Μεγαλώνουμε γρήγορα

Πολύ γρήγορα! Μέσα σ'ένα μήνα μάθαμε να αναγνωρίζουμε πλήρως το περιβάλλον μας, να ξεχωρίζουμε αγαπημένα παιγνίδια και πρόσωπα, να πίνουμε νερό μόνοι μας κρατώντας με τα δύο χέρια το κύπελλο, έχουμε βγάλει έξι δοντάκια (κι ο αγώνας συνεχίζεται), ενώ το δεύτερο μεγάλο ταξίδι μας με αυτοκίνητο ήταν πολύ πολύ καλύτερο από εκείνο το εξωφρενικό του καλοκαιριού.
Βέβαια κι εμείς οι μαμάδες επίσης «μεγαλώσαμε» γρήγορα αφού μάθαμε να ακούμε, να παρατηρούμε καλύτερα το μωρό μας, και πχ αυτή την φορά πήραμε ένα ολοκαίνουργιο παιδικό καθισματάκι για να χωράνε πιο άνετα τα 10.400 μας, και παιχνιδάκια για να χαζεύουμε στο δρόμο, αν και ΄μας άρεσε τόσο πολύ που επιτέλους μας έβαλαν να καθίσουμε κοιτώντας μπροστά και απολαμβάναμε την θέα απ' το παράθυρο - για πρώτη φορά στους εφτά κλεισμένους μήνες της ζωής μας μια θέα τόσο μακρινή με χωράφια και δέντρα και πολλά σύννεφα...
Ήταν ωραία που πήγαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και γνωρίσαμε τα πρώτα μας ξαδέλφια, τον τετράχρονο Νικόλα που έκανε ζήλιες στην γιαγιά γιατί εκείνη κράταγε αγκαλιά το μωρό και δεν ήταν πια ο μονάκριβος της, και την εννιάχρονη Εύη που είναι ένα κοριτσάκι απλώς αριστούργημα χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις.
Βέβαια μωρό μου η μαμά σου που σε λατρεύει τόσο πολύ ετοιμάζεται να δουλέψει λιγάκι παραπάνω αυτό τον χρόνο, δηλαδή και τα σαββατοκύριακα, αλλά ελπίζω να καταλάβεις πόσο πολύ αγαπάει την δουλειά της και έχει ανάγκη να τα κάνει όλα, να μην «κωλώσει»
μπροστά στην μητρότητα, να επιβληθεί στην ρουφήχτρα της καθημερινότητας και της ρουτίνας.

Τα βράδια μας

...όμως μωράκι μου είναι ολόδικά μας! Και δεν με νοιάζει που ξυπνάω ακόμα τόσες πολλές φορές, αφού κατάφερα ακόμα να σε θηλάζω και που και που πίνεις ένα 170αρι γάλα-σκόνη αφού ποιά τρως με όρεξη τα φρουτάκια σου, και τα λαχανικά και το κρεατάκι και το γιαουρτάκι και την κρεμούλα σου (και σελινόριζα χτες!) και χορταίνεις πια.

Ετσι μου'ρχεται να σε κατασπαράξω μερικές φορές όταν με κοιτάζεις, όταν χαμογελάς, όταν είσαι σκεπτικός, όταν παίρνεις το διερυενητικό ή το σοβαρό σου, όταν ξυπνάς το πρωί κάθε μέρα στις 7, 7.30 και είσαι χαλαρός και μαλακός και ζεστός από τον ύπνο σαν φρέσκια μηλόπιτα, ή όταν βουτάς το ύφασμα απ'την πιζάμα μου να το βάλεις κατευθείαν στο στοματάκι.

Αγάπη μου τα πρώτα μας Χριστούγεννα είναι μια θάλασσα από μέλι κι εγώ θέλω να πνιγώ μέσα της.

Με το Θήλαστρο στο Γραφείο (και ολονυχτίες κάθε μέρα!)

Ενα μήνα μετά την επιστροφή στο γραφείο τα πράγματα φαίνεται να μπαίνουν σε μια προσωρινή ρουτίνα. Το μωρό μου μέχρι στιγμής δεν αντιδρά κάθε φορά που φεύγω. Προσπαθώ κι εγώ να εφαρμόζω τον κανόνα που λέει να κάνεις έναν σύντομο αποχαιρετισμό και απλά, ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις.
Επίσης ο χρόνος είναι ολοένα και λιγότερος για οτιδήποτε. Οποιος έχει μωρό όμως ξέρει πως έτσι κι αλλιώς η ζωή του είναι αποτέλεσμα επιλογών: α;ν έχεις μια ώρα ελεύθερη ΄μπορείς α) να κάνεις ένα μπάνιο με λούσιμο β) να πιείς ένα χαλαρό καφέ στο σπίτι με περιοδικά ή βιβλία γ) να χαζέψεις στην τηλεόραση, δ) να πας γυμναστήριο (αν και θελεις τουλάχιστον διωρο γι'αυτό), τελοσπάντων νομίζω πως αν είσαι χαζομαμά 30+ το τελευταίο που σκέφτεσαι (ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης) είναι να κάνεις ...δουλειές στο σπίτι.
Το μόνο παράξενο είναι το μωράκι μου ξυπνάει τη νύχτα συχνότερα απ'οτι όταν ήταν δύο μηνών! Την πρώτη εβδομάδα που είχα επιστρέψει στην δουλειά περάσαμε τρεις συνεχείς νύχτες με το μπέμπη να ξυπνάει καθέ μια ώρα ή να μένει ξύπνιος απο τη μία εως τις 5 το πρωί. Ομολογώ ότι τα χρειαστήκαμε όλοι. Και ο μπαμπάς, και η γιαγιά και ο παππούς που συμπτωματικά ήταν στο σπίτι. Οπως μου είπε όμως η σύμβουλος θηλασμού, το μωρό έχει ανάγκη να είναι αγκαλιά με την μητέρα του. Αν εσύ του το στερήσεις αυτό την ημέρα, τότε είναι πιθανό να το αναζητήσει τη νύχτα.
Υπάρχει και άλλη μια εκδοχή: το μωρό ενδόμυχα «ξέρει» ότι αραιώνοντας την συχνότητα του θηλασμού την μέρα υπάρχει κίνδυνος να μειωθεί το γάλα γι'αυτό ζητάει να θηλάσει και το βράδυ ώστε να διατηρείται το απόθεμα.

Πραγματικά δεν ξέρω τί ισχύει...Αυτό που ξέρω είναι ότι φτάσαμε στον εξίμησι μήνα και θηλάζουμε ακόμα παρ'οτι υπάρχουν βράδυα που ξυπνάει κάθε μία ώρα. Χτες το βράδυ ξύπνησε στη 1, μετά στις 5 και μετά στις εφτά παρά τέταρτο και κάναμε πάρτυ. Ομως χαλάλι του. Βλέπω το μωράκι μου να ζητάει αγκαλίτσα το βράδυ με τα ματάκια του κλειστά και μετά να πιάνει την θηλή με το στοματάκι του και να αφήνετε τρυφερά στην αγκαλιά μου και λοιώνω.
Απο την άλλη, ευτυχώς που υπάρχει η μαμά στο σπίτι και κοιμάμαι λίγο τα πρωινά. Στο γραφείο πάλι με το θήλαστρο είναι μια άλλη περιπέτεια. Υπηρξε φορά που απο το άγχος να βγάλω γάλα επι ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα. Μια γυναίκα που βγάζει με το θήλαστρο στην δουλειά είναι λίγο αξιοπεριέργη εικόνα. Επίσης το να κουβαλάς το ψυγειακάκι και τα σύνεργα είναι ένα θέμα. Πάντως γενικά υπάρχει συμπάθεια.
Πάντως η μικρή μας τράπεζα γάλακτος οσο πάει και μειώνεται. Νομίζω πως θ'αντέξουμε
με αποκλειστικό θηλασμό ακόμα δύο εβδομάδες και μετά μάλλον θηλασμός και ένα γεύμα με έτοιμο...Ηλπιζα πως αντικαθιστώντας ένα γεύμα με την φρουτόκρεμα το πρωί και μια κρεατοχορτόσουπα το μεσημέρι το γάλα θα έφτανε για έναν χρόνο -αλλά βλέπω τα αποθέματα να μειώνονται στον καταψύκτη χωρίς να προλαβαίνω την αντικατάστασή τους. Και επίσης μετά το καλό ξεκίνημα, ο μπέμπης μου περισσότερο σουφρώνει τα χειλάκια στην θέα της φρουτόκρεμας και της κρεατοχορτόσουπας παρά καταπίνει με όρεξη.


(Πήγα και είδα ένα μωράκι οχτώ μηνών που πάσχει απο λευχαιμία και κάνει χημειοθεραπείες. Το έχουν εγκαταλείψει οι γονείς του. Ισως δεν έκανα καλά...Κάθε φορά που αγκαλιάζω το μικρό μου σκέφτομαι το προσωπάκι του...)


ΥΓ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΡΤΩ

Μυρτώ μου το πιστεύεις πως μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου στις 8 Νοεμβρίου! Ευχαρίστως να σου δώσω το τηλέφωνο της συμβούλου θηλασμού, ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, μόνο δώσε μου μου μια μέρα να ρωτήσω εάν επιθυμεί να δημοσιευτεί το κινητό της στο διαδίκτυο.

