Διάβαζα το τελευταίο Χάρυ Πότερ όταν ....

...η γνωστή φωνούλα ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο! Κοιτάζω το ρολόι. Είχε πάει μία μετά τα μεσάνυχτα. Ενα κεφάλαιο μου έμενε πριν το τέλος. Είχα κατατρομάξει, η Ρόουλινγκ έδωσε τα ρέστα της στο τελευταίο βιβλίο απο πλευράς σκοτεινής μαγείας. Κατα βάθος νύσταζα γιατί ήταν η δεύτερη μέρα στην δουλειά μετά απο πεντέμιση μήνες αλλά ο φόβος και η πλοκή δεν μ'αφηναν να το αφήσω στην μέση. Ομως η φωνούλα έγινε έντονη και απρόθυμα τσάκισα την σελίδα, και σηκώθηκα. Το μωράκι μου με κλειστά τα ματάκια, είχε ενώσει τα χεράκια και ταυτόχρονα έκλαιγε ενώ σήκωνε σε γωνία 90 μοιρών τα ποδαράκια συμπαρασύροντας την κουβερτούλα του. Τον πήρα αγκαλίτσα χωρίς να αλλάξει θέση σε χέρια-πόδια, ένα μικρό τρυφερό κουβαράκι με κλειστά ματάκια που έκλαιγε, και ταυτόχρονα άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι.
Κάναμε ότι κάθε βράδυ δηλαδή. Μόνο που αυτή την φόρά αντί να ξυπνήσει στις 3, ξύπνησε στη μία. Τον θήλασα απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας που μου μετέδιδε το προσωπάκι με τα κλειστά μάτια και όταν άφησε μόνο του το στήθος, όπως πάντα, τον έριξα στον αριστερό ώμο για να ρευτεί. Και μετά από λίγο πήγα να τον αφήσω στην κούνια του.

Αμ Δε!

Με το που τον ακούμπησα πετάχτηκε κλαίγοντας! Χωρίς ν'ανοίξει τα ματάκια του όμως! Τον ξαναπήρα λοιπόν αγκαλιά. Οταν ηρέμησε τον ξανάβαλα στην κούνια. Ξανά τα ίδια! Μα τι στο καλό έπαθε, τι στο καλό να κάνω; Πάλι απ'την αρχή. Στήθος, ώμος, κούνια, ...κλάμα! Εως τις 3 όπου πλέον δεν άντεχα άλλο. Παρά τις προ εβδομάδων εξαγγελίες περί του ότι δεν θα αφήσω το μωρό μου να κλαίει, αφού θέλει αγκαλίτσα θα του την δώσω, ομολογώ πως δεν άντεχα άλλο. Του ζήτησα συγνώμη, του είπα πόσο τον αγαπώ, κι έπεσα ξερή στο κρεββάτι μου αφήνοντάς τον να κλαίει. Ταυτόχρονα απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά που πετάχτηκαν πάνω να πάρουν αγκαλιά το μωρό. Εκλαψε, έκλαψε και μετά κοιμήθηκε. Ουδείς μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Το πρωί στις 7 ξύπνησε. Ετρεξα στην κούνια και είδα να με κοιτάζει χωρίς χαμόγελο. Μετά μου γέλασε, αλλά νομίζω πως δεν το έκανε όπως τις άλλες μέρες.

Το άλλο βράδυ

...είχαμε επανάλλειψη. Αυτή την φορά δεν πρόλαβα καν να ποιάσω το βιβλίο. Το γεγονός με προβλημάτισε γιατί είχα έρθει νωρίτερα σπίτι, κάναμε μπανάκι (του κάνω μόνο εγώ κι όχι η γιαγιά του ή ο Στάθης), φάγαμε το γαλατάκι μας, αλλά από τη μία μέχρι τις 5...Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Με μια διαφορά. Δεν έκλαιγε κοιμισμένος αλλά είχε τα ματάκια ορθάνοιχτα και ήταν ορεξάτος για παιγνίδι. Νομίζω πως από τις 4 εώς τις 7 το ανέλαβε ο μπαμπάς του. Το πρωί είμασταν ράκη. Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Αυτή την φορά τον «έσωσε» ο παππούς του αφού ούτε ο μπαμπάς, ούτε η γιαγιά, ούτε εγώ είχαμε δυνάμεις. Οπως μας αποκάλυψε την άλλη μέρα πήγε και τον πήρε από την κούνια, τον κράτησε αγκαλίτσα για μισή ώρα κι όταν τον άφησε στην κούνια κοιμήθηκε.
Την τέταρτη νύχτα, από τη μέρα που επέστρεψα στην δουλειά ξαφνικά σταμάτησε το νυχτερινό καψώνι. Η καλή μέρα φάνηκε απ'το πρωί βέβαια. Με το καλημέρα «γέμισε» την πάνα του κι άδειασε την κοιλίτσα, όπως δεν είχε κάνει για μια εβδομάδα. Ομολογώ πως σκέφτηκα μήπως αυτή ήταν η αιτία του καψωνιού τις τρεις προηγούμενες μέρες. Αλλά πάλι κάτι δεν μου πάει καλά. Κλείσαμε μιάμιση εβδομάδα από την επιστροφή στην εργασία και μέχρι στιγμής επιστρέψαμε στην ρουτίνα του 3-6-8 (ξύπνημα τη νύχτα). Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη αλλαγή στην ζωή μας.

Με το θήλαστρο στην τσάντα

Η άπόφαση να θηλάζεις ενώ δουλεύεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Ξαφνικά διαπιστώνω πως το απόθεμα του γάλακτος μειώνεται, το μωρό εξακολουθεί να ζητάει γαλατάκι και τη νύχτα και την ώρα που δουλεύω δεν καταφέρνω πάντοτε να βγάζω γάλα ανά τρίωρο, αφού μερικές φορές περνάει και τετράωορο ή πεντάωρο. Νοιώθω απογοητευμένη γιατί θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι να κλείσει 12 μήνες, δηλαδή άλλο ένα εξάμηνο. Να μην του δώσω έτοιμο καθόλου. Με την επιστροφή στο γραφείο ήρθε και η ανώμαλη προσγείωση. Μια μέρα που πήγα σε ένα άδειο γραφείο για να αντλήσω γάλα επί ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα...Νομίζω από το άγχος, αφού ένοιωθα το στήθος πρησμένο. Η μικρή μου τράπεζα γάλακτος του καλοκαιριού εξαντλείται, νομίζω θα τα καταφέρουμε μέχρι 15 Δεκεμβρίου που θα έχει κλείσει τον έβδομο, αλλά απ'την άλλη υπάρχει θα'θελα να πετύχαινα τον στόχο μου...
Ομως εκτός απα εντατικά νυχτερινά ξυπνήματα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που άλλαξαν στην ζωή μας από την μέρα που επέστρεψα στη δουλειά...

(συνεχίζεται)