Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Θα καθόμουν ένα χρόνο εκτός δουλειάς με 650 το μήνα?

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα με προβλημάτισε το νέο ασφαλιστικό. Έκανα χρήση της τετράμηνης άδειας που δίνουν στον ιδιωτικό τομέα, ολόκληρη μετά την γέννηση του μωρού, -ενώ πολλές επιχειρήσεις επιμένουν στο δίμηνο πριν και δίμηνο μετά- και μετά επειδή έτυχε να γεννήσω Μάιο, κόλλησα στο τετράμηνο και ενάμιση μήνα καλοκαιρινής. Κάπως έτσι κατάφερα να θηλάζω αποκλειστικά μέχρι και τον 9ο, ενώ συνεχίζω με μεικτό. Αναρωτιέμαι όμως, αν ο νόμος μου έδινε την ευκαιρία να καθίσω ένα- ή δύο χρόνια με μειωμένες αποδοχές, θα το έκανα;
Δεν ξέρω τι σκέφτεστε εκεί έξω αλλά νομίζω πως αν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, και ταυτόχρονα εννοείται, αγαπάς πάρα πάρα πολύ το μωρό σου θα μπεις στο δίλημμα. Βέβαια το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Ας πούμε, ΟΚ κάθεσαι ένα χρόνο εκτός δουλειάς. Δεν θα πάρουν αντικαταστάτη σου; Κι εσύ όταν επιστρέψεις είναι βέβαιο ότι θα είναι στην θέση που άφησες; Και ένας χρόνος εκτός μήπως σημαίνει ότι έγιναν πολλά τα οποία έχασες, γεγονότα και περιστατικά που αντιμετώπισε η ομάδα -χωρίς εσένα- ένας χρόνος κατά τον οποίο επαγγελματικά έμεινες πίσω και μετά πρέπει να καλύψεις γρήγορα αυτό το κενό.
Κι έπειτα είναι και τα χρήματα που είναι λίγα, δεν μπορώ να φανταστώ εργαζόμενες να τα βγάζουν πέρα με το επίδομα των 650 ευρώ ακόμα κι αν εργάζονται οι άντρες τους , αλλά υπάρχουν και οι μονογονικές οικογένειες.
Και στο τέλος τέλος είναι η σχέση με τον εαυτό σου η οποία αντανακλά άμεσα στην σχέση σου με το παιδί.
Είμα η τελευταία που θα γκρινιάξω αφού στο τέλος έπεισα μαμά και μπαμπά να έρθουν να μείνουν μαζί μας κι έτσι όταν κλείνω την πόρτα πίσω μου έχω το κεφάλι μου ήσυχο, όχι μόνο γιατί τους έχω εμπιστοσύνη αλλά και γιατί η μαμά μου απεδείχθη υπέροχη στο να βάζει όρια στο παιδί, να φροντίζει την διατροφή και ψυχαγωγία του. Υποκλίνομαι στην απεριόριστη ΥΠΟΜΟΝΗ -που εγώ ομολογώ δεν έχω-. Ναι, υπήρξαν στιγμές εκεί στο πεντέμιση μήνες που ήμουν 24 ώρες το 24ωρο με το μωρό που ένα «ουφ» ξέφευγε...
Κι όπως λέει μια φίλη, η Σιμόνη, που τώρα πια μεγάλωσε ο δικός της γιος, καλύτερα η μαμά να δουλεύει και να εκφράζει τις -δικαιολογημένες ενοχές της- παρά να είναι συνέχεια στο σπίτι και να υπάρχουν στιγμές -πολλές στιγμές- που αισθάνεται κάπως σας φυλακισμένη. Ισως είναι που απέκτησα το μωρό μου στα 36, ηλικία που πλέον είχα συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής (αρκετά περιπετειώδη μάλιστα) και σ'αυτή την ηλικία είναι λίγο δύσκολο τελικά να κάνεις πράξη αυτό το «θα τ'αφήσω όλα στην άκρη για να είμαι μαζί με το παιδί μου».
Νομίζω ότι μια γυναίκα που αγαπάει την δουλειά της και εκπέμπει θετική αύρα σχετικά με αυτό, είναι τελικά ευκολότερο να αντλήσει κατανόηση για διάφορα μικρά και μεγάλα που θα συμβούν παρά αν πάει με το γράμμα του νόμου «τόσες ώρες λέει εδώ ότι μπορώ να λείπω» στο γραφείο του διευθυντή της. Σίγουρα υπάρχουν και πολλά γαϊδούρια διευθυντές εκεί έξω, αλλά από την άλλη ένας φιλότιμος εργαζόμενος που δεν ψάχνει δικαιολογίες για να λουφάρει καμιά φορά παίρνει ευκολότερα αυτό που θέλει τελικά: το δικαίωμα να είναι με το μωρό του μερικές ώρες παραπάνω κάποιες φορές αντί να υποδύεται τον σκληρά εργαζόμενο στο γραφείο.

ΥΓ POPELIX σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ μπήκα στο nicopedia και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον όπως και πολλοί φίλοι άντρες με μωρά επίσης.

Αγαπημένες ανώνυμες μανούλες με μωράκια μερικών μηνών τελικά ξαναγύρισαν σαν τον άσωτο στην δική σας πρακτική στο θέμα του ύπνου. Στις 15 Μαρτίου κλείνουμε και τον 10ο μήνα, βγάλαμε κι άλλα δύο δοντάκια σύνολο 8 πια, περπατάμε με άνεση ισορροπιστή τσίρκου και σίγουρα κάποια στιγμή θα διεκδικήσουμε την αυτονομία μας από την αγκαλιά της μανούλας. Οπότε, ξανά πίσω στην αγκαλιά όποτε το μωρό μου την ζητήσει! Το είπε και η παιδίατρος μας. Μόνο που πρόσθεσε ότι μάλλον ξυπνάει γιατί ξυπνάει κι έτσι τώρα στις 2 το βράδυ πίνουμε κι ένα 240αρι γαλατάκι που μας κρατάει μέχρι τις 6.00!