Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Το μωρό μου δωρητής

«Εσείς τί κανατε με τα βλαστοκύτταρα;» με ρώτησε φίλη, έτοιμη να γεννήσει τις προάλλες. Και άθελά της με γύρισε πίσω στον χρόνο, στην περασμένη Ανοιξη, εκεί κάπου στο τέλος Μαρτίου όταν το θέμα άρχισε να απασχολεί κι εμάς.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιός, ή τι, ήταν το ερέθισμα. Ισως κάποιος γνωστός που κάτι είπε, ή ένα άρθρο που διάβασα κάπου για την σημαντικότητα των βλάστοκυττάρων σήμερα και στο μέλλον. Ομως πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά όλα τα επόμενα στάδια. Για δύο εβδομάδες δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να εργάζομαι και παράλληλα να ψάχνω τι γίνεται με τα βλαστοκύτταρα! Οι πηγές μου ήταν πολλαπλές: επιστημονικά άρθρα, ο γιατρός μου, άλλοι γιατροί, και φυσικά γνωστές μου που γέννησαν κι αντιμετώπισαν το θέμα. Ουσιαστικά οι επιλογές είναι δύο αλλά το δίλημμα βαθύτερο.

Για το καλό της άνθρωπότητας ή ...για το παιδί σου;

Αυτό είναι λίγο πολύ το δίλημμα. Και πιστέψτε με, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Από αυτή την απάντηση εξαρτάται και η επιλογή. Εάν απαντήσει κάποιος το πρώτο, τότε θα οδηγηθεί στην μοναδική στην χώρα μας Δημόσια Τράπεζα, την Ελληνική Τράπεζα Ομφαλιοπλακουντικού Αίματος , που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών και ειδικότερα το Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών (καθ. Σκαλκέας) και εποπτεύεται από το ...υπουργείο Παιδείας (αφού το Υγείας ως γνωστόν ...χτενίζεται!).
Εάν όμως απαντήσεις το δεύτερο, τότε θα στραφείς στις ιδιωτικές τράπεζες, περίπου 15 αν θυμάμαι επίσης καλά, όσες περίπου λειτουργούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μεταξύ των δύο επιλιγών υπάρχει όχι μόνο η άβυσσος, αλλά και πολύ χρήμα!

Τα βλαστοκύτταρα σώζουν ζωές

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω με απλά ελληνικά πως έχει το θέμα, αν και νομίζω για να περισσότερη εγκυρότητα καλύτερα να ψάξει κανείς επιστημονικά κείμενα. Τα βλαστοκύτταρα λοιπόν είναι τα πρώιμα κύτταρα δημιουργίας του εμβρύου. Χωρίζονται σε ΄δυο κατηγορίες. Ορισμένα από αυτά προορίζονται να δημιουργήσουν όσο προχωράει η κύηση τα ανθρώπινα όργανα (καρδιά, συκώτι, πνεύμονες, νεφρά κλπ) ενώ τα άλλα (τα αιμοποιητικά) φτιάχνουν το αίμα και τα συστατικά του. Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχτεί ότι τα βλαστοκύτταρα τα οποία βρίσκονται στο αίμα του ομφάλιου λώρου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπου και ο μυελός των οστών! Ενώ όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει κανείς δότης μυελού των οστών είναι πανεύκολο να δωρίσει κάποιος τα βλαστοκύτταρα αφού ο ομφάλιος λώρος μετά την γέννα καταλήγει στη χωματερή.
Τα βλαστοκύτταρα χρησιμοποιούνται ήδη με επιτυχία για μεταμοσχεύσεις σε θεραπείες παιδιών που πάσχουν από λευχαιμία. Ηδη μάλιστα έχουν γίνει δύο τέτοιες -αν δεν κάνω λάθος, τώρα ίσως είναι περισσότερες- σε ελληνικό Νοσοκομείο Παίδων. Αρκεί φυσικά να υπάρχει ιστοσυμβατότητα.

Τι κάνουν οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων

Οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων φυλλάσουν τα κύτταρα αυτά έως 20 χρόνια. Οι ιδιωτικές υποτίθεται ότι τα φυλλάσουν ονομαστικά δηλαδή υπάρχει κωδικός με το όνοματεπώνυμο και τα στοιχεία του δότη ο οποίος, αυτός και μόνον αυτός, θα τα χρησιμοποιήσει εάν τα χρειαστεί μελλοντικά. Μελλοντικά μάλιστα τα βλαστοκύτταρα θα χρησιμοποιηθούν και στην ίαση ασθενειών όπως ο διαβήτης, διάφοροι καρκίνοι κλπ γεγονός που τα καθιστά πολυτιμότερα απ'ότι σήμερα. Στις ιδιωτικές τα φυλλάσουν αφού οι γονείς πληρώσουν από 1500 έως 3000 ευρώ εφάπαξ, ενώ στην Δημόσια δωρεάν. Ομως η Δημόσια Τράπεζα είναι συνδεδεμένη με την Παγκόσμια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων (και συγκεκριμένα με τα Διεθν΄πη Μητρώα Μυελού των Οστών) και τα κύτταρα εξετάζονται για την ιστοσυμβατότητά τους προκειμένου να δωθούν όπου ζητηθεί στον κόσμο.

