Ο ερχομός του μωρού άλλαξε την ζωή μου. Με τον τρόπο που όσοι ξέρουν λένε «θ αλλάξει η ζωή σου» αλλά είναι λιγάκι δύσκολο να σου δώσουν να καταλάβεις. Καταλαβαίνεις όμως όταν συμβεί. Με το μωρό στην αγκαλιά μαθαίνεις να ζεις συνεχώς σε χρόνο παρόντα. Το μωρό σου κλαίει γιατί πεινάει, γιατί θέλει άλλαγμα, γιατί βαριέται, γιατί πονάει ή νυστάζει, ή κρυώνει ή ζεσταίνεται κι εσύ είσαι δίπλα του για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του. Κι αυτό συμβαίνει ΤΩΡΑ. Και χωρίς να το καταλάβεις κάθε στιγμή είναι ΤΩΡΑ. Και πριν το συνειδητοποιήσεις αντιλαμβάνεσαι ότι κι αυτή η μέρα που ξεκίνησε στις 6 το πρωί έχει τελειώσει! Και οι εφημερίδες παραμένουν στοίβα στο τραπέζι, η τηλεόραση ανοιχτή στο ίδιο κανάλι κι εσύ δεν έχεις καταφέρει ούτε να δεις ένα δελτίο ειδήσεων.
Αυτό το ολοκαύτωμα όμως δύσκολα μπορούσες να το προσπεράσεις. Κλάψαμε με το μπέμπη αγκαλιά ένα πρωί όταν ακούσαμε για την μαμά που κάηκε ζωντανή με τα τέσσερα παιδιά της. Και προσευχηθήκαμε (ναι, εμείς που η σχέση μας με το Θεό είναι διακριτική) να είχαν χάσει τις αισθήσεις τους από τον καπνό πριν τους τυλίξει η φωτιά. Θεέ μου ακόμα και τώρα που το γράφω έχω ανατριχιάσει. Κλάψαμε και για την γιαγιά που έδειχνε στον Οικονομέα το σπίτι της που κάηκε και περιέγραφε που έπαιζε με τα εγγόνια της. Με την Αρχαία Ολυμπία δεν κλάψαμε αλλά οργιστήκαμε. Οπως οργιστήκαμε και για τις ελιές και τα δέντρα. Κλάψαμε όμως για το δάσος που έφυγε...Και για τα ζώα που κάηκαν ανήμπορα, τρομοκρατημένα να ξεφύγουν.
Κλάψαμε ακόμα και τώρα που βλέπουμε τις ουρές για τα 3 χιλιάρικα στις τράπεζες. Κλάψαμε για όλους τους φτωχούς τσιγγάνους που πήγαν να πάρουν τα λεφτά. Γιατί μπορεί να μην κάηκε το σπίτι τους αλλά ΄μήπως είχαν και ποτέ;
Και σκέφτομαι πως ήταν αυτή η κίνηση να δωθούν τα λεφτά έτσι, χωρίς δικαιολογητικά και αποδείξεις η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε τα τελευταία χρόνια στην χώρα. Η πρώτη φορά που ένα οικονομικό βοήθημα φτάνει ακριβώς σ'αυτούς που το χρειάζονται πραγματικά χωρίς μεσάζοντες. Κι ας περιμένουμε να δούμε που θα πάνε όλα αυτά τα εκατομμύρια ευρώ που δίνει είτε η πολιτεία, είτε οι επώνυμοι κι ανώνυμοι πολίτες για τους πληγέντες...
Κι αυτή ήταν μια στιγμή που έκανε να χαμογελάσουμε. Αλήθεια. Χαμογέλασε κι ο μπέμπης! Ο μμπέμπης μου που για να δει δάσος στην Αττική θα πρέπει να φτάσει πιθανών μέχρι τον Ολυμπο που ελπίζουμε ν'αντέξει, αυτός τουλάχιστον...
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ
- Kid' s friendly κομμωτήριο στην Αθήνα: Κορώσης (το καινούργιο) στην Κανάρη 18 Κολωνάκι. Κλείστε το πριβέ. Εμείς πήγαμε με φίλη που κρατούσε το μωρό και κάναμε εκτός από βαφή και ..ινδικό μασάζ κεφαλής! Ηταν μια υπέροχη ανακούφιση για τον πονεμένο μας αυχένα με τα μαγικά χέρια της Ινδής Φαράχ. Η Φαράχ αγάπησε τόσο το μπέμπη που του έκανε το ...πρώτο του μασάζ. Περιττό να σας πω πόσο το απόλαυσε το μωράκι μου!
-Φαγητό με μωρό Κυριακή μεσημέρι: Τα μπιφτεκάδικα στην Γλυφάδα. Και αμέσως μετά βάφλα με παγωτό στο Haagen Daz που είναι ακριβώς δίπλα. Το μωρό μας χάζευε τόσο πολύ τον πολύχρωμο κόσμο στο Τζόρτζ'ς που ...ξέχασε να γκρινιάξει. Και μετά για παγωτό ήταν ωραία που είχε non smoking area ενώ πολύ θετική έκπληξη ήταν και η μπάρα δίπλα στα σκαλαπάτια για τό καρότσι.
-Καλύτερο σπιτικό θήλαστρο: το Swing, το νέο μικρό της ελβετικής Medela, μιας εταιρίας που υποστηρίζει με συνέπεια το μητρικό θηλασμό. Εκεί δουλεύει κι ένας υπέροχος άνθρωπος η Λίνα Τσούκα που -αν καταφέρετε να την πετύχετε γιατί τρέχει σε όλη την χώρα- θα σας βοηθήσει με την καρδιά της. Εκεί υπάρχει και η κ. Αννα Παπαδήμα, σύμβουλος Θηλασμού που απαντάει με υπομονή σε όλες τις απορίες.
-Καλύτερη Μαία της Αθήνας: η Πέρμα του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα». Η Πέρμα είναι θεά. Ο άνθρωπος σας για φυσικό τοκετό και θηλασμό. Σε αυτήν χρωστάω το ότι θηλάζω τον γιό μου (πιστέψτε με δεν είναι αυτονόητα εύκολο).
-Καλύτερη νυχτερινή αποκλειστική νοσοκόμα: Η κ. Παρθενία, πάλι στο «Αλεξάνδρα». Γλυκύτατη, έμπειρη και καθησυχαστική, μπορείς να βασισθείς πάνω της ειδικά εάν έχεις κάνει καισαρική και πονάς όπως εγώ!
