Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Με το Θήλαστρο στο Γραφείο (και ολονυχτίες κάθε μέρα!)

Ενα μήνα μετά την επιστροφή στο γραφείο τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε μια προσωρινή ρουτίνα. Το μωρό μου μέχρι στιγμής δεν αντιδρά κάθε φορά που φεύγω. Προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόζω τον κανόνα που λέει να κάνεις έναν σύντομο αποχαιρετισμό και απλά, ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις.
Επίσης ο χρόνος είναι ολοένα και λιγότερος για οτιδήποτε. Οποιος έχει μωρό όμως ξέρει πως έτσι κι αλλιώς η ζωή του είναι αποτέλεσμα επιλογών: α;ν έχεις μια ώρα ελεύθερη ΄μπορείς α) να κάνεις ένα μπάνιο με λούσιμο β) να πιείς ένα χαλαρό καφέ στο σπίτι με περιοδικά ή βιβλία γ) να χαζέψεις στην τηλεόραση, δ) να πας γυμναστήριο (αν και θελεις τουλάχιστον διωρο γι'αυτό), τελοσπάντων νομίζω πως αν είσαι χαζομαμά 30+ το τελευταίο που σκέφτεσαι (ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης) είναι να κάνεις ...δουλειές στο σπίτι.
Το μόνο παράξενο είναι το μωράκι μου ξυπνάει τη νύχτα συχνότερα απ'οτι όταν ήταν δύο μηνών! Την πρώτη εβδομάδα που είχα επιστρέψει στην δουλειά περάσαμε τρεις συνεχείς νύχτες με το μπέμπη να ξυπνάει καθέ μια ώρα ή να μένει ξύπνιος απο τη μία εως τις 5 το πρωί. Ομολογώ ότι τα χρειαστήκαμε όλοι. Και ο μπαμπάς, και η γιαγιά και ο παππούς που συμπτωματικά ήταν στο σπίτι. Οπως μου είπε όμως η σύμβουλος θηλασμού, το μωρό έχει ανάγκη να είναι αγκαλιά με την μητέρα του. Αν εσύ του το στερήσεις αυτό την ημέρα, τότε είναι πιθανό να το αναζητήσει τη νύχτα.
Υπάρχει και άλλη μια εκδοχή: το μωρό ενδόμυχα «ξέρει» ότι αραιώνοντας την συχνότητα του θηλασμού την μέρα υπάρχει κίνδυνος να μειωθεί το γάλα γι'αυτό ζητάει να θηλάσει και το βράδυ ώστε να διατηρείται το απόθεμα.

Πραγματικά δεν ξέρω τί ισχύει...Αυτό που ξέρω είναι ότι φτάσαμε στον εξίμησι μήνα και θηλάζουμε ακόμα παρ'οτι υπάρχουν βράδυα που ξυπνάει κάθε μία ώρα. Χτες το βράδυ ξύπνησε στη 1, μετά στις 5 και μετά στις εφτά παρά τέταρτο και κάναμε πάρτυ. Ομως χαλάλι του. Βλέπω το μωράκι μου να ζητάει αγκαλίτσα το βράδυ με τα ματάκια του κλειστά και μετά να πιάνει την θηλή με το στοματάκι του και να αφήνετε τρυφερά στην αγκαλιά μου και λοιώνω.
Απο την άλλη, ευτυχώς που υπάρχει η μαμά στο σπίτι και κοιμάμαι λίγο τα πρωινά. Στο γραφείο πάλι με το θήλαστρο είναι μια άλλη περιπέτεια. Υπηρξε φορά που απο το άγχος να βγάλω γάλα επι ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα. Μια γυναίκα που βγάζει με το θήλαστρο στην δουλειά είναι λίγο αξιοπεριέργη εικόνα. Επίσης το να κουβαλάς το ψυγειακάκι και τα σύνεργα είναι ένα θέμα. Πάντως γενικά υπάρχει συμπάθεια.
Πάντως η μικρή μας τράπεζα γάλακτος οσο πάει και μειώνεται. Νομίζω πως θ'αντέξουμε
με αποκλειστικό θηλασμό ακόμα δύο εβδομάδες και μετά μάλλον θηλασμός και ένα γεύμα με έτοιμο...Ηλπιζα πως αντικαθιστώντας ένα γεύμα με την φρουτόκρεμα το πρωί και μια κρεατοχορτόσουπα το μεσημέρι το γάλα θα έφτανε για έναν χρόνο -αλλά βλέπω τα αποθέματα να μειώνονται στον καταψύκτη χωρίς να προλαβαίνω την αντικατάστασή τους. Και επίσης μετά το καλό ξεκίνημα, ο μπέμπης μου περισσότερο σουφρώνει τα χειλάκια στην θέα της φρουτόκρεμας και της κρεατοχορτόσουπας παρά καταπίνει με όρεξη.


