση στην μητέρα, (που επιτυγχάνεται από 0-3 μηνών) αυτά θα τα ανακαλύψει ο ψυχαναλυτής τρεις-τέσσερις δεκαετίες αργότερα...<br />Οι ελληνίδες γεννούν στα ιδιωτικά μαιευτήρια,κι επάνω τους πέφτουν νοσοκόμες και μαίες που αντί να τις ενθαρρύνουν ειλικρινά λένε -όπως και πολλοι μαιευτήρες- παραπλανητικά του στυλ «ταίστε το τώρα που κλαίει με το μπιμπερό για να μην πάθει ίκτερο και συνεχίζεται με μεικτό θηλασμό». <br />Γυναίκες που νομίζουν ότι θα τους ...πέσει το στήθος αν θηλάσουν, βαριούνται να ξυπνούν συνέχεια το βραδυ για να θηλάσουν το μωρό, προτιμούν να το στουμπώνουν με 180 ml το βραδυ για να μην πεινάει ώστε να κοιμούνται όλοι ήσυχοι μέχρι τις 7 το πρωί. <br />Τωρα αν το στομαχάκι ενός βρέφους απο 0 εώς 6 μηνών πονάει από ολο αυτό το πράγμα που λέγεται 'υποκατάστατο μητρικού γάλακτος' κι αν στερούν απο το παιδί τους τα πολύτιμα αντισώματα και άλλα συστατικά του μητρικού, εκτός απο την ανάπτυξη του φυσικού δεσμού μητέρας-παιδιού με ότι αυτό συνεπάγεται για την συναισθηματική του ισορροπία δεν τις νοιάζει. Νοιάζονται περισσότερο για το ότι μπορούν ΑΜΕΣΩΣ να αρχίσουν δίαιτα (με τον θηλασμό τρέφεσαι όπως στην εγκυμοσύνη), μπορούν άφοβα να καπνίσουν και να πιούν αλκοόλ και καφέ. <br />Εξαιρώ φυσικά γυναίκες που έχουν ιατρικά προβλήματα, που για λόγους επαγγλεματικής επιβίωσης πρέπει αμέσως να γυρίσουν στην δουλειά τους, γυναίκες που δεν έχουν θηλή (μικρό ποσοστό) κτλ. <br />Οπότε μέσα σε αυτό το πλαίσιο το μην προάγουμε όσο μπορούμε και την ιδέα του μητρικού θηλασμού με όποιον τρόπο απλά μου φαίνεται όχι μόνον οπισθοδρομικό αλλά σχεδόν ύποπτο.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-90709101195342355222008-12-18T21:12:00.003+02:002008-12-18T21:31:31.210+02:00Μήπως να κάνουμε και κάτι;...Τόσες μέρες πέρασαν κι ευτυχώς δεν γυρίσαμε στον καναπέ μας. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νοιώθω ότι λυπάμαι που ο Δημήτρης είναι τόσο μικρός και δεν μπορούμε να πάμε στις διαδηλώσεις. μπορώ φυσικά να του μιλήσω γι'αυτό αλλά δεν είναι το ίδιο..σήμερα περνώντας απέναντι απο το φανάρι Λ. Αμαλίας, στην γωνία με την Βουλή πέρασα ξυστά απο άντρες των ΜΑΤ και αστυνομικούς. Το κομμάτι της Λ. Αμαλίας ήταν άδειο εντελώς, στο βάθος στην άλλη γωνία της Βουλής απέναντι απο την Μεγάλη Βρετανία είδα τους διαδηλωτές να πορεύονται ειρηνικά. Τι υπήρχε ανάμεσά τους; Ενας μπαμπάς με ένα ...δίχρονο, άντε τρίχρονο πιτσιρίκι που κοιτούσαν τους διαδηλωτές! Ομολογώ ότι με έπιασε πανικός στην ιδέα ότι αν ξέσπαγαν συγκρούσεις και έπεφταν δακρυγόνα το νήπιο θα ήταν στην περιοχή. Το είπα στους αστυνομικούς και ένας μουρμούρισε: κι εμείς το βλέπουμε αλλά τι να του πούμε; δεν το καταλαβαίνει; αν πάμε να του μιλήσουμε μπορεί και να μας βρίσει. τελικά όμως πήγε στον άντρα και του είπε να απομακρυνθεί απο τον χώρο. <br />Μέχρι να φτάσω στην κάτω γωνία της πλατείας Συντάγματος, στο φανάρι της Φιλλελήνων άκουσα τα δακρυγόνα και τις κροτίδες...μετά έγινε χαμός. <br />Τα πιτσιρίκια που βγήκαν στους δρόμους μας λένε πολλά πράγματα, σπουδαία πράγματα. Ομως αυτή την στιγμή αισθάνομαι ότι πάμε κατά διαόλου σε κάθε επίπεδα και δεν βλέπω έξοδο απο το τούνελ. <br />Φαίνεται σαν οι πολιτικοί να μην νοιάζονται για την χώρα. Να μην αγαπούν ούτε την χώρα, ούτε τους ανθρώπους της. <br />Αλλιως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αφήνουν τα δημόσια σχολεία να καταρρέουν. Τα δημόσια νοσοκομεία να καταρρέουν. Γιατί δεν κάνουν τίποτα για τους πολλούς, αλλά είναι σα να στραγγίζουν ότι υπάρχει τριγύρω απο θετική ενέργεια, από πόρους, από δημιουργικότητα. <br />Τίποτε που να δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει όραμα, υπάρχουν στόχοι, υπάρχουν προοπτικές και λόγοι για να ζήσει κανείς σ αυτή την χώρα. Το πιο ωραίο το είπε ένας δεκατριάχρονος γιος ενός φίλου: Οταν ο μπαμπάς του του είπε 'έλα να μιλήσουμε' για όσα συμβαίνουν, τότε ο γιος του του είπε 'μήπως αντί όλο να μιλάμε, να κάνουμε και κάτι';mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-23679907047105428622008-12-08T13:19:00.002+02:002008-12-08T13:40:44.277+02:00Ας γίνει η θυσία του Αλέξηαφορμή για να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας...κοιτάζω το μωρό μου στα μάτια και όπως όλοι τρέμω με την ιδέα μην πάθει κάτι. αυτό όμως είναι κοινοτυπία. <br />το θέμα είναι να θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια κι όταν θα είναι 15 χρονών..θα μπορώ? Δουλεύω απ το πρωι μέχρι το βράδυ όπως κι ο μπαμπάς του για να μην του λείψει τίποτα. ομως του λοίπει η παρουσία μας. μας το λέει με τον τρόπο του κάθε στιγμή..Κι ύστερα θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι ούτε το καλο σχολείο που πηγαίνει θα του εξασφαλίσει την ευτυχία, ούτε τα διδακτορικά την επιτυχία..θα καταλάβει ότι ζει σε μια χώρα που σε λίγα χρόνια θα ανοίγει την βρύση και θα μετράει τις σταγόνες του νερού, θα υπογράφει σύμβαση εργασίας χειρότερη απο αυτή που είχαν υπογράψει οι γονείς του, θα κοιτάζει γύρω του και θα βλέπει εμάς και τοςυ συνομιλήκους μας που είμαστε η γενιά επάνω στην οποία θα σκάσει το ασφαλιστικό..μια χώρα καλοζωισμένων γερόντων η οποία επιβιώνει ως βαμπίρ απ το δικό του αίμα. θα δει πως το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει για να συντηρηθούν οι γέροι που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους σύνταξη, κάτι που ο ίδιος είναι αμφίβολο εάν θα έχει...<br />ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Και για τον 37χρονο που σκότωσε εμείς φταίμε. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος, ετσι αισθάνομαι..εχουμε άραγε ακόμα καιρό να το διορθώσουμε?mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-35201040683346999232008-10-12T20:32:00.002+03:002008-10-12T20:39:49.658+03:00Γρήγορα τιμωρία!...του είπα και με κοίταξε ενθουσιασμένος! <br />Προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες: πήρα το καρεκλάκι του κι έψαξα μια γωνία στον χώρο που να μην είναι στο δωμάτιό του (για να μην το ταυτίσει με κάτι κακό), ούτε και κάποια γωνιά που βλέπει σε παράθυρο ή κοντά σε παιγνίδια ή σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί διασκεδαστικό. Η τιμωρία είναι τιμωρία. Και πρέπει να είναι σκληρή. <br />Ο Δημήτρης με παρακολουθεί εν τω μεταξύ γιατί όλα τα παραπάνω τα λέω φωναχτά. Παίρνω λοιπόν το περίφημο καρεκλάκι και το βάζω γωνία πόρτας με τοίχο (πίσω απο την πόρτα) έτσι που να βλέπει μόνο τοίχο. <br />Κάτσε, του λέω με (νομίζω) αυστηρό τόνο. Κάτσε κάτω (όπως λέμε και στον Γκούμι) επαναλαμβάνω αλλά δεν χρειάζεται επανάληψις γιατί ο δεκαεπτάμηνος πάει σφαίρα και έχει ήδη καθίσε και περιμένει με (όϊμε!) αμείωτο ενθουσιασμό την συνέχεια σ'αυτό το νέο ...παιγνίδι! <br />Τι κι αν το ύφος είναι αυστηρό. Τι κι αν του λέω κοφτά «θα καθίσεις εδώ για μισό λεπτό χωρίς να κοιτάς δεξιά κι αριστερά, είσαι τιμωρία γιατί έριξες πάνω στο φόρεμα της μαμάς καφέ» δεν πιάνει τίποτα. Κάθεται, με κοιτάζει, γελάει, και μετά σηκώνεται σφαίρα και αποχωρεί απο την γωνία της τιμωρίας. <br />Πείτε μου τι έκανα λάθος?mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-18489840360632549122008-09-14T19:44:00.002+03:002008-09-14T20:06:16.315+03:00οι μικρές ζουζουνιές...που οδηγούν σε μεγάλα ελλατώματα? <br /><br />1ον Πετάμε ότι βρούμε μπροστά μας. Πίσω απο τον καναπέ. Πάνω απο τα κάγκελα. Πάνω κι απ την ειδική σίτα στα κάγγελα της βεράντας που παίζουμε! Ανάμεσα απο τα φύλλα του γιούκα που ανακαλύψαμε τρύπα. Μέσα στο μπολ με το νερό του Γκούμι. Στον Γκούμι που τρέχει έντρομος να σωθεί. Επάνω μας. <br />Πετάμε την άμμο πάνω στα άλλα παιδάκια όταν είμαστε στο πάρκο που έχει και αμμόχωρο. Μαζεύουμε χαλικάκια και τα πετάμε στα περιστέρια. Εκτοξεύουμε με δύναμη τα κομπολόγια του παππού στο πάτωμα. Πετάμε ότι μπουκαλάκι υπάρχει στο μπάνιο μέσα στην μπανιέρα την ώρα του βραδυνού μπάνιου. <br /><br /><br />2ον Φτύνουμε. Οταν δεν θέλουμε άλλο φαγητό, απλά το φτύνουμε. Κι επειδή ακόμα δεν μπορούμε να φτύσουμε ακριβώς, το φέρνουμε με την γλωσίτσα στην άκρη του στόματος και απλά το βγάζουμε έξω. Οταν πίνουμε νερό και το γυρνάμε στον χαβαλέ κάνουμε κόλπο και το εκποξεύουμε. <br /><br /><br />3ον Είμαστε ανυπόμονοι και όταν πέφτουμε λόγω στραβοπατήματος ή εμποδίου μπήγουμε τα κλάματα! Πότε θα γίνει άντρας? <br /><br /><br />4ον Είμαστε επίμονοι (και στο τέλος κερδίζουμε...): πολιορκούμε το κοντρόλ και παίζουμε με τα κουμπάκια μέχρι που όλοι οι άλλοι βγαίνουν νοκ άουτ. <br /><br /><br />5ον Δεν ακούμε. ΠΧ φωνάζει η γιαγιά/παππούς/μαμά/μπαμπάς 'μην βγεις έξω' αλλά εμείς σκάμε χαμόγελο και προχωράμε στον στόχο. <br /><br /><br />6ον Είμαστε γκρινιάρηδες. Ουά ουά με το παραμικρό. ΠΧ όταν μας μαλώνουν. Παντελής έλλειψη ψυχραιμίας δηλαδή. Η μήπως είμαστε ακόμα μικροί? <br /><br /><br />ΥΓ μου το είπε ένας φίλος προχθές. είχαμε πάει στο πάρτυ της νονάς απο τις 6.00 και φύγαμε στις 8.30, (δηλαδή χάσαμε όλο το πάρτυ) αλλά πριν προλάβαμε τον μπάρμαν που έκοβε λάιμ για το μοχίτο και κάναμε αντανακλαστικά «μάθημα» του τύπου, «λάιμ είναι πράσινο λεμόνι, ξαδελφάκι του λεμονιού, μύρισε να δεις τι ωραία μυρίζει» και τότε ο Ιπποκράτης παρατήρησε: μα γιατί όλοι οι γονείς μιλάτε σε ...πρώτο πλυθυντικό. Και τότε συνειδητοποίσα πως πράγματι έτσι είναι, συνέχεια λέμε «ένα να μάθουμε αυτό» ή «και τώρα θα κάνουμε εκείνο» ...