Τι είναι σημαντικό

Εμένα μου συνέβη αφού απέκτησα μωρό. Το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Γνωρίζοντας πως κινδυνεύω να πέσω σε κοινοτοπίες θα έλεγα πως πριν απο το μωρό σημαντικό ήταν να υπάρχει ανοδική τάση σε θέματα καριέρας, ένα καλό επίπεδο στην σχέση, και γενικά η αίσθηση του να κάνω πράγματα με ενδιαφέρον, να μην βαριέμαι. Τώρα όλα έχουν επαναπροσδιοριστεί.

6 μήνες

...συμβίωσης με το μωρό έχουν φέρει τα πάνω κάτω! Η μήπως ως μεγαλοχαζομά είμαι υπό την επήρρεια ακόμα της υπέροχης μυρωδιάς του μπέμπη μου και γι'αυτό συμπεριφέρομαι παράξενα; Αραγε κάπου στους 12 μήνες, που διάβασα ότι φεύγει η υπέροχη μωροδούλα, θα αισθάνομαι το ίδιο, δηλαδή ότι το μωρό μου είναι το κέντρο του σύμπαντος, ή θα ξαναγυρίσω στα προηγούμενα (καριέρα, προσωπικά ενδιαφέρονται κλπ);
Δεν έχω απάντηση.
Προχθές που έβρεχε χάζευα σ'ενα φανάρι της πλατείας Συντάγματος δύο μαμάδες με τα καρότσια τους. Μέσα ήταν δύο αγέρωχα μωρά. Και χθες που πετάχτηκα μέχρι το ΙΚΕΑ, στην ουρά του ταμείου ήταν ια υπέροχη γυναίκα που ΟΡΘΙΑ θήλαζε το μωράκι της, ένα πολύ μικρό πλασματάκι με κόκκινα μαλλάκια και γαλάζια μάτια, που ήταν δεν ήταν 3 μηνών. Και το απόγευμα όταν συνάντησα στο δρόμο της κ. Αλεξάνδρα μου έλεγε που έγινε γιαγιά πριν μια εβδομάδα για πρώτη φορά, και η κόρη της προσπαθούσε να θηλάσει αλλά το μωρό προτιμούσε την θηλή του μπιμπερό και καθήσαμε εκεί στο δρόμο, παρ'οτι έκανε κρύο και συζητούσαμε πολύ ώρα το θέμα, γιατί κάθε φορά που ακούω για μαίες που πασσάρουν στα νεογέννητα μπιμπερόν δήθεν για συμπλήρωμα, λειτουργώντας ως ντίλερ γάλακτος, γίνομαι έξαλλη!
Η ύπαρξη του μωρού σε κάνει να ξεσκαρτάρεις τα πράγματα, να φιλτράρεις το σημαντικό απο το ασήμαντο. Τελικά σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κι αυτό δεν συνδέεται κατ'ανάγκην με την μητρότητα, έχω δει -σπάνιο- γυναίκες που λειτουργούν έτσι χωρίς να έχουν παιδί.

Διάβαζα το τελευταίο Χάρυ Πότερ όταν ....

...η γνωστή φωνούλα ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο! Κοιτάζω το ρολόι. Είχε πάει μία μετά τα μεσάνυχτα. Ενα κεφάλαιο μου έμενε πριν το τέλος. Είχα κατατρομάξει, η Ρόουλινγκ έδωσε τα ρέστα της στο τελευταίο βιβλίο απο πλευράς σκοτεινής μαγείας. Κατα βάθος νύσταζα γιατί ήταν η δεύτερη μέρα στην δουλειά μετά απο πεντέμιση μήνες αλλά ο φόβος και η πλοκή δεν μ'αφηναν να το αφήσω στην μέση. Ομως η φωνούλα έγινε έντονη και απρόθυμα τσάκισα την σελίδα, και σηκώθηκα. Το μωράκι μου με κλειστά τα ματάκια, είχε ενώσει τα χεράκια και ταυτόχρονα έκλαιγε ενώ σήκωνε σε γωνία 90 μοιρών τα ποδαράκια συμπαρασύροντας την κουβερτούλα του. Τον πήρα αγκαλίτσα χωρίς να αλλάξει θέση σε χέρια-πόδια, ένα μικρό τρυφερό κουβαράκι με κλειστά ματάκια που έκλαιγε, και ταυτόχρονα άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι.
Κάναμε ότι κάθε βράδυ δηλαδή. Μόνο που αυτή την φόρά αντί να ξυπνήσει στις 3, ξύπνησε στη μία. Τον θήλασα απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση ευτυχίας που μου μετέδιδε το προσωπάκι με τα κλειστά μάτια και όταν άφησε μόνο του το στήθος, όπως πάντα, τον έριξα στον αριστερό ώμο για να ρευτεί. Και μετά από λίγο πήγα να τον αφήσω στην κούνια του.

Αμ Δε!

Με το που τον ακούμπησα πετάχτηκε κλαίγοντας! Χωρίς ν'ανοίξει τα ματάκια του όμως! Τον ξαναπήρα λοιπόν αγκαλιά. Οταν ηρέμησε τον ξανάβαλα στην κούνια. Ξανά τα ίδια! Μα τι στο καλό έπαθε, τι στο καλό να κάνω; Πάλι απ'την αρχή. Στήθος, ώμος, κούνια, ...κλάμα! Εως τις 3 όπου πλέον δεν άντεχα άλλο. Παρά τις προ εβδομάδων εξαγγελίες περί του ότι δεν θα αφήσω το μωρό μου να κλαίει, αφού θέλει αγκαλίτσα θα του την δώσω, ομολογώ πως δεν άντεχα άλλο. Του ζήτησα συγνώμη, του είπα πόσο τον αγαπώ, κι έπεσα ξερή στο κρεββάτι μου αφήνοντάς τον να κλαίει. Ταυτόχρονα απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά που πετάχτηκαν πάνω να πάρουν αγκαλιά το μωρό. Εκλαψε, έκλαψε και μετά κοιμήθηκε. Ουδείς μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Το πρωί στις 7 ξύπνησε. Ετρεξα στην κούνια και είδα να με κοιτάζει χωρίς χαμόγελο. Μετά μου γέλασε, αλλά νομίζω πως δεν το έκανε όπως τις άλλες μέρες.

Το άλλο βράδυ

...είχαμε επανάλλειψη. Αυτή την φορά δεν πρόλαβα καν να ποιάσω το βιβλίο. Το γεγονός με προβλημάτισε γιατί είχα έρθει νωρίτερα σπίτι, κάναμε μπανάκι (του κάνω μόνο εγώ κι όχι η γιαγιά του ή ο Στάθης), φάγαμε το γαλατάκι μας, αλλά από τη μία μέχρι τις 5...Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Με μια διαφορά. Δεν έκλαιγε κοιμισμένος αλλά είχε τα ματάκια ορθάνοιχτα και ήταν ορεξάτος για παιγνίδι. Νομίζω πως από τις 4 εώς τις 7 το ανέλαβε ο μπαμπάς του. Το πρωί είμασταν ράκη. Και το άλλο βράδυ το ίδιο. Αυτή την φορά τον «έσωσε» ο παππούς του αφού ούτε ο μπαμπάς, ούτε η γιαγιά, ούτε εγώ είχαμε δυνάμεις. Οπως μας αποκάλυψε την άλλη μέρα πήγε και τον πήρε από την κούνια, τον κράτησε αγκαλίτσα για μισή ώρα κι όταν τον άφησε στην κούνια κοιμήθηκε.
Την τέταρτη νύχτα, από τη μέρα που επέστρεψα στην δουλειά ξαφνικά σταμάτησε το νυχτερινό καψώνι. Η καλή μέρα φάνηκε απ'το πρωί βέβαια. Με το καλημέρα «γέμισε» την πάνα του κι άδειασε την κοιλίτσα, όπως δεν είχε κάνει για μια εβδομάδα. Ομολογώ πως σκέφτηκα μήπως αυτή ήταν η αιτία του καψωνιού τις τρεις προηγούμενες μέρες. Αλλά πάλι κάτι δεν μου πάει καλά. Κλείσαμε μιάμιση εβδομάδα από την επιστροφή στην εργασία και μέχρι στιγμής επιστρέψαμε στην ρουτίνα του 3-6-8 (ξύπνημα τη νύχτα). Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη αλλαγή στην ζωή μας.