Να ενημερωθούμε πρώτα


Ρωτώντας έφτασα στο γραφείο της κ. Σταυροπούλου, ένα υπόγειο στο «Γεώργιος Γεννηματάς» εκεί όπου στεγάζεται το γραφείο γενικά για την Ιστοσυμβατότητα Οργάνων στην χώρα μας. Μια πόρτα να κάνεις λαθος και βρίσκεσαι στο ...Νεκροτομείο του Γενικού Κρατικού, όπως βρέθηκα κι εγώ, έγκυος με την κοιλιά μέχρι απέναντι και φρίκαρα μέχρι να βγω έξω από το στενόμακρο διάδρομο με τις πυκνές πόρτες αριστερά-δεξιά (το θυμάμαι κι ανατριχιάζω).
Μία ώρα συζήτησα το θέμα. Κι άλλες δύο με τον Στάθη. Η κ. Σταυροπούλου, μια γυναίκα με εκκεντρική εμφάνιση και μεστό λόγο, μου είπε λίγο-πολύ ότι:
-Δημόσια και ιδωτικές Τράπεζες εξακολουθούν να λειτουργούν παράνομα στην Ελλάδα αφού το υπουργείο Υγείας δεν έχει φτιάξει ακόμα ...θεσμικό πλαίσιο!
-Απο τα δείγματα αίματος που φτάνουν στις Τράπεζες μόλις το 70% έχει την περιεκτικότητα σε βλαστοκύτταρα, που απαιτείται για αποθήκευση, αλλά αυτό οι ιδιώτες δεν το λένε στους γονείς οι οποίοι εν των μεταξύ έχουν ήδη πληρώσει και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο!
-Στην Δημόσια Τράπεζα αφού επεξεργαστούν το δείγμα και διαπιστώσουν την περιεκτικότητά του ειδοποιούν τους δότες-γονείς οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα.
-Τις ιδιωτικές Τράπεζες συστήνουν πολλοί γιατροί που συνεργάζονται κυρίως με ιδιωτικά μαιευτήρια.
-Η Δημόσια Τράπεζα συνεργάζεται μέχρι στιγμής με δύο μόνο νοσοκομεία από τα οποία και γίνονται οι αιμοληψίες. Το Αττικό Νοσοκομείο και το Ελενα. Κατ'εξαίρεση κι εφ'οσον έφτασα μέχρις εκεί κι αφού συναινέσει κι ο γιατρός μου θα έπαιρναν κι απ'το μωρό μου, αφού θα γεννούσα στο Αλεξάνδρα (που αν και δημόσιο δεν συνεργάζεται με την Δημόσια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων!)
-Στις ιδιωτικές σε βάζουν και υπογράφεις ένα συμβόλαιο που τις κατοχυρώνει πλήρως έναντί σου με όρους όπως «το φυλασσόμενο δείγμα μπορεί να μην είναι κατάλληλο για χρήση εάν πχ πέσει το ρεύμα στην μονάδα φύλαξης (!), ή δεν έχει την κατάλληλη περιεκτικότητα βλαστοκυττάρων» κι άλλα παρόμοια. Δηλαδή οι γονείς πληρώνουν για κάτι που δεν είναι ΣΪΓΟΥΡΟ ότι θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν εάν κι εφόσον το χρειαστούν.

Η απόφαση

Το συζητήσαμε πολλές μέρες με τον Στάθη. «Κι αν, χτύπα ξύλο, το παιδί μας, ή το αδελφάκι του αν κάνουμε κι άλλο, οι εμείς, χρειαστούμε μελλοντικά τα βλαστοκύτταρα και τότε μας πουν από την δημόσια τράπεζα ότι δεν έχουν συμβατά και ψάχνουμε σαν μ...ς στην Παγκόσμια Τράπεζα αντί να χτυπήσουμε την πόρτα της Ιδιωτικής κατευθείαν, τότε τί θα κάνουμε εξυπνοπούλι;» ήταν το επιχείρημά του. Ομολογώ ότι πέρασα μερικές νύχτες βλέποντας εφιάλτες: το μωρό μας, λέει παθαίνει καρκίνο κι εμείς ψάχνουμε για βλαστοκύτταρα...Συνήθως το έργο τελείωνε με εμένα να αυτοκτονώ αφού πήρα την ευθύνη της απόφασης να δώσουμε τα βλαστοκύτταρα του μωρού μας στην Δημόσια Τράπεζα...Ολ'αυτά κράτησαν λίγο. Τελικά ψήφισα υπέρ της Δημόσιας Τράπεζας γιατί πιστεύω βαθιά μέσα μου πως στην ζωή πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κι όχι μίζεροι. Τον περασμένο Μάρτιο στην Δημόσια Τράπεζα φυλλάσονταν περίπου 500 δείγματα. Εάν ακόμα 500 μωράκια «έδιναν» ως δωρεά τα βλαστοκύτταρά τους τότε τα περισσότερα από τα παιδάκια που πάσχουν από λευχαιμία στην χώρα μας θα είχαν γιατρευτεί - αντί να βιώνουν όλη αυτή την αγωνία εξεύρεσης δότη μυελού των οστών- αγωνία ψυχική αλλά και οικονομικά εξουθενωτική...
Κι όμως! Εχω ακούσει ότι υπάρχουν γιατροί που «σπρώχνουν» τους γονείς με κινδυνολογική επιχειρηματολογία στις ιδιωτικές τράπεζες με κίνητρο 300-400 ευρώ το «κεφάλι» ως μίζα. Κι ελάχιστοι γιατροί παροτρύνουν τις μητέρες να δώσουν τα βλαστοκύτταρα στην Δημόσια Τράπεζα...

Ηταν μια ζεστή μέρα


του Απρίλη όταν πήγα στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Αθηνών για να πάρω τα υλικά για τα βλαστοκύτταρα. Μετά την είσοδο του Γενικού Κρατικού στρίβεις δεξιά, περνάς μέσα από του Παπάγου, φτάνεις τέρμα επάνω στον Υμηττό, οδηγείς σχεδόν παράλληλα με το βουνό και μπαίνεις από την πάνω πλευρά αυτού του μεγάλου πάρκου που φιλοξενεί το Γενικό Κρατικό και το Σωτηρία, μέχρι που φτάνεις στο μοντέρνο κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν ανέβηκα καν επάνω στα γραφεία γιατί βιαζόμουνα να επιστρέψω στο γραφείο. Κατέβηκε όμως μια ευγενική κοπέλα η Ελένη και μου έφερε ένα μεγάλο κίτρινο φάκελο που μέσα είχε το kit με τα σύνεργα της αιμοληψίας (πλαστικά σακουλάκια ασφαλείας στα οποία αμέως μετά τον τοκετό θα έβαζε ο γιατρός μου το ομφαλιοπλακουντικό υγρό, ένα μικρό κομμάτι του ομφάλιου λώρου και τρία δείγματα δικού μου αίματος) καθώς και το συμβόλαιο που υπογράφουν οι γονείς με την Τράπεζα. Την αιμοληψία θα έκανε ο υπέροχος, έμπειρος γιατρός μου (για λόγους διακριτικότητας προτιμώ να μην αναφέρω όνομα) και θα ειδοποιούσα να έρθουν να το πάρουν λίγες ώρες μετά τον τοκετό. Δεν έπρεπε να βάλω το kit κοντά σε ζεστές ή πολύ κρύες πηγές αν θυμάμαι καλά, όπως και το δείγμα μετά την αιμοληψία.

