Και ξαφνικά η γιαγιά αντιλαμβάνεται οτι ο μικρος δεν ειναι στο σπίτι!

....και παθαίνει πανικό!
Η εξώπορτα κλειστή κι ο Δημήτρης άφαντος. Ωσπου ακούει μια φωνούλα σα νιαούρισμα απ'έξω. Ανοίγει με την ψυχή στο στόμα την πόρτα και βλέπει τον 15μηνο να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια! Δείχνει λιγάκι τρομαγμένος αλλά συνεχίζει ακάθεκτος.
Εμείς τα χρειαστήκαμε.
Πόσο χρειάζεται για να συμβεί το «κακό»; Δευτερόλεπτα. Ομως άλλο να το διαβάζεις στα εγχειρίδια κι άλλο να το ζεις. «Συνέβη κάτι κωμικοτραγικό» ήταν το σχόλιο του Στάθη ο οποίος αντιμετωπίζει με παροιμοιώδη ψυχραιμία ότι συμβαίνει.
Η ιστορία των δευτερολέπτων έχει ως εξής: Το σπίτι έχει δύο εισόδους. Έκείνη τη μέρα βγήκαμε απο αυτή που χρησιμοποιούμε σπανιότερα. Είχαμε ξεχάσει όμως τα κλειδιά επάνω. Παιρνω την μαμά στο κινητο για να τα πετάξει απο το μπαλκόνι. Ομως περνάνε, πέντε, περνάνε δέκα λεπτά και δεν υπάρχει καμμία κίνηση. Καλώ ξανά στο σταθερό αλλά δεν απαντάει κανείς. Υποψιάζομαι ότι η μαμά θα έχει πάει στο άλλο μπαλκόνι. Ομως τι κάνει τόση ώρα; Ο Στάθης ανεβαίνει πάνω για να δει τι γίνεται.

Τι έχει συμβεί. Η γιαγιά βρίσκει τα κλειδιά και απο κεκτημένη ταχύτητα πάει στο μπαλκόνι της εισόδου που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ομως διαπιστώνει ότι α) εμείς δεν είμαστε εκεί και β) ο Δημήτρης δεν την ακολουθεί ως συνήθως.
Μπαίνει στο σπίτι, τον φωνάζει και τίποτα! Ψάχνει κάθε γωνιά. Ωσπου ακούει την φωνούλα ...νιαούρισμα απ τον διάδρομο.
Ο μικρός έχει τεντωθεί κι έχει ανοίξει μόνος του το χερούλι και βγήκε στην σκάλα η οποία οδηγεί και σε επάνω και σε κάτω διαμέρισμα και είναι και απότομη! Ομως η πόρτα έκλεισε απ το ρεύμα κι έμεινε απ έξω. Βγαίνει έντρομη (η γιαγιά) στην σκάλα και η πόρτα ...κλεινει ξανά κλειδώνοντάς τους και τους δύο απ έξω!
Εκεί τους βρήκε ο Στάθης.

Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην υποτιμάς ένα μωρό. Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά για όλα τα πράγματα. Μόνο που εσύ δεν το ξέρεις!