Με το θήλαστρο στην τσάντα

Η άπόφαση να θηλάζεις ενώ δουλεύεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Ξαφνικά διαπιστώνω πως το απόθεμα του γάλακτος μειώνεται, το μωρό εξακολουθεί να ζητάει γαλατάκι και τη νύχτα και την ώρα που δουλεύω δεν καταφέρνω πάντοτε να βγάζω γάλα ανά τρίωρο, αφού μερικές φορές περνάει και τετράωορο ή πεντάωρο. Νοιώθω απογοητευμένη γιατί θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι να κλείσει 12 μήνες, δηλαδή άλλο ένα εξάμηνο. Να μην του δώσω έτοιμο καθόλου. Με την επιστροφή στο γραφείο ήρθε και η ανώμαλη προσγείωση. Μια μέρα που πήγα σε ένα άδειο γραφείο για να αντλήσω γάλα επί ένα τέταρτο δεν έβγαινε σταγόνα...Νομίζω από το άγχος, αφού ένοιωθα το στήθος πρησμένο. Η μικρή μου τράπεζα γάλακτος του καλοκαιριού εξαντλείται, νομίζω θα τα καταφέρουμε μέχρι 15 Δεκεμβρίου που θα έχει κλείσει τον έβδομο, αλλά απ'την άλλη υπάρχει θα'θελα να πετύχαινα τον στόχο μου...
Ομως εκτός απα εντατικά νυχτερινά ξυπνήματα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που άλλαξαν στην ζωή μας από την μέρα που επέστρεψα στη δουλειά...

(συνεχίζεται)

Το μωρό μου δωρητής

«Εσείς τί κανατε με τα βλαστοκύτταρα;» με ρώτησε φίλη, έτοιμη να γεννήσει τις προάλλες. Και άθελά της με γύρισε πίσω στον χρόνο, στην περασμένη Ανοιξη, εκεί κάπου στο τέλος Μαρτίου όταν το θέμα άρχισε να απασχολεί κι εμάς.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιός, ή τι, ήταν το ερέθισμα. Ισως κάποιος γνωστός που κάτι είπε, ή ένα άρθρο που διάβασα κάπου για την σημαντικότητα των βλάστοκυττάρων σήμερα και στο μέλλον. Ομως πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά όλα τα επόμενα στάδια. Για δύο εβδομάδες δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να εργάζομαι και παράλληλα να ψάχνω τι γίνεται με τα βλαστοκύτταρα! Οι πηγές μου ήταν πολλαπλές: επιστημονικά άρθρα, ο γιατρός μου, άλλοι γιατροί, και φυσικά γνωστές μου που γέννησαν κι αντιμετώπισαν το θέμα. Ουσιαστικά οι επιλογές είναι δύο αλλά το δίλημμα βαθύτερο.

Για το καλό της άνθρωπότητας ή ...για το παιδί σου;

Αυτό είναι λίγο πολύ το δίλημμα. Και πιστέψτε με, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Από αυτή την απάντηση εξαρτάται και η επιλογή. Εάν απαντήσει κάποιος το πρώτο, τότε θα οδηγηθεί στην μοναδική στην χώρα μας Δημόσια Τράπεζα, την Ελληνική Τράπεζα Ομφαλιοπλακουντικού Αίματος , που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών και ειδικότερα το Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών (καθ. Σκαλκέας) και εποπτεύεται από το ...υπουργείο Παιδείας (αφού το Υγείας ως γνωστόν ...χτενίζεται!).
Εάν όμως απαντήσεις το δεύτερο, τότε θα στραφείς στις ιδιωτικές τράπεζες, περίπου 15 αν θυμάμαι επίσης καλά, όσες περίπου λειτουργούν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μεταξύ των δύο επιλιγών υπάρχει όχι μόνο η άβυσσος, αλλά και πολύ χρήμα!

Τα βλαστοκύτταρα σώζουν ζωές

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω με απλά ελληνικά πως έχει το θέμα, αν και νομίζω για να περισσότερη εγκυρότητα καλύτερα να ψάξει κανείς επιστημονικά κείμενα. Τα βλαστοκύτταρα λοιπόν είναι τα πρώιμα κύτταρα δημιουργίας του εμβρύου. Χωρίζονται σε ΄δυο κατηγορίες. Ορισμένα από αυτά προορίζονται να δημιουργήσουν όσο προχωράει η κύηση τα ανθρώπινα όργανα (καρδιά, συκώτι, πνεύμονες, νεφρά κλπ) ενώ τα άλλα (τα αιμοποιητικά) φτιάχνουν το αίμα και τα συστατικά του. Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχτεί ότι τα βλαστοκύτταρα τα οποία βρίσκονται στο αίμα του ομφάλιου λώρου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπου και ο μυελός των οστών! Ενώ όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει κανείς δότης μυελού των οστών είναι πανεύκολο να δωρίσει κάποιος τα βλαστοκύτταρα αφού ο ομφάλιος λώρος μετά την γέννα καταλήγει στη χωματερή.
Τα βλαστοκύτταρα χρησιμοποιούνται ήδη με επιτυχία για μεταμοσχεύσεις σε θεραπείες παιδιών που πάσχουν από λευχαιμία. Ηδη μάλιστα έχουν γίνει δύο τέτοιες -αν δεν κάνω λάθος, τώρα ίσως είναι περισσότερες- σε ελληνικό Νοσοκομείο Παίδων. Αρκεί φυσικά να υπάρχει ιστοσυμβατότητα.

Τι κάνουν οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων

Οι Τράπεζες Βλαστοκυττάρων φυλλάσουν τα κύτταρα αυτά έως 20 χρόνια. Οι ιδιωτικές υποτίθεται ότι τα φυλλάσουν ονομαστικά δηλαδή υπάρχει κωδικός με το όνοματεπώνυμο και τα στοιχεία του δότη ο οποίος, αυτός και μόνον αυτός, θα τα χρησιμοποιήσει εάν τα χρειαστεί μελλοντικά. Μελλοντικά μάλιστα τα βλαστοκύτταρα θα χρησιμοποιηθούν και στην ίαση ασθενειών όπως ο διαβήτης, διάφοροι καρκίνοι κλπ γεγονός που τα καθιστά πολυτιμότερα απ'ότι σήμερα. Στις ιδιωτικές τα φυλλάσουν αφού οι γονείς πληρώσουν από 1500 έως 3000 ευρώ εφάπαξ, ενώ στην Δημόσια δωρεάν. Ομως η Δημόσια Τράπεζα είναι συνδεδεμένη με την Παγκόσμια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων (και συγκεκριμένα με τα Διεθν΄πη Μητρώα Μυελού των Οστών) και τα κύτταρα εξετάζονται για την ιστοσυμβατότητά τους προκειμένου να δωθούν όπου ζητηθεί στον κόσμο.

Να ενημερωθούμε πρώτα


Ρωτώντας έφτασα στο γραφείο της κ. Σταυροπούλου, ένα υπόγειο στο «Γεώργιος Γεννηματάς» εκεί όπου στεγάζεται το γραφείο γενικά για την Ιστοσυμβατότητα Οργάνων στην χώρα μας. Μια πόρτα να κάνεις λαθος και βρίσκεσαι στο ...Νεκροτομείο του Γενικού Κρατικού, όπως βρέθηκα κι εγώ, έγκυος με την κοιλιά μέχρι απέναντι και φρίκαρα μέχρι να βγω έξω από το στενόμακρο διάδρομο με τις πυκνές πόρτες αριστερά-δεξιά (το θυμάμαι κι ανατριχιάζω).
Μία ώρα συζήτησα το θέμα. Κι άλλες δύο με τον Στάθη. Η κ. Σταυροπούλου, μια γυναίκα με εκκεντρική εμφάνιση και μεστό λόγο, μου είπε λίγο-πολύ ότι:
-Δημόσια και ιδωτικές Τράπεζες εξακολουθούν να λειτουργούν παράνομα στην Ελλάδα αφού το υπουργείο Υγείας δεν έχει φτιάξει ακόμα ...θεσμικό πλαίσιο!
-Απο τα δείγματα αίματος που φτάνουν στις Τράπεζες μόλις το 70% έχει την περιεκτικότητα σε βλαστοκύτταρα, που απαιτείται για αποθήκευση, αλλά αυτό οι ιδιώτες δεν το λένε στους γονείς οι οποίοι εν των μεταξύ έχουν ήδη πληρώσει και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο!
-Στην Δημόσια Τράπεζα αφού επεξεργαστούν το δείγμα και διαπιστώσουν την περιεκτικότητά του ειδοποιούν τους δότες-γονείς οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα.
-Τις ιδιωτικές Τράπεζες συστήνουν πολλοί γιατροί που συνεργάζονται κυρίως με ιδιωτικά μαιευτήρια.
-Η Δημόσια Τράπεζα συνεργάζεται μέχρι στιγμής με δύο μόνο νοσοκομεία από τα οποία και γίνονται οι αιμοληψίες. Το Αττικό Νοσοκομείο και το Ελενα. Κατ'εξαίρεση κι εφ'οσον έφτασα μέχρις εκεί κι αφού συναινέσει κι ο γιατρός μου θα έπαιρναν κι απ'το μωρό μου, αφού θα γεννούσα στο Αλεξάνδρα (που αν και δημόσιο δεν συνεργάζεται με την Δημόσια Τράπεζα Βλαστοκυττάρων!)
-Στις ιδιωτικές σε βάζουν και υπογράφεις ένα συμβόλαιο που τις κατοχυρώνει πλήρως έναντί σου με όρους όπως «το φυλασσόμενο δείγμα μπορεί να μην είναι κατάλληλο για χρήση εάν πχ πέσει το ρεύμα στην μονάδα φύλαξης (!), ή δεν έχει την κατάλληλη περιεκτικότητα βλαστοκυττάρων» κι άλλα παρόμοια. Δηλαδή οι γονείς πληρώνουν για κάτι που δεν είναι ΣΪΓΟΥΡΟ ότι θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν εάν κι εφόσον το χρειαστούν.