Στο χειρουργείο

...του Αλεξάνδρα το μυαλό μου μόνο στα βλαστοκύτταρα δεν ήταν! Ομως ευτυχώς ο Στάθης θυμήθηκε να δώσει το kit στην μαία μου την Πέρμα, άνθρωπος ευαίσθητος, ευσυνείδητος και τίμιος. Επίσης τσαχπίνα, δυναμική, και ...ροκ! Γέννησα με καισαρική και επικληρίδιο που μου επέτρεπε να βλέπω όλα όσα γίνονταν στο χειρουργείο και να μιλάω με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κάποια στιγμή θυμάμαι τον άγγελο-Πέρμα να παίρνει αίμα από το μπράτσο μου λέγοντας πως «αυτό είναι για το kit» και τον γιατρό μου να φυλάσει το ομφαλιοπλακουντικό αίμα και τον ομφάλιο του μωρού μου που είχε ήδη έρθει στο φως! Θυμάμαι ότι έκλαιγα -κλασσικά- από συγκίνηση και ανακούφιση που, όπως όλες οι μαμάδες (ειδικά όσες αποφασίζουμε λόγω αγάπης στην δουλειά μας να κάνουμε παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία), δύσκολα μπορώ να περιγράψω με λέξεις...Το πλασματάκι μου είναι εκεί και κάνει «ουά ουά», αλλά ένα πολύ καθαρό και ωραία αρθρωμένο «ουά ουά», ενώ τον έχω φιλήσει λίγο πριν. Μετά νέα κλάματα όταν βγαίνω έξω και βλέπω τον Στάθη και τους γονείς του και την καλύτερή μου φίλη, λίγη στεναχώρια γιατί οι δικοί μου γονείς λοίπουν στο εξωτερικό και δεν είναι εκεί..


Δώρο ζωής

Ημουν εθελοντής αιμοδότης μέχρι που σταμάτησα για λόγους υγείας και είμαι δωρήτρια οργάνων σώματος. Η ιδέα πως η γέννηση του παιδιού μου μπορεί να σώσει την ζωή κάποιου άλλου παιδιού, ή κάποιου άλλου ανθρώπου μου δίνει ένα αίσθημα αλληλεγκύης και πληρότητας. Χαίρομαι που επιλέξαμε την Δημόσια Τράπεζα και λυπάμαι που τόσα παιδάκια που γεννιούνται δεν δωρίζουν το ομφαλιοπλακουντικό τους αίμα που μπορεί να σώσει ζωές. Λυπάμαι για την παραπλήροφορηση, την άγνοια και την εκμετάλευση των γονιών, από εταιρίες και γιατρούς που εκμεταλεύονται την ανασφάλεια μας και τον φόβο για να τα κονομήσουν...


(Προς Τατιάνα: Γλυκειά μου σ'ευχαριστώ πολύ για τους στίχους. Αν βρεις ποτέ κανένα CD με την γαλλική εκδοχή που την έχω ακούσε σε ραδιοφωνική διαφήμιση πες μου να το πάρω. Τις προάλλες πήγα στο FNAC ψάχνοντας για παιδικά τραγουδάκια και απογοητεύτηκα. Βρε παιδί μου να μην υπάρχει ούτε ένα με τα κλασσικά παιδικά τραγουδάκια σε νορμάλ εκτελέσεις! Κι όσο για παραμυθάκια μόνο ο Πέτρος κι ο Λύκος το οποίο έχουμε λοιώσει. Καλές οι διασκευές του «αχ κουνελάκι» αλλά πόσο ποιά! Ετσι μου'ρχεται να φτιάξουμε κανένα δικό μας Cd με κάποιον καλίφωνο που διαβάζει παραμυθάκια με μουσική υπόκρουση, και παιδικά τραγουδάκια. Γιατί αν περιμένει το μωρό μου μόνο απ'την φάλτσα μαμά του...!)

Ινφο ύπνου-φαγητού

Χαρούμενο νυχτερινό ξύπνημα μεταξύ 3 και 4 τα ξημερώματα για δύο λόγους: εκείνη την ώρα το μωράκι μου θέλει αγκαλιά και γαλατάκι κι όπως είπαμε, καλύπτουμε όλες τις ανάγκες του, ή για να αντλήσω με το θήλαστρο ώστε το επόμενο βράδυ να φάει επαρκή ποσότητα από το μπιμπερό ώστε να κοιμηθεί συνεχόμενα μερικές ώρες. Χθες το βράδυ έφαγε έτσι ...200ml. Κανονικά δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει η ποσότητα, αλλά συνήθως του έδινα λιγότερο ώστε να παίρνει το υπόλοιπο από μένα. Ομως πρέπει δυστυχώς πια να συνηθίσει να κοιμάται χωρίς να βλέπει καθόλου την μαμά μια που μερικές φορές την εβδομάδα θα επιστρέφω σπίτι αργά. Αποτέλεσμα; Κοιμήθηκε αφού ήπιε μονορούφι το γάλα, στις 10, όμως μεταξύ 12 και μία ζουζούνισε ...3 φορές για να σηκωθώ να το πάρω αγκαλίτσα και να το παρηγορήσω! Αλλά όπως λέει και η κ. Παπαδήμα «το μωράκι θέλει την μαμά του. Κι αν την χάσει κάποιες φορές, μετά θέλει αναπλήρωση! Ολα έχουν ένα τίμημα» καταλήγει-το οποίο όμως θέλουμε να πληρώσουμε με μεγάλη χαρά!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

«ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ ...ΦΡΙΚΗ!»