Ενώ στην πραγματικότητα θα πρεπε να λέμε «κοίτα τι είναι αυτό» διαχωρίζοντας τον εαυτό μας απο την διαδικασία γιατί εμείς υποτίθεται τα ξέρουμε ολα αυτά, ή μήπως όχι και μας αρέσει που ανακαλύπτουμε ξανά την ζωή μαζί με τα παιδιά μας?mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-72097815160427429072008-08-25T19:20:00.002+03:002008-08-25T19:44:03.620+03:00Και ξαφνικά η γιαγιά αντιλαμβάνεται οτι ο μικρος δεν ειναι στο σπίτι!....και παθαίνει πανικό! <br />Η εξώπορτα κλειστή κι ο Δημήτρης άφαντος. Ωσπου ακούει μια φωνούλα σα νιαούρισμα απ'έξω. Ανοίγει με την ψυχή στο στόμα την πόρτα και βλέπει τον 15μηνο να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια! Δείχνει λιγάκι τρομαγμένος αλλά συνεχίζει ακάθεκτος. <br />Εμείς τα χρειαστήκαμε.<br />Πόσο χρειάζεται για να συμβεί το «κακό»; Δευτερόλεπτα. Ομως άλλο να το διαβάζεις στα εγχειρίδια κι άλλο να το ζεις. «Συνέβη κάτι κωμικοτραγικό» ήταν το σχόλιο του Στάθη ο οποίος αντιμετωπίζει με παροιμοιώδη ψυχραιμία ότι συμβαίνει. <br />Η ιστορία των δευτερολέπτων έχει ως εξής: Το σπίτι έχει δύο εισόδους. Έκείνη τη μέρα βγήκαμε απο αυτή που χρησιμοποιούμε σπανιότερα. Είχαμε ξεχάσει όμως τα κλειδιά επάνω. Παιρνω την μαμά στο κινητο για να τα πετάξει απο το μπαλκόνι. Ομως περνάνε, πέντε, περνάνε δέκα λεπτά και δεν υπάρχει καμμία κίνηση. Καλώ ξανά στο σταθερό αλλά δεν απαντάει κανείς. Υποψιάζομαι ότι η μαμά θα έχει πάει στο άλλο μπαλκόνι. Ομως τι κάνει τόση ώρα; Ο Στάθης ανεβαίνει πάνω για να δει τι γίνεται. <br /><br />Τι έχει συμβεί. Η γιαγιά βρίσκει τα κλειδιά και απο κεκτημένη ταχύτητα πάει στο μπαλκόνι της εισόδου που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ομως διαπιστώνει ότι α) εμείς δεν είμαστε εκεί και β) ο Δημήτρης δεν την ακολουθεί ως συνήθως. <br />Μπαίνει στο σπίτι, τον φωνάζει και τίποτα! Ψάχνει κάθε γωνιά. Ωσπου ακούει την φωνούλα ...νιαούρισμα απ τον διάδρομο. <br />Ο μικρός έχει τεντωθεί κι έχει ανοίξει μόνος του το χερούλι και βγήκε στην σκάλα η οποία οδηγεί και σε επάνω και σε κάτω διαμέρισμα και είναι και απότομη! Ομως η πόρτα έκλεισε απ το ρεύμα κι έμεινε απ έξω. Βγαίνει έντρομη (η γιαγιά) στην σκάλα και η πόρτα ...κλεινει ξανά κλειδώνοντάς τους και τους δύο απ έξω! <br />Εκεί τους βρήκε ο Στάθης. <br /><br />Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην υποτιμάς ένα μωρό. Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά για όλα τα πράγματα. Μόνο που εσύ δεν το ξέρεις!mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-83864453228559184512008-08-24T18:26:00.005+03:002008-08-24T18:53:23.925+03:00Μπαμπά, μπαμπάαααα, μπαααμπαα!Μα γιατί όλα λένε μπαμπά? <br />Ξεκινήσαμε να μιλάμε ενώ είμασταν διακοπές στην Τήνο. Α, φέτος οργανωθήκαμε, δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη. Ψάξαμε και ελέγξαμε κάνοντας ένα διήμερο αστραπή του Αγίου Πνεύματος, το ξενοδοχείο που θα μέναμε. Και το βρήκαμε. Λέγεται «Ακτή Αιγαίου» βρίσκεται στην μία άκρη της υπέροχης παραλίας του Αγίου Σώστη σε μια περιοχή που λέγεται Λαούτι ή Σκυλαντάρ. Διόροφα σπιτάκια, τα μπροστινά με θέα την θάλασσα, φροντισμένα, λειτουργικά, εν τάξει χωρίς καμμιά ιδιαίτερη αισθητική ταυτότητα όμως πραγματικά δεν σου χρειάζεται. Γιατί όλα βρίσκονται σε έναν εξίσου ωραίο περιβάλλοντα χώρο απο καθαρή τσιμεντοκονία (αυτό σημαίνει ανεμπόδιστη κίνηση για μωρά, καρότσια, παιδιά κλπ κλπ) με ελάχιστα πεζουλάκια και καθόλου σκαλάκια, με πισίνα αν προτιμάτε, και την θάλασσα ΣΤΑ 20 ΜΕΤΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ ΔΡΟΜΟΣ! Και τι θάλασσα! Αμμουδιά μέσα έξω με ξαπλώστρες-ομπρέλες, και ανοιχτό καφέ όλη μέρα και εστιατόριο-ταβερνάκι με θέα θάλασσα να πηγαίνεις με το μαγιό για να τρως παστίστιο το μεσημέρι ή ψαράκια το βράδυ, με πάρκινγκ κι ολα αυτά, δηλαδή ότι προσφέρουν τα resort, all inclusive των 250-300 ευρώ την ημέρα με 85 ευρώ το δίκλινο για την σαιζόν Ιούλιος-Αύγουστος! <br />Καταφέραμε απο τον Ιούνιο να κλείσουμε ένα δίκλινο με θέα θάλασσα. μας έφεραν κι ένα ωραίο παρκοκρέβατο. <br />Το βάλαμε στην γωνία δίπλα στην μπαλκονόπορτα. <br />Το πρωί που ξύπναγε ο Δημήτρης γύρω στις 6.30-7.00, τράβαγε αγουροξυπνημένος την κουρτίνα και χάζευε την θάλασσα, και την πισίνα. Μετά ξυπνάγαμε σιγά σιγά, πίναμε το γάλα, και ετοιμαζαμε πρωινό, φρυγανιες σικαλεως με ελάχιστο βούτυρο και λίγη γραβιέρα. <br />μετά κατεβαίναμε στο λιμάνι για να δούμε τις βαρκούλες, χαζεύαμε τα ψάριοα που πούλαγαν στις τράτες, φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι στα χωριά του νησιού, μετά νανάκια, και το απόγευμα θάλασσα μέχρι τις 8 και μετά πάλι βόλτα και νάνι. <br />Ε, κάπως έτσι μετά απο λίγες μέρες το μωρό μας έγινε ένα αντράκι που τώρα είναι 15 μηνών, και αιστάνθηκε ασφάλεια και για πρώτη φορά κοιμάται απο τις 9.30 το βράδυ μέχρι τις 7.30 το πρωί, πίνει μόνος του το γάλα στην κούνια και μετά ...ξανακοιμάται μέχρι 9-9.30! <br />Και είπε και μπαμπά! <br />Με την γνωστή παιδική φωνούλα που σε κάνει να λοιώνεις...Μπαμπάαααα...τον ακους και είναι σα να καταπίνεις ζεστή μηλόπιτα με παγωτό. <br />καλά δεν παραπονιέμαι. Λέει κι ένα μαμά...με το ίδιο ύφος που και που!mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-85777850180354614712008-08-17T19:06:00.003+03:002008-08-17T19:33:29.635+03:00Διακοπές στην Αθήνα: κι όμως είναι δυνατό!Γυρίσαμε. <br />Οχι μαυρισμένοι, όχι αδυνατισμένοι, όχι αλατισμένοι όσο παλιά αλλά πολύ ευτυχισμένοι! Ενας μήνας μαζί όλο το 24ωρο είναι ευτυχία. Εξουθενωτική μεν αλλά ευτυχία. Ο Δημήτρης γίνεται αντράκι. Ξεσσαλώσαμε με κάθε έννοια του όρου. (όποιος θέλει να πάει Τήνο με παιδί το συνιστούμε ανεπιφύλακτα και θα ακολουθήσει και σχετικό σημείωμα). <br />Γυρίσαμε τέσσερις μέρες πριν λήξει η άδεια. Με το δίλημμα: και τώρα κάθεσαι Αθήνα τον 15αύγουστο ή την κοπανάς? <br />Επιλέξαμε το πρώτο και δεν το μετανοιώσαμε. <br /><br />Χρήσιμα Τιπς <br /><br />-Η παιδική χαρά πίσω από του Μωραϊτη. Καθαρή, ασφαλής και το κυριότερο με αρκετό ελεύθερο χώρο για να τρέξουν τα παιδιά. Μειονέκτημα ότι κλείνει στις 8.30 το βράδυ (για όσους έχουν παιδιά-κουκουβάγιες, γιατί για τα δικά μας που είναι ..κόκκορες το ωράριο είναι μια χαρά!)<br /><br />-Βόλτα στο ...Avenue! Ναι, σωστά διαβάσατε το εμπορικό κέντρο επι της Κηφισίας δίπλα στο Media Markt. Πολύ «ανθρώπινο» για εμπορικό κέντρο με λίγα σχετικά μαγαζιά, δωρεάν πάρκινγκ, με χώρο για να τρέξουν τα μπομπιράκια ανάμεσα στα μαγαζιά, κυλιόμενους ιμάντες για το καρότσι, και στον πρώτο όροφο ένα μίνι παιδότοπο που μετά τις 6 το απόγευμα είναι σούπερ για τα μικρά και τους γονείς. <br /><br />-Πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου + Ηρώδειο. Τον Αύγουστο δεν έχει παραστάσεις. Η απόλυτη ατμοσφαιρική βόλτα (με το καρότσι, ώστε όταν κουραστεί να μην το κουβαλάτε αγκαλιά). Ανεβαίνεις τον πεζόδρομο χαλαρά, ακους τον μουσικό με το τσέλο στο ύψος του Μουσείου της Ακροπόλεως, διαπιστώνεις πόσο όμορφα είναι τα δύο οικήματα που το «κρύβουν» απο τον ιερό Βράχο, (προσωπικά ψηφίζω υπέρ της κατεδαφίσεως ή μετακομίσεως τους αν υπάρχει τεχνικά εφικτός τρόπος), φτάνεις στο Ηρώδειο και εκεί είναι ο τέλειος παιδότοπος! Το μωρό σου τρέχει, μπουσουλάει ευτυχισμένο στην μαρμάρινη είσοδο. Αν διψάσει υπάρχει ωραία μαρμάρινη βρύση με δύο κρουνούς (να έχετε μαζί σας ποτηράκι) στην οποία κάνουν μπάνιο και τα περιστέρια. <br /><br />-Φάληρο. Η απόλυτη βόλτα το βράδυ της πανσελήνου! Προβληματικό το πάρκινγκ. Εξυπηρετικό το τραμ αν σας βολεύει, κατεβαίνεις μπροστά στην είσοδο μιας απο τις ωραιότερες παιδικές χαρές της Αθήνας (μετά την στάση Τροκαντερό). <br />Βλέπεις την δύση πίσω απο την καστέλλα. Το μωρό σου ακούει τα κυματάκια και μυρίζει το θαλασσινό αεράκι. Στο τέλος της βόλτας εκεί που είναι το στρογγυλό κτίριο στο Φάληρο ζει μια οικογένεια με γάτες τις οποίες υιοθέτησαν κάτοικοι της περιοχής. Τα γατάκια μαθαίνουν ισοροπία πάνω στα βράχια που κόβουν την ορμή των κυμάτων και κοιτάζουν με περιέργεια τους σκύλους, τα παιδάκια και τους υπόλοιπους που κάνουν βόλτα με πατίνια, ποδήλατα, καρότσια ή τα πόδια τους. Μην το χάσετε (με πανσέληνο ή χωρίς)mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-46462739626032357512008-06-29T20:11:00.000+03:002008-06-29T20:24:54.756+03:00Πως βάζεις τα όρια σε ένα παιδί?Ιδού η απορία! (αν και κλισέ με εκφράζει αυτή την περίοδο). Γιατί καλά είναι στην θεωρία αλλά στην πράξη δυσκολότερα (κι άλλο κλισέ). <br />Η αμφιβολία ότι κάτι δεν πάει καλά με το συγκεκριμένο κεφάλαιο ξεκίνησε με μια επίσκεψη στην αγαπημένη μας παιδίατρο για το μαντού. Αφού τελειώσαμε την εξέταση λίγο πριν κάνουμε την ένεση ο Δημήτρης πετάει με δύναμη το πλαστικό παιγνιδάκι στο γραφείο της. Η γιατρός μας ξαφνιάζεται και λέει αυθόρμητα «μήπως είναι λίγο επιθετικός»;<br />Κι εκεί αρχίζουν όλα. <br />Ολα όσα έχω διαβάσει για το θέμα καταλήγουν πως τώρα (είμαστε 13 μηνών) είναι η κατάλληλη ηλικία για να βάλουμε τα όρια και να εμφυσήσουμε την έννοια της πειθαρχίας, του σωστού και του λάθους. Ομως έχω μια βασική απορία: όταν κάνει το 'λάθος' τι κάνεις; Του το επισημαίνεις ή σφυράς αδιάφορα; <br />Εχω διαβάσει και τις δύο εκδοχές. Η μία σχολή λέει ότι όταν κάνει την ζουζουνιά (πάει να ρίξει το νερό του σκύλου, πετάει με δύναμη το κυπελλάκι του στο πάτωμα, πατάει ύπουλα την ουρά του γκούμι, κάνει βόλτα τα ρούχα σε όλο το σπίτι κλπ) τότε εσύ πρέπει να του υποδείξεις το λάθος. <br />Η άλλη σχολή λέει ότι πρέπει να φανείς αδιάφορος, να μην κάνεις κανένα σχόλιο, ούτε επικριτικό, ούτε αποδοκιμασίας γιατί εάν αντιδράσεις το μωρό θα καταγράψει την αντίδραση και θα το επαναλαμβάνει συνέχεια για να απολαύσει ακριβώς την δική σου αντίδραση. <br />Δοκίμασα και τα δύο αλλά μήπως κι αυτό ...