-Καλύτερος Υπερηχολόγος της χώρας: Πέτρος Καμινόπετρος , Αγία Σοφία 8 Νέο Ψυχικό (δίπλα στο Φάρο στο Α-Β). Ένας άνθρωπος απόλυτα αφοσιωμένος στην επιστήμη, στις μαμάδες και τα έμβρυα. Σου λέει την αλήθεια και ταυτόχρονα σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. «Ψείρας», γι αυτό και μπορεί να περιμένεις λίγο παραπάνω στο σαλόνι του, διακριτικός και αποτελεσματικός. Και το σημαντικότερο: όχι λαμόγιο! (πράγμα σπάνιο στον εν λόγω κλάδο). Κύριος, σου δίνει πάντα απόδειξη με όλα όσα πλήρωσες!
(αυτά προς το παρόν. Νέες ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ αργότερα. Επίσης σκέφτομαι να εγκαινιάσω ειδικές στήλες για τον Θηλασμό, τον Τοκετό, την περίοδο της Λοχείας, τις σχέσεις με Γονείς-Πεθερικά, την εξεύρεση Μπέϊμπι Σίτερ, αλλά και Παιδιάτρου)
-Φαγητό με μωρό Κυριακή μεσημέρι: Τα μπιφτεκάδικα στην Γλυφάδα. Και αμέσως μετά βάφλα με παγωτό στο Haagen Daz που είναι ακριβώς δίπλα. Το μωρό μας χάζευε τόσο πολύ τον πολύχρωμο κόσμο στο Τζόρτζ'ς που ...ξέχασε να γκρινιάξει. Και μετά για παγωτό ήταν ωραία που είχε non smoking area ενώ πολύ θετική έκπληξη ήταν και η μπάρα δίπλα στα σκαλαπάτια για τό καρότσι.
-Καλύτερο σπιτικό θήλαστρο: το Swing, το νέο μικρό της ελβετικής Medela, μιας εταιρίας που υποστηρίζει με συνέπεια το μητρικό θηλασμό. Εκεί δουλεύει κι ένας υπέροχος άνθρωπος η Λίνα Τσούκα που -αν καταφέρετε να την πετύχετε γιατί τρέχει σε όλη την χώρα- θα σας βοηθήσει με την καρδιά της. Εκεί υπάρχει και η κ. Αννα Παπαδήμα, σύμβουλος Θηλασμού που απαντάει με υπομονή σε όλες τις απορίες.
-Καλύτερη Μαία της Αθήνας: η Πέρμα του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα». Η Πέρμα είναι θεά. Ο άνθρωπος σας για φυσικό τοκετό και θηλασμό. Σε αυτήν χρωστάω το ότι θηλάζω τον γιό μου (πιστέψτε με δεν είναι αυτονόητα εύκολο).
-Καλύτερη νυχτερινή αποκλειστική νοσοκόμα: Η κ. Παρθενία, πάλι στο «Αλεξάνδρα». Γλυκύτατη, έμπειρη και καθησυχαστική, μπορείς να βασισθείς πάνω της ειδικά εάν έχεις κάνει καισαρική και πονάς όπως εγώ!
-Καλύτερος Υπερηχολόγος της χώρας: Πέτρος Καμινόπετρος , Αγία Σοφία 8 Νέο Ψυχικό (δίπλα στο Φάρο στο Α-Β). Ένας άνθρωπος απόλυτα αφοσιωμένος στην επιστήμη, στις μαμάδες και τα έμβρυα. Σου λέει την αλήθεια και ταυτόχρονα σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. «Ψείρας», γι αυτό και μπορεί να περιμένεις λίγο παραπάνω στο σαλόνι του, διακριτικός και αποτελεσματικός. Και το σημαντικότερο: όχι λαμόγιο! (πράγμα σπάνιο στον εν λόγω κλάδο). Κύριος, σου δίνει πάντα απόδειξη με όλα όσα πλήρωσες!
(αυτά προς το παρόν. Νέες ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ αργότερα. Επίσης σκέφτομαι να εγκαινιάσω ειδικές στήλες για τον Θηλασμό, τον Τοκετό, την περίοδο της Λοχείας, τις σχέσεις με Γονείς-Πεθερικά, την εξεύρεση Μπέϊμπι Σίτερ, αλλά και Παιδιάτρου)
Τρίτη 21 Αυγούστου 2007
Προεκλογικό κλίμα
Γειά σας!
Ξέρω ότι χαθήκαμε λιγάκι και δεν σας είπα ποτέ τα βάσανα της επιστροφής απ'την εξωτική Κυλλήνη. Όμως είμαι βέβαιη τελικά πως όποιος έχει κάνει αυθημερόν 600 και βάλε χιλιόμετρα με μωρό και σκύλο στο αυτοκίνητο καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια επώδυνη εμπειρία.
Μετά όμως? Μετά συνεχίσαμε δριμύτεροι! Αφού χρειαστήκαμε δύο μέρες για να συνέλθουμε ξαναπακετάραμε και αυτή΄πη την φορά πήραμε το πλοίο. Δώσαμε κάτι παραπάνω αλλά άξιζε τον κόπο. 535 ευρώ στοίχισε η μετάβασή μας σε δημοφιλές νησί των Κυκλάδων αλλά αυτή τη φορά τόσο το μωρό, όσο κι ο σκύλος, ταξίδεψαν VIP και το φχαριστήθηκαν. Φιλοξενηθήκαμε σε σπίτι εύπορων φίλων με πισίνα. Ήταν τέλεια. Εκεί δε, ανακαλύψαμε πως τόσο καιρό είχαμε βάλει ΛΑΘΟΣ το παιδικό καθισματάκι! Αντί η ζώνη ασφαλείας του μωρού να ξεκινάει πάνω από τους ώμους για να πιάνει το σωματάκι, εμείς την βάζαμε στα ...μπούτια του! Όσο σκέφτομαι το ταξίδι στην καρμανιόλα της Κορίνθου-Πατρών ανατριχιάζω.