Χάρις την Τατιάνα θυμήθηκα τους στίχους του «Ηταν ένα μικρό καράβι». Χριστέ μου! Ηταν, λέει ένα μικρό καράβι που ταξίδευε και τους τελείωσαν τα τρόφιμα και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιός θα ...φαγωθεί! Τατιάνα μου νομίζω πως θα ξανακάνω delete στην μνήμη και θα το τραγουδάω στην ορχηστρική του εκδοχή μιάς και αρέσει τόσο πολύ στο μωρό. Δηλαδή υποτίθεται πως σ' αυτή την την ηλικία δεν καταλαβαίνει, αλλά πάλι, ποιός ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό ενός μωρού; Είναι σωστό να υπάρχει παιδικό τραγουδάκι που λέει «ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιός θα φαγωθεί» ή εμείς οι μαμάδες έχουμε γίνει υπερευαίσθητες;

Απο την μέρα που αποφάσισα να κόψω τα πειράματα με τον ύπνο του μωρού και να εφαρμόζω πάνω του διάφορες θεωρίες του τύπου «αφήστε το να κλάψει μέχρι να κοιμηθεί μόνο του» νοιώθω πολύ καλύτερα. Βεβαίως και συνεχίζουμε να ξυπνάμε τα βράδυα όμως, πλησιάζοντας η zero-day επιστροφής στη δουλειά νομίζω πως θα μου λοίπει τόσο πολύ η αίσθηση να έχω το μωρό αγκαλιά στο στήθος και να θηλάζει που τα νυχτερινά ξυπνήματα θα μοιάζουν δώρο. Οχι πως θα σταματήσω να θηλάζω.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Οπως μου υπογράμμισε η σύμβουλος θηλασμού Αγλαϊα (κι όχι Αννα που είχα γράψει σε σημείωμα του Αυγούστου) Παπαδήμα, ο θηλασμός είναι καλό να συνεχιστεί μέχρις εκεί που αντέχει η μαμά. Βεβαίως και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά θηλασμό δύο ετών (κι όχι ενός όπως είχα γράψει παλαιότερα- (όταν μάλλον από υπερκόπωση ήμουν ένα βήμα πριν την αμνησία!), αλλά αν η μητέρα δεν τα καταφέρει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι συστάσεις του ΠΟΥ έχουν άλλη βαρύτητα για τα κράτη του Τρίτου Κόσμου, εκεί όπου οι συνθήκες υγιεινής και η έλλειψη πόσιμου νερού προκαλούν έξαρση θανατηφόρων επιδημιών, οπότε τουλάχιστον το μητρικό γαλατάκι μπορεί να σώσει τα μωρά που κινδυνεύουν. Ετσι κι αλλιώς όμως ο θηλασμός είναι ότι καλύτερο για το μωρό- όλοι το παραδέχονται.

Μιά μέρα κάθε μέρα

...είναι η αρχή των ΑΑ (Ανώνυμων Αλκοολικών) βάση της οποίας κάποτε έκοψα το τσιγάρο. Τώρα σκέφτομαι να εφαρμόσω το ίδιο και με το θηλασμό. Δηλαδή δεν βάζουμε μακροπρόθεσμους στόχους (πχ να θηλάζω οπωσδήποτε τον πρώτο χρόνο), αλλά μικρότερους. Για την ακρίβεια μια μέρα κάθε φορά. Δηλαδή στόχος μου είναι να θηλάσω το μωρό μου σήμερα. Το «σήμερα» αρχίζει απο το πρωί που θα φεύγω για το γραφείο μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας. θα τα καταφέρω; Δεν έχω ιδέα. Αλλά θα προσπαθήσω τουλάχιστον. Μετράω 26 μπουκαλάκια κατεψυγμένο γαλατάκι στο πρώτο συρτάρι του καταψύκτη και κάνω υπολογισμούς. Αλλο έχει 170 κι άλλο 120 ml. Οι ημερομηνίες πάνω τους ξεκινούν από 15 Ιουλίου (όταν ο μπέμπης ήταν 3 μηνών) και πολύ πιο αραιά φτάνουν μέχρι αρχές Οκτωβρίου. Μου'ρχεται να βάλω τα κλάμματα από συγκίνηση. Αυτό το γαλατάκι είναι τα ξενύχτια μου, τότε που το μωρό ξύπναγε κάθε δύο ώρες ΚΑΘΕ βράδυ. Μπροστά μου περνά σε στιγμιότυπα ο καύσωνας των 45 βαθμών στην Αθήνα με τα κλιματιστικά να δουλεύουν πρωί-βράδυ στο σπίτι και το ρεύμα να έρχεται 500 ευρώ. Τότε που βγαίναμε χαράματα στο δρόμο, 6 το πρωί μαζί με το μωρό και το σκυλάκι, τις μοναδικές στιγμές ελάχιστης δροσιάς για να δει λίγο και ο μπέμπης πως είναι ο έξω κόσμος. Μόνοι οι τρεις μας. Ο Στάθης δούλευε και παρ'οτι ήθελε, δεν μπορούσε να βοιηθήσει και πολύ. Ομως τα καταφέραμε!

Φάγαμε Μήλο

...την περασμένη Τρίτη και πολύ μας άρεσε. Ξυνίσαμε λίγο το μουτράκι αλλά το φάγαμε. Και μετά από τέσσερις μέρες βάλαμε και αχλάδι. Τί ωραία! Μόνο που πάθαμε ξαφνικά ...δυσκοιλιότητα! Η γιατρός επιμένει ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται στα μωρά που θηλάζουν αποκλειστικά. Ομως γιατρέ μου υπάρχουν φαίνεται και οι εξαιρέσεις. Τρία εικοτετράωρα πέρασαν από την πρώτη κουταλιά πολτοποιημένου μήλου ανακατεμένου με χλιαρό νερό και η πάνα δεν λέρωνε. Και ο μπέμπης γίνονταν όλο και πιο νευρικός μέχρι που το βράδυ της τρίτης μέρας έκλειγε ασταμάτητα ενώ μάζευε τα γόνατα στην κοιλίτσα του. Τί να κάνουμε λοιπόν, κατόπιν ιατρικής τηλεφωνικής συμβουλής του βάλαμε υπόθετο γλυκερίνης για βρέφη και πάλι τίποτα. Στο δεύτερο μια ώρα ΄μετά επιτέλους το εντεράκι δούλεψε. Και μετά άλλες δύο μέρες το ίδιο. Αυτή την φορά όμως τα έκανε χωρίς υπόθετο. Και τώρα είμαστε πάλι σε τέτοια φάση. Ελπίζω να περάσει σύντομα γιατί το μωράκι υποφέρει. Απο αύριο θα προσθέσουμε και μισή μπανάνα. Μπέμπη όπως βλέπεις έχεις καλά νέα!