Η απόφαση

Το συζητήσαμε πολλές μέρες με τον Στάθη. «Κι αν, χτύπα ξύλο, το παιδί μας, ή το αδελφάκι του αν κάνουμε κι άλλο, οι εμείς, χρειαστούμε μελλοντικά τα βλαστοκύτταρα και τότε μας πουν από την δημόσια τράπεζα ότι δεν έχουν συμβατά και ψάχνουμε σαν μ...ς στην Παγκόσμια Τράπεζα αντί να χτυπήσουμε την πόρτα της Ιδιωτικής κατευθείαν, τότε τί θα κάνουμε εξυπνοπούλι;» ήταν το επιχείρημά του. Ομολογώ ότι πέρασα μερικές νύχτες βλέποντας εφιάλτες: το μωρό μας, λέει παθαίνει καρκίνο κι εμείς ψάχνουμε για βλαστοκύτταρα...Συνήθως το έργο τελείωνε με εμένα να αυτοκτονώ αφού πήρα την ευθύνη της απόφασης να δώσουμε τα βλαστοκύτταρα του μωρού μας στην Δημόσια Τράπεζα...Ολ'αυτά κράτησαν λίγο. Τελικά ψήφισα υπέρ της Δημόσιας Τράπεζας γιατί πιστεύω βαθιά μέσα μου πως στην ζωή πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κι όχι μίζεροι. Τον περασμένο Μάρτιο στην Δημόσια Τράπεζα φυλλάσονταν περίπου 500 δείγματα. Εάν ακόμα 500 μωράκια «έδιναν» ως δωρεά τα βλαστοκύτταρά τους τότε τα περισσότερα από τα παιδάκια που πάσχουν από λευχαιμία στην χώρα μας θα είχαν γιατρευτεί - αντί να βιώνουν όλη αυτή την αγωνία εξεύρεσης δότη μυελού των οστών- αγωνία ψυχική αλλά και οικονομικά εξουθενωτική...
Κι όμως! Εχω ακούσει ότι υπάρχουν γιατροί που «σπρώχνουν» τους γονείς με κινδυνολογική επιχειρηματολογία στις ιδιωτικές τράπεζες με κίνητρο 300-400 ευρώ το «κεφάλι» ως μίζα. Κι ελάχιστοι γιατροί παροτρύνουν τις μητέρες να δώσουν τα βλαστοκύτταρα στην Δημόσια Τράπεζα...

Ηταν μια ζεστή μέρα


του Απρίλη όταν πήγα στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Αθηνών για να πάρω τα υλικά για τα βλαστοκύτταρα. Μετά την είσοδο του Γενικού Κρατικού στρίβεις δεξιά, περνάς μέσα από του Παπάγου, φτάνεις τέρμα επάνω στον Υμηττό, οδηγείς σχεδόν παράλληλα με το βουνό και μπαίνεις από την πάνω πλευρά αυτού του μεγάλου πάρκου που φιλοξενεί το Γενικό Κρατικό και το Σωτηρία, μέχρι που φτάνεις στο μοντέρνο κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν ανέβηκα καν επάνω στα γραφεία γιατί βιαζόμουνα να επιστρέψω στο γραφείο. Κατέβηκε όμως μια ευγενική κοπέλα η Ελένη και μου έφερε ένα μεγάλο κίτρινο φάκελο που μέσα είχε το kit με τα σύνεργα της αιμοληψίας (πλαστικά σακουλάκια ασφαλείας στα οποία αμέως μετά τον τοκετό θα έβαζε ο γιατρός μου το ομφαλιοπλακουντικό υγρό, ένα μικρό κομμάτι του ομφάλιου λώρου και τρία δείγματα δικού μου αίματος) καθώς και το συμβόλαιο που υπογράφουν οι γονείς με την Τράπεζα. Την αιμοληψία θα έκανε ο υπέροχος, έμπειρος γιατρός μου (για λόγους διακριτικότητας προτιμώ να μην αναφέρω όνομα) και θα ειδοποιούσα να έρθουν να το πάρουν λίγες ώρες μετά τον τοκετό. Δεν έπρεπε να βάλω το kit κοντά σε ζεστές ή πολύ κρύες πηγές αν θυμάμαι καλά, όπως και το δείγμα μετά την αιμοληψία.

Στο χειρουργείο

...του Αλεξάνδρα το μυαλό μου μόνο στα βλαστοκύτταρα δεν ήταν! Ομως ευτυχώς ο Στάθης θυμήθηκε να δώσει το kit στην μαία μου την Πέρμα, άνθρωπος ευαίσθητος, ευσυνείδητος και τίμιος. Επίσης τσαχπίνα, δυναμική, και ...ροκ! Γέννησα με καισαρική και επικληρίδιο που μου επέτρεπε να βλέπω όλα όσα γίνονταν στο χειρουργείο και να μιλάω με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κάποια στιγμή θυμάμαι τον άγγελο-Πέρμα να παίρνει αίμα από το μπράτσο μου λέγοντας πως «αυτό είναι για το kit» και τον γιατρό μου να φυλάσει το ομφαλιοπλακουντικό αίμα και τον ομφάλιο του μωρού μου που είχε ήδη έρθει στο φως! Θυμάμαι ότι έκλαιγα -κλασσικά- από συγκίνηση και ανακούφιση που, όπως όλες οι μαμάδες (ειδικά όσες αποφασίζουμε λόγω αγάπης στην δουλειά μας να κάνουμε παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία), δύσκολα μπορώ να περιγράψω με λέξεις...Το πλασματάκι μου είναι εκεί και κάνει «ουά ουά», αλλά ένα πολύ καθαρό και ωραία αρθρωμένο «ουά ουά», ενώ τον έχω φιλήσει λίγο πριν. Μετά νέα κλάματα όταν βγαίνω έξω και βλέπω τον Στάθη και τους γονείς του και την καλύτερή μου φίλη, λίγη στεναχώρια γιατί οι δικοί μου γονείς λοίπουν στο εξωτερικό και δεν είναι εκεί..


Δώρο ζωής

Ημουν εθελοντής αιμοδότης μέχρι που σταμάτησα για λόγους υγείας και είμαι δωρήτρια οργάνων σώματος. Η ιδέα πως η γέννηση του παιδιού μου μπορεί να σώσει την ζωή κάποιου άλλου παιδιού, ή κάποιου άλλου ανθρώπου μου δίνει ένα αίσθημα αλληλεγκύης και πληρότητας. Χαίρομαι που επιλέξαμε την Δημόσια Τράπεζα και λυπάμαι που τόσα παιδάκια που γεννιούνται δεν δωρίζουν το ομφαλιοπλακουντικό τους αίμα που μπορεί να σώσει ζωές. Λυπάμαι για την παραπλήροφορηση, την άγνοια και την εκμετάλευση των γονιών, από εταιρίες και γιατρούς που εκμεταλεύονται την ανασφάλεια μας και τον φόβο για να τα κονομήσουν...


(Προς Τατιάνα: Γλυκειά μου σ'ευχαριστώ πολύ για τους στίχους. Αν βρεις ποτέ κανένα CD με την γαλλική εκδοχή που την έχω ακούσε σε ραδιοφωνική διαφήμιση πες μου να το πάρω. Τις προάλλες πήγα στο FNAC ψάχνοντας για παιδικά τραγουδάκια και απογοητεύτηκα. Βρε παιδί μου να μην υπάρχει ούτε ένα με τα κλασσικά παιδικά τραγουδάκια σε νορμάλ εκτελέσεις! Κι όσο για παραμυθάκια μόνο ο Πέτρος κι ο Λύκος το οποίο έχουμε λοιώσει. Καλές οι διασκευές του «αχ κουνελάκι» αλλά πόσο ποιά! Ετσι μου'ρχεται να φτιάξουμε κανένα δικό μας Cd με κάποιον καλίφωνο που διαβάζει παραμυθάκια με μουσική υπόκρουση, και παιδικά τραγουδάκια. Γιατί αν περιμένει το μωρό μου μόνο απ'την φάλτσα μαμά του...!)

Ινφο ύπνου-φαγητού

Χαρούμενο νυχτερινό ξύπνημα μεταξύ 3 και 4 τα ξημερώματα για δύο λόγους: εκείνη την ώρα το μωράκι μου θέλει αγκαλιά και γαλατάκι κι όπως είπαμε, καλύπτουμε όλες τις ανάγκες του, ή για να αντλήσω με το θήλαστρο ώστε το επόμενο βράδυ να φάει επαρκή ποσότητα από το μπιμπερό ώστε να κοιμηθεί συνεχόμενα μερικές ώρες. Χθες το βράδυ έφαγε έτσι ...200ml. Κανονικά δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει η ποσότητα, αλλά συνήθως του έδινα λιγότερο ώστε να παίρνει το υπόλοιπο από μένα. Ομως πρέπει δυστυχώς πια να συνηθίσει να κοιμάται χωρίς να βλέπει καθόλου την μαμά μια που μερικές φορές την εβδομάδα θα επιστρέφω σπίτι αργά. Αποτέλεσμα; Κοιμήθηκε αφού ήπιε μονορούφι το γάλα, στις 10, όμως μεταξύ 12 και μία ζουζούνισε ...3 φορές για να σηκωθώ να το πάρω αγκαλίτσα και να το παρηγορήσω! Αλλά όπως λέει και η κ. Παπαδήμα «το μωράκι θέλει την μαμά του. Κι αν την χάσει κάποιες φορές, μετά θέλει αναπλήρωση! Ολα έχουν ένα τίμημα» καταλήγει-το οποίο όμως θέλουμε να πληρώσουμε με μεγάλη χαρά!

«ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ ...ΦΡΙΚΗ!»

Χάρις την Τατιάνα θυμήθηκα τους στίχους του «Ηταν ένα μικρό καράβι». Χριστέ μου! Ηταν, λέει ένα μικρό καράβι που ταξίδευε και τους τελείωσαν τα τρόφιμα και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιός θα ...φαγωθεί! Τατιάνα μου νομίζω πως θα ξανακάνω delete στην μνήμη και θα το τραγουδάω στην ορχηστρική του εκδοχή μιάς και αρέσει τόσο πολύ στο μωρό. Δηλαδή υποτίθεται πως σ' αυτή την την ηλικία δεν καταλαβαίνει, αλλά πάλι, ποιός ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό ενός μωρού; Είναι σωστό να υπάρχει παιδικό τραγουδάκι που λέει «ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιός θα φαγωθεί» ή εμείς οι μαμάδες έχουμε γίνει υπερευαίσθητες;

Απο την μέρα που αποφάσισα να κόψω τα πειράματα με τον ύπνο του μωρού και να εφαρμόζω πάνω του διάφορες θεωρίες του τύπου «αφήστε το να κλάψει μέχρι να κοιμηθεί μόνο του» νοιώθω πολύ καλύτερα. Βεβαίως και συνεχίζουμε να ξυπνάμε τα βράδυα όμως, πλησιάζοντας η zero-day επιστροφής στη δουλειά νομίζω πως θα μου λοίπει τόσο πολύ η αίσθηση να έχω το μωρό αγκαλιά στο στήθος και να θηλάζει που τα νυχτερινά ξυπνήματα θα μοιάζουν δώρο. Οχι πως θα σταματήσω να θηλάζω.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Οπως μου υπογράμμισε η σύμβουλος θηλασμού Αγλαϊα (κι όχι Αννα που είχα γράψει σε σημείωμα του Αυγούστου) Παπαδήμα, ο θηλασμός είναι καλό να συνεχιστεί μέχρις εκεί που αντέχει η μαμά. Βεβαίως και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά θηλασμό δύο ετών (κι όχι ενός όπως είχα γράψει παλαιότερα- (όταν μάλλον από υπερκόπωση ήμουν ένα βήμα πριν την αμνησία!), αλλά αν η μητέρα δεν τα καταφέρει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι συστάσεις του ΠΟΥ έχουν άλλη βαρύτητα για τα κράτη του Τρίτου Κόσμου, εκεί όπου οι συνθήκες υγιεινής και η έλλειψη πόσιμου νερού προκαλούν έξαρση θανατηφόρων επιδημιών, οπότε τουλάχιστον το μητρικό γαλατάκι μπορεί να σώσει τα μωρά που κινδυνεύουν. Ετσι κι αλλιώς όμως ο θηλασμός είναι ότι καλύτερο για το μωρό- όλοι το παραδέχονται.

Μιά μέρα κάθε μέρα

...είναι η αρχή των ΑΑ (Ανώνυμων Αλκοολικών) βάση της οποίας κάποτε έκοψα το τσιγάρο. Τώρα σκέφτομαι να εφαρμόσω το ίδιο και με το θηλασμό. Δηλαδή δεν βάζουμε μακροπρόθεσμους στόχους (πχ να θηλάζω οπωσδήποτε τον πρώτο χρόνο), αλλά μικρότερους. Για την ακρίβεια μια μέρα κάθε φορά. Δηλαδή στόχος μου είναι να θηλάσω το μωρό μου σήμερα. Το «σήμερα» αρχίζει απο το πρωί που θα φεύγω για το γραφείο μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας. θα τα καταφέρω; Δεν έχω ιδέα. Αλλά θα προσπαθήσω τουλάχιστον. Μετράω 26 μπουκαλάκια κατεψυγμένο γαλατάκι στο πρώτο συρτάρι του καταψύκτη και κάνω υπολογισμούς. Αλλο έχει 170 κι άλλο 120 ml. Οι ημερομηνίες πάνω τους ξεκινούν από 15 Ιουλίου (όταν ο μπέμπης ήταν 3 μηνών) και πολύ πιο αραιά φτάνουν μέχρι αρχές Οκτωβρίου. Μου'ρχεται να βάλω τα κλάμματα από συγκίνηση. Αυτό το γαλατάκι είναι τα ξενύχτια μου, τότε που το μωρό ξύπναγε κάθε δύο ώρες ΚΑΘΕ βράδυ. Μπροστά μου περνά σε στιγμιότυπα ο καύσωνας των 45 βαθμών στην Αθήνα με τα κλιματιστικά να δουλεύουν πρωί-βράδυ στο σπίτι και το ρεύμα να έρχεται 500 ευρώ. Τότε που βγαίναμε χαράματα στο δρόμο, 6 το πρωί μαζί με το μωρό και το σκυλάκι, τις μοναδικές στιγμές ελάχιστης δροσιάς για να δει λίγο και ο μπέμπης πως είναι ο έξω κόσμος. Μόνοι οι τρεις μας. Ο Στάθης δούλευε και παρ'οτι ήθελε, δεν μπορούσε να βοιηθήσει και πολύ. Ομως τα καταφέραμε!

Φάγαμε Μήλο

...την περασμένη Τρίτη και πολύ μας άρεσε. Ξυνίσαμε λίγο το μουτράκι αλλά το φάγαμε. Και μετά από τέσσερις μέρες βάλαμε και αχλάδι. Τί ωραία! Μόνο που πάθαμε ξαφνικά ...δυσκοιλιότητα! Η γιατρός επιμένει ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται στα μωρά που θηλάζουν αποκλειστικά. Ομως γιατρέ μου υπάρχουν φαίνεται και οι εξαιρέσεις. Τρία εικοτετράωρα πέρασαν από την πρώτη κουταλιά πολτοποιημένου μήλου ανακατεμένου με χλιαρό νερό και η πάνα δεν λέρωνε. Και ο μπέμπης γίνονταν όλο και πιο νευρικός μέχρι που το βράδυ της τρίτης μέρας έκλειγε ασταμάτητα ενώ μάζευε τα γόνατα στην κοιλίτσα του. Τί να κάνουμε λοιπόν, κατόπιν ιατρικής τηλεφωνικής συμβουλής του βάλαμε υπόθετο γλυκερίνης για βρέφη και πάλι τίποτα. Στο δεύτερο μια ώρα ΄μετά επιτέλους το εντεράκι δούλεψε. Και μετά άλλες δύο μέρες το ίδιο. Αυτή την φορά όμως τα έκανε χωρίς υπόθετο. Και τώρα είμαστε πάλι σε τέτοια φάση. Ελπίζω να περάσει σύντομα γιατί το μωράκι υποφέρει. Απο αύριο θα προσθέσουμε και μισή μπανάνα. Μπέμπη όπως βλέπεις έχεις καλά νέα!

(Τατιάνα μου η μπέμπα σου κι ο μπέμπης μου έχουν το ίδιο ωράριο. Κι εμάς πέφτει για ύπνο μεταξύ 10-10.30, ξυπνάει γύρω στις 3-3.30 και μετά στις 6.30 με 7.30. Το κόλπο να του δίνω το τελευταίο γεύμα με το μπιμπερό σε μας πιάνει. Τρώει γύρω στα 170 ml. Τελευταία προσπαθούμε να κοιμάται με την γιαγιά του μετά από αυτό και να μην του δίνω στήθος γιατί θα υπάρχουν τρεις ημέρες μέσα στην εβδομάδα που θα επιστρέφω σπίτι μετά τις 11 το βράδυ και θέλουμε να συνηθίσει λιγάκι κι αυτή την εκδοχή. Δηλαδή να κοιμάται τρώγοντας μητρικό απο το μπιμπερόν και να το θηλάζω αργότερα εφ'οσον χαζοξυπνήσει. Πάντως δεν είναι υπέροχα τα μωρά όταν είναι υπνωμένα και κλαψουρίζουν το βράδυ και μετά τρώνε στο στήθος ενώ συνεχίζουν να κοιμούνται όλο εμπιστοσύνη στην αγκαλιά μας; Κάθε φορά που φέρνω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου νοιώθω σα να έχω πάρει το ελιξήριο της ευτυχίας).