Η ασφάλεια και η ...μέση μου
Ωραία ήταν στο νησί. Έκανα μια απογευματινή αγχωμένη βουτιά στην θάλασσα και βγήκα άρον άρον γιατί το μωράκι έκλαιγε. Αυτά είναι τα κακά του θηλασμού. Αλλά δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Θα το θηλάζω μέχρι να στερέψει το γάλα. Α! Βούτηξα και δυο-τρεις φορές στην πισίνα. Ήταν τόσο ωραία. Χαλάρωσε λίγο το σώμα μου που υπάρχουν στιγμές που δεν το ελέγχω από την κούραση. Γράφουν και τα βιβλία ότι πρέπει να παίρνουμε αγκαλιά τα μωρά για να αισθανθούν ασφάλεια. Πόσο αγκαλιά όμως? Συνέχεια αγκαλιά ή που και που αγκαλιά? Μου 'χει πέσει η μέση και έχω κλατάρει. Χθες το βράδυ (γυρίσαμε πια σπίτι) στις 9.30 που κοιμήθηκε το μωρό πήγα κι εγώ στο κρεββάτι! Δεν άντεχα άλλο. Απλά έσερνα τα πόδια κουρασμένη τόσο πολύ. Ο άντρας μου τα χασε. Λίγο ακόμα και θα με πήγαινε σε νοσοκομείο. Απλή υπερκόπωση, τον καθ ησύχασα. Μετά βίας είδα δελτία ειδήσεων. Ήταν όμως τόσο διασκεδαστικά τώρα με τις εκλογές.
Όλοι μοιράζουν λεφτά στις μαμάδες. 1000 ευρώ ο ένας, 2000 ο άλλος. Παιδιά γίνεται να δώσετε κάτι προκαταβολικά γιατί με όσα έχουν συμβεί δύσκολα σας πιστεύουμε πιά? Όσο για τα τηλεοπτικά σποτ , τι να πω! Μια απ τα ίδια. Μα νομίζουν ότι δεν έχουμε μνήμη?
(ακούω φωνούλες, ξέρετε τώρα, γι αυτό σας αφήνω για λίγο)
συνεχίζεται
Ξέρω ότι χαθήκαμε λιγάκι και δεν σας είπα ποτέ τα βάσανα της επιστροφής απ'την εξωτική Κυλλήνη. Όμως είμαι βέβαιη τελικά πως όποιος έχει κάνει αυθημερόν 600 και βάλε χιλιόμετρα με μωρό και σκύλο στο αυτοκίνητο καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια επώδυνη εμπειρία.
Μετά όμως? Μετά συνεχίσαμε δριμύτεροι! Αφού χρειαστήκαμε δύο μέρες για να συνέλθουμε ξαναπακετάραμε και αυτή΄πη την φορά πήραμε το πλοίο. Δώσαμε κάτι παραπάνω αλλά άξιζε τον κόπο. 535 ευρώ στοίχισε η μετάβασή μας σε δημοφιλές νησί των Κυκλάδων αλλά αυτή τη φορά τόσο το μωρό, όσο κι ο σκύλος, ταξίδεψαν VIP και το φχαριστήθηκαν. Φιλοξενηθήκαμε σε σπίτι εύπορων φίλων με πισίνα. Ήταν τέλεια. Εκεί δε, ανακαλύψαμε πως τόσο καιρό είχαμε βάλει ΛΑΘΟΣ το παιδικό καθισματάκι! Αντί η ζώνη ασφαλείας του μωρού να ξεκινάει πάνω από τους ώμους για να πιάνει το σωματάκι, εμείς την βάζαμε στα ...μπούτια του! Όσο σκέφτομαι το ταξίδι στην καρμανιόλα της Κορίνθου-Πατρών ανατριχιάζω.
Η ασφάλεια και η ...μέση μου
Ωραία ήταν στο νησί. Έκανα μια απογευματινή αγχωμένη βουτιά στην θάλασσα και βγήκα άρον άρον γιατί το μωράκι έκλαιγε. Αυτά είναι τα κακά του θηλασμού. Αλλά δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Θα το θηλάζω μέχρι να στερέψει το γάλα. Α! Βούτηξα και δυο-τρεις φορές στην πισίνα. Ήταν τόσο ωραία. Χαλάρωσε λίγο το σώμα μου που υπάρχουν στιγμές που δεν το ελέγχω από την κούραση. Γράφουν και τα βιβλία ότι πρέπει να παίρνουμε αγκαλιά τα μωρά για να αισθανθούν ασφάλεια. Πόσο αγκαλιά όμως? Συνέχεια αγκαλιά ή που και που αγκαλιά? Μου 'χει πέσει η μέση και έχω κλατάρει. Χθες το βράδυ (γυρίσαμε πια σπίτι) στις 9.30 που κοιμήθηκε το μωρό πήγα κι εγώ στο κρεββάτι! Δεν άντεχα άλλο. Απλά έσερνα τα πόδια κουρασμένη τόσο πολύ. Ο άντρας μου τα χασε. Λίγο ακόμα και θα με πήγαινε σε νοσοκομείο. Απλή υπερκόπωση, τον καθ ησύχασα. Μετά βίας είδα δελτία ειδήσεων. Ήταν όμως τόσο διασκεδαστικά τώρα με τις εκλογές.
Όλοι μοιράζουν λεφτά στις μαμάδες. 1000 ευρώ ο ένας, 2000 ο άλλος. Παιδιά γίνεται να δώσετε κάτι προκαταβολικά γιατί με όσα έχουν συμβεί δύσκολα σας πιστεύουμε πιά? Όσο για τα τηλεοπτικά σποτ , τι να πω! Μια απ τα ίδια. Μα νομίζουν ότι δεν έχουμε μνήμη?
(ακούω φωνούλες, ξέρετε τώρα, γι αυτό σας αφήνω για λίγο)
συνεχίζεται
Τρίτη 7 Αυγούστου 2007
Εκπλήξεις
Η νύχτα ήταν υπέροχη. Το μωρό για πρώτη φορά κοιμήθηκε από τις 11.30 έως 6.30 το πρωί χωρίς διακοπή. Βέβαια εμείς (εγώ κι ο σκύλος) ξυπνήσαμε κανονικά στις 3 και στις 5 που ήμασταν προγραμματισμένοι από τις υπόλοιπες βραδιές για να ταίσουμε το μωρό, αλλά αυτό συνέχισε να κοιμάται.