(Τατιάνα μου η μπέμπα σου κι ο μπέμπης μου έχουν το ίδιο ωράριο. Κι εμάς πέφτει για ύπνο μεταξύ 10-10.30, ξυπνάει γύρω στις 3-3.30 και μετά στις 6.30 με 7.30. Το κόλπο να του δίνω το τελευταίο γεύμα με το μπιμπερό σε μας πιάνει. Τρώει γύρω στα 170 ml. Τελευταία προσπαθούμε να κοιμάται με την γιαγιά του μετά από αυτό και να μην του δίνω στήθος γιατί θα υπάρχουν τρεις ημέρες μέσα στην εβδομάδα που θα επιστρέφω σπίτι μετά τις 11 το βράδυ και θέλουμε να συνηθίσει λιγάκι κι αυτή την εκδοχή. Δηλαδή να κοιμάται τρώγοντας μητρικό απο το μπιμπερόν και να το θηλάζω αργότερα εφ'οσον χαζοξυπνήσει. Πάντως δεν είναι υπέροχα τα μωρά όταν είναι υπνωμένα και κλαψουρίζουν το βράδυ και μετά τρώνε στο στήθος ενώ συνεχίζουν να κοιμούνται όλο εμπιστοσύνη στην αγκαλιά μας; Κάθε φορά που φέρνω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου νοιώθω σα να έχω πάρει το ελιξήριο της ευτυχίας).

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Πειράματα (συνέχεια από το προηγούμενο)

Καταρχήν καλημέρα στην Μυρτώ (μαμά ετών 34)που έχει μια κούκλα τριών μηνών και τα ίδια προβλήματα ύπνου. Λοιπόν, ιδού η συνέχεια:

Μετά από δύο νύχτες κλάματα κάτι μέσα μου έλεγε μήπως κάνω λάθος. Ειδικά την δεύτερη φορά που ο μπέμπης ξύπνησε στις 5 που ήταν πια πρωί κι όχι νύχτα. Είναι σωστό ή όχι να αφήνεις το μωράκι να κλαίει για να κατακτήσει να κοιμάται μόνο του χωρίς βοήθεια κι αν ναι, σε ποιά φάση και με ποιόν τρόπο; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο στόχος, σύμφωνα με τα περισσότερα βιβλία είναι διπλός. «Πρέπει», λένε, να μάθει να κοιμάται μόνο του (κι όχι στο στήθος την ώρα που θηλάζει, ή αγκαλιά πέρα δώθε, ή στο καρότσι πέρα δώθε, κλπ) κι επίσης αφού έχει κοιμηθεί τη νύχτα αν ξυπνήσει για κάποιο λόγο να μάθει επίσης μόνο του να κοιμάται πάλι.
Ημουν αποφασισμένη να αποδείξω ότι είμαι έτοιμη να αναλάβω πλήρως τις ευθύνες της μητρότητας, δηλαδή να κάνω την καρδιά μου πέτρα αν χρειαστεί για οποιοδήποτε θέμα. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας μάλιστα πήγαμε επίσκεψη όλοι πακέτο: μωρό, γιαγιά, μαμα και σκύλος, σε συγγενή, που είχε αποκτήσει μια μπέμπα οχτώ μηνών. Αναπόφευκτα το θέμα έφτασε και σε αυτό.
«Κι εσάς πως κοιμάται η μπέμπα» ρώτησα. Για να απαντήσει πρώτα η θεία Νέλλη (γιαγιά αντίστοιχα της μπέμπας). «Ασε, για να κοιμηθεί έχει συνηθίσει να την έχουμε στο καρότσι και να την κουνάμε για πολύ ώρα. Μόνο έτσι κοιμάται» (η μπέμπα δεν θηλάζει).
Τότε, με ιδιαίτερη περηφάνια αρχίζω να περιγράφω πως αφήνοντας το μπέμπη να κλαίει δύο νύχτες τώρα κατάφερα να καιμάται. Αποψη την οποία αμέσως ενστερνίστηκε η εξαδέλφη μου και νεώτερη μαμά λέγοντας ταυτόχρονα πως κι εκείνη θέλει να το κάνει αυτό αλλά «κανείς άλλος δεν συμφωνεί, ούτε ο άντρας της ούτε οι γονείς της που βοηθούν με το μωρό». Η θεία μου μάλιστα -όπως και η δική μου μητέρα- ήταν κατηγορηματικά αντίθετες με την «σκληρή γραμμή» των βιβλίων.
Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουνα πάλι το ίδιο θέμα. Πλησιάζοντας δε η ώρα για ύπνο ακόμα περισσότερο. Αποφάσισα να ρωτήσω και την σύμβουλο θηλασμού μου. Ευγενική και υπομονετική όπως πάντα η κ. Παπαδήμα πρόθυμα ασχολήθηκε μαζί μου (παρ'ότι την ενοχλώ κυρίως σαββατοκύριακα!).
Νομίζω μάλιστα πως για πρώτη φορά διέκρινα αγωνία στην φωνή της ίσως και λίγο θυμό όταν με άκουσε να λέω τις θεωρίες και τα περί κλαμάτων. «Μα αυτά τα λέει η Μέλανι Κλάιν, ξέρετε ποιά είναι η Μέλανι Κλάιν» με ρώτησε. Κάτι θυμόμουνα αλλά τόσα που έχω διαβάσει κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη.
«Η Μέλανι Κλάιν είναι αυτή που δημοσίευσε αυτές τις εργασίες και στην δική της δουλειά βασίζονται κυρίως αυτές οι θεωρίες. Η ίδια όμως ήταν ανεπιθυμητο παιδί, αφού οι γονείς της δεν ήθελαν να κάνουν παιδί. Ηταν μια ανεπηθύμητη εγκυμοσύνη και η ίδια μεγάλωσε ως ανεπιθύμητο παιδί. Μάλιστα απέκτησε και δύο παδιά τα οποία μεγάλωσαν λίγο πολύ όπως εκείνη». Μου είπε κι άλλα. Το βασικότερο (που με προβλημάτισε ιδιαίτερα) ήταν ότι οι θεωρείες αυτές βγήκαν για να εξυπηρετήσουν κυρίως τις γυναίκες στην δυτική κοινωνία που αφού εργάζονται θέλουν έναν αδιατάρακτο οχτάωρο ύπνο το βράδυ κι ότι όλα αυτά περί μωρών που «χειραγωγούν» είναι διεστραμένες θεωρίες διεστραμένων μυαλών, αφού μόνον ένας διεστραμένος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ένα μωρό θέλει να ...βασανίσει τους γύρω του! Κι ότι δεν υπάρχει καμμία σοβαρή επιστημονική θεωρία που να μας λέει αντικειμενικά ποιά ανάγκη κάνει ένα μωράκι να ξυπνάει την νύχτα, αλλά μόνο να υποθέσουμε μπορούμε. Αλλη φορά γιατί πεινάει, άλλη γιατί μπορεί να είδε ένα όνειρο και να φοβήθηκε, άλλη γιατί θέλει τη μαμά του κλπ.
Ομολογώ ότι με κλόνισε. Και η «γραμμή» αφήστε το να κλαίει, βγήκε κυρίως από την δουλειά της Κλάιν, η οποία όμως βίωσε τα πρώτα της χρόνια σκληρότητα.
Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να μην το ξαναφήσω να κλάψει.
Και τότε έγινε κάτι παράξενο!
Απο τους τρεις μήνες (τώρα είναι πεντέμιση) ξεκίνησα να του δίνω το βραδινό του γαλατάκι από μπιμπερό (είχα βγάλει δικό μου με το θήλαστρο) για να συνηθίσει και την θηλή του μπιμπερό, αλλά και για να τρώει λιγάκι περισσότερο μιάς και συνήθως τον έπαιρνε ο ύπνος στο στήθος χωρίς να προλάβει να φάει πολύ. Εκείνο το βράδυ αφού έφαγε λαίμαργα 160 ml από το μπιμπερό, τον έβαλα και στο στήθος και δεν κοιμήθηκε. Ρεύτηκε και μετά έμεινε στην αγκαλιά μου, κι εγώ κάθισα στον καναπέ. Ηταν ήρεμος. Αποφάσισε να τον βάλω στην κούνια. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έκλαψε αλλά με κοίταγε χαμογελαστός. Του είπα -για πρώτη φορά- ένα παραμύθι, την Κοκινοσκουφίτσα (δικής μου παραλλαγής γιατί ομολογώ πως δεν θυμόμουνα ακριβώς την υπόθεση) και με άκουγε βγάζοντας διάφορες κραυγούλες. Οταν τελείωσε κι αυτό ξεκίνησα να του τραγουδάω το «ηταν ένα μικρό καράβι» (παρακαλώ όποιος θυμάται όλους τους στίχους να μου τους στείλει!), το οποίο του το τραγουδάω και όταν είμαστε μόνοι στο αυτοκίνητο και συνήθως ηρεμεί. Ο μπέμπης ξεκίνισε να στριφογυρνάει από το δεξιό στο αριστερό πλευρό, με το δάχτυλο στο στόμα (δεν του αρέσει και πολύ η πιπίλα, μέχρι που βάρεθηκα να λέω «ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο, κι ο κλήρος πέφτει στο Λευτέρη που ήταν όμορφος πολύ» και το γύρισα σε ένα από ...ορχηστρικό. Και τότε Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ! Για πρώτη φορά στην ζωή του χωρίς κλάματα, χωρίς να τρώει στο στήθος και χωρίς να τον κάνουμε βόλτες αγκαλιά πάνω κάτω (9 κιλά μωρό!).