(Πήγα και είδα ένα μωράκι οχτώ μηνών που πάσχει απο λευχαιμία και κάνει χημειοθεραπείες. Το έχουν εγκαταλείψει οι γονείς του. Ισως δεν έκανα καλά...Κάθε φορά που αγκαλιάζω το μικρό μου σκέφτομαι το προσωπάκι του...)


ΥΓ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΡΤΩ

Μυρτώ μου το πιστεύεις πως μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου στις 8 Νοεμβρίου! Ευχαρίστως να σου δώσω το τηλέφωνο της συμβούλου θηλασμού, ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, μόνο δώσε μου μου μια μέρα να ρωτήσω εάν επιθυμεί να δημοσιευτεί το κινητό της στο διαδίκτυο.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Τι είναι σημαντικό

Εμένα μου συνέβη αφού απέκτησα μωρό. Το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Γνωρίζοντας πως κινδυνεύω να πέσω σε κοινοτοπίες θα έλεγα πως πριν απο το μωρό σημαντικό ήταν να υπάρχει ανοδική τάση σε θέματα καριέρας, ένα καλό επίπεδο στην σχέση, και γενικά η αίσθηση του να κάνω πράγματα με ενδιαφέρον, να μην βαριέμαι. Τώρα όλα έχουν επαναπροσδιοριστεί.

6 μήνες

...συμβίωσης με το μωρό έχουν φέρει τα πάνω κάτω! Η μήπως ως μεγαλοχαζομά είμαι υπό την επήρρεια ακόμα της υπέροχης μυρωδιάς του μπέμπη μου και γι'αυτό συμπεριφέρομαι παράξενα; Αραγε κάπου στους 12 μήνες, που διάβασα ότι φεύγει η υπέροχη μωροδούλα, θα αισθάνομαι το ίδιο, δηλαδή ότι το μωρό μου είναι το κέντρο του σύμπαντος, ή θα ξαναγυρίσω στα προηγούμενα (καριέρα, προσωπικά ενδιαφέρονται κλπ);
Δεν έχω απάντηση.
Προχθές που έβρεχε χάζευα σ'ενα φανάρι της πλατείας Συντάγματος δύο μαμάδες με τα καρότσια τους. Μέσα ήταν δύο αγέρωχα μωρά. Και χθες που πετάχτηκα μέχρι το ΙΚΕΑ, στην ουρά του ταμείου ήταν ια υπέροχη γυναίκα που ΟΡΘΙΑ θήλαζε το μωράκι της, ένα πολύ μικρό πλασματάκι με κόκκινα μαλλάκια και γαλάζια μάτια, που ήταν δεν ήταν 3 μηνών. Και το απόγευμα όταν συνάντησα στο δρόμο της κ. Αλεξάνδρα μου έλεγε που έγινε γιαγιά πριν μια εβδομάδα για πρώτη φορά, και η κόρη της προσπαθούσε να θηλάσει αλλά το μωρό προτιμούσε την θηλή του μπιμπερό και καθήσαμε εκεί στο δρόμο, παρ'οτι έκανε κρύο και συζητούσαμε πολύ ώρα το θέμα, γιατί κάθε φορά που ακούω για μαίες που πασσάρουν στα νεογέννητα μπιμπερόν δήθεν για συμπλήρωμα, λειτουργώντας ως ντίλερ γάλακτος, γίνομαι έξαλλη!
Η ύπαρξη του μωρού σε κάνει να ξεσκαρτάρεις τα πράγματα, να φιλτράρεις το σημαντικό απο το ασήμαντο. Τελικά σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κι αυτό δεν συνδέεται κατ'ανάγκην με την μητρότητα, έχω δει -σπάνιο- γυναίκες που λειτουργούν έτσι χωρίς να έχουν παιδί.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Διάβαζα το τελευταίο Χάρυ Πότερ όταν ....

