Η μαύρη τρύπα του ύπνου

Το παραδέχομαι. Μετά απο εννιά μήνες αύπνίας είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. Ο μπέμπης ανακάλυψε εδώ και ένα μήνα την χαρά να στέκεται όρθιος στο πάρκο του. Τρώει πλέον κανονικά τα φρούτα, τα λαχανικά, το κρέας, το γιαούρτι και την (λίγη) κρέμα του. Παίζει με τα αγαπημένα του παιγνίδια. Ομως εξακολουθεί να ξυπνάει τα βράδυα κάθε μία ώρα, ακόμα και κάθε μισή μερικές φορές. Μήπως το κάνει επειδή του λείπει η μαμά του; Οπως υποστηρίζουν ορισμένοι ειδικοί (αλλά μου το είπε χθες και η πεθερά μου) «του λοίπει η μανούλα του γι'αυτό ξυπνάει. Τι νομίζεις ότι ζητάει το παιδί, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλάκι»
Προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβαινε στην ζωή μας τις μοναδικές είκοσι μέρες που κοιμόταν συνεχόμενα απο τις 10 το βράδυ μέχρι 7-8 το πρωί. Ηταν καλοκαίρι, στην καρδιά του καύσωνα, το μωρό μου ήταν δυόμιση-τριών μηνών και περνούσαμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί.
Αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος. Ομως πια δεν υπάρχει τρόπος να το διαπιστώσω. Αγαπάω, λατρεύω, ζω για το μωράκι μου. Ομως μια δική μου εσωτερική ανάγκη με ωθεί να δουλεύω όχι μόνο όσο πριν έρθει στην ζωή μου, αλλά κι ακόμα περισσότερο. Ισως κάπου βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι στερεότυπα του τύπου «τώρα που έγινες μαμά φεύγεις σιγά σιγά απ'την καριέρα» δεν με αφορούν. Δεν θέλω να με αφορούν. Και βάλθηκα να το αποδείξω κι όλας. Κυρίως στους άλλους. Και φυσικά και στον εαυτό μου.
Νυστάζω τόσο πολύ...Ομως περισσότερο απο την υπερκόπωση φοβάμαι την μέρα που θα ξυπνήσω και