αφορμή για να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας...κοιτάζω το μωρό μου στα μάτια και όπως όλοι τρέμω με την ιδέα μην πάθει κάτι. αυτό όμως είναι κοινοτυπία.
το θέμα είναι να θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια κι όταν θα είναι 15 χρονών..θα μπορώ? Δουλεύω απ το πρωι μέχρι το βράδυ όπως κι ο μπαμπάς του για να μην του λείψει τίποτα. ομως του λοίπει η παρουσία μας. μας το λέει με τον τρόπο του κάθε στιγμή..Κι ύστερα θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι ούτε το καλο σχολείο που πηγαίνει θα του εξασφαλίσει την ευτυχία, ούτε τα διδακτορικά την επιτυχία..θα καταλάβει ότι ζει σε μια χώρα που σε λίγα χρόνια θα ανοίγει την βρύση και θα μετράει τις σταγόνες του νερού, θα υπογράφει σύμβαση εργασίας χειρότερη απο αυτή που είχαν υπογράψει οι γονείς του, θα κοιτάζει γύρω του και θα βλέπει εμάς και τοςυ συνομιλήκους μας που είμαστε η γενιά επάνω στην οποία θα σκάσει το ασφαλιστικό..μια χώρα καλοζωισμένων γερόντων η οποία επιβιώνει ως βαμπίρ απ το δικό του αίμα. θα δει πως το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει για να συντηρηθούν οι γέροι που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους σύνταξη, κάτι που ο ίδιος είναι αμφίβολο εάν θα έχει...
ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Και για τον 37χρονο που σκότωσε εμείς φταίμε. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος, ετσι αισθάνομαι..εχουμε άραγε ακόμα καιρό να το διορθώσουμε?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Η ίδια αγωνία μας ταλανίζει... Τελικά η μικρή φράση που έχει στο προφίλ του ο κοινός μας φίλος, Λάμπρος Τσουκνίδας, είναι σοφή. Γράφετε σήμερα - για την δολοφονία του Αλέξανδρου - και η πρώτη σας αναφορά είναι ο μικρός σας... Σε σχόλιο μου - στο ιστολόγιο του κ.Πέππα- ανέφερα "μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τον μικρό μου γιο". Το κρατάω. Έχετε δίκιο... εμείς φταίμε. Όμως σήμερα εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε και να κάνουμε κάτι. Ας δηλώσουμε την αντίθεση μας, έστω και αποσμασματικά... Σας χαιρετώ.[Μπαμπάς ετών 41]
Δημοσίευση σχολίου