...η γνωστή φωνούλα ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο! Κοιτάζω το ρολόι. Είχε πάει μία μετά τα μεσάνυχτα. Ενα κεφάλαιο μου έμενε πριν το τέλος. Είχα κατατρομάξει, η Ρόουλινγκ έδωσε τα ρέστα της στο τελευταίο βιβλίο απο πλευράς σκοτεινής μαγείας. Κατα βάθος νύσταζα γιατί ήταν η δεύτερη μέρα στην δουλειά μετά απο πεντέμιση μήνες αλλά ο φόβος και η πλοκή δεν μ'αφηναν να το αφήσω στην μέση. Ομως η φωνούλα έγινε έντονη και απρόθυμα τσάκισα την σελίδα, και σηκώθηκα. Το μωράκι μου με κλειστά τα ματάκια, είχε ενώσει τα χεράκια και ταυτόχρονα έκλαιγε ενώ σήκωνε σε γωνία 90 μοιρών τα ποδαράκια συμπαρασύροντας την κουβερτούλα του. Τον πήρα αγκαλίτσα χωρίς να αλλάξει θέση σε χέρια-πόδια, ένα μικρό τρυφερό κουβαράκι με κλειστά ματάκια που έκλαιγε, και ταυτόχρονα άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι.
Κάναμε ότι κάθε βράδυ δηλαδή. Μόνο που αυτή την φόρά αντί να ξυπνήσει στις 3, ξύπνησε στη μία. Τον θήλασα απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας που μου μετέδιδε το προσωπάκι με τα κλειστά μάτια και όταν άφησε μόνο του το στήθος, όπως πάντα, τον έριξα στον αριστερό ώμο για να ρευτεί. Και μετά από λίγο πήγα να τον αφήσω στην κούνια του.

Αμ Δε!

Με το που τον ακούμπησα πετάχτηκε κλαίγοντας! Χωρίς ν'ανοίξει τα ματάκια του όμως! Τον ξαναπήρα λοιπόν αγκαλιά. Οταν ηρέμησε τον ξανάβαλα στην κούνια. Ξανά τα ίδια! Μα τι στο καλό έπαθε, τι στο καλό να κάνω; Πάλι απ'την αρχή. Στήθος, ώμος, κούνια, ...κλάμα! Εως τις 3 όπου πλέον δεν άντεχα άλλο. Παρά τις προ εβδομάδων εξαγγελίες περί του ότι δεν θα αφήσω το μωρό μου να κλαίει, αφού θέλει αγκαλίτσα θα του την δώσω, ομολογώ πως δεν άντεχα άλλο. Του ζήτησα συγνώμη, του είπα πόσο τον αγαπώ, κι έπεσα ξερή στο κρεββάτι μου αφήνοντάς τον να κλαίει. Ταυτόχρονα απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά που πετάχτηκαν πάνω να πάρουν αγκαλιά το μωρό. Εκλαψε, έκλαψε και μετά κοιμήθηκε. Ουδείς μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Το πρωί στις 7 ξύπνησε. Ετρεξα στην κούνια και είδα να με κοιτάζει χωρίς χαμόγελο. Μετά μου γέλασε, αλλά νομίζω πως δεν το έκανε όπως τις άλλες μέρες.