είναι λάθος;mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-26090289075709282972008-05-25T19:43:00.003+03:002008-05-25T20:01:06.103+03:00Το πρώτο πάρτυΠέρασαν και τα πρώτα μας γενέθλια (μες το τρέξιμο και το άγχος!) αλλά τελικά άφησαν μια πολύ γλυκειά γεύση! <br />Και σε εμάς και στο μωρό που δοκίμασε για πρώτη φορά στην ζωή του ζάχαρη αφού του δόσαμε λίγη από την τούρτα γαλάζιο και κίτρινο αρκουδάκι την οποία δοκίμασε με ενδιαφέρον θα έλεγα χωρίς να δείξει τίποτε ιδιαίτερο. Ενώ πχ όταν δοκίμασε γιαούρτι ξίνισε υπέροχα το μουτράκι, στην τούρτα ήταν απαθής σαν βούδας. απλά ξανάνοιξε το στοματάκι για λίγο ακόμα όπως το ανοίγει όταν τρώει κοτόπουλο με κριθαράκι και αντίθετα με τις προσδοκίες γιαγιάδων και παπούδων δεν έβγαλε την γνωστή απαιτητική φωνούλα δείχνοντας μετ επιτάσεως προς το γλυκό. <br />Τα πρώτα γενέθλια γιορτάστηκαν σε στενό οικογενειακό κύκλο: παπούδες-γιαγιάδες, μια κολλητή φίλη, οικογένεια φίλων με τρομερά δίδυμα ετών 2,5, αυτά. <br />Το πάρτυ ήταν αποκάλυψη. Για πρώτη φορά ο Δημήτρης έδειξε διάθεση «κατοχύρωσης της ιδιοκτησίας» του και μάλιστα εμπράκτως. Παρατηρούσε τι έκαναν τα δίδυμα και κάθε φορά που ο Γρηγόρης ή η Αφροδίτη έπαιρναν ένα παιγνίδι του πήγαινε και το ...τραβούσε. δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό όταν είσαι δώδεκα μηνών ελπίζω να είναι νορμάλ. <br />κατά τ'άλλα η διοργάνωση ακόμα και του πάρτυ σε στενό οικογενειακό κύκλο με φυσικό χυμό πορτοκάλι, δύο «μπόμπες», μυζυθροπιτάκια απο την Κρήτη, βάφλες με μέλι βιολογικές (έτοιμες) , ανάλατα αμύγδαλα, σπιτική γαλατόπιτα (ας είναι καλά η γιαγιά!), και φρέσκες φράουλες είχε τον μπελά της! <br />Τον μπελά του βρήκε και ο παππούς με το φούσκωμα των μπαλονιών αλλά τέλος καλό όλα καλά. <br />Αντε να'μαστε καλά και του χρόνου.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-72462978117373476922008-05-11T18:37:00.002+03:002008-05-11T18:52:37.516+03:00Με δαγκώνει: ν'ανησυχώ;Ξεκίνησε πριν δυο-τρεις μήνες σαν παιγνίδι. Το μικρούλι μου άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι του και χραπ με δάγκωνε! Φυσικά όταν ήταν μικρότερος ήταν και τα δοντάκια πιο τρυφερά αλλά πιστέψτε με πονάει. Δεν το συζητώ για τώρα: οχτώ δοντάκια κοφτερά σα νυστέρι χειρουργού μπροστά μπροστά και μερικά στο πλάι που ξεφυτρώνουν έχουν κάνει τους ώμους και τα μπράτσα της μαμάς σημαδεμένο τοπίο ενώ από τις τρυφερές επιθέσεις δεν γλιτώνει ούτε η γιαγιά! Τη γιαγιά όμως την δαγκώνει στα ...πόδια καθώς πλησιάζει με ανοιχτά τα χεράκια ενθουσιασμένος για αγκαλιά κιαι τελικά αγκαλιάζει τα γόνατα της. τότε λοιπόν της χώνει και μια δαγκωνιά. προχθές τη μάτωσε. <br />Μικρές δαγκωνίτσες έκανε κι όταν θηλάζαμε αλλά απο τον έκτο μήνα το κόψαμε εφαρμόζοντας την οδηγία των ειδικών: του λές ένα αυστηρό «σταμάτα» με σταθερή φωνή και το απομακρύνεις απο το στήθος. <br />Ομως τώρα ομολογώ πως δεν ξέρω τι να κάνω με τον μικρό χαρούμενο κανίβαλο! <br />Το ενδιαφέρον είναι ότι τα κοφτερά δοντάκια στοχεύουν μόνο μαμά και γιαγιά. Και 'χτυπάει'αναπάντεχα. Ας πούμε εκεί που το νανουρίζω για το βραδινό ύπνο αφήνεται στον ώμο και χρατς, χώνει τα δοντάκια στον ώμο. Ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να αντιδράσω με ψυχραιμία γιατί πονάει πολύ. Οσα όμως «σταμάτα» και να λέω το μικρούλι μου συνεχίζει. <br />Μερικές φορές αισθάνομαι πως αυτή η φανατική δαγκωματιά είναι σαν ένα περίεργο φιλί, δηλαδή είναι μια εκδήλωση αγάπης, περίεργη βέβαια, αλλά το μωράκι που να ξέρει ποιά είναι η διαφορά; <br />Περιμένω πως και πως την συνάντηση με την παιδίατρο γιατί έχω αρχίσει να ανησυχώ. φαντάσου να πάμε παιδικό σταθμό και να ...δαγκώσει κανένα παιδάκι; <br />Δεκτές συμβουλές!mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-46801865139145140322008-04-28T20:34:00.002+03:002008-04-28T21:01:00.885+03:00Δέκα ημέρες μόνοι με το μωρό...Ήταν δέκα υπέροχες μέρες. <br />Η γιαγιά ζήτησε διακοπές στο χωριό κι εξαφανίστηκε την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου. Μετά από πολλούς μήνες βρεθήκαμε λοιπόν ξανά ως φυσιολογική οικογένεια, όπου την ευθύνη του παιδιού (και του Γκούμι) έχουν πλήρως οι γονείς. Ομολογώ πως ήταν καταπληκτική εμπειρία. Λίγο κουραστική βέβαια αφού είχαμε και χαρούμενα πρωινά ξυπνήματα στις 6 το πρωί, αλλά κυρίως ήταν μια απολαυστική περίοδος κατά την οποία: <br /><br />-η μαμά (προσπαθώ να αποφύγω το πρώτο ενικό) αναγκάστηκε να μαγειρέψει για το μωρό. Φυσικά άλλο είναι να μαγειρεύεις από χόμπι κι όταν έχεις όρεξη και χρόνο κι άλλο όταν ξέρεις πως το μωρό θα πεινάσει αν δεν υπάρχει φαγητό. Μάλλον καλά τα πήγαμε αν κρίνω από το αποτέλεσμα (άδεια πιατάκια) με ένα μειονέκτημα. Δεν φάγαμε καθόλου ...ψάρι! έτσι κάτι καταπληκτικά ψαράκια που ψάρεψαν φίλοι από την Τήνο στα 400 μέτρα στο Αιγαίο και αμέσως μπήκαν σε καταψύκτη για να διατηρηθούν φρέσκα παρέμειναν στο ψυγείο αφού η μαμά ετών 37 προτίμησε αυτή την επιλογή παρά το ρίσκο του καθαρισμού των λεπιών. <br /><br />-ξεσαλώσαμε στις βόλτες. υπήρχε μέρα που φύγαμε απ το σπίτι στις 10.30 το πρωί και γυρίσαμε σαν τους νομάδες αφού κάναμε χιλιάδες δουλειές έξω (μαγαζιά, τράπεζες, ψώνια, λογαριασμοί) και μια επίσκεψη στους Αθηναίους παππούδες και γυρίσαμε στις 8.30 το βράδυ. <br /><br />-κάναμε κάθε μέρα μπάνιο. Αυτό σημειώνεται γιατί συνήθως κάνουμε πλήρες μπάνιο μέρα πάρα μέρα, ή όταν είχε πολύ κρύο και κάθε τρεις μέρες. Τώρα λοιπόν το μωρό στέκεται όρθιο στην μπανιέρα όσο γεμίζει με λίγους πόντους νερό, με το τηλέφωνο του ντους στο χέρι, και μια ατελείωτη χαρά να ρίχνουμε τα μπουκάλια με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρο στο νερό. κι από προχθές που ανακαλύψαμε και πως ανοίγει η βρύση ποιος μας πιάνει Το μωρό μένει στο νερό για τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο κι άλλο ένα δεκάλεπτο αφού έχει αδειάσει η μπανιέρα να ανοιγοκλείνει την βρύση και να χαζεύει. και φυσικά όταν βγαίνει μας ακούει όλη η γειτονιά. <br /><br />-το πρωί ανακαλύψαμε το κοινό χουζούρι. μερικά πρωινά ξυπνάει στις 6.30, πίνει το γαλατάκι του και μετά πηγαίνουμε στο δωμάτιο της γιαγιάς κι εκεί χουζουρεύοντας παίρνουμε άλλον ένα υπνάκο μέχρι τις 8.30 κατά την διάρκεια του οποίου η αίσθηση του μωρού που χώνεται στην αγκαλιά και νοιώθει ασφάλεια είναι΄το δεύτερο καλύτερο μετά την αίσθηση του θηλασμού. <br /><br />-ο μπέμπης πέρασε πολύ χρόνο μόνος και με τον μπαμπά του, ΄που τον έχει τρελάνει στο κυνηγητό. μια ιδιαίτερη σχέση μόλις ξεκινάει. <br /><br />-δείξαμε σημάδια ότι ζηλεύουμε ...τον γκούμι. πχ, έρχεται το γκουμάκι στην αγκαλιά της μαμάς κι αμέσως με ένα πελώριο χαμόγελο νάτος τρεχάτος και ο μικρός στην αγκαλιά (της μαμάς). <br /><br />Συμπέρασμα: Οι μίνι διακοπές του Πάσχα μας έφεραν όλους πιο κοντά και ήταν οι καλύτερες της ζωής μας. ακριβώς γί' αυτό, τώρα που τα κεφάλια θα μπουν ξανά μέσα θα υπογραμμιστεί η διαφορά (από την απουσία). Μήπως καμιά φορά είναι καλύτερα «να μην ξέρεις»;mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-69821118618189206542008-04-14T19:14:00.003+03:002008-04-14T19:31:31.958+03:00Σε ένα μήνα γιορτάζουμε τα 1α μας γενέθλια!Και είμαστε πολύ συγκινημένοι! Και χαρούμενοι! Βέβαια οι γιαγιάδες γκρινιάζουν γιατί δεν λέμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας αγκαλιά με τους νονούς όμως εμείς διατηρούμε την ψυχραιμία μας σε κάτι τέτοια.<br />Εκεί που χάνουμε την ψυχραιμία μας είναι αυτές τις μέρες που η πόλη είναι σκεπασμένη με την άσπρη αφρικανική σκόνη και δεν ξέρουμε ούτε που να πάμε ούτε τι να κάνουμε. Να ανοίξουμε να αεριστεί το σπίτι; Να βγούμε στο μπαλκόνι; Να πάμε βόλτα στο πάρκο;<br />ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;...<br />Ο Δημήτρης περπατάει και χαμογελάει και δείχνει συνέχεια τον ουρανό που πετάνε τα πουλάκια και ακολουθεί κατα πόδας την γιαγιά του (που τα'χει παίξει και ζήτησε μια βδομάδα ρεπόμ το Πάσχα) και μας κοιτάζει και γελάει πριν κάνει ζουζουνιά και έχει μάθει να κρατιέται απο την καρέκλα και μετά να κατεβάζει το ποδαράκι του στο σκαλοπατάκι και τρώει με χαρά το ψάρι και παίζει γλυκά με το μπαλάκι του Γκούμι.<br />Κάνοντας την αυτοκριτική μου τώρα που πλησιάζουμε τον ένα χρόνο μαζί δεν μπορώ παρά να να μην με μαλώσω γιατί απέτυχα να του μάθω να κοιμάται μόνος του και θέλει αγκαλίτσα, και γιατί απέτυχα να τον διδάξω να παίζει μόνος του και θέλει να υπάρχει πάντα κάποιος στο δωμάτιο...<br />Ομως καταφέραμε να απογαλακτιστούμε ήρεμα και γλυκά και το μωρό μου είναι τόσο μελένιο και τρώει όλο το γιαουρτάκι του τοτάλ 5% κάθε απόγευμα και κλαίει τόσο στωικά όταν βάζουμε ορό στην μυτούλα κάθε φορά που έχουμε συνάχι (2 όλες κι όλες δηλαδή) και, και και και ....