Πού μείναμε όμως; Α! Στην ταβέρνα Τα Πεύκα και το άθλιο καφέ τους με την άθλια τουαλέτα που μάλιστα είχε και ταμπέλα ότι είναι πιστοποιημένη. Κατάκοποι λοιπόν αφού ήπιαμε το ισοτονικό μας ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για τον προορισμό μας. Ένα συγκρότημα μπάνγκαλοοζ πάνω στο κύμα. Ξεκινήσαμε από Αθήνα στις 11 το πρωί και όταν φτάσαμε επιτέλους (αφού παίξαμε την ζωή μας κορώνα-γράμματα στην Κορίνθου-Πατρών) είχε πάει 4. Φρίκη. Η πρώτη εντύπωση όμως είναι πολύ καλή! Τα βάσανα φαίνεται να παίρνουν τέλος. Ζήτω οι διακοπές! Εν ας τεράστιος κήπος φυτεμένος με γκαζόν, δεντράκια με ωραία σκιά, ανάμεσά τους πέτρινα μονοπάτια ότι πρέπει να βόλτες με το καρότσι, ένας μπαμπάς με ένα παιδί είναι ξαπλωμένοι κάτω από ένα δεντράκι, τριγύρω τα μπάνγκαλοου που έχουν μπλε και κόκκινο χρώμα και στο βάθος μια ταβέρνα υπερυψωμένη πάνω από την αμμουδιά. Τέλειο. Παίρνω τον σκύλο να βρούμε τον ιδιοκτήτη γιατί ρεσεψιόν δεν υπάρχει κι ο Στάθης που έφαγε δύο σάντουιτς τα οποία είχα προνοήσει να ετοιμάσω για τον δρόμο είναι ΄λιγότερο γκρινιάρης περιμένει με το μωρό.
Τα ζωύφια
Στην ταβέρνα ατμόσφαιρα ρηλάξ. Μια κοπέλα μας βοηθάει με τον άντρα της να ξεφορτώσουμε. Ο ιδιοκτήτης θα ρθει αργότερα. Ανεβαίνουμε 8 πέτρινα σκαλοπάτια ανοίγουμε την πόρτα και , ω, τι έκπληξη. Το δωμάτιο είναι φούρνος και έχει και εσωτερικά άλλα πέντε σκαλοπάτια για το μπάνιο. Στην μέση ένα διπλό κρεββάτι άχαρα ριγμένο , απέναντι ένα μικρό ψυγείο επίσης στέκεται μόνο του και πάνω του έχει ένα ηλεκτρικό μάτι, δύο πιάτα, δύο πιρούνια, δύο ποτήρια, δύο κουτάλια. Στη γωνία ένα επιπλάκι από το ίδιο φθηνό ξύλο με καθρέφτη. Έχει ένα συρτάρι κι επάνω του τον μισό χώρο καταλαμβάνει μια μικρή τηλεόραση. Η δίφυλλη εντοιχισμένη ντουλάπα (ξέρετε αυτές ποιυ εσωτερικά έχουν τον σοβά) έχει δύο χάλια κουβέρτες απροσδιορίστου καφέ χρώματος που απλά είναι ριγμένες στον πάτο της, μάλλον είναι και χρησιμοποιημένες. Υπάρχει και μια στενή ξύλινη καρέκλα. Κοιτάζω τα σακίδια με τα φρεσκοσιδερωμένα ρουχαλάκια, και τα σεντονάκια του μωρού και με λούζει κρύος ιδρώτας. Εν τω μεταξύ το air condition μάρκας bauer δεν λέει να πάρει μπρος. Κυλάει νερό ο ιδρώτας. Κοιτάω το πάτωμα. Μια σφήκα είναι πεσμένη ανάσκελα και διάφορα άλλα ζωύφια δίπλα της, άρα κάποιος ψέκασε λίγο πριν με εντομοκτόνο. Διατηρώ την ψυχραιμία μου. ΄
Όχι για πολύ. Γιατί αμέσως μετά ανοίγω τις δύο πόρτες: του μπαλκονιού και του μπάνιου. Το πρώτο είναι ένας στενός ...διάδρομος ένα ενάμιση επί ένα με δύο πλαστικές καρέκλες κι ένα στρογγυλό τραπεζάκι. Για να περάσει ο ένας ο άλλος πρέπει να μαζέψει τα πόδια του. Ο σκύλος και το μωρό δεν χωράνε. Προφανώς ο τύπος θέλει τον κόσμο έξω στην ταβέρνα-καφέ για να εισπράττει κι όχι στις βεράντες του δωματίου.
Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά
Το μπάνιο είναι αηδία. Κλασικό ντους ένα επί ένα με μια βρωμερή πλαστική κουρτίνα (από αυτές που κολλάνε ενοχλητικά πάνω σου όταν είσαι βρεγμένος)ενώ βρύσες και πλακάκια έχουν αλλοιωθεί από τα άλατα τα οποία ποτέ κανείς δεν έπλυνε. Κοιτάζω το νιπτήρα και με ξαναλούζει κρύος ιδρώτας. Είναι πολύ μικρός, στενός και ρηχός, στριμωγμένος ανάμεσα στην πόρτα και τον τοίχο χωρίς κανένα πάγκο δεξιά κι αριστερά. Μόνο πάνω στον καθρέφτη έχει κλασσικό στενόμακρο τζαμάκι. Πού θα μπουν οι πάνες, και οι κρέμες του μωρού; Η εικόνα να πλένω στο χέρι το μωρό σ αυτόν το νιπτήρα και μετά να ανεβοκατεβαίνω τα εσωτερικά σκαλοπάτια για το αλλάξω στο κρεββάτι αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο με φρικάρει ήδη. Τηλεφωνώ στον ιδιοκτήτη. Αναφέρουμε βλάβη του κλιματιστικού και ζητάμε οπωσδήποτε τραπέζι ή έπιπλο για ν ακουμπήσουμε τα πράγματα. Λέει πως δεν υπάρχει τίποτα. Μετά όμως υπόσχεται να κάνει κάτι..
Σύννεφα στην ταβέρνα
Ο Στάθης είναι ήδη έξαλλος. Προσπαθώ να διατηρήσει την ψυχραιμία μου. Αλλωστε είμαστε τόσο κουρασμένοι και πεινάμε. Μήπως μετά από ένα καλό φαγητό δούμε αλλιώς τα πράγματα; Βουρ λοιπόν. Παραγγέλνουμε. Ο Στάθης μπριζόλα κι εγώ μπιφτέκι. Το μωρό έχει καλή διάθεση και κοιτάζει εντυπωσιασμένο τριγύρω. Ένα παιδί από τον διπλανό τραπέζι χαϊδεύει το σκύλο. Και οι δύο φαίνεται να παιρνούν καλά. Έρχεται ο ιδιοκτήτης για το καλωσόρισμα. Όλα καλά; Ε, αν εξαιρέσεις κλιματισμό, έπιπλα, μικρή βεράντα και άβολο μπάνιο...Έχει ζητήσει ήδη να βρεθεί έπιπλο. Άλλωστε πάμε συ στημένοι από καλό του πελάτη. Α! Έχει και το δικό του σκύλο που είναι μεγαλόσωμος. Εμείς ελπίζουμε να είναι δεμένος για να μην έχουμε καυγάδες. Δεμένος; Μα ποτέ του δεν τον έδεσε. Μήπως θέλουμε να τον παίρνουμε τηλέφωνο κάθε φορά που θα βγούμε για να τον δένει;
Κοιταζόμαστε με το Στάθη. Στα μάτια βλέπω την καταιγίδα να 'ρχεται. Τι, να 'ρχεται; Ήρθε!
