Μήπως να κάνουμε και κάτι;

...Τόσες μέρες πέρασαν κι ευτυχώς δεν γυρίσαμε στον καναπέ μας. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νοιώθω ότι λυπάμαι που ο Δημήτρης είναι τόσο μικρός και δεν μπορούμε να πάμε στις διαδηλώσεις. μπορώ φυσικά να του μιλήσω γι'αυτό αλλά δεν είναι το ίδιο..σήμερα περνώντας απέναντι απο το φανάρι Λ. Αμαλίας, στην γωνία με την Βουλή πέρασα ξυστά απο άντρες των ΜΑΤ και αστυνομικούς. Το κομμάτι της Λ. Αμαλίας ήταν άδειο εντελώς, στο βάθος στην άλλη γωνία της Βουλής απέναντι απο την Μεγάλη Βρετανία είδα τους διαδηλωτές να πορεύονται ειρηνικά. Τι υπήρχε ανάμεσά τους; Ενας μπαμπάς με ένα ...δίχρονο, άντε τρίχρονο πιτσιρίκι που κοιτούσαν τους διαδηλωτές! Ομολογώ ότι με έπιασε πανικός στην ιδέα ότι αν ξέσπαγαν συγκρούσεις και έπεφταν δακρυγόνα το νήπιο θα ήταν στην περιοχή. Το είπα στους αστυνομικούς και ένας μουρμούρισε: κι εμείς το βλέπουμε αλλά τι να του πούμε; δεν το καταλαβαίνει; αν πάμε να του μιλήσουμε μπορεί και να μας βρίσει. τελικά όμως πήγε στον άντρα και του είπε να απομακρυνθεί απο τον χώρο.
Μέχρι να φτάσω στην κάτω γωνία της πλατείας Συντάγματος, στο φανάρι της Φιλλελήνων άκουσα τα δακρυγόνα και τις κροτίδες...μετά έγινε χαμός.
Τα πιτσιρίκια που βγήκαν στους δρόμους μας λένε πολλά πράγματα, σπουδαία πράγματα. Ομως αυτή την στιγμή αισθάνομαι ότι πάμε κατά διαόλου σε κάθε επίπεδα και δεν βλέπω έξοδο απο το τούνελ.
Φαίνεται σαν οι πολιτικοί να μην νοιάζονται για την χώρα. Να μην αγαπούν ούτε την χώρα, ούτε τους ανθρώπους της.
Αλλιως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αφήνουν τα δημόσια σχολεία να καταρρέουν. Τα δημόσια νοσοκομεία να καταρρέουν. Γιατί δεν κάνουν τίποτα για τους πολλούς, αλλά είναι σα να στραγγίζουν ότι υπάρχει τριγύρω απο θετική ενέργεια, από πόρους, από δημιουργικότητα.
Τίποτε που να δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει όραμα, υπάρχουν στόχοι, υπάρχουν προοπτικές και λόγοι για να ζήσει κανείς σ αυτή την χώρα. Το πιο ωραίο το είπε ένας δεκατριάχρονος γιος ενός φίλου: Οταν ο μπαμπάς του του είπε 'έλα να μιλήσουμε' για όσα συμβαίνουν, τότε ο γιος του του είπε 'μήπως αντί όλο να μιλάμε, να κάνουμε και κάτι';

Ας γίνει η θυσία του Αλέξη

αφορμή για να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας...κοιτάζω το μωρό μου στα μάτια και όπως όλοι τρέμω με την ιδέα μην πάθει κάτι. αυτό όμως είναι κοινοτυπία.
το θέμα είναι να θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια κι όταν θα είναι 15 χρονών..θα μπορώ? Δουλεύω απ το πρωι μέχρι το βράδυ όπως κι ο μπαμπάς του για να μην του λείψει τίποτα. ομως του λοίπει η παρουσία μας. μας το λέει με τον τρόπο του κάθε στιγμή..Κι ύστερα θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι ούτε το καλο σχολείο που πηγαίνει θα του εξασφαλίσει την ευτυχία, ούτε τα διδακτορικά την επιτυχία..θα καταλάβει ότι ζει σε μια χώρα που σε λίγα χρόνια θα ανοίγει την βρύση και θα μετράει τις σταγόνες του νερού, θα υπογράφει σύμβαση εργασίας χειρότερη απο αυτή που είχαν υπογράψει οι γονείς του, θα κοιτάζει γύρω του και θα βλέπει εμάς και τοςυ συνομιλήκους μας που είμαστε η γενιά επάνω στην οποία θα σκάσει το ασφαλιστικό..μια χώρα καλοζωισμένων γερόντων η οποία επιβιώνει ως βαμπίρ απ το δικό του αίμα. θα δει πως το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει για να συντηρηθούν οι γέροι που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους σύνταξη, κάτι που ο ίδιος είναι αμφίβολο εάν θα έχει...
ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Και για τον 37χρονο που σκότωσε εμείς φταίμε. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος, ετσι αισθάνομαι..εχουμε άραγε ακόμα καιρό να το διορθώσουμε?