ατελείωτος ο κατάλογος με τα μικρά και μεγάλα επιτεύγματα όταν αναφέρεσαι στο δικό σου παιδί, προσπαθώ να πνίξω τον ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ και να δω λιγάκι πέρα απ τη μύτη μου αλλά πιστέψτε με είναι δύσκολο γιατί αυτό το πλασματάκι που έρχεται στην ζωή μας κάποια στιγμή και μας επιλέγει είναι απλά το κέντρο του σύμπαντος.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-82214654588522105552008-03-10T20:29:00.003+02:002008-03-10T21:00:12.361+02:00Θα καθόμουν ένα χρόνο εκτός δουλειάς με 650 το μήνα?Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα με προβλημάτισε το νέο ασφαλιστικό. Έκανα χρήση της τετράμηνης άδειας που δίνουν στον ιδιωτικό τομέα, ολόκληρη μετά την γέννηση του μωρού, -ενώ πολλές επιχειρήσεις επιμένουν στο δίμηνο πριν και δίμηνο μετά- και μετά επειδή έτυχε να γεννήσω Μάιο, κόλλησα στο τετράμηνο και ενάμιση μήνα καλοκαιρινής. Κάπως έτσι κατάφερα να θηλάζω αποκλειστικά μέχρι και τον 9ο, ενώ συνεχίζω με μεικτό. <strong>Αναρωτιέμαι όμως, αν ο νόμος μου έδινε την ευκαιρία να καθίσω ένα- ή δύο χρόνια με μειωμένες αποδοχές, θα το έκανα; </strong><br />Δεν ξέρω τι σκέφτεστε εκεί έξω αλλά νομίζω πως αν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, και ταυτόχρονα εννοείται, αγαπάς πάρα πάρα πολύ το μωρό σου θα μπεις στο δίλημμα. Βέβαια το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Ας πούμε, ΟΚ κάθεσαι ένα χρόνο εκτός δουλειάς. Δεν θα πάρουν αντικαταστάτη σου; Κι εσύ όταν επιστρέψεις είναι βέβαιο ότι θα είναι στην θέση που άφησες; Και ένας χρόνος εκτός μήπως σημαίνει ότι έγιναν πολλά τα οποία έχασες, γεγονότα και περιστατικά που αντιμετώπισε η ομάδα -χωρίς εσένα- ένας χρόνος κατά τον οποίο επαγγελματικά έμεινες πίσω και μετά πρέπει να καλύψεις γρήγορα αυτό το κενό. <br />Κι έπειτα είναι και τα χρήματα που είναι λίγα, δεν μπορώ να φανταστώ εργαζόμενες να τα βγάζουν πέρα με το επίδομα των 650 ευρώ ακόμα κι αν εργάζονται οι άντρες τους , αλλά υπάρχουν και οι μονογονικές οικογένειες. <br />Και στο τέλος τέλος <strong>είναι η σχέση με τον εαυτό σου η οποία αντανακλά άμεσα στην σχέση σου με το παιδί.</strong> <br />Είμα η τελευταία που θα γκρινιάξω αφού στο τέλος έπεισα μαμά και μπαμπά να έρθουν να μείνουν μαζί μας κι έτσι όταν κλείνω την πόρτα πίσω μου έχω το κεφάλι μου ήσυχο, όχι μόνο γιατί τους έχω εμπιστοσύνη αλλά και γιατί η μαμά μου απεδείχθη υπέροχη στο να βάζει όρια στο παιδί, να φροντίζει την διατροφή και ψυχαγωγία του. Υποκλίνομαι στην απεριόριστη ΥΠΟΜΟΝΗ -που εγώ ομολογώ δεν έχω-. Ναι, υπήρξαν στιγμές εκεί στο πεντέμιση μήνες που ήμουν 24 ώρες το 24ωρο με το μωρό που ένα «ουφ» ξέφευγε...<br />Κι όπως λέει μια φίλη, η Σιμόνη, που τώρα πια μεγάλωσε ο δικός της γιος, καλύτερα η μαμά να δουλεύει και να εκφράζει τις -δικαιολογημένες ενοχές της- παρά να είναι συνέχεια στο σπίτι και να υπάρχουν στιγμές -πολλές στιγμές- που αισθάνεται κάπως σας φυλακισμένη. Ισως είναι που απέκτησα το μωρό μου στα 36, ηλικία που πλέον είχα συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής (αρκετά περιπετειώδη μάλιστα) και σ'αυτή την ηλικία είναι λίγο δύσκολο τελικά να κάνεις πράξη αυτό το «θα τ'αφήσω όλα στην άκρη για να είμαι μαζί με το παιδί μου». <br />Νομίζω ότι μια γυναίκα που αγαπάει την δουλειά της και εκπέμπει θετική αύρα σχετικά με αυτό, είναι τελικά ευκολότερο να αντλήσει κατανόηση για διάφορα μικρά και μεγάλα που θα συμβούν παρά αν πάει με το γράμμα του νόμου «τόσες ώρες λέει εδώ ότι μπορώ να λείπω» στο γραφείο του διευθυντή της. Σίγουρα υπάρχουν και πολλά γαϊδούρια διευθυντές εκεί έξω, αλλά από την άλλη ένας φιλότιμος εργαζόμενος που δεν ψάχνει δικαιολογίες για να λουφάρει καμιά φορά παίρνει ευκολότερα αυτό που θέλει τελικά: το δικαίωμα να είναι με το μωρό του μερικές ώρες παραπάνω κάποιες φορές αντί να υποδύεται τον σκληρά εργαζόμενο στο γραφείο. <br /><br />ΥΓ POPELIX σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ μπήκα στο nicopedia και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον όπως και πολλοί φίλοι άντρες με μωρά επίσης. <br /><br />Αγαπημένες ανώνυμες μανούλες με μωράκια μερικών μηνών τελικά ξαναγύρισαν σαν τον άσωτο στην δική σας πρακτική στο θέμα του ύπνου. Στις 15 Μαρτίου κλείνουμε και τον 10ο μήνα, βγάλαμε κι άλλα δύο δοντάκια σύνολο 8 πια, περπατάμε με άνεση ισορροπιστή τσίρκου και σίγουρα κάποια στιγμή θα διεκδικήσουμε την αυτονομία μας από την αγκαλιά της μανούλας. Οπότε, ξανά πίσω στην αγκαλιά όποτε το μωρό μου την ζητήσει! Το είπε και η παιδίατρος μας. Μόνο που πρόσθεσε ότι μάλλον ξυπνάει γιατί ξυπνάει κι έτσι τώρα στις 2 το βράδυ πίνουμε κι ένα 240αρι γαλατάκι που μας κρατάει μέχρι τις 6.00!mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-14964976685022234822008-02-24T17:51:00.002+02:002008-02-24T18:24:39.635+02:00Περπατάμε (έστω και σαν καβουράκι!)Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και τις αναφέρω συνοπτικά: <br />Περπατάμε. <br />Κάνουμε λοξά βήματα σαν τα καβουράκια, δηλαδή όχι όλοι μας αλλά ο μικρός Δημήτρης. Εχει κάνει ήδη χιλιόμετρα μ'αυτό τον τρόπο μέσα στο σπίτι το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να προσαρμόσω αναλόγως. Πιάνεται απο τους τοίχους, τις καρέκλες, τους καναπέδες τα χαμηλά τραπέζια, τα καλοριφέρ, κι οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο του εκτός απο την ουρά του σκύλου. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορεί ή δεν θέλει, αλλά γιατί ο Γκούμι τον αποφεύγει έντεχνα. Κι όταν λέμε έντεχνα εννοούμε πραγματικά με τέχνη: με το που απλώνει οι μικρός τα χεράκια-τανάλιες στο τρίχωμα του Γκούμι (είναι κόκερ) ο τριχωτός διακριτικά πάει ένα βηματάκι δίπλα. <br />Η γιαγιά τα'χει παίξει. Στέκεται όρθια δίπλα στο μωρό ολη μέρα. Συχνά αφήνει τα χεράκια και μεταιωρίζεται σαν το Λεονάρντο ντι Κάπριο στον Τιτανικό. Τότε κάνει κι ένα δειλό βηματάκι μόνος του. Η καμμιά φορά η γιαγιά τον «ξεγελάει» δίνοντάς του ένα σχοινί, ένα καλώδιο ή τον πλάστη που ανοίγει φύλλο κι ο μικρός νομίζει ότι κρατιέται απο κάπου και περπατάει ενώ στην πραγματικότητα απλώς κρατάει το αντικείμενο. <br /><br />Απογαλακτιζόμαστε. <br />Εχοντας μπει στον δέκατο μήνα της ζωής μας αποφασίσαμε να κόψουμε σταδιακά τους πολλούς θηλασμούς (έστω κάποιες μέρες πόυ είμασταν σπίτι) και τις αντλήσεις με το θήλαστρο. Θα το κάνουμε πολύ αργά γιατί κατα βάθος δεν νοιώθω καθόλου έτοιμη. Ομως θα θελα μέχρι τα πρώτα του γενέθλια που είναι 15 Μαϊου να έχουμε απογαλακτιστεί. Αλλωστε τρώμε πια τα πάντα εκτός από αυγό και ζάχαρη και λαμβάνουμε τα αναγκαία συσταστικά για την ανάπτυξή μας. <br /><br />Καταλαβαίνουμε<br />Πολλά πράγματα γύρω μας. «Πού είναι η γατούλα;» ρωτάμε και το κεφαλάκι ψάχνει τριγύρω μέχρι ν'ανακαλύψει την χνουδωτή λευκή γατούλα πάνω στο τζάκι. Αντίστοιχα και το κίτρινο ελεφαντάκι, το λευκό αρκουδάκι, τον κύριο αραχνούλη, τον παππού κλπ κλπ. <br /><br />Ανακαλύψαμε το τηλεκοντρόλ...<br />Δυστυχώς έγινε κι αυτό... Παρά την ρητή απαγόρευση να μην ανοίγει η τηλεόραση κλπ κλπ ο μικρός κάθε πρωί στις 7, «μετακομίζει» στο δωμάτιο-φωλίτσα του παππού και της γιαγιάς οι οποίοι εκείνη την ώρα ενημερώνονται απο τα πρωινάδικα. Φωλιάζει λοιπόν στο κρεββάτι, συνήθως βουτάει το τηλεκοντρόλ και πατώντας τα κουμπάκια (ή βλέποντας τον παππού και την γιαγιά να το κάνουν!) έχει ήδη αντιληφθεί πως δουλεύει το σύστημα. <br /><br />Απο ύπνο όμως..<br />Μικρή η βελτίωση. Αφού κάναμε (για μία εβδομάδα αυτή την φορά) το δύσκολο κόλπο «αφήνω το παιδί να κλαίει» ο μικρούλης κοιμάται λιγάκι περισσότερο. Απο τις 9 μέχρι 3 ή 4.30 και μετά ξυπνάει κάθε σαράντα λεπτά. Ηταν παρα πολύ δύσκολο. Αποφάσισα να είμαι μαζί του. Τον άφηνα να κλαίει ενώ του τραγουδούσα επι μία ώρα, ή τον αγκάλιαζα ενώ είχε ανακαθίσει μέσα στην κούνια του, ή τον αγκάλιαζα ενώ έκλαιγε όρθιος στα κάγγελα της κούνιας του. Μερικές φορές δεν άντεχα και μετά απο μια ώρα τον έπαιρνα στο τέλος αγκαλίτσα -παρ'οτι υποτίθεται πως δεν πρέπει να το κάνεις αυτό- και αποκοιμόταν κατάκοπος. Η διάρκεια του ύπνου του έχει μειωθεί και την μέρα όμως. Ο μικρός υπνάκος το πρωί μεταξύ 9.30-10.30 καρτάει πλέον είκοσι λεπτά, ενώ το μεσημέρι κοιμάται μια ώρα και μετά για άλλη μία με δύο τουλάχιστον ενδιάμεσα ξυπνήματα. <br />Στο θέμα αυτό ομολογώ ότι νοιώθω λίγο χαμένη. Απο την μια δεν αντέχω να τον αφήνω να κλαίει κι απο την άλλη δεν αντέχω να μην κοιμάμαι τα βράδυα. Αλλά και το 9-4 δεν είναι κάθε βράδυ. Προχθές έγινε 9- 12.30 , μετά 01, μετά 02 ώσπου στο τέλος όχι μόνο τον πήρα αμέσως αγκαλιά αλλά τον έβαλα και να θηλάσει για να κοιμηθεί γρήγορα...Πια τα περισσότερα βράδυα ακόμα και το να πω τραγουδάκια στις 3 το πρωί μου φαίνεται δυσβάσταχτο. Ενα άλλο βράδυ είπα στον μπαμπά του που με ρώτησε αν πρέπει να πάει ή όχι (γιατί είχα επιβάλλει απαγόρευση εισόδου στο δωμάτιο) ένα ξέπνοο 'αν αντέχεις πήγαινε'...<br />Και χθες το βράδυ που το γλυκό μου κοιμήθηκε απο τις 9 μέχρι τις 4 ξύπναγα κάθε μια, μιάμιση ώρα από το άγχος γιατί δεν ξύπνησε ο Δημήτρης! <br /><br /><strong>Οποιος έχει να μου πει κάτι που θα με βοηθήσει παρακαλώ να το κάνει αμέσα.