Φυσικά νομίζω πως δεν θα είναι κάθε βράδυ έτσι. Αλλά αποφάσισα μέσα μου πως δεν θα τον ξαναφήσω να κλαίει. Βέβαια δεν ξέρω πως θα είναι από 1η Νοεμβρίου που επιστρέφω γραφείο. Γιατί τώρα υπάρχει η πολυτέλεια να κοιμάμαι συμπλήρωμα το πρωί από τις 8.30 έως τις 11. Κι ας ξυπνάει πάλι το μωρό μου μία, δύο και τρεις φορές τη νύχτα. Νομίζω πως είναι σημαντικότερο το μωράκι και οι ανάγκες του. Γιατί, όπως λένε οι ψυχολόγοι (είπαμε μια μαμά ετών 37 βασίζεται πολύ στα εγχειρίδια!) η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται τους πρώτους 26 μήνες.

(Προς την Μυρτώ: Μυρτώ μου σε ευχαριστώ για το σημείωμα, πήρα μόνο ένα, μάλλον το τελευταίο σου. Περιμένω με χαρά κι άλλα, αν και πίστεψτέ με, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είναι είσαι μαμά-blogger που λένε και στα δελτία ειδήσεων. Εδώ δεν έχουμε χρόνο να πάμε κομμωτήριο για ρίζα!).