Πειράματα (συνέχεια από το προηγούμενο)

Καταρχήν καλημέρα στην Μυρτώ (μαμά ετών 34)που έχει μια κούκλα τριών μηνών και τα ίδια προβλήματα ύπνου. Λοιπόν, ιδού η συνέχεια:

Μετά από δύο νύχτες κλάματα κάτι μέσα μου έλεγε μήπως κάνω λάθος. Ειδικά την δεύτερη φορά που ο μπέμπης ξύπνησε στις 5 που ήταν πια πρωί κι όχι νύχτα. Είναι σωστό ή όχι να αφήνεις το μωράκι να κλαίει για να κατακτήσει να κοιμάται μόνο του χωρίς βοήθεια κι αν ναι, σε ποιά φάση και με ποιόν τρόπο; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο στόχος, σύμφωνα με τα περισσότερα βιβλία είναι διπλός. «Πρέπει», λένε, να μάθει να κοιμάται μόνο του (κι όχι στο στήθος την ώρα που θηλάζει, ή αγκαλιά πέρα δώθε, ή στο καρότσι πέρα δώθε, κλπ) κι επίσης αφού έχει κοιμηθεί τη νύχτα αν ξυπνήσει για κάποιο λόγο να μάθει επίσης μόνο του να κοιμάται πάλι.
Ημουν αποφασισμένη να αποδείξω ότι είμαι έτοιμη να αναλάβω πλήρως τις ευθύνες της μητρότητας, δηλαδή να κάνω την καρδιά μου πέτρα αν χρειαστεί για οποιοδήποτε θέμα. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας μάλιστα πήγαμε επίσκεψη όλοι πακέτο: μωρό, γιαγιά, μαμα και σκύλος, σε συγγενή, που είχε αποκτήσει μια μπέμπα οχτώ μηνών. Αναπόφευκτα το θέμα έφτασε και σε αυτό.
«Κι εσάς πως κοιμάται η μπέμπα» ρώτησα. Για να απαντήσει πρώτα η θεία Νέλλη (γιαγιά αντίστοιχα της μπέμπας). «Ασε, για να κοιμηθεί έχει συνηθίσει να την έχουμε στο καρότσι και να την κουνάμε για πολύ ώρα. Μόνο έτσι κοιμάται» (η μπέμπα δεν θηλάζει).
Τότε, με ιδιαίτερη περηφάνια αρχίζω να περιγράφω πως αφήνοντας το μπέμπη να κλαίει δύο νύχτες τώρα κατάφερα να καιμάται. Αποψη την οποία αμέσως ενστερνίστηκε η εξαδέλφη μου και νεώτερη μαμά λέγοντας ταυτόχρονα πως κι εκείνη θέλει να το κάνει αυτό αλλά «κανείς άλλος δεν συμφωνεί, ούτε ο άντρας της ούτε οι γονείς της που βοηθούν με το μωρό». Η θεία μου μάλιστα -όπως και η δική μου μητέρα- ήταν κατηγορηματικά αντίθετες με την «σκληρή γραμμή» των βιβλίων.
Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουνα πάλι το ίδιο θέμα. Πλησιάζοντας δε η ώρα για ύπνο ακόμα περισσότερο. Αποφάσισα να ρωτήσω και την σύμβουλο θηλασμού μου. Ευγενική και υπομονετική όπως πάντα η κ. Παπαδήμα πρόθυμα ασχολήθηκε μαζί μου (παρ'ότι την ενοχλώ κυρίως σαββατοκύριακα!).
Νομίζω μάλιστα πως για πρώτη φορά διέκρινα αγωνία στην φωνή της ίσως και λίγο θυμό όταν με άκουσε να λέω τις θεωρίες και τα περί κλαμάτων. «Μα αυτά τα λέει η Μέλανι Κλάιν, ξέρετε ποιά είναι η Μέλανι Κλάιν» με ρώτησε. Κάτι θυμόμουνα αλλά τόσα που έχω διαβάσει κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη.
«Η Μέλανι Κλάιν είναι αυτή που δημοσίευσε αυτές τις εργασίες και στην δική της δουλειά βασίζονται κυρίως αυτές οι θεωρίες. Η ίδια όμως ήταν ανεπιθυμητο παιδί, αφού οι γονείς της δεν ήθελαν να κάνουν παιδί. Ηταν μια ανεπηθύμητη εγκυμοσύνη και η ίδια μεγάλωσε ως ανεπιθύμητο παιδί. Μάλιστα απέκτησε και δύο παδιά τα οποία μεγάλωσαν λίγο πολύ όπως εκείνη». Μου είπε κι άλλα. Το βασικότερο (που με προβλημάτισε ιδιαίτερα) ήταν ότι οι θεωρείες αυτές βγήκαν για να εξυπηρετήσουν κυρίως τις γυναίκες στην δυτική κοινωνία που αφού εργάζονται θέλουν έναν αδιατάρακτο οχτάωρο ύπνο το βράδυ κι ότι όλα αυτά περί μωρών που «χειραγωγούν» είναι διεστραμένες θεωρίες διεστραμένων μυαλών, αφού μόνον ένας διεστραμένος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ένα μωρό θέλει να ...βασανίσει τους γύρω του! Κι ότι δεν υπάρχει καμμία σοβαρή επιστημονική θεωρία που να μας λέει αντικειμενικά ποιά ανάγκη κάνει ένα μωράκι να ξυπνάει την νύχτα, αλλά μόνο να υποθέσουμε μπορούμε. Αλλη φορά γιατί πεινάει, άλλη γιατί μπορεί να είδε ένα όνειρο και να φοβήθηκε, άλλη γιατί θέλει τη μαμά του κλπ.
Ομολογώ ότι με κλόνισε. Και η «γραμμή» αφήστε το να κλαίει, βγήκε κυρίως από την δουλειά της Κλάιν, η οποία όμως βίωσε τα πρώτα της χρόνια σκληρότητα.
Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να μην το ξαναφήσω να κλάψει.
Και τότε έγινε κάτι παράξενο!
Απο τους τρεις μήνες (τώρα είναι πεντέμιση) ξεκίνησα να του δίνω το βραδινό του γαλατάκι από μπιμπερό (είχα βγάλει δικό μου με το θήλαστρο) για να συνηθίσει και την θηλή του μπιμπερό, αλλά και για να τρώει λιγάκι περισσότερο μιάς και συνήθως τον έπαιρνε ο ύπνος στο στήθος χωρίς να προλάβει να φάει πολύ. Εκείνο το βράδυ αφού έφαγε λαίμαργα 160 ml από το μπιμπερό, τον έβαλα και στο στήθος και δεν κοιμήθηκε. Ρεύτηκε και μετά έμεινε στην αγκαλιά μου, κι εγώ κάθισα στον καναπέ. Ηταν ήρεμος. Αποφάσισε να τον βάλω στην κούνια. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έκλαψε αλλά με κοίταγε χαμογελαστός. Του είπα -για πρώτη φορά- ένα παραμύθι, την Κοκινοσκουφίτσα (δικής μου παραλλαγής γιατί ομολογώ πως δεν θυμόμουνα ακριβώς την υπόθεση) και με άκουγε βγάζοντας διάφορες κραυγούλες. Οταν τελείωσε κι αυτό ξεκίνησα να του τραγουδάω το «ηταν ένα μικρό καράβι» (παρακαλώ όποιος θυμάται όλους τους στίχους να μου τους στείλει!), το οποίο του το τραγουδάω και όταν είμαστε μόνοι στο αυτοκίνητο και συνήθως ηρεμεί. Ο μπέμπης ξεκίνισε να στριφογυρνάει από το δεξιό στο αριστερό πλευρό, με το δάχτυλο στο στόμα (δεν του αρέσει και πολύ η πιπίλα, μέχρι που βάρεθηκα να λέω «ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο, κι ο κλήρος πέφτει στο Λευτέρη που ήταν όμορφος πολύ» και το γύρισα σε ένα από ...ορχηστρικό. Και τότε Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ! Για πρώτη φορά στην ζωή του χωρίς κλάματα, χωρίς να τρώει στο στήθος και χωρίς να τον κάνουμε βόλτες αγκαλιά πάνω κάτω (9 κιλά μωρό!).

Φυσικά νομίζω πως δεν θα είναι κάθε βράδυ έτσι. Αλλά αποφάσισα μέσα μου πως δεν θα τον ξαναφήσω να κλαίει. Βέβαια δεν ξέρω πως θα είναι από 1η Νοεμβρίου που επιστρέφω γραφείο. Γιατί τώρα υπάρχει η πολυτέλεια να κοιμάμαι συμπλήρωμα το πρωί από τις 8.30 έως τις 11. Κι ας ξυπνάει πάλι το μωρό μου μία, δύο και τρεις φορές τη νύχτα. Νομίζω πως είναι σημαντικότερο το μωράκι και οι ανάγκες του. Γιατί, όπως λένε οι ψυχολόγοι (είπαμε μια μαμά ετών 37 βασίζεται πολύ στα εγχειρίδια!) η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται τους πρώτους 26 μήνες.

(Προς την Μυρτώ: Μυρτώ μου σε ευχαριστώ για το σημείωμα, πήρα μόνο ένα, μάλλον το τελευταίο σου. Περιμένω με χαρά κι άλλα, αν και πίστεψτέ με, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είναι είσαι μαμά-blogger που λένε και στα δελτία ειδήσεων. Εδώ δεν έχουμε χρόνο να πάμε κομμωτήριο για ρίζα!).