</strong>mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-66706316789912437962008-02-03T19:35:00.000+02:002008-02-03T20:06:22.038+02:00Η μάχη της ΛυδίαςΒρήκα το blog τυχαία μια στιγμή που πήγαινα απο link σε link. Η Λυδία είναι ένα μικρό κοριτσάκι που παρουσίασε καρκίνο όταν ήταν πέντέμιση μηνών. Το ηλεκτρονικό της ημερολόγιο σε κάνει να νοιώθεις ανατριχίλες και να ξαναδείς απο την αρχή μερικά πράγματα που θεωρείς δεδομένα. <br />Το ίδιο μου συνέβη και χθες όταν στο φανάρι πλησίασε μια μητέρα κρατώντας ένα κοριτσάκι 8 μηνών ελαφρά ντυμένο μες το κρύο ζητιανεύοντας μερικά λεπτά. Μάλλον τσιγγάνα αλλά τί σημασία έχει...«Μήπως έχεις κανένα καρότσι; Ρούχα; Δεν έχω λεφτά ούτε για πάμπερς» πρόλαβε να πει καθώς προσπαθούσα με το ένα χέρι να της δώσω ένα κέρμα δύο ευρώ, με το άλλο να βάλω πρώτη γιατί άναψε πράσινο και να 'διατάξω' το μυαλό μου να κάνει αυτό που είπε η φίλη μου Νατάσα 'να βλέπεις την δυστυχία να βοηθάς όσο μπορείς αλλά να μην την αφήνεις να μπαίνει μέσα σου, δεν χρειάζεται να συμπάσχεις δεν ωφελεί κανέναν». <br /><br />Το παιδί-αξεσουάρ<br />Φυσικά υπάρχουν κι άλλα: μια φωτογραφία με ένα μωρό που υποσιτίζεται στην Αφρική. Το 6χρονο παιδάκι που κακοποιούσε σεξουαλικά ο αλκοολικός πατέρας του στην Κρήτη. Ακόμα και το κοριτσάκι που είδα πάλι χθες, στο ταμείο μπροστά μου στο σούπερ μάρκετ: Η μαμά του, μια ξανθιά με κολλητό τζην, τεράστια μαύρα γυαλιά στα μάτια να βγάζει τα ψώνια απο το καρότσι τα οποία έβαζε μετά σε σακκούλες η φιλλιπινέζα κι ενώ το κοριτσάκι της γύρω στα 2,5-3 τριγύριζε...κάποια στιγμή το τραβάει προς τα μέσα κοντά στο ταμείο κι ενώ ΔΕΝ το κοιτάζει του μπήγει (κατα λάθος φυσικά) τα μακριά κόκκινα νύχια της στο ένα μάτι, το παιδί βάζει τα κλάματα και η μαμά-μπίμπο πάντα ΧΩΡΙΣ να το κοιτάζει το παίρνει αγκαλιά όπως πιάνει και την ακριβή της τσάντα λέγοντας με την ίδια μελιστάλαχτη φωνή 'τι έπαθες αγάπη μου, έλα να σε παρει η μανούλα αγκαλιά'. Σας ορκίζομαι, κόντεψε να τυφλώσει το παιδί της κι αν πάθαινε κάτι το μικρό θα την πήγαινα στον εισαγγελέα με την κατηγορία της επικίνδυνης για την σωματική ακεραιότητα του παιδιού της. <br /><br />Είν'αυτή η υπερευαισθησία που σε καταλαμβάνει μαζί με την μητρότητα για όλα τα μικρά και τα μεγάλα με θύματα παιδιά αλλά στο τέλος συνειδητοποιείς πως χρειάζεται πολλά περισσότερα από την απλή αγάπη και συμπόνια για να τα αντιμετωπίσεις.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-40427166685841176932008-01-20T20:09:00.000+02:002008-01-20T20:24:56.120+02:00Η μαύρη τρύπα του ύπνουΤο παραδέχομαι. Μετά απο εννιά μήνες αύπνίας είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. Ο μπέμπης ανακάλυψε εδώ και ένα μήνα την χαρά να στέκεται όρθιος στο πάρκο του. Τρώει πλέον κανονικά τα φρούτα, τα λαχανικά, το κρέας, το γιαούρτι και την (λίγη) κρέμα του. Παίζει με τα αγαπημένα του παιγνίδια. Ομως εξακολουθεί να ξυπνάει τα βράδυα κάθε μία ώρα, ακόμα και κάθε μισή μερικές φορές. Μήπως το κάνει επειδή του λείπει η μαμά του; Οπως υποστηρίζουν ορισμένοι ειδικοί (αλλά μου το είπε χθες και η πεθερά μου) «του λοίπει η μανούλα του γι'αυτό ξυπνάει. Τι νομίζεις ότι ζητάει το παιδί, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλάκι»<br />Προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβαινε στην ζωή μας τις μοναδικές είκοσι μέρες που κοιμόταν συνεχόμενα απο τις 10 το βράδυ μέχρι 7-8 το πρωί. Ηταν καλοκαίρι, στην καρδιά του καύσωνα, το μωρό μου ήταν δυόμιση-τριών μηνών και περνούσαμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί. <br />Αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος. Ομως πια δεν υπάρχει τρόπος να το διαπιστώσω. Αγαπάω, λατρεύω, ζω για το μωράκι μου. Ομως μια δική μου εσωτερική ανάγκη με ωθεί να δουλεύω όχι μόνο όσο πριν έρθει στην ζωή μου, αλλά κι ακόμα περισσότερο. Ισως κάπου βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι στερεότυπα του τύπου «τώρα που έγινες μαμά φεύγεις σιγά σιγά απ'την καριέρα» δεν με αφορούν. Δεν θέλω να με αφορούν. Και βάλθηκα να το αποδείξω κι όλας. Κυρίως στους άλλους. Και φυσικά και στον εαυτό μου. <br />Νυστάζω τόσο πολύ...Ομως περισσότερο απο την υπερκόπωση φοβάμαι την μέρα που θα ξυπνήσω καιmama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-23824196880959918472008-01-01T19:46:00.001+02:002008-01-01T21:02:54.290+02:00Τύποι μαμάδων<strong>Μαμά «γερμανικής κοπής»</strong><br /><br />Είναι η μαμά που όταν έκλαψε το μωράκι της στον πρώτο μήνα της ζωής του το κοίταξε αυστηρά και του είπε «Τί τρέχει; Γιατί κλαίμε;». Αφού συμβουλεύτηκε τον παιδίατρο για το ενδεχόμενο κήλης, άφησε το μοναχογιό της να πλαντάξει επι ώρες αρνούμενη να τον πάρει αγκαλιά για ντάντεμα. Τον άφησε να κλάψει μέχρι που κοιμήθηκε. Είναι η μαμά που δεν θήλασε (για λόγους υγείας, όχι γιατί δεν ήθελε) αλλά του έδωσε μητρικό γάλα που έβγαζε με το θήλαστρο. Η μαμά-γερμανός το πρωί όταν ξυπνάει το μωρό (που κοιμάται μονορούφι όλη νύχτα) δεν τρέχει αμέσως να τον ταϊσει για να πάρει το μωρό το μύνημα πως δε θα ικανοποιούνται όλες του οι επιθυμίες αμέσως στην ζωή. Πίεσε το μωρό της να πάρει πιπίλα και δεν το μετάνοιωσε ποτέ. «Την πιπίλα την κόβεις, το δάχτυλο ποτέ» είναι το μότο της. Εχει άποψη για την ανατροφή των παιδιών και δεν την αλλάζει εύκολα. <br /><br /><br /><br /><strong>Μαμά-αγάπη-πάνω-απ'όλα</strong><br /><br />Συνήθως είναι η μαμά που θηλάζει. Είναι τρυφερή και έχει διαβάσει αρκετά παιδική ψυχολογία. Αγκαλιάζει τρυφερά και πολύ συχνά το μωράκι της για να καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες να το κάνει να αιστανθεί ασφάλεια. Δεν πιέζει ποτέ το παιδί για τίποτα γιατί θεωρεί πως «το παιδί ξέρει καλύτερα».Τρέχει αμέσως με το που θα πει κιχ να το πάρει αγκαλιά και γενικά ικανοποιεί κάθε του ανάγκη. Το μωρό της ανταποδίδει με λατρεία και σαφή προτίμηση. αν δεν του αρέσει το αχλάδι θα του δώσει μπανάνα, κι αν δεν του αρέσει η φρουτόκρεμα θα του δώσει γάλα. Πάντως δεν θα το αφήσει νηστικό μέχρι να πεινάσει για να φάει φρούτα! Μερικές εκπρόσωποι του είδους καταφέρνουν να καμαρώσουν το μωράκι τους που μαθαίνει να κοιμάται απλά μόνο του μ'ενα απαλό νανούρισμα στην κούνια (όπως περιγράφουν τα βιβλία). Συνήθως όμως ξυπνάνε σαν νευρόσπαστα κάθε ώρα το βράδυ μέχρι που το παιδί αρχίζει το σχολείο, και ξεχνούν τι θα πει κοινωνικότητα (έξοδος με φίλους, ταξίδια κλπ κλπ)<br /><br /><br /><strong>Μαμά Οπου Φυσάει ο Ανεμος</strong><br /><br />Θέλει το παιδί της να κοιμάται την ίδια ώρα κάθε βράδυ; Θέλει να το παίρνει αγκαλιά ή όχι; Μήπως είναι καλύτερα να το αφήσει να κλαίει; Μήπως αν το αφήσει να κλαίει αποκτήσει ψυχικά τραύματα; Μήπως είναι καλύτερα να το παίρνει αγκαλιά για να κοιμηθεί το πρώτο τρίμηνο ή καλύτερα το εξάμηνο και μετά να μάθει μόνο του; Και το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου; Να κοιμάται μικρά «υπνάκια» κατά την διάρκεια της ημέρας ή όχι; Η μαμά όπυ φυσάει ο άνεμος ψάχνεται και ψάχνει ανα πάσα στιγμή. Τους ακούει όλους και πειραματίζεται συχνά. Κατά περιόδους το μωρό της κοιμάται στις 9 το βράδυ, κι άλλεες στις 11 «μήπως και κοιμηθεί όλη νύχτα». Αλλες φορές τρώει τα γεύματά του κι άλλες τσιμπολογάει κιόλας ανάμεσα «αφού μας έβλεπε κι εμάς να τρώμε μήπως ζηλέψει». Μια συζήτηση με μια άλλη μαμά και τις εμπειρίες της είναι ικανή να την αλλάξει γνώμη. Ζει διαρκώς μεσα στην αμφιβολία και την αυτοαναίρεση. <br /><br /><br /><strong>Μαμά-υστερία</strong><br /><br />Η μαμά που δεν αφήνει κανέναν να πάρει αγκαλιά το μωρό της πριν μπει τουλάχιστον σε θάλαμο αποστείρωσης. Τηρεί ευβλαβικά τα ωράρια σε όλα: στο φαγητό, στον ύπνο, το παιγνίδι, τον τύπο της απασχόλησης, τις βόλτες, τις εξόδους, τα ακούσματα, την τηλεόραση κλπ. Το μωρό της συχνά είναι γκρινιάρικο και αντιδραστικό. Το παιδί της μεγαλώνει σε γυάλα. <br /><br /><br />ΥΓ. Προς Τατιάνα<br /><br />Καλή μας Χρονιά! Ο μπέμπης είναι 7μιση μηνών και 10.500 κιλά, 75 πόντους ύψους. Μόλις έκλεισε τον 5ο του δώσαμε μήλο-μπανάνα και το φτυσε. Μετά μήλο-μπανάνα-αχλάδι και το φτυσε. Μετά βάλαμε και χυμό απο μισό πορτοκάλι. Εφαγε λίγο. Επι δύο εβδομάδες το ίδιο. Ετρωγε 3-4 κουταλιές και μετά έκλεινε το στόμα. Μετά βάλαμε πατάτα-καρότο-κολοκυθάκι όπου έκανε το ίδιο. Το ίδιο κι όταν προσθέσαμε κρέας. Επίσης επι έναν μήνα είχε φοβερή δυσκοιλιότητα. Εκανε ακόμα και μια εβδομάδα να αδειάσει την κοιλίτσα του. Εκεί, προς το τέλος του 6ου αναγκάστηκα να ζητήσω και γάλα-συμπλήρωμα γιατί η τράπεζά μου είχε εξαντηληθεί και δεν κατάφερνα να το αναπληρώσω με τους ίδιους ρυθμούς που ο μπέμπης το κατανάλωνε (αφού δεν του έφταναν σε ποσότητα οι στερεές τροφές για να χορτάσει). <br />Τρυκ<br />Η παιδίατρος συστησε να του βάζουμε 1-2 κουαλάκια του γλυκού κρέμα βανίλια (Milupa) στα φρούτα. Φάνηκε να πιάνει αφού έτρωγε 6-7 κουταλιές. Επίσης του στίβαμε μανταρίνια αντί για πορτοκάλι και του άρεσε πιο πολύ. Και το μεσημέρι του βάζαμε μια ιδέα αλάτι (παρ'οτι εγώ θεωρητικά το απέρριπτα στην αρχή) μαζί με λίγο ελαιόλαδο και λίγες σταγόνες λεμονάκι) για να γίνει πιο νόστιμο. Επίσης έδωσα οδηγίες στην γιαγιά να μην του δίνει να τρώει με το ζόρι - κι ας μείνει νηστικός. Ας του δίνει νερό που του αρέσει πολύ. Και μετά ήρθε μια μέρα, αν θυμάμαι καλά λιγο πριν λίγο μετά κλείσει τον 7ο που συνέβησαν δύο πράγματα: έκανε πολλά κακά του και άνοιξε η όρεξή του! Απο τότε τρώει ανοίγοντας πρόθυμα το στοματάκι του για φρούτα (σχεδόν 200 γρ και χωρίς κουταλίτσα με κρέμα βανίλια), αλλά και την κρεατοχορτόσουπά του την οποία όμως δεν πολτοποιούμε στο turbo του μουλτι αλλά το αφήνουμε με λίγο πιο χοντρά κομματάκια. Α! το ίδιο και με τα φρούτα. Μάλλον θέλει να νοιώθει την τροφή στο στόμα του. Επίσης του δίνουμε να μασουλάει λίγη κόρα ολικής αλέσεως, έχει δοκιμάσει σελινόριζα (απο χοιρινό πρασοσέληνο) και του άρεσε, μπρόκολο, τραχανά (αντί για λαχανικά) με το μοσχαράκι, και το ζουμί απο ρεβιάθια. Ακόμα τρελαίνεται για τη γέμιση απο την ...