Δωμάτιο με 300 ευρώ
Εν τω μεταξύ τριγύρω διάφορες οικογένειες με τα παιδιά τους τρώνε, ενώ το προσωπικό, αλλοδαποί φυσικά από κάθε μέρος του κόσμου τρέχουν πανικόβλητοι. Κάποιος φωνάζει για το κοτόπουλο του που άργησε. Το ίδιο προσωπικό είναι στην ταβέρνα, στο καφέ και μάλλον κάνει και δουλειές στα δωμάτια. Μόλις έρχεται το φαγητό ο Στ. παίρνει έξαλλος την μπριζόλα και επιδεικτικά την δίνει στον ..σκύλο. Αποφασίζουμε ότι δεν μπορούμε να περάσουμε δέκα μέρες εκεί. Καλό το έργο αλλά όχι για τις δικές μας ανάγκες που αναγκαστικά λόγω του μωρού θα περνούσαμε πολλές ώρες στο δωμάτιο-φυλακή ενώ ο σκύλος μας θα κυκλοφορούσε εκ περιτροπής με τον σκύλο του ιδιοκτήτη.
Ο Στ. πιάνει το τηλέφωνο κι αρχίζει να ψάχνει δωμάτιο στα πολυτελή ρηζόρτ της περιοχής. Είναι τέλος Ιουλίου. Φτώχεια καταραμένη. Βρήκαμε δωμάτιο με 270 ευρώ τη βραδυά έως 3 Αυγούστου αλλά δεν δέχονται το σκύλο. Ένα άλλο με 300 έχει μόνο για ένα βράδυ. Επί τόπου αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι. Καλύτερα διακοπές στο χώρο μας που τουλάχιστον είμαστε άνετα παρά ταλαιπωρία με θέα θάλασσα.
(Το μωρό ακόμα κοιμάται κι εγώ πρέπει να ετοιμάσω μεσημεριανό. Συνεχίζεται...)
Πού μείναμε όμως; Α! Στην ταβέρνα Τα Πεύκα και το άθλιο καφέ τους με την άθλια τουαλέτα που μάλιστα είχε και ταμπέλα ότι είναι πιστοποιημένη. Κατάκοποι λοιπόν αφού ήπιαμε το ισοτονικό μας ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για τον προορισμό μας. Ένα συγκρότημα μπάνγκαλοοζ πάνω στο κύμα. Ξεκινήσαμε από Αθήνα στις 11 το πρωί και όταν φτάσαμε επιτέλους (αφού παίξαμε την ζωή μας κορώνα-γράμματα στην Κορίνθου-Πατρών) είχε πάει 4. Φρίκη. Η πρώτη εντύπωση όμως είναι πολύ καλή! Τα βάσανα φαίνεται να παίρνουν τέλος. Ζήτω οι διακοπές! Εν ας τεράστιος κήπος φυτεμένος με γκαζόν, δεντράκια με ωραία σκιά, ανάμεσά τους πέτρινα μονοπάτια ότι πρέπει να βόλτες με το καρότσι, ένας μπαμπάς με ένα παιδί είναι ξαπλωμένοι κάτω από ένα δεντράκι, τριγύρω τα μπάνγκαλοου που έχουν μπλε και κόκκινο χρώμα και στο βάθος μια ταβέρνα υπερυψωμένη πάνω από την αμμουδιά. Τέλειο. Παίρνω τον σκύλο να βρούμε τον ιδιοκτήτη γιατί ρεσεψιόν δεν υπάρχει κι ο Στάθης που έφαγε δύο σάντουιτς τα οποία είχα προνοήσει να ετοιμάσω για τον δρόμο είναι ΄λιγότερο γκρινιάρης περιμένει με το μωρό.
Τα ζωύφια
Στην ταβέρνα ατμόσφαιρα ρηλάξ. Μια κοπέλα μας βοηθάει με τον άντρα της να ξεφορτώσουμε. Ο ιδιοκτήτης θα ρθει αργότερα. Ανεβαίνουμε 8 πέτρινα σκαλοπάτια ανοίγουμε την πόρτα και , ω, τι έκπληξη. Το δωμάτιο είναι φούρνος και έχει και εσωτερικά άλλα πέντε σκαλοπάτια για το μπάνιο. Στην μέση ένα διπλό κρεββάτι άχαρα ριγμένο , απέναντι ένα μικρό ψυγείο επίσης στέκεται μόνο του και πάνω του έχει ένα ηλεκτρικό μάτι, δύο πιάτα, δύο πιρούνια, δύο ποτήρια, δύο κουτάλια. Στη γωνία ένα επιπλάκι από το ίδιο φθηνό ξύλο με καθρέφτη. Έχει ένα συρτάρι κι επάνω του τον μισό χώρο καταλαμβάνει μια μικρή τηλεόραση. Η δίφυλλη εντοιχισμένη ντουλάπα (ξέρετε αυτές ποιυ εσωτερικά έχουν τον σοβά) έχει δύο χάλια κουβέρτες απροσδιορίστου καφέ χρώματος που απλά είναι ριγμένες στον πάτο της, μάλλον είναι και χρησιμοποιημένες. Υπάρχει και μια στενή ξύλινη καρέκλα. Κοιτάζω τα σακίδια με τα φρεσκοσιδερωμένα ρουχαλάκια, και τα σεντονάκια του μωρού και με λούζει κρύος ιδρώτας. Εν τω μεταξύ το air condition μάρκας bauer δεν λέει να πάρει μπρος. Κυλάει νερό ο ιδρώτας. Κοιτάω το πάτωμα. Μια σφήκα είναι πεσμένη ανάσκελα και διάφορα άλλα ζωύφια δίπλα της, άρα κάποιος ψέκασε λίγο πριν με εντομοκτόνο. Διατηρώ την ψυχραιμία μου. ΄
Όχι για πολύ. Γιατί αμέσως μετά ανοίγω τις δύο πόρτες: του μπαλκονιού και του μπάνιου. Το πρώτο είναι ένας στενός ...διάδρομος ένα ενάμιση επί ένα με δύο πλαστικές καρέκλες κι ένα στρογγυλό τραπεζάκι. Για να περάσει ο ένας ο άλλος πρέπει να μαζέψει τα πόδια του. Ο σκύλος και το μωρό δεν χωράνε. Προφανώς ο τύπος θέλει τον κόσμο έξω στην ταβέρνα-καφέ για να εισπράττει κι όχι στις βεράντες του δωματίου.
Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά
Το μπάνιο είναι αηδία. Κλασικό ντους ένα επί ένα με μια βρωμερή πλαστική κουρτίνα (από αυτές που κολλάνε ενοχλητικά πάνω σου όταν είσαι βρεγμένος)ενώ βρύσες και πλακάκια έχουν αλλοιωθεί από τα άλατα τα οποία ποτέ κανείς δεν έπλυνε. Κοιτάζω το νιπτήρα και με ξαναλούζει κρύος ιδρώτας. Είναι πολύ μικρός, στενός και ρηχός, στριμωγμένος ανάμεσα στην πόρτα και τον τοίχο χωρίς κανένα πάγκο δεξιά κι αριστερά. Μόνο πάνω στον καθρέφτη έχει κλασσικό στενόμακρο τζαμάκι. Πού θα μπουν οι πάνες, και οι κρέμες του μωρού; Η εικόνα να πλένω στο χέρι το μωρό σ αυτόν το νιπτήρα και μετά να ανεβοκατεβαίνω τα εσωτερικά σκαλοπάτια για το αλλάξω στο κρεββάτι αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο με φρικάρει ήδη. Τηλεφωνώ στον ιδιοκτήτη. Αναφέρουμε βλάβη του κλιματιστικού και ζητάμε οπωσδήποτε τραπέζι ή έπιπλο για ν ακουμπήσουμε τα πράγματα. Λέει πως δεν υπάρχει τίποτα. Μετά όμως υπόσχεται να κάνει κάτι..
Σύννεφα στην ταβέρνα
Ο Στάθης είναι ήδη έξαλλος. Προσπαθώ να διατηρήσει την ψυχραιμία μου. Αλλωστε είμαστε τόσο κουρασμένοι και πεινάμε. Μήπως μετά από ένα καλό φαγητό δούμε αλλιώς τα πράγματα; Βουρ λοιπόν. Παραγγέλνουμε. Ο Στάθης μπριζόλα κι εγώ μπιφτέκι. Το μωρό έχει καλή διάθεση και κοιτάζει εντυπωσιασμένο τριγύρω. Ένα παιδί από τον διπλανό τραπέζι χαϊδεύει το σκύλο. Και οι δύο φαίνεται να παιρνούν καλά. Έρχεται ο ιδιοκτήτης για το καλωσόρισμα. Όλα καλά; Ε, αν εξαιρέσεις κλιματισμό, έπιπλα, μικρή βεράντα και άβολο μπάνιο...Έχει ζητήσει ήδη να βρεθεί έπιπλο. Άλλωστε πάμε συ στημένοι από καλό του πελάτη. Α! Έχει και το δικό του σκύλο που είναι μεγαλόσωμος. Εμείς ελπίζουμε να είναι δεμένος για να μην έχουμε καυγάδες. Δεμένος; Μα ποτέ του δεν τον έδεσε. Μήπως θέλουμε να τον παίρνουμε τηλέφωνο κάθε φορά που θα βγούμε για να τον δένει;
Κοιταζόμαστε με το Στάθη. Στα μάτια βλέπω την καταιγίδα να 'ρχεται. Τι, να 'ρχεται; Ήρθε!
Δωμάτιο με 300 ευρώ
Εν τω μεταξύ τριγύρω διάφορες οικογένειες με τα παιδιά τους τρώνε, ενώ το προσωπικό, αλλοδαποί φυσικά από κάθε μέρος του κόσμου τρέχουν πανικόβλητοι. Κάποιος φωνάζει για το κοτόπουλο του που άργησε. Το ίδιο προσωπικό είναι στην ταβέρνα, στο καφέ και μάλλον κάνει και δουλειές στα δωμάτια. Μόλις έρχεται το φαγητό ο Στ. παίρνει έξαλλος την μπριζόλα και επιδεικτικά την δίνει στον ..σκύλο. Αποφασίζουμε ότι δεν μπορούμε να περάσουμε δέκα μέρες εκεί. Καλό το έργο αλλά όχι για τις δικές μας ανάγκες που αναγκαστικά λόγω του μωρού θα περνούσαμε πολλές ώρες στο δωμάτιο-φυλακή ενώ ο σκύλος μας θα κυκλοφορούσε εκ περιτροπής με τον σκύλο του ιδιοκτήτη.
Ο Στ. πιάνει το τηλέφωνο κι αρχίζει να ψάχνει δωμάτιο στα πολυτελή ρηζόρτ της περιοχής. Είναι τέλος Ιουλίου. Φτώχεια καταραμένη. Βρήκαμε δωμάτιο με 270 ευρώ τη βραδυά έως 3 Αυγούστου αλλά δεν δέχονται το σκύλο. Ένα άλλο με 300 έχει μόνο για ένα βράδυ. Επί τόπου αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι. Καλύτερα διακοπές στο χώρο μας που τουλάχιστον είμαστε άνετα παρά ταλαιπωρία με θέα θάλασσα.
(Το μωρό ακόμα κοιμάται κι εγώ πρέπει να ετοιμάσω μεσημεριανό. Συνεχίζεται...)
Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007
Διακοπές με μωρό
Οποιος είπε πως αν έχεις μωρό οι ασφαλέστερες διακοπές είναι στην στεριά με αυτοκίνητο κοντά σε πόλη με νοσοκομείο πρέπει να μην είχε ποτέ στην ζωή του μωρό. Οταν έχεις μωρό όμως και είναι και το πρώτο σου διαπιστώνεις πως ακούς με μεγάλη προσοχή κάθε ανοησία και επειδή σε πιάνει ένας παράξενος φόβος για το παιδί γίνεσαι εντελώς παθητική. Αλλωστε δεν θέλεις σε καμμία περίπτωση να σου πουν «εμείς στα λέγαμε» κι αυτό πιστέψτε με, είναι έτοιμοι να το πουν όλοι. ΟΛΟΙ. Οι γονείς, τ αδέλφια σου, τ αδέλφια του, τα πεθερικά, οι γείτονες, ακόμα και ο άντρας σου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα ωραίο πρωί για την δυτική Πελοπόνησσο. Με αυτοκίνητο. Πίσω το μωρό στο ειδικό καρεκλάκι για βρέφη, η μαμά ετών 37 κι ο σκύλος. Μπροστά ο μπαμπάς. Και στο πορτ μπαγκάζ καρότσια, πορτ μπεμπέ, ρηλάξ, βαλίτσα του μωρού, των γονιών, του σκύλου, σάκος με πάμπερς, σάκος με τα της θαλάσσης και σακίδιο με είδη πρώτων βοηθειών. Το μωρό είχε εξαιρετική διάθεση.΄
Παγίδα πρώτη: ο δρόμος
Εχετε βρεθεί στην Αθηνών-Πατρών; Σάββατο πρωί κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε τεράστιες ...νταλίκες και χιλιάδες άλλα ΙΧ που πάνε υποθέτω σε διάφορα εξοχικά. Κάνω το σταυρό μου από μέσα μου κάθε φορά που προσπερνάμε γιατί ξαφνικά προσπερνούν και από το άλλο ρεύμα. Εχεις δύο επιλογές. Η να μείνεις πίσω από τη νταλίκα, ή να επιχειρείς και καμμια προσπέραση. Αστο καλύτερα. Οτι και να κάνεις είναι εξίσου επικίνδυνο. Παίρνω τηλέφωνο την Τροχαία. Επιτρέπονται οι νταλίκες το ΠΣΚ; Ναι κυρία μου επιτρέπονται. Απαγορεύονται μόνο Παρασκευή απόγευμα και Κυριακή απόγευμα στο ρεύμα προς Αθήνα. Το μωράκι χαμογελάει γλυκά όταν δεν κοιμάται κι ο σκύλος μου γλύφει το χέρι. Μετά από μιάμιση ώρα η πρώτη στάση. Το μωράκι μου τεντώνεται μες τη γλύκα στην αγκαλιά μου κι εγώ λοιώνω. Του δίνω και λίγο γαλατάκι και συνεχίζουμε στην εθνική καρμανιόλα. Μετά από δυόμιση ώρες η επόμενη στάση στο Βέλο. Μετά η Πάτρα. Το μωρό τα παίζει. Ο σκύλος το ίδιο. Ο άντρας μου πεινάει και γκρινιάζει. Οκ λοιπόν. Να σταματήσουμε για φαγητό. Αλλωστε ποιός μας κυνηγάει; Κανείς.
Φαγητό στο δρόμο με μωρό και σκύλο
Το ερώτημα είναι, υπάρχει κάποιο μέρος για να φάει κανείς αξιοπρεπώς επάνω στην εθνική Κόρινθος-Πάτρα; Κανένα αγαπητοί μου. Εκτός κι αν είσαι περιπετειώδεις τύπος και κατέβεις στην παλιά εθνική κατά μήκος της παραλίας. Εκείς όμως είναι η φυλή των παραθεριστών. Πού να μπλέκεις τώρα στα πόδια τους; Λέγε λέγε φτάνουμε στο Ρίο, φτάνουμε στην περιμετρική της πάτρας, μας αδειάζουν την γωνιά και οι νταλίκες, αλλά εστιατόριο πουθενά. Το μωρό έπαθε υστερία εν τω μεταξύ, ο σκύλος τα 'χει παίξει, πότε ζεστενόμαστε πότε κρυώνουμε με τον κλιματισμό και παρά τα σκούρα τζάμια του αυτοκινήτου ο ήλιος μας έχει ζαβλακώσει. Και μετά βλέπουμε ΤΑ ΠΕΥΚΑ.
Σταματάμε. Πλησιάζουμε διακριτικά. Ο ένας με το μωρό κι ο άλλος με το σκύλο. Ομως όχι αγάπητοί κι αγαπητές μου. Το ταβερνάκι με το basic φαγητό πάνω στον δρόμο μια τεράστια άδεια αίθουσσα και έξι-εφτά παρέες στην αυθαίρετη επέκταση με τζαμαρία δεν δέχεται σκυλάκια. Ο Στάθης τσαντίζεται και λέει να φύγουμε. Το μωρό μου φαίνεται ασήκωτο και ο σκύλος κοιτάζει την σκηνή με προσδοκία. Τότε η μάνα (εγώ δηλαδή που ακόμα να το πιστέψω ότι όταν το λένε αυτλό ενοούν εμένα) αρθρώνει ΒΕΤΟ. Το βέτο μας οδηγεί σε ένα επίσης άθλιο καφέ-σέλφ σέρβις. Το μοναδικό που συναντήσαμε από Πάτρα έως Κυλλήνη, στον ίδιο δρόμο που οδηγεί στην Αρχαία Ολυμπία ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της χώρας.
Βιτρίνες με μπαγιάτικα σφολιατοειδή, ψυγεία με αναψυκτικά, ψυγείο με κάτι ανεξήγητα παγωτά. Ο Στάθης είναι έξαλλος. Δεν παίρνει ούτε νερό. Το μωρό τεντώνεται. Κι εγώ δοκιμάζω για πρώτη φορά στην ζωή μου ένα ισοτονικό ποτό που υπόσχεται να σου δώσει ενέργεια σε χρώμα πορτοκαλί. Βάζω λιγάκι και στο σκύλο. Δίπλα μια άλλα οικογένεια γερμανών μάλλον μας κοιτάζει με έκπληξη που γίνεται έκδηλως θαυμασμός όταν βάζω το μωρό στο στήθος να θηλάσει. Ελληνες που πάνε διακοπές με μωρό και σκύλο και θηλάζουν μάλλον είναι πολύ σπάνια εικόνα γι αυτούς.
Το κλού όμως είναι η τουαλέτες του καφέ. Χώρος για ν αλλάξεις το μωρό; Μωρέ τι μας λέτε τώρα! Εδώ στο πάτωμα είχε μια τρύπα γεμάτη από ένα σκούρο υγρό. Και μια ωράια ταμπέλα που έλεγε ότι η τουαλέτα είναι πιστοποιημένη από το σύστημα τάδε!