Τα πειράματα

Να διαβάζει κανείς ή να μην ...διαβάζει; Ιδού η απορία!
Το διάβασμα επιστημονικών εγχειριδίων γύρω από το μεγάλωμα ενός μωρού είναι αυτονόητο, ειδικά για τις μαμάδες άνω των 30. Αλλωστε σε τι θα διαφοροποιηθούμε από την γενιά των μαμάδων μας που μας μεγάλωσε λίγο πολύ με το ένστικτο και τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά;
Λέει για παράδειγμα η πεθερά μου: μα καλά δεν το λυπάσαι που κλαίει; Που βασανίζεται αφού βγάζει δοντάκια; Εμείς βάζαμε λίγο ούζο σε βαμβάκι πάνω στο ούλο και ηρεμούσε.
Κι εσύ γυρνάς με ...ύφος χιλίων καρδιαναλίων και λες έντρομη: Ούζο; Δηλαδή αλκοόλ; Μας είναι δυνατόν! Ποτέ!
Μετά η μαμά σου σου λέει: βρε παιδί μου μήπως το έχεις κακομάθει όλη την ώρα αγκαλιά;
Κι εσύ κραδαίνεις το σχετικό εγχειρίδιο «πως να νοιώσει ασφάλεια το μωρό σας» και την κατατροπώνεις λέγοντας πως μέχρι τον τρίτο μήνα το μωράκι θέλει συνέχεια αγκαλιά για να νοιώσει ασφάλεια. Απο τον έκτο και μετά μπορείς να αρχίσεις να το αφήνεις πολύ ώρα κάτω.
Κάπως έτσι λοιπόν μια ωραία μέρα διαβάζω για τον έκτο μήνα (στον οποίο μόλις μπήκαμε) το εξής: «Το μωρό σας σε αυτή την ηλικία θα πρέπει να κοιμάται χωρίς διακοπή όλο το βράδυ. αν δεν το έχει κατακτήσει τότε σημαίνει ότι ξυπνάει όχι γιατί πεινάει, αλλά γιατί έχει συνηθίσει να ξυπνάει αφού ξέρει ότι υπάρχει πάντα κάποιος πολύ πρόθυμος (εσείς) που θα τρέξει αμέσως να το πάρει αγκαλίτσα και να του δώσει γάλα. Για να το κόψει υπάρχουν δύο τρόποι. Η να το αφήνεις να κλαίει συνέχεια και να μην πλησιάσεις καθόλου στην κούνια μέχρι να κοιμηθεί μόνο του, ή να το πλησιάζεις και να το καθησυχάζεις κάθε λίγο, αλλά να το αφήνεις να κλαίει».
Σαν θεωρία δεν μου φάνηκε άσχημο. Αλλωστε τα περισσότερα βιβλία σχετικά με τα μωρά γράφουν ότι από τους έξι μήνες περίπου τα μωρά αρχίζουν να χειραγωγούν τους γύρω τους, αρχίζουν να μεταμορφώνονται σε μικρούς τυρράνους που ...βασανίζουν όλο τον κόσμο!
Το πρώτο βράδυ ο μπέμπης κατά τις 4 τα ξημερώματα άρχισέ να βγάζει τις γνωστές μικρές κραυγούλες. Αποφάσισα «ή τώρα ή ποτέ». Απαγόρευσα στον Στάθη και την μαμά μου (που ανέλαβε τελικά να φροντίζει το μωράκι μας) να πλησιάσουν και τυλίχτηκα ξανά στην κουβέρτα ακούγοντας τον λατρεμένο μου να κλαίει σπαραχτικά...Εκλαψε για μία ώρα μέχρι που πράγματι κοιμήθηκε. Ωτσόσο δεν ήμουν χαρούμενη, αλλά μέσα στις τύψεις...ομως αφού το λένε τόσα βιβλία δεν θα είναι σωστό;
Την άλλη μέρα το μωράκι μου έφαγε δικό μου γαλατάκι από το μπιμπερό για να πάρει μια καλή ποσότητα πριν κοιμηθεί στο στήθος μου, και κοιμήθηκε. Ξύπνησε ξανά, αλλά αυτή την φορά στις 5.00 το πρωί. Τώρα μπερδεύτηκα λίγο. 5.00 είναι βράδυ ή ξημερώματα; Μήπως το μωράκι μου πείνασε από τις 10.30 που είχε το τελευταίο του γεύμα ή το κάνει για μας χειραγωγήσει;
Δύσκολα πράγματα. Αλλά αφού το γράφουν τα βιβλία; Τον αφήνω λοιπόν να κλαίει μέχρι τις 6.30! Εκείνη την ώρα όμως πια ήταν πρωί. Ε, τι να κάνω; Τον πήρα αγκαλίτσα, τον έβαλα στο στήθος για να φάει και το μωράκι μου κοιμήθηκε.
Ομως κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Μιλώντας με την σύμβουλο θηλασμού αναθεώρησα απόψεις.

(συνεχίζεται)

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΓΙΑ 12 ΩΡΕΣ

Αύριο, δηλαδή σε μισή ώρα, το μωρό μου γίνεται πέντε μηνών. Μου φαίνεται ήδη απίστευτο. απίστευτο πως κατάφεραν να συλλάβω, να κυοφορήσω, να γεννήσω και να θηλάσω ένα μωράκι. Αλλά και πάλι, όπως λέει ο άντρας μου και η φίλη μου η Κάτια μητέρα δύο κοριτσιών 23 και 17 χρονών, «σταμάτα να λες πάλι βλακείες. Εκατομμύρια γυναίκες σ'ολο τον κόσμο τα καταφέρνουν, τα καταφέρνουν οι γυναίκες στην Αφρική που λιμοκτονούν και δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη και μιλάμε κι εμείς;».

Κάθε φορά που το ακούω αυτό επανακτώ την επαφή με την πραγματικότητα. Κάπως σα να γειώνομαι ξανά και βλέπω με ισορροπία τα πράγματα. Όμως βρε παιδί μου, όταν γίνεσαι μαμά στα 37 ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο απλά. Η μήπως εμείς τα κάνουμε έτσι;


Επιστροφή στη δουλειά


Σε κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες επιστρέφω στο γραφείο. Με ανάμικτα συναισθήματα. Εν τω μεταξύ η έλευση της μαμάς μου στο σπίτι έλυσε το βασικό θέμα: ποιος θα φροντίζει το μωρό. Η παρουσία της λειτούργησε αγχολυτικά για όλους. Χάρηκα τόσο πολύ που τα πάει καλά με το μωρό. Χάρηκα ειλικρινά και είχα άγχος γιατί καθόλου δεν πιστεύω πως η ιδιότητα της γιαγιάς σε κάνει αυτόματα καλή νταντά. Όπως και η ιδιότητα της μαμάς. Ξέρω νέες μαμάδες που τιμωρούν το μικρό τους με χαστούκια εντελώς άδικα. Βλέπω γονείς στο δρόμο που βάζουν μωρά σαν σάντουιτς ανάμεσά τους επάνω σε μηχανάκι. Έχω δει γυναίκες να αδιαφορούν πλήρως για τις ανάγκες του μωρού τους που το χρησιμοποιούν ως αξεσουάρ φωτογράφισης. Τέλος πάντων. Χάρηκα που η μαμά μου τα πάει καλά με το μωρό, που τα καταφέρνει, και μάλιστα μ'εναν τρόπο φυσικό. Τον κανακεύει και του βάζει όριο με μια γλυκιά αυστηρότητα που θαυμάζω, τον φροντίζει τρυφερά και υπομονετικά. Ακόμα και τις στιγμές που εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Χθες κάναμε το μεγάλο τεστ:


Δώδεκα ώρες μακριά

...από το μωρό μου για πρώτη φορά. Με πολύ άγχος. Επέλεξα να το κάνω τώρα γιατί πριν επιστρέψω στην καριέρα πρέπει να σιγουρευτώ πως όλα εξελίσσονται ομαλά όταν κλείνω την πόρτα πίσω μου. Κίνηση πρώτη: Το φαγητό του. Πόσο γαλατάκι βγάζουμε από την κατάψυξη; Για αρχή επιλέγω 4 μπουκαλάκια, από 100 έως 150 ml το καθένα. Κοιτάζω τις επικέτες. Το πρώτο γράφει 15 Ιουλίου. Κρατάω τα μπουκαλάκια στο χέρι και μου' ρχεται να βάλω τα κλάματα. Γυρίζω τρεις μήνες ακριβώς πίσω. Το μωρό μου είναι δύο μηνών κι εγώ ξυπνάω για το ταΐσω κάθε δύο ώρες το βράδυ. Έχει καύσωνα και είμαι μόνη μαζί με το σκύλο στο σπίτι. Σ'αυτή την περίοδο είμαι κάτι σαν μαμά-ζόμπι. Ζω ένα όνειρο με το μωράκι μου αγκαλιά όμως υπήρξε μέρα που έβαλα τα κλάματα, μόνη στο σπίτι γιατί ήθελα απελπισμένα να κάνω ντους και το μωράκι μου ήθελε να είναι συνέχεια αγκαλιά.
Η μαμά μου και τώρα με μαλώνει που το «έμαθα αγκαλιά», όμως εγώ δεν μετανιώνω Όσο θέλει αγκαλιά θα την έχει.
Θυμάμαι το άγχος για το αν θα έχω αρκετό γάλα για να δημιουργήσω την μικρή μου τράπεζα γάλακτος. Κι όμως είχα. Προχθές που έβγαζα τα παγωμένα στους -20 μπουκαλάκια, μια μέρα πριν πρέπει να μπουν στη συντήρηση για να αποψυχθούν σωστά με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις. Υπολογίζουμε τα γεύματα. Ο μπέμπης συνήθως τρώει στις 6 το πρωί. Το πλοίο μου φεύγει 7.25. Αρα προλαβαίνω να τον ταΐσω και να φύγω. Μετά κοιμάται μέχρι 8 , 8.30. Όταν ξυπνάει θέλει παιγνίδι και ξαναπινάει γύρω στις 10, πριν από έναν υπνάκο. Μετά ξανατρώει στη μία το μεσημέρι και μετά κατά τις 4. μ 4.30. Υπολογίζω πως στις 5.30 το αργότερο θα είμαι σπίτι για να τον θηλάσω.