σπανακόπιτα της γιαγιά του. Ολ'αυτά σε πολύ μικρές ποσότητες. <br />Επίσης τρώει δύο ημέρες γιαούρτι (total 5%), και μία κρέμα βανίλια για απογευματινό. Τα παιδιά γιαούρτια όπως διαπίστωσα, δεν είναι γιούρτι αλλά επιδόρπιο γιαουρτιού. Τέλοσπάντων. Με το φαγητό καλά πάμε θα έλεγα. Με τον ύπνο όμως...mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-76120743667315946522007-12-27T23:24:00.000+02:002007-12-27T23:42:31.549+02:00Μεγαλώνουμε γρήγοραΠολύ γρήγορα! Μέσα σ'ένα μήνα μάθαμε να αναγνωρίζουμε πλήρως το περιβάλλον μας, να ξεχωρίζουμε αγαπημένα παιγνίδια και πρόσωπα, να πίνουμε νερό μόνοι μας κρατώντας με τα δύο χέρια το κύπελλο, έχουμε βγάλει έξι δοντάκια (κι ο αγώνας συνεχίζεται), ενώ το δεύτερο μεγάλο ταξίδι μας με αυτοκίνητο ήταν πολύ πολύ καλύτερο από εκείνο το εξωφρενικό του καλοκαιριού. <br />Βέβαια κι εμείς οι μαμάδες επίσης «μεγαλώσαμε» γρήγορα αφού μάθαμε να ακούμε, να παρατηρούμε καλύτερα το μωρό μας, και πχ αυτή την φορά πήραμε ένα ολοκαίνουργιο παιδικό καθισματάκι για να χωράνε πιο άνετα τα 10.400 μας, και παιχνιδάκια για να χαζεύουμε στο δρόμο, αν και ΄μας άρεσε τόσο πολύ που επιτέλους μας έβαλαν να καθίσουμε κοιτώντας μπροστά και απολαμβάναμε την θέα απ' το παράθυρο - για πρώτη φορά στους εφτά κλεισμένους μήνες της ζωής μας μια θέα τόσο μακρινή με χωράφια και δέντρα και πολλά σύννεφα...<br />Ήταν ωραία που πήγαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και γνωρίσαμε τα πρώτα μας ξαδέλφια, τον τετράχρονο Νικόλα που έκανε ζήλιες στην γιαγιά γιατί εκείνη κράταγε αγκαλιά το μωρό και δεν ήταν πια ο μονάκριβος της, και την εννιάχρονη Εύη που είναι ένα κοριτσάκι απλώς αριστούργημα χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις. <br />Βέβαια μωρό μου η μαμά σου που σε λατρεύει τόσο πολύ ετοιμάζεται να δουλέψει λιγάκι παραπάνω αυτό τον χρόνο, δηλαδή και τα σαββατοκύριακα, αλλά ελπίζω να καταλάβεις πόσο πολύ αγαπάει την δουλειά της και έχει ανάγκη να τα κάνει όλα, να μην «κωλώσει»<br />μπροστά στην μητρότητα, να επιβληθεί στην ρουφήχτρα της καθημερινότητας και της ρουτίνας. <br /><br />Τα βράδια μας<br /><br />...όμως μωράκι μου είναι ολόδικά μας! Και δεν με νοιάζει που ξυπνάω ακόμα τόσες πολλές φορές, αφού κατάφερα ακόμα να σε θηλάζω και που και που πίνεις ένα 170αρι γάλα-σκόνη αφού ποιά τρως με όρεξη τα φρουτάκια σου, και τα λαχανικά και το κρεατάκι και το γιαουρτάκι και την κρεμούλα σου (και σελινόριζα χτες!) και χορταίνεις πια. <br /><br />Ετσι μου'ρχεται να σε κατασπαράξω μερικές φορές όταν με κοιτάζεις, όταν χαμογελάς, όταν είσαι σκεπτικός, όταν παίρνεις το διερυενητικό ή το σοβαρό σου, όταν ξυπνάς το πρωί κάθε μέρα στις 7, 7.30 και είσαι χαλαρός και μαλακός και ζεστός από τον ύπνο σαν φρέσκια μηλόπιτα, ή όταν βουτάς το ύφασμα απ'την πιζάμα μου να το βάλεις κατευθείαν στο στοματάκι. <br /><br />Αγάπη μου τα πρώτα μας Χριστούγεννα είναι μια θάλασσα από μέλι κι εγώ θέλω να πνιγώ μέσα της.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-30087423912647698502007-11-30T19:54:00.000+02:002007-11-30T21:33:13.274+02:00Με το Θήλαστρο στο Γραφείο (και ολονυχτίες κάθε μέρα!)Ενα μήνα μετά την επιστροφή στο γραφείο τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε μια προσωρινή ρουτίνα. Το μωρό μου μέχρι στιγμής δεν αντιδρά κάθε φορά που φεύγω. Προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόζω τον κανόνα που λέει να κάνεις έναν σύντομο αποχαιρετισμό και απλά, ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις.<br />Επίσης ο χρόνος είναι ολοένα και λιγότερος για οτιδήποτε. Οποιος έχει μωρό όμως ξέρει πως έτσι κι αλλιώς η ζωή του είναι αποτέλεσμα επιλογών: α;ν έχεις μια ώρα ελεύθερη ΄μπορείς α) να κάνεις ένα μπάνιο με λούσιμο β) να πιείς ένα χαλαρό καφέ στο σπίτι με περιοδικά ή βιβλία γ) να χαζέψεις στην τηλεόραση, δ) να πας γυμναστήριο (αν και θελεις τουλάχιστον διωρο γι'αυτό), τελοσπάντων νομίζω πως αν είσαι χαζομαμά 30+ το τελευταίο που σκέφτεσαι (ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης) είναι να κάνεις ...δουλειές στο σπίτι. <br />Το μόνο παράξενο είναι το μωράκι μου ξυπνάει τη νύχτα συχνότερα απ'οτι όταν ήταν δύο μηνών! Την πρώτη εβδομάδα που είχα επιστρέψει στην δουλειά περάσαμε τρεις συνεχείς νύχτες με το μπέμπη να ξυπνάει καθέ μια ώρα ή να μένει ξύπνιος απο τη μία εως τις 5 το πρωί. Ομολογώ ότι τα χρειαστήκαμε όλοι. Και ο μπαμπάς, και η γιαγιά και ο παππούς που συμπτωματικά ήταν στο σπίτι. Οπως μου είπε όμως η σύμβουλος θηλασμού, το μωρό έχει ανάγκη να είναι αγκαλιά με την μητέρα του. Αν εσύ του το στερήσεις αυτό την ημέρα, τότε είναι πιθανό να το αναζητήσει τη νύχτα. <br />Υπάρχει και άλλη μια εκδοχή: το μωρό ενδόμυχα «ξέρει» ότι αραιώνοντας την συχνότητα του θηλασμού την μέρα υπάρχει κίνδυνος να μειωθεί το γάλα γι'αυτό ζητάει να θηλάσει και το βράδυ ώστε να διατηρείται το απόθεμα. <br /><br />Πραγματικά δεν ξέρω τί ισχύει...Αυτό που ξέρω είναι ότι φτάσαμε στον εξίμησι μήνα και θηλάζουμε ακόμα παρ'οτι υπάρχουν βράδυα που ξυπνάει κάθε μία ώρα. Χτες το βράδυ ξύπνησε στη 1, μετά στις 5 και μετά στις εφτά παρά τέταρτο και κάναμε πάρτυ. Ομως χαλάλι του. Βλέπω το μωράκι μου να ζητάει αγκαλίτσα το βράδυ με τα ματάκια του κλειστά και μετά να πιάνει την θηλή με το στοματάκι του και να αφήνετε τρυφερά στην αγκαλιά μου και λοιώνω. <br />Απο την άλλη, ευτυχώς που υπάρχει η μαμά στο σπίτι και κοιμάμαι λίγο τα πρωινά. Στο γραφείο πάλι με το θήλαστρο είναι μια άλλη περιπέτεια. Υπηρξε φορά που απο το άγχος να βγάλω γάλα επι ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα. Μια γυναίκα που βγάζει με το θήλαστρο στην δουλειά είναι λίγο αξιοπεριέργη εικόνα. Επίσης το να κουβαλάς το ψυγειακάκι και τα σύνεργα είναι ένα θέμα. Πάντως γενικά υπάρχει συμπάθεια. <br />Πάντως η μικρή μας τράπεζα γάλακτος οσο πάει και μειώνεται. Νομίζω πως θ'αντέξουμε <br />με αποκλειστικό θηλασμό ακόμα δύο εβδομάδες και μετά μάλλον θηλασμός και ένα γεύμα με έτοιμο...Ηλπιζα πως αντικαθιστώντας ένα γεύμα με την φρουτόκρεμα το πρωί και μια κρεατοχορτόσουπα το μεσημέρι το γάλα θα έφτανε για έναν χρόνο -αλλά βλέπω τα αποθέματα να μειώνονται στον καταψύκτη χωρίς να προλαβαίνω την αντικατάστασή τους. Και επίσης μετά το καλό ξεκίνημα, ο μπέμπης μου περισσότερο σουφρώνει τα χειλάκια στην θέα της φρουτόκρεμας και της κρεατοχορτόσουπας παρά καταπίνει με όρεξη. <br /><br /><br />(Πήγα και είδα ένα μωράκι οχτώ μηνών που πάσχει απο λευχαιμία και κάνει χημειοθεραπείες. Το έχουν εγκαταλείψει οι γονείς του. Ισως δεν έκανα καλά...Κάθε φορά που αγκαλιάζω το μικρό μου σκέφτομαι το προσωπάκι του...) <br /><br /><br />ΥΓ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΡΤΩ <br /><br />Μυρτώ μου το πιστεύεις πως μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου στις 8 Νοεμβρίου! Ευχαρίστως να σου δώσω το τηλέφωνο της συμβούλου θηλασμού, ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, μόνο δώσε μου μου μια μέρα να ρωτήσω εάν επιθυμεί να δημοσιευτεί το κινητό της στο διαδίκτυο.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-39703970102584838102007-11-18T20:18:00.000+02:002007-11-18T20:43:44.801+02:00Τι είναι σημαντικόΕμένα μου συνέβη αφού απέκτησα μωρό. Το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Γνωρίζοντας πως κινδυνεύω να πέσω σε κοινοτοπίες θα έλεγα πως πριν απο το μωρό σημαντικό ήταν να υπάρχει ανοδική τάση σε θέματα καριέρας, ένα καλό επίπεδο στην σχέση, και γενικά η αίσθηση του να κάνω πράγματα με ενδιαφέρον, να μην βαριέμαι. Τώρα όλα έχουν επαναπροσδιοριστεί. <br /><br />6 μήνες <br /><br />...συμβίωσης με το μωρό έχουν φέρει τα πάνω κάτω! Η μήπως ως μεγαλοχαζομά είμαι υπό την επήρρεια ακόμα της υπέροχης μυρωδιάς του μπέμπη μου και γι'αυτό συμπεριφέρομαι παράξενα; Αραγε κάπου στους 12 μήνες, που διάβασα ότι φεύγει η υπέροχη μωροδούλα, θα αισθάνομαι το ίδιο, δηλαδή ότι το μωρό μου είναι το κέντρο του σύμπαντος, ή θα ξαναγυρίσω στα προηγούμενα (καριέρα, προσωπικά ενδιαφέρονται κλπ); <br />Δεν έχω απάντηση. <br />Προχθές που έβρεχε χάζευα σ'ενα φανάρι της πλατείας Συντάγματος δύο μαμάδες με τα καρότσια τους. Μέσα ήταν δύο αγέρωχα μωρά. Και χθες που πετάχτηκα μέχρι το ΙΚΕΑ, στην ουρά του ταμείου ήταν ια υπέροχη γυναίκα που ΟΡΘΙΑ θήλαζε το μωράκι της, ένα πολύ μικρό πλασματάκι με κόκκινα μαλλάκια και γαλάζια μάτια, που ήταν δεν ήταν 3 μηνών. Και το απόγευμα όταν συνάντησα στο δρόμο της κ. Αλεξάνδρα μου έλεγε που έγινε γιαγιά πριν μια εβδομάδα για πρώτη φορά, και η κόρη της προσπαθούσε να θηλάσει αλλά το μωρό προτιμούσε την θηλή του μπιμπερό και καθήσαμε εκεί στο δρόμο, παρ'οτι έκανε κρύο και συζητούσαμε πολύ ώρα το θέμα, γιατί κάθε φορά που ακούω για μαίες που πασσάρουν στα νεογέννητα μπιμπερόν δήθεν για συμπλήρωμα, λειτουργώντας ως ντίλερ γάλακτος, γίνομαι έξαλλη! <br />Η ύπαρξη του μωρού σε κάνει να ξεσκαρτάρεις τα πράγματα, να φιλτράρεις το σημαντικό απο το ασήμαντο. Τελικά σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κι αυτό δεν συνδέεται κατ'ανάγκην με την μητρότητα, έχω δει -σπάνιο- γυναίκες που λειτουργούν έτσι χωρίς να έχουν παιδί.mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-49462827778044751942007-11-11T18:32:00.001+02:002007-11-11T19:46:07.454+02:00Διάβαζα το τελευταίο Χάρυ Πότερ όταν .......