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Τα πειράματα

Να διαβάζει κανείς ή να μην ...διαβάζει; Ιδού η απορία!
Το διάβασμα επιστημονικών εγχειριδίων γύρω από το μεγάλωμα ενός μωρού είναι αυτονόητο, ειδικά για τις μαμάδες άνω των 30. Αλλωστε σε τι θα διαφοροποιηθούμε από την γενιά των μαμάδων μας που μας μεγάλωσε λίγο πολύ με το ένστικτο και τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά;
Λέει για παράδειγμα η πεθερά μου: μα καλά δεν το λυπάσαι που κλαίει; Που βασανίζεται αφού βγάζει δοντάκια; Εμείς βάζαμε λίγο ούζο σε βαμβάκι πάνω στο ούλο και ηρεμούσε.
Κι εσύ γυρνάς με ...ύφος χιλίων καρδιαναλίων και λες έντρομη: Ούζο; Δηλαδή αλκοόλ; Μας είναι δυνατόν! Ποτέ!
Μετά η μαμά σου σου λέει: βρε παιδί μου μήπως το έχεις κακομάθει όλη την ώρα αγκαλιά;
Κι εσύ κραδαίνεις το σχετικό εγχειρίδιο «πως να νοιώσει ασφάλεια το μωρό σας» και την κατατροπώνεις λέγοντας πως μέχρι τον τρίτο μήνα το μωράκι θέλει συνέχεια αγκαλιά για να νοιώσει ασφάλεια. Απο τον έκτο και μετά μπορείς να αρχίσεις να το αφήνεις πολύ ώρα κάτω.
Κάπως έτσι λοιπόν μια ωραία μέρα διαβάζω για τον έκτο μήνα (στον οποίο μόλις μπήκαμε) το εξής: «Το μωρό σας σε αυτή την ηλικία θα πρέπει να κοιμάται χωρίς διακοπή όλο το βράδυ. αν δεν το έχει κατακτήσει τότε σημαίνει ότι ξυπνάει όχι γιατί πεινάει, αλλά γιατί έχει συνηθίσει να ξυπνάει αφού ξέρει ότι υπάρχει πάντα κάποιος πολύ πρόθυμος (εσείς) που θα τρέξει αμέσως να το πάρει αγκαλίτσα και να του δώσει γάλα. Για να το κόψει υπάρχουν δύο τρόποι. Η να το αφήνεις να κλαίει συνέχεια και να μην πλησιάσεις καθόλου στην κούνια μέχρι να κοιμηθεί μόνο του, ή να το πλησιάζεις και να το καθησυχάζεις κάθε λίγο, αλλά να το αφήνεις να κλαίει».
Σαν θεωρία δεν μου φάνηκε άσχημο. Αλλωστε τα περισσότερα βιβλία σχετικά με τα μωρά γράφουν ότι από τους έξι μήνες περίπου τα μωρά αρχίζουν να χειραγωγούν τους γύρω τους, αρχίζουν να μεταμορφώνονται σε μικρούς τυρράνους που ...βασανίζουν όλο τον κόσμο!
Το πρώτο βράδυ ο μπέμπης κατά τις 4 τα ξημερώματα άρχισέ να βγάζει τις γνωστές μικρές κραυγούλες. Αποφάσισα «ή τώρα ή ποτέ». Απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά μου (που ανέλαβε τελικά να φροντίζει το μωράκι μας) να πλησιάσουν και τυλίχτηκα ξανά στην κουβέρτα ακούγοντας τον λατρεμένο μου να κλαίει σπαραχτικά...Εκλαψε για μία ώρα μέχρι που πράγματι κοιμήθηκε. Ωτσόσο δεν ήμουν χαρούμενη, αλλά μέσα στις τύψεις...ομως αφού το λένε τόσα βιβλία δεν θα είναι σωστό;
Την άλλη μέρα το μωράκι μου έφαγε δικό μου γαλατάκι από το μπιμπερό για να πάρει μια καλή ποσότητα πριν κοιμηθεί στο στήθος μου, και κοιμήθηκε. Ξύπνησε ξανά, αλλά αυτή την φορά στις 5.00 το πρωί. Τώρα μπερδεύτηκα λίγο. 5.00 είναι βράδυ ή ξημερώματα; Μήπως το μωράκι μου πείνασε από τις 10.30 που είχε το τελευταίο του γεύμα ή το κάνει για μας χειραγωγήσει;
Δύσκολα πράγματα. Αλλά αφού το γράφουν τα βιβλία; Τον αφήνω λοιπόν να κλαίει μέχρι τις 6.30! Εκείνη την ώρα όμως πια ήταν πρωί. Ε, τι να κάνω; Τον πήρα αγκαλίτσα, τον έβαλα στο στήθος για να φάει και το μωράκι μου κοιμήθηκε.
Ομως κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Μιλώντας με την σύμβουλο θηλασμού αναθεώρησα απόψεις.

(συνεχίζεται)

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΓΙΑ 12 ΩΡΕΣ

Αύριο, δηλαδή σε μισή ώρα, το μωρό μου γίνεται πέντε μηνών. Μου φαίνεται ήδη απίστευτο. απίστευτο πως κατάφεραν να συλλάβω, να κυοφορήσω, να γεννήσω και να θηλάσω ένα μωράκι. Αλλά και πάλι, όπως λέει ο άντρας μου και η φίλη μου η Κάτια μητέρα δύο κοριτσιών 23 και 17 χρονών, «σταμάτα να λες πάλι βλακείες. Εκατομμύρια γυναίκες σ'ολο τον κόσμο τα καταφέρνουν, τα καταφέρνουν οι γυναίκες στην Αφρική που λιμοκτονούν και δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη και μιλάμε κι εμείς;».

Κάθε φορά που το ακούω αυτό επανακτώ την επαφή με την πραγματικότητα. Κάπως σα να γειώνομαι ξανά και βλέπω με ισορροπία τα πράγματα. Όμως βρε παιδί μου, όταν γίνεσαι μαμά στα 37 ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο απλά. Η μήπως εμείς τα κάνουμε έτσι;


Επιστροφή στη δουλειά


Σε κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες επιστρέφω στο γραφείο. Με ανάμικτα συναισθήματα. Εν τω μεταξύ η έλευση της μαμάς μου στο σπίτι έλυσε το βασικό θέμα: ποιος θα φροντίζει το μωρό. Η παρουσία της λειτούργησε αγχολυτικά για όλους. Χάρηκα τόσο πολύ που τα πάει καλά με το μωρό. Χάρηκα ειλικρινά και είχα άγχος γιατί καθόλου δεν πιστεύω πως η ιδιότητα της γιαγιάς σε κάνει αυτόματα καλή νταντά. Όπως και η ιδιότητα της μαμάς. Ξέρω νέες μαμάδες που τιμωρούν το μικρό τους με χαστούκια εντελώς άδικα. Βλέπω γονείς στο δρόμο που βάζουν μωρά σαν σάντουιτς ανάμεσά τους επάνω σε μηχανάκι. Έχω δει γυναίκες να αδιαφορούν πλήρως για τις ανάγκες του μωρού τους που το χρησιμοποιούν ως αξεσουάρ φωτογράφισης. Τέλος πάντων. Χάρηκα που η μαμά μου τα πάει καλά με το μωρό, που τα καταφέρνει, και μάλιστα μ'εναν τρόπο φυσικό. Τον κανακεύει και του βάζει όριο με μια γλυκιά αυστηρότητα που θαυμάζω, τον φροντίζει τρυφερά και υπομονετικά. Ακόμα και τις στιγμές που εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Χθες κάναμε το μεγάλο τεστ:


Δώδεκα ώρες μακριά

...από το μωρό μου για πρώτη φορά. Με πολύ άγχος. Επέλεξα να το κάνω τώρα γιατί πριν επιστρέψω στην καριέρα πρέπει να σιγουρευτώ πως όλα εξελίσσονται ομαλά όταν κλείνω την πόρτα πίσω μου. Κίνηση πρώτη: Το φαγητό του. Πόσο γαλατάκι βγάζουμε από την κατάψυξη; Για αρχή επιλέγω 4 μπουκαλάκια, από 100 έως 150 ml το καθένα. Κοιτάζω τις επικέτες. Το πρώτο γράφει 15 Ιουλίου. Κρατάω τα μπουκαλάκια στο χέρι και μου' ρχεται να βάλω τα κλάματα. Γυρίζω τρεις μήνες ακριβώς πίσω. Το μωρό μου είναι δύο μηνών κι εγώ ξυπνάω για το ταΐσω κάθε δύο ώρες το βράδυ. Έχει καύσωνα και είμαι μόνη μαζί με το σκύλο στο σπίτι. Σ'αυτή την περίοδο είμαι κάτι σαν μαμά-ζόμπι. Ζω ένα όνειρο με το μωράκι μου αγκαλιά όμως υπήρξε μέρα που έβαλα τα κλάματα, μόνη στο σπίτι γιατί ήθελα απελπισμένα να κάνω ντους και το μωράκι μου ήθελε να είναι συνέχεια αγκαλιά.
Η μαμά μου και τώρα με μαλώνει που το «έμαθα αγκαλιά», όμως εγώ δεν μετανιώνω Όσο θέλει αγκαλιά θα την έχει.
Θυμάμαι το άγχος για το αν θα έχω αρκετό γάλα για να δημιουργήσω την μικρή μου τράπεζα γάλακτος. Κι όμως είχα. Προχθές που έβγαζα τα παγωμένα στους -20 μπουκαλάκια, μια μέρα πριν πρέπει να μπουν στη συντήρηση για να αποψυχθούν σωστά με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις. Υπολογίζουμε τα γεύματα. Ο μπέμπης συνήθως τρώει στις 6 το πρωί. Το πλοίο μου φεύγει 7.25. Αρα προλαβαίνω να τον ταΐσω και να φύγω. Μετά κοιμάται μέχρι 8 , 8.30. Όταν ξυπνάει θέλει παιγνίδι και ξαναπινάει γύρω στις 10, πριν από έναν υπνάκο. Μετά ξανατρώει στη μία το μεσημέρι και μετά κατά τις 4. μ 4.30. Υπολογίζω πως στις 5.30 το αργότερο θα είμαι σπίτι για να τον θηλάσω.

Στην πράξη

...τα πράγματα λειτούργησαν όπως στον ...σχεδιασμό! Μόνο που κουβαλώντας τα σύνεργα του θήλαστρου με τις μπαταρίες (το swing, μπουκαλάκια, μπαταρίες, το μίνι ψυγειάκι) κατάφερα να κάνω μια φορά κι όχι δύο άντληση, όπως θα'θελα και από τις 12 μέχρι τις 5.30 το στήθος μου πόναγε). Γύρναγα όμως σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα κατά την οποία πήγα και γύρισαν αυθημερόν στην Τήνο για δουλειές, χωρίς να σταματήσω λεπτό, έχοντας το μωρό μου σε ήρεμη κατάσταση και στο φορητό μου ψυγειάκι ένα μπουκαλάκι με 170 ml.

«Έχει μια περίεργη γεύση» ήταν η πρώτη κουβέντα της μητέρας μου που μου έβαλε ψύλλους στ'αυτιά. Δοκίμασα κι εγώ. Πράγματι. Ενώ το φρέσκο μητρικό γάλα έχει μια γλυκιά, απαλή γεύση, το καταψυγμένο ήταν σα να έκαιγε, σα να πίκριζε. Πανικός! Λες να έκανα κάτι λάθος και να δώσαμε στο μωρό χαλασμένο γάλα; Και σα να μην έφθανε μόνο αυτό το ίδιο βράδυ ξύπναγε κάθε δύο ώρες κλαίγοντας γιατί ήθελε αγκαλιά.

Αγλαϊα Παπαδήμα

Η Αγλαϊα Παπαδήμα είναι για μένα μια ...φωνή. Μια φωνή γεμάτη σοφία, σιγουριά και εμπειρία. Έχοντας η ίδια μια εκπληκτική προσωπική ιστορία που διάβασα στο www.thilasmos.gr τώρα πλέον είναι μητέρα του 7χρονου Θαλή και είναι σύμβουλος θηλασμού. Ζει στην Θεσσαλονίκη. Το τηλέφωνό της μου το έδωσε ο άγγελος που λέγεται Λίνα Τσούκα της Medela (της μοναδικής εταιρίας που υποστηρίζει έμπρακτα τον θηλασμό), και ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που αισθάνθηκα που θα διασκέδαζε την αγωνία μου Κυριακάτικα.

Κι όπως απεδείχθη το γάλα είχε αυτή την περίεργη γεύση γιατί η κατάψυξη του δίνει έναν «μεταλλικό τόνο». Όμως δεν είναι χαλασμένο. ίσως με την διαδικασία απόψυξης και ιδιαίτερα του ζεστάματος, να χάνει ορισμένα από τα ζωντανά κύτταρά του, όμως παραμένει ασύγκριτα καλύτερο από το ξένο γάλα. Απλά, θα είναι καλύτερα αν αντί να το ζεσταίνω εμπειρικά με νερό σε μπεν μαρί, να το ζεσταίνω στους 38 βαθμούς με την ειδική συσκευή.

Η συζήτηση με την Αγλαϊα μου έδωσε την κλονισμένη μου αυτοπεποίθηση σχετικά με την διαδικασία συλλογής και κατάψυξης του γάλακτος στην οποία και βασίζομαι για τις πρώτες μέρες επιστροφής στο γραφείο. Θα τα καταφέρω; Δεν έχω ιδέα. Θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι τις 15 Μαΐου που κλείνει τους 12 μήνες. Άλλοι μου λένε και ότι μέχρι τους 9 είναι τέλεια κι άλλοι πως αν το θηλάσω άλλο έναν μήνα, στους 6 θα είναι πάρα πολύ καλά. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο. Αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής όμως φοβάμαι πολύ να διακόψω το θηλασμό. Ισως εγωιστικά σκεπτόμενη, δεν θέλω να χάσω αυτή την ανεπανάληπτη αίσθηση που έχω όταν κρατάω το μωράκι μου αγκαλιά και θηλάζει...

Το τέταρτο Τσάκρα

...και το πιο σημαντικό απ'ολα, σύμφωνα με τις αρχές της Γιόγκα, βρίσκεται στην καρδιά. Κι όπως λέει η φίλη μου η Νατάσα, μια μητέρα που θηλάζει είναι η μοναδική περίπτωση που ενεργειακά δύο άτομα, αποτελούν έναν ενεργειακό σύστημα γιατί καρδιά τους βρίσκεται απέναντι, το ένα τρέφει το άλλο και ανταλλάσσουν αγάπη.
Δεν έχω ιδέα περί τσάκρα και γιόγκα, όμως μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η αγάπη μας τυλίγει σαν ζεστό σύννεφο όταν το μωράκι μου θηλάζει...Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θέλω να χάσω αυτό το συναίσθημα.