Στην πράξη

...τα πράγματα λειτούργησαν όπως στον ...σχεδιασμό! Μόνο που κουβαλώντας τα σύνεργα του θήλαστρου με τις μπαταρίες (το swing, μπουκαλάκια, μπαταρίες, το μίνι ψυγειάκι) κατάφερα να κάνω μια φορά κι όχι δύο άντληση, όπως θα'θελα και από τις 12 μέχρι τις 5.30 το στήθος μου πόναγε). Γύρναγα όμως σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα κατά την οποία πήγα και γύρισαν αυθημερόν στην Τήνο για δουλειές, χωρίς να σταματήσω λεπτό, έχοντας το μωρό μου σε ήρεμη κατάσταση και στο φορητό μου ψυγειάκι ένα μπουκαλάκι με 170 ml.

«Έχει μια περίεργη γεύση» ήταν η πρώτη κουβέντα της μητέρας μου που μου έβαλε ψύλλους στ'αυτιά. Δοκίμασα κι εγώ. Πράγματι. Ενώ το φρέσκο μητρικό γάλα έχει μια γλυκιά, απαλή γεύση, το καταψυγμένο ήταν σα να έκαιγε, σα να πίκριζε. Πανικός! Λες να έκανα κάτι λάθος και να δώσαμε στο μωρό χαλασμένο γάλα; Και σα να μην έφθανε μόνο αυτό το ίδιο βράδυ ξύπναγε κάθε δύο ώρες κλαίγοντας γιατί ήθελε αγκαλιά.

Αγλαϊα Παπαδήμα

Η Αγλαϊα Παπαδήμα είναι για μένα μια ...φωνή. Μια φωνή γεμάτη σοφία, σιγουριά και εμπειρία. Έχοντας η ίδια μια εκπληκτική προσωπική ιστορία που διάβασα στο www.thilasmos.gr τώρα πλέον είναι μητέρα του 7χρονου Θαλή και είναι σύμβουλος θηλασμού. Ζει στην Θεσσαλονίκη. Το τηλέφωνό της μου το έδωσε ο άγγελος που λέγεται Λίνα Τσούκα της Medela (της μοναδικής εταιρίας που υποστηρίζει έμπρακτα τον θηλασμό), και ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που αισθάνθηκα που θα διασκέδαζε την αγωνία μου Κυριακάτικα.

Κι όπως απεδείχθη το γάλα είχε αυτή την περίεργη γεύση γιατί η κατάψυξη του δίνει έναν «μεταλλικό τόνο». Όμως δεν είναι χαλασμένο. ίσως με την διαδικασία απόψυξης και ιδιαίτερα του ζεστάματος, να χάνει ορισμένα από τα ζωντανά κύτταρά του, όμως παραμένει ασύγκριτα καλύτερο από το ξένο γάλα. Απλά, θα είναι καλύτερα αν αντί να το ζεσταίνω εμπειρικά με νερό σε μπεν μαρί, να το ζεσταίνω στους 38 βαθμούς με την ειδική συσκευή.

Η συζήτηση με την Αγλαϊα μου έδωσε την κλονισμένη μου αυτοπεποίθηση σχετικά με την διαδικασία συλλογής και κατάψυξης του γάλακτος στην οποία και βασίζομαι για τις πρώτες μέρες επιστροφής στο γραφείο. Θα τα καταφέρω; Δεν έχω ιδέα. Θα'θελα να θηλάσω το μωρό μου μέχρι τις 15 Μαΐου που κλείνει τους 12 μήνες. Άλλοι μου λένε και ότι μέχρι τους 9 είναι τέλεια κι άλλοι πως αν το θηλάσω άλλο έναν μήνα, στους 6 θα είναι πάρα πολύ καλά. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο. Αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής όμως φοβάμαι πολύ να διακόψω το θηλασμό. Ισως εγωιστικά σκεπτόμενη, δεν θέλω να χάσω αυτή την ανεπανάληπτη αίσθηση που έχω όταν κρατάω το μωράκι μου αγκαλιά και θηλάζει...

Το τέταρτο Τσάκρα

...και το πιο σημαντικό απ'ολα, σύμφωνα με τις αρχές της Γιόγκα, βρίσκεται στην καρδιά. Κι όπως λέει η φίλη μου η Νατάσα, μια μητέρα που θηλάζει είναι η μοναδική περίπτωση που ενεργειακά δύο άτομα, αποτελούν έναν ενεργειακό σύστημα γιατί καρδιά τους βρίσκεται απέναντι, το ένα τρέφει το άλλο και ανταλλάσσουν αγάπη.
Δεν έχω ιδέα περί τσάκρα και γιόγκα, όμως μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η αγάπη μας τυλίγει σαν ζεστό σύννεφο όταν το μωράκι μου θηλάζει...Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θέλω να χάσω αυτό το συναίσθημα.

Ο Γκόρντον Μπράουν κι ο Θηλασμός

Ανοίγω τις εφημερίδες και έχω πήξει: Παπανδρέου και Βενιζέλος ετοιμάζουν στρατηγεία, κομματικούς στρατούς και αναζητούν υπεύθυνους επικοινωνίας. Γεμίζουν οι σελίδες για να πουν την εξής απλή αλήθεια: ο δεν-κάνει-γι'αυτή-τη-δουλειά πρίγκηπας κι ο αμοράλ ιζνογκούντ του διεκδικούν τον θρόνο, πολύ φοβάμαι όχι για να κάνουν την ζωή μας καλύτερη και την ζωή των παιδιών μας με προοπτική, και να οδηγήσουν την χώρα στο μέλλον αλλά για να ικανοποιήσουν ο ένας τις φιλοδοξίες της μητρός του κι άλλος τις δικές του.

Η ζωή κυλάει τόσο γρήγορα μ'ένα μωρό στην αγκαλιά που όμως δεν έχω χρόνο για όλα αυτά. Αντιθέτως την προσοχή τραβάει αμέσως μια φράση σχετικά με το τι σχεδιάζει να κάνει ο Γκόρντον Μπράουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ετοιμάζει, λέει,μεταξύ άλλων να επεκτείνει την άδεια μητρότητας (υποθέτω τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα) . Δηλαδή οι οπαδοί του περίφημου Τρίτου Δρόμου που κατηγούνται για ΔΦεξιοί από τους κάθε αυτοαποκαλούμενους εθνικοπατριώτες της ψωροκώσταινας (για μένα είναι απλά ανίκανα λαμόγια που οχυρώνουν την ανικανότητα παραγωγής πολιτικής και αποτελεσματικότητας πίσω από βαρύγδουπες ετικέτες) σχεδιάζουν και προωθούν γνήσια σοσιαλιστικά μέτρα, όπως είναι η προστασία της μητρότητας και η λήψη θετικών δράσεων.

Αν θυμάμαι καλά στην Αγγλία η άδεια τοκετού και λοχείας είναι ήδη ένα εξάμηνο την ώρα που στην Ελλάδα στον ιδιωτικό τομέα είναι 4 μήνες, ενώ από προσωπική πείρα ξέρω πολλές γυναίκες που επιστρέφουν στην δουλειά τους ακόμα και μετά από ένα μήνα (!)
Εμείς ζήσαμε μια σύντομη προεκλογική εκστρατεία όπου περίπου οι πάντες έταξαν τα πάντα. Το ΠΑΣΟΚ έταξε 1000 ευρώ κουμπαρά και 2000 με την γέννηση κάθε παιδιού χωρίς ωστόσο να πει ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ και αρκέστηκε να υποσχεθεί ότι θα περιορίσει την σπατάλη (βρε τι μου θυμίζει αυτό). Και η ΝΔ επανέλαβε τα γνωστά για τους τρίτεκνους που όμως βρίσκουν σφοδρούς επικριτές στους πολύτεκνους που βλέπουν να αυξάνεται η δυνατότητα πρόσληψης με μόρια στο Δημόσια των δικών τους παιδιών.

Ακουσε κανείς τίποτα για την πχ άδεια μητρότητας; Οχι βέβαια γιατί αυτά τα