η γνωστή φωνούλα ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο! Κοιτάζω το ρολόι. Είχε πάει μία μετά τα μεσάνυχτα. Ενα κεφάλαιο μου έμενε πριν το τέλος. Είχα κατατρομάξει, η Ρόουλινγκ έδωσε τα ρέστα της στο τελευταίο βιβλίο απο πλευράς σκοτεινής μαγείας. Κατα βάθος νύσταζα γιατί ήταν η δεύτερη μέρα στην δουλειά μετά απο πεντέμιση μήνες αλλά ο φόβος και η πλοκή δεν μ'αφηναν να το αφήσω στην μέση. Ομως η φωνούλα έγινε έντονη και απρόθυμα τσάκισα την σελίδα, και σηκώθηκα. Το μωράκι μου με κλειστά τα ματάκια, είχε ενώσει τα χεράκια και ταυτόχρονα έκλαιγε ενώ σήκωνε σε γωνία 90 μοιρών τα ποδαράκια συμπαρασύροντας την κουβερτούλα του. Τον πήρα αγκαλίτσα χωρίς να αλλάξει θέση σε χέρια-πόδια, ένα μικρό τρυφερό κουβαράκι με κλειστά ματάκια που έκλαιγε, και ταυτόχρονα άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι. <br />Κάναμε ότι κάθε βράδυ δηλαδή. Μόνο που αυτή την φόρά αντί να ξυπνήσει στις 3, ξύπνησε στη μία. Τον θήλασα απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας που μου μετέδιδε το προσωπάκι με τα κλειστά μάτια και όταν άφησε μόνο του το στήθος, όπως πάντα, τον έριξα στον αριστερό ώμο για να ρευτεί. Και μετά από λίγο πήγα να τον αφήσω στην κούνια του. <br /><br /><strong>Αμ Δε! </strong><br /><br />Με το που τον ακούμπησα πετάχτηκε κλαίγοντας! Χωρίς ν'ανοίξει τα ματάκια του όμως! Τον ξαναπήρα λοιπόν αγκαλιά. Οταν ηρέμησε τον ξανάβαλα στην κούνια. Ξανά τα ίδια! Μα τι στο καλό έπαθε, τι στο καλό να κάνω; Πάλι απ'την αρχή. Στήθος, ώμος, κούνια, ...κλάμα! Εως τις 3 όπου πλέον δεν άντεχα άλλο. Παρά τις προ εβδομάδων εξαγγελίες περί του ότι δεν θα αφήσω το μωρό μου να κλαίει, αφού θέλει αγκαλίτσα θα του την δώσω, ομολογώ πως δεν άντεχα άλλο. Του ζήτησα συγνώμη, του είπα πόσο τον αγαπώ, κι έπεσα ξερή στο κρεββάτι μου αφήνοντάς τον να κλαίει. Ταυτόχρονα απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά που πετάχτηκαν πάνω να πάρουν αγκαλιά το μωρό. Εκλαψε, έκλαψε και μετά κοιμήθηκε. Ουδείς μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Το πρωί στις 7 ξύπνησε. Ετρεξα στην κούνια και είδα να με κοιτάζει χωρίς χαμόγελο. Μετά μου γέλασε, αλλά νομίζω πως δεν το έκανε όπως τις άλλες μέρες. <br /><br /><strong>Το άλλο βράδυ </strong><br /><br />...είχαμε επανάλλειψη. Αυτή την φορά δεν πρόλαβα καν να ποιάσω το βιβλίο. Το γεγονός με προβλημάτισε γιατί είχα έρθει νωρίτερα σπίτι, κάναμε μπανάκι (του κάνω μόνο εγώ κι όχι η γιαγιά του ή ο Στάθης), φάγαμε το γαλατάκι μας, αλλά από τη μία μέχρι τις 5...Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Με μια διαφορά. Δεν έκλαιγε κοιμισμένος αλλά είχε τα ματάκια ορθάνοιχτα και ήταν ορεξάτος για παιγνίδι. Νομίζω πως από τις 4 εώς τις 7 το ανέλαβε ο μπαμπάς του. Το πρωί είμασταν ράκη. Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Αυτή την φορά τον «έσωσε» ο παππούς του αφού ούτε ο μπαμπάς, ούτε η γιαγιά, ούτε εγώ είχαμε δυνάμεις. Οπως μας αποκάλυψε την άλλη μέρα πήγε και τον πήρε από την κούνια, τον κράτησε αγκαλίτσα για μισή ώρα κι όταν τον άφησε στην κούνια κοιμήθηκε. <br />Την τέταρτη νύχτα, από τη μέρα που επέστρεψα στην δουλειά ξαφνικά σταμάτησε το νυχτερινό καψώνι. Η καλή μέρα φάνηκε απ'το πρωί βέβαια. Με το καλημέρα «γέμισε» την πάνα του κι άδειασε την κοιλίτσα, όπως δεν είχε κάνει για μια εβδομάδα. Ομολογώ πως σκέφτηκα μήπως αυτή ήταν η αιτία του καψωνιού τις τρεις προηγούμενες μέρες. Αλλά πάλι κάτι δεν μου πάει καλά. Κλείσαμε μιάμιση εβδομάδα από την επιστροφή στην εργασία και μέχρι στιγμής επιστρέψαμε στην ρουτίνα του 3-6-8 (ξύπνημα τη νύχτα). Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη αλλαγή στην ζωή μας. <br /><br /><strong>Με το θήλαστρο στην τσάντα</strong><br /><br />Η άπόφαση να θηλάζεις ενώ δουλεύεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Ξαφνικά διαπιστώνω πως το απόθεμα του γάλακτος μειώνεται, το μωρό εξακολουθεί να ζητάει γαλατάκι και τη νύχτα και την ώρα που δουλεύω δεν καταφέρνω πάντοτε να βγάζω γάλα ανά τρίωρο, αφού μερικές φορές περνάει και τετράωορο ή πεντάωρο. Νοιώθω απογοητευμένη γιατί θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι να κλείσει 12 μήνες, δηλαδή άλλο ένα εξάμηνο. Να μην του δώσω έτοιμο καθόλου. Με την επιστροφή στο γραφείο ήρθε και η ανώμαλη προσγείωση. Μια μέρα που πήγα σε ένα άδειο γραφείο για να αντλήσω γάλα επί ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα...Νομίζω από το άγχος, αφού ένοιωθα το στήθος πρησμένο. Η μικρή μου τράπεζα γάλακτος του καλοκαιριού εξαντλείται, νομίζω θα τα καταφέρουμε μέχρι 15 Δεκεμβρίου που θα έχει κλείσει τον έβδομο, αλλά απ'την άλλη υπάρχει θα'θελα να πετύχαινα τον στόχο μου...<br />Ομως εκτός απα εντατικά νυχτερινά ξυπνήματα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που άλλαξαν στην ζωή μας από την μέρα που επέστρεψα στη δουλειά...<br /><br />(συνεχίζεται)mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1192936004186225085.post-11516268405739146442007-10-31T11:35:00.000+02:002007-10-31T13:57:20.847+02:00Το μωρό μου δωρητής «Εσείς τί κανατε με τα βλαστοκύτταρα;» με ρώτησε φίλη, έτοιμη να γεννήσει τις προάλλες. Και άθελά της με γύρισε πίσω στον χρόνο, στην περασμένη Ανοιξη, εκεί κάπου στο τέλος Μαρτίου όταν το θέμα άρχισε να απασχολεί κι εμάς. <br />Προσπαθώ να θυμηθώ ποιός, ή τι, ήταν το ερέθισμα. Ισως κάποιος γνωστός που κάτι είπε, ή ένα άρθρο που διάβασα κάπου για την σημαντικότητα των βλάστοκυττάρων σήμερα και στο μέλλον. Ομως πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά όλα τα επόμενα στάδια. Για δύο εβδομάδες δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να εργάζομαι και παράλληλα να ψάχνω τι γίνεται με τα βλαστοκύτταρα! Οι πηγές μου ήταν πολλαπλές: επιστημονικά άρθρα, ο γιατρός μου, άλλοι γιατροί, και φυσικά γνωστές μου που γέννησαν κι αντιμετώπισαν το θέμα. Ουσιαστικά οι επιλογές είναι δύο αλλά το δίλημμα βαθύτερο.<br /><br /><strong>Για το καλό της άνθρωπότητας ή ...για το παιδί σου;</strong><br /><br />Αυτό είναι λίγο πολύ το δίλημμα. Και πιστέψτε με, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Από αυτή την απάντηση εξαρτάται και η επιλογή. Εάν απαντήσει κάποιος το πρώτο, τότε θα οδηγηθεί στην μοναδική στην χώρα μας Δημόσια Τράπεζα, την Ελληνική Τράπεζα Ομφαλιοπλακουντικού Αίματος , που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών και ειδικότερα το Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών (καθ. Σκαλκέας) και εποπτεύεται από το ...υπουργείο Παιδείας (αφού το Υγείας ως γνωστόν ...χτενίζεται!). <br />Εάν όμως απαντήσεις το δεύτερο, τότε θα στραφείς στις ιδιωτικές τράπεζες, περίπου 15 αν θυμάμαι επίσης καλά, όσες περίπου λειτουργούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μεταξύ των δύο επιλιγών υπάρχει όχι μόνο η άβυσσος, αλλά και πολύ χρήμα!<br /><br /><strong>Τα βλαστοκύτταρα σώζουν ζωές</strong><br /><br />Θα προσπαθήσω να μεταφέρω με απλά ελληνικά πως έχει το θέμα, αν και νομίζω για να περισσότερη εγκυρότητα καλύτερα να ψάξει κανείς επιστημονικά κείμενα. Τα βλαστοκύτταρα λοιπόν είναι τα πρώιμα κύτταρα δημιουργίας του εμβρύου. Χωρίζονται σε ΄δυο κατηγορίες. Ορισμένα από αυτά προορίζονται να δημιουργήσουν όσο προχωράει η κύηση τα ανθρώπινα όργανα (καρδιά, συκώτι, πνεύμονες, νεφρά κλπ) ενώ τα άλλα (τα αιμοποιητικά) φτιάχνουν το αίμα και τα συστατικά του. Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχτεί ότι τα βλαστοκύτταρα τα οποία βρίσκονται στο αίμα του ομφάλιου λώρου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπου και ο μυελός των οστών! Ενώ όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει κανείς δότης μυελού των οστών είναι πανεύκολο να δωρίσει κάποιος τα βλαστοκύτταρα αφού ο ομφάλιος λώρος μετά την γέννα καταλήγει στη χωματερή. <br />Τα βλαστοκύτταρα χρησιμοποιούνται ήδη με επιτυχία για μεταμοσχεύσεις σε θεραπείες παιδιών που πάσχουν από λευχαιμία. Ηδη μάλιστα έχουν γίνει δύο τέτοιες -αν δεν κάνω λάθος, τώρα ίσως είναι περισσότερες- σε ελληνικό Νοσοκομείο Παίδων. Αρκεί φυσικά να υπάρχει ιστοσυμβατότητα. <br /><br /><strong>Τι κάνουν οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων </strong><br /><br />Οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων φυλλάσουν τα κύτταρα αυτά έως 20 χρόνια. Οι ιδιωτικές υποτίθεται ότι τα φυλλάσουν ονομαστικά δηλαδή υπάρχει κωδικός με το όνοματεπώνυμο και τα στοιχεία του δότη ο οποίος, αυτός και μόνον αυτός, θα τα χρησιμοποιήσει εάν τα χρειαστεί μελλοντικά. Μελλοντικά μάλιστα τα βλαστοκύτταρα θα χρησιμοποιηθούν και στην ίαση ασθενειών όπως ο διαβήτης, διάφοροι καρκίνοι κλπ γεγονός που τα καθιστά πολυτιμότερα απ'ότι σήμερα. Στις ιδιωτικές τα φυλλάσουν αφού οι γονείς πληρώσουν από 1500 έως 3000 ευρώ εφάπαξ, ενώ στην Δημόσια δωρεάν. Ομως η Δημόσια Τράπεζα είναι συνδεδεμένη με την Παγκόσμια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων (και συγκεκριμένα με τα Διεθν΄πη Μητρώα Μυελού των Οστών) και τα κύτταρα εξετάζονται για την ιστοσυμβατότητά τους προκειμένου να δωθούν όπου ζητηθεί στον κόσμο. <br /><br /><strong>Να ενημερωθούμε πρώτα</strong><br /><br /><br />Ρωτώντας έφτασα στο γραφείο της κ. Σταυροπούλου, ένα υπόγειο στο «Γεώργιος Γεννηματάς» εκεί όπου στεγάζεται το γραφείο γενικά για την Ιστοσυμβατότητα Οργάνων στην χώρα μας. Μια πόρτα να κάνεις λαθος και βρίσκεσαι στο ...