Το άλλο βράδυ

...είχαμε επανάλλειψη. Αυτή την φορά δεν πρόλαβα καν να ποιάσω το βιβλίο. Το γεγονός με προβλημάτισε γιατί είχα έρθει νωρίτερα σπίτι, κάναμε μπανάκι (του κάνω μόνο εγώ κι όχι η γιαγιά του ή ο Στάθης), φάγαμε το γαλατάκι μας, αλλά από τη μία μέχρι τις 5...Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Με μια διαφορά. Δεν έκλαιγε κοιμισμένος αλλά είχε τα ματάκια ορθάνοιχτα και ήταν ορεξάτος για παιγνίδι. Νομίζω πως από τις 4 εώς τις 7 το ανέλαβε ο μπαμπάς του. Το πρωί είμασταν ράκη. Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Αυτή την φορά τον «έσωσε» ο παππούς του αφού ούτε ο μπαμπάς, ούτε η γιαγιά, ούτε εγώ είχαμε δυνάμεις. Οπως μας αποκάλυψε την άλλη μέρα πήγε και τον πήρε από την κούνια, τον κράτησε αγκαλίτσα για μισή ώρα κι όταν τον άφησε στην κούνια κοιμήθηκε.
Την τέταρτη νύχτα, από τη μέρα που επέστρεψα στην δουλειά ξαφνικά σταμάτησε το νυχτερινό καψώνι. Η καλή μέρα φάνηκε απ'το πρωί βέβαια. Με το καλημέρα «γέμισε» την πάνα του κι άδειασε την κοιλίτσα, όπως δεν είχε κάνει για μια εβδομάδα. Ομολογώ πως σκέφτηκα μήπως αυτή ήταν η αιτία του καψωνιού τις τρεις προηγούμενες μέρες. Αλλά πάλι κάτι δεν μου πάει καλά. Κλείσαμε μιάμιση εβδομάδα από την επιστροφή στην εργασία και μέχρι στιγμής επιστρέψαμε στην ρουτίνα του 3-6-8 (ξύπνημα τη νύχτα). Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη αλλαγή στην ζωή μας.

Με το θήλαστρο στην τσάντα

Η άπόφαση να θηλάζεις ενώ δουλεύεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Ξαφνικά διαπιστώνω πως το απόθεμα του γάλακτος μειώνεται, το μωρό εξακολουθεί να ζητάει γαλατάκι και τη νύχτα και την ώρα που δουλεύω δεν καταφέρνω πάντοτε να βγάζω γάλα ανά τρίωρο, αφού μερικές φορές περνάει και τετράωορο ή πεντάωρο. Νοιώθω απογοητευμένη γιατί θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι να κλείσει 12 μήνες, δηλαδή άλλο ένα εξάμηνο. Να μην του δώσω έτοιμο καθόλου. Με την επιστροφή στο γραφείο ήρθε και η ανώμαλη προσγείωση. Μια μέρα που πήγα σε ένα άδειο γραφείο για να αντλήσω γάλα επί ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα...Νομίζω από το άγχος, αφού ένοιωθα το στήθος πρησμένο. Η μικρή μου τράπεζα γάλακτος του καλοκαιριού εξαντλείται, νομίζω θα τα καταφέρουμε μέχρι 15 Δεκεμβρίου που θα έχει κλείσει τον έβδομο, αλλά απ'την άλλη υπάρχει θα'θελα να πετύχαινα τον στόχο μου...
Ομως εκτός απα εντατικά νυχτερινά ξυπνήματα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που άλλαξαν στην ζωή μας από την μέρα που επέστρεψα στη δουλειά...

(συνεχίζεται)