(οχ το μωρό μου θέλει άλλαγμα. Σας αφήνω για αργότερα)
Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα ωραίο πρωί για την δυτική Πελοπόνησσο. Με αυτοκίνητο. Πίσω το μωρό στο ειδικό καρεκλάκι για βρέφη, η μαμά ετών 37 κι ο σκύλος. Μπροστά ο μπαμπάς. Και στο πορτ μπαγκάζ καρότσια, πορτ μπεμπέ, ρηλάξ, βαλίτσα του μωρού, των γονιών, του σκύλου, σάκος με πάμπερς, σάκος με τα της θαλάσσης και σακίδιο με είδη πρώτων βοηθειών. Το μωρό είχε εξαιρετική διάθεση.΄
Παγίδα πρώτη: ο δρόμος
Εχετε βρεθεί στην Αθηνών-Πατρών; Σάββατο πρωί κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε τεράστιες ...νταλίκες και χιλιάδες άλλα ΙΧ που πάνε υποθέτω σε διάφορα εξοχικά. Κάνω το σταυρό μου από μέσα μου κάθε φορά που προσπερνάμε γιατί ξαφνικά προσπερνούν και από το άλλο ρεύμα. Εχεις δύο επιλογές. Η να μείνεις πίσω από τη νταλίκα, ή να επιχειρείς και καμμια προσπέραση. Αστο καλύτερα. Οτι και να κάνεις είναι εξίσου επικίνδυνο. Παίρνω τηλέφωνο την Τροχαία. Επιτρέπονται οι νταλίκες το ΠΣΚ; Ναι κυρία μου επιτρέπονται. Απαγορεύονται μόνο Παρασκευή απόγευμα και Κυριακή απόγευμα στο ρεύμα προς Αθήνα. Το μωράκι χαμογελάει γλυκά όταν δεν κοιμάται κι ο σκύλος μου γλύφει το χέρι. Μετά από μιάμιση ώρα η πρώτη στάση. Το μωράκι μου τεντώνεται μες τη γλύκα στην αγκαλιά μου κι εγώ λοιώνω. Του δίνω και λίγο γαλατάκι και συνεχίζουμε στην εθνική καρμανιόλα. Μετά από δυόμιση ώρες η επόμενη στάση στο Βέλο. Μετά η Πάτρα. Το μωρό τα παίζει. Ο σκύλος το ίδιο. Ο άντρας μου πεινάει και γκρινιάζει. Οκ λοιπόν. Να σταματήσουμε για φαγητό. Αλλωστε ποιός μας κυνηγάει; Κανείς.
Φαγητό στο δρόμο με μωρό και σκύλο
Το ερώτημα είναι, υπάρχει κάποιο μέρος για να φάει κανείς αξιοπρεπώς επάνω στην εθνική Κόρινθος-Πάτρα; Κανένα αγαπητοί μου. Εκτός κι αν είσαι περιπετειώδεις τύπος και κατέβεις στην παλιά εθνική κατά μήκος της παραλίας. Εκείς όμως είναι η φυλή των παραθεριστών. Πού να μπλέκεις τώρα στα πόδια τους; Λέγε λέγε φτάνουμε στο Ρίο, φτάνουμε στην περιμετρική της πάτρας, μας αδειάζουν την γωνιά και οι νταλίκες, αλλά εστιατόριο πουθενά. Το μωρό έπαθε υστερία εν τω μεταξύ, ο σκύλος τα 'χει παίξει, πότε ζεστενόμαστε πότε κρυώνουμε με τον κλιματισμό και παρά τα σκούρα τζάμια του αυτοκινήτου ο ήλιος μας έχει ζαβλακώσει. Και μετά βλέπουμε ΤΑ ΠΕΥΚΑ.
Σταματάμε. Πλησιάζουμε διακριτικά. Ο ένας με το μωρό κι ο άλλος με το σκύλο. Ομως όχι αγάπητοί κι αγαπητές μου. Το ταβερνάκι με το basic φαγητό πάνω στον δρόμο μια τεράστια άδεια αίθουσσα και έξι-εφτά παρέες στην αυθαίρετη επέκταση με τζαμαρία δεν δέχεται σκυλάκια. Ο Στάθης τσαντίζεται και λέει να φύγουμε. Το μωρό μου φαίνεται ασήκωτο και ο σκύλος κοιτάζει την σκηνή με προσδοκία. Τότε η μάνα (εγώ δηλαδή που ακόμα να το πιστέψω ότι όταν το λένε αυτλό ενοούν εμένα) αρθρώνει ΒΕΤΟ. Το βέτο μας οδηγεί σε ένα επίσης άθλιο καφέ-σέλφ σέρβις. Το μοναδικό που συναντήσαμε από Πάτρα έως Κυλλήνη, στον ίδιο δρόμο που οδηγεί στην Αρχαία Ολυμπία ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της χώρας.
Βιτρίνες με μπαγιάτικα σφολιατοειδή, ψυγεία με αναψυκτικά, ψυγείο με κάτι ανεξήγητα παγωτά. Ο Στάθης είναι έξαλλος. Δεν παίρνει ούτε νερό. Το μωρό τεντώνεται. Κι εγώ δοκιμάζω για πρώτη φορά στην ζωή μου ένα ισοτονικό ποτό που υπόσχεται να σου δώσει ενέργεια σε χρώμα πορτοκαλί. Βάζω λιγάκι και στο σκύλο. Δίπλα μια άλλα οικογένεια γερμανών μάλλον μας κοιτάζει με έκπληξη που γίνεται έκδηλως θαυμασμός όταν βάζω το μωρό στο στήθος να θηλάσει. Ελληνες που πάνε διακοπές με μωρό και σκύλο και θηλάζουν μάλλον είναι πολύ σπάνια εικόνα γι αυτούς.
Το κλού όμως είναι η τουαλέτες του καφέ. Χώρος για ν αλλάξεις το μωρό; Μωρέ τι μας λέτε τώρα! Εδώ στο πάτωμα είχε μια τρύπα γεμάτη από ένα σκούρο υγρό. Και μια ωράια ταμπέλα που έλεγε ότι η τουαλέτα είναι πιστοποιημένη από το σύστημα τάδε!
(οχ το μωρό μου θέλει άλλαγμα. Σας αφήνω για αργότερα)
Κυριακή 5 Αυγούστου 2007
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΔΕΣ
Τέλος. Έγινα πρωινός τύπος. Το μωρό με ρύθμισε μια χαρά! Πρωινό ξύπνημα στις 5 για γαλατάκι, μετά λίγος ύπνος, ξανά στις 6 και στις 7 είμαστε στο δρόμο. Για την πρώτη βόλτα της μέρας παρέα με το σκύλο. Ο τελευταίος είναι και ο πιο χαρούμενος της παρέας. Εκεί που ήταν μόνος του σπίτι με τις ώρες περιμένοντας να γυρίσουμε από το γραφείο τώρα έχει παρέα διαρκώς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