Νεκροτομείο του Γενικού Κρατικού, όπως βρέθηκα κι εγώ, έγκυος με την κοιλιά μέχρι απέναντι και φρίκαρα μέχρι να βγω έξω από το στενόμακρο διάδρομο με τις πυκνές πόρτες αριστερά-δεξιά (το θυμάμαι κι ανατριχιάζω).<br />Μία ώρα συζήτησα το θέμα. Κι άλλες δύο με τον Στάθη. Η κ. Σταυροπούλου, μια γυναίκα με εκκεντρική εμφάνιση και μεστό λόγο, μου είπε λίγο-πολύ ότι:<br />-Δημόσια και ιδωτικές Τράπεζες εξακολουθούν να λειτουργούν παράνομα στην Ελλάδα αφού το υπουργείο Υγείας δεν έχει φτιάξει ακόμα ...θεσμικό πλαίσιο!<br />-Απο τα δείγματα αίματος που φτάνουν στις Τράπεζες μόλις το 70% έχει την περιεκτικότητα σε βλαστοκύτταρα, που απαιτείται για αποθήκευση, αλλά αυτό οι ιδιώτες δεν το λένε στους γονείς οι οποίοι εν των μεταξύ έχουν ήδη πληρώσει και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο!<br />-Στην Δημόσια Τράπεζα αφού επεξεργαστούν το δείγμα και διαπιστώσουν την περιεκτικότητά του ειδοποιούν τους δότες-γονείς οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα. <br />-Τις ιδιωτικές Τράπεζες συστήνουν πολλοί γιατροί που συνεργάζονται κυρίως με ιδιωτικά μαιευτήρια. <br />-Η Δημόσια Τράπεζα συνεργάζεται μέχρι στιγμής με δύο μόνο νοσοκομεία από τα οποία και γίνονται οι αιμοληψίες. Το Αττικό Νοσοκομείο και το Ελενα. <strong>Κατ'εξαίρεση κι εφ'οσον έφτασα μέχρις εκεί κι αφού συναινέσει κι ο γιατρός μου θα έπαιρναν κι απ'το μωρό μου, αφού θα γεννούσα στο Αλεξάνδρα (που αν και δημόσιο δεν συνεργάζεται με την Δημόσια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων!)</strong> <br />-Στις ιδιωτικές σε βάζουν και υπογράφεις ένα συμβόλαιο που τις κατοχυρώνει πλήρως έναντί σου με όρους όπως «το φυλασσόμενο δείγμα μπορεί να μην είναι κατάλληλο για χρήση εάν πχ πέσει το ρεύμα στην μονάδα φύλαξης (!), ή δεν έχει την κατάλληλη περιεκτικότητα βλαστοκυττάρων» κι άλλα παρόμοια. Δηλαδή οι γονείς πληρώνουν για κάτι που δεν είναι ΣΪΓΟΥΡΟ ότι θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν εάν κι εφόσον το χρειαστούν. <br /><br /><strong>Η απόφαση </strong><br /><br />Το συζητήσαμε πολλές μέρες με τον Στάθη. «Κι αν, χτύπα ξύλο, το παιδί μας, ή το αδελφάκι του αν κάνουμε κι άλλο, οι εμείς, χρειαστούμε μελλοντικά τα βλαστοκύτταρα και τότε μας πουν από την δημόσια τράπεζα ότι δεν έχουν συμβατά και ψάχνουμε σαν μ...ς στην Παγκόσμια Τράπεζα αντί να χτυπήσουμε την πόρτα της Ιδιωτικής κατευθείαν, τότε τί θα κάνουμε εξυπνοπούλι;» ήταν το επιχείρημά του. Ομολογώ ότι πέρασα μερικές νύχτες βλέποντας εφιάλτες: το μωρό μας, λέει παθαίνει καρκίνο κι εμείς ψάχνουμε για βλαστοκύτταρα...Συνήθως το έργο τελείωνε με εμένα να αυτοκτονώ αφού πήρα την ευθύνη της απόφασης να δώσουμε τα βλαστοκύτταρα του μωρού μας στην Δημόσια Τράπεζα...Ολ'αυτά κράτησαν λίγο. Τελικά ψήφισα υπέρ της Δημόσιας Τράπεζας γιατί πιστεύω βαθιά μέσα μου πως στην ζωή πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κι όχι μίζεροι. Τον περασμένο Μάρτιο στην Δημόσια Τράπεζα φυλλάσονταν περίπου 500 δείγματα. Εάν ακόμα 500 μωράκια «έδιναν» ως δωρεά τα βλαστοκύτταρά τους τότε τα περισσότερα από τα παιδάκια που πάσχουν από λευχαιμία στην χώρα μας θα είχαν γιατρευτεί - αντί να βιώνουν όλη αυτή την αγωνία εξεύρεσης δότη μυελού των οστών- αγωνία ψυχική αλλά και οικονομικά εξουθενωτική...<br />Κι όμως! Εχω ακούσει ότι υπάρχουν γιατροί που «σπρώχνουν» τους γονείς με κινδυνολογική επιχειρηματολογία στις ιδιωτικές τράπεζες με κίνητρο 300-400 ευρώ το «κεφάλι» ως μίζα. Κι ελάχιστοι γιατροί παροτρύνουν τις μητέρες να δώσουν τα βλαστοκύτταρα στην Δημόσια Τράπεζα...<br /><br /><strong>Ηταν μια ζεστή μέρα </strong><br /><br /><br />του Απρίλη όταν πήγα στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Αθηνών για να πάρω τα υλικά για τα βλαστοκύτταρα. Μετά την είσοδο του Γενικού Κρατικού στρίβεις δεξιά, περνάς μέσα από του Παπάγου, φτάνεις τέρμα επάνω στον Υμηττό, οδηγείς σχεδόν παράλληλα με το βουνό και μπαίνεις από την πάνω πλευρά αυτού του μεγάλου πάρκου που φιλοξενεί το Γενικό Κρατικό και το Σωτηρία, μέχρι που φτάνεις στο μοντέρνο κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν ανέβηκα καν επάνω στα γραφεία γιατί βιαζόμουνα να επιστρέψω στο γραφείο. Κατέβηκε όμως μια ευγενική κοπέλα η Ελένη και μου έφερε ένα μεγάλο κίτρινο φάκελο που μέσα είχε το kit με τα σύνεργα της αιμοληψίας (πλαστικά σακουλάκια ασφαλείας στα οποία αμέως μετά τον τοκετό θα έβαζε ο γιατρός μου το ομφαλιοπλακουντικό υγρό, ένα μικρό κομμάτι του ομφάλιου λώρου και τρία δείγματα δικού μου αίματος) καθώς και το συμβόλαιο που υπογράφουν οι γονείς με την Τράπεζα. Την αιμοληψία θα έκανε ο υπέροχος, έμπειρος γιατρός μου (για λόγους διακριτικότητας προτιμώ να μην αναφέρω όνομα) και θα ειδοποιούσα να έρθουν να το πάρουν λίγες ώρες μετά τον τοκετό. Δεν έπρεπε να βάλω το kit κοντά σε ζεστές ή πολύ κρύες πηγές αν θυμάμαι καλά, όπως και το δείγμα μετά την αιμοληψία. <br /><br /><strong>Στο χειρουργείο </strong><br /><br />...του Αλεξάνδρα το μυαλό μου μόνο στα βλαστοκύτταρα δεν ήταν! Ομως ευτυχώς ο Στάθης θυμήθηκε να δώσει το kit στην μαία μου την Πέρμα, άνθρωπος ευαίσθητος, ευσυνείδητος και τίμιος. Επίσης τσαχπίνα, δυναμική, και ...ροκ! Γέννησα με καισαρική και επικληρίδιο που μου επέτρεπε να βλέπω όλα όσα γίνονταν στο χειρουργείο και να μιλάω με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κάποια στιγμή θυμάμαι τον άγγελο-Πέρμα να παίρνει αίμα από το μπράτσο μου λέγοντας πως «αυτό είναι για το kit» και τον γιατρό μου να φυλάσει το ομφαλιοπλακουντικό αίμα και τον ομφάλιο του μωρού μου που είχε ήδη έρθει στο φως! Θυμάμαι ότι έκλαιγα -κλασσικά- από συγκίνηση και ανακούφιση που, όπως όλες οι μαμάδες (ειδικά όσες αποφασίζουμε λόγω αγάπης στην δουλειά μας να κάνουμε παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία), δύσκολα μπορώ να περιγράψω με λέξεις...Το πλασματάκι μου είναι εκεί και κάνει «ουά ουά», αλλά ένα πολύ καθαρό και ωραία αρθρωμένο «ουά ουά», ενώ τον έχω φιλήσει λίγο πριν. Μετά νέα κλάματα όταν βγαίνω έξω και βλέπω τον Στάθη και τους γονείς του και την καλύτερή μου φίλη, λίγη στεναχώρια γιατί οι δικοί μου γονείς λοίπουν στο εξωτερικό και δεν είναι εκεί..<br /><br /><br /><strong>Δώρο ζωής </strong><br /><br />Ημουν εθελοντής αιμοδότης μέχρι που σταμάτησα για λόγους υγείας και είμαι δωρήτρια οργάνων σώματος. Η ιδέα πως η γέννηση του παιδιού μου μπορεί να σώσει την ζωή κάποιου άλλου παιδιού, ή κάποιου άλλου ανθρώπου μου δίνει ένα αίσθημα αλληλεγκύης και πληρότητας. Χαίρομαι που επιλέξαμε την Δημόσια Τράπεζα και λυπάμαι που τόσα παιδάκια που γεννιούνται δεν δωρίζουν το ομφαλιοπλακουντικό τους αίμα που μπορεί να σώσει ζωές. Λυπάμαι για την παραπλήροφορηση, την άγνοια και την εκμετάλευση των γονιών, από εταιρίες και γιατρούς που εκμεταλεύονται την ανασφάλεια μας και τον φόβο για να τα κονομήσουν...<br /><br /><br />(Προς Τατιάνα: Γλυκειά μου σ'ευχαριστώ πολύ για τους στίχους. Αν βρεις ποτέ κανένα CD με την γαλλική εκδοχή που την έχω ακούσε σε ραδιοφωνική διαφήμιση πες μου να το πάρω. Τις προάλλες πήγα στο FNAC ψάχνοντας για παιδικά τραγουδάκια και απογοητεύτηκα. Βρε παιδί μου να μην υπάρχει ούτε ένα με τα κλασσικά παιδικά τραγουδάκια σε νορμάλ εκτελέσεις! Κι όσο για παραμυθάκια μόνο ο Πέτρος κι ο Λύκος το οποίο έχουμε λοιώσει. Καλές οι διασκευές του «αχ κουνελάκι» αλλά πόσο ποιά! Ετσι μου'ρχεται να φτιάξουμε κανένα δικό μας Cd με κάποιον καλίφωνο που διαβάζει παραμυθάκια με μουσική υπόκρουση, και παιδικά τραγουδάκια. Γιατί αν περιμένει το μωρό μου μόνο απ'την φάλτσα μαμά του...!) <br /><br /><strong>Ινφο ύπνου-φαγητού</strong><br /><br />Χαρούμενο νυχτερινό ξύπνημα μεταξύ 3 και 4 τα ξημερώματα για δύο λόγους: εκείνη την ώρα το μωράκι μου θέλει αγκαλιά και γαλατάκι κι όπως είπαμε, καλύπτουμε όλες τις ανάγκες του, ή για να αντλήσω με το θήλαστρο ώστε το επόμενο βράδυ να φάει επαρκή ποσότητα από το μπιμπερό ώστε να κοιμηθεί συνεχόμενα μερικές ώρες. Χθες το βράδυ έφαγε έτσι ...200ml. Κανονικά δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει η ποσότητα, αλλά συνήθως του έδινα λιγότερο ώστε να παίρνει το υπόλοιπο από μένα. Ομως πρέπει δυστυχώς πια να συνηθίσει να κοιμάται χωρίς να βλέπει καθόλου την μαμά μια που μερικές φορές την εβδομάδα θα επιστρέφω σπίτι αργά. Αποτέλεσμα; Κοιμήθηκε αφού ήπιε μονορούφι το γάλα, στις 10, όμως μεταξύ 12 και μία ζουζούνισε ...3 φορές για να σηκωθώ να το πάρω αγκαλίτσα και να το παρηγορήσω! Αλλά όπως λέει και η κ. Παπαδήμα «το μωράκι θέλει την μαμά του. Κι αν την χάσει κάποιες φορές, μετά θέλει αναπλήρωση! Ολα έχουν ένα τίμημα» καταλήγει-το οποίο όμως θέλουμε να πληρώσουμε με μεγάλη χαρά!mama.eton37http://www.blogger.com/profile/08266464818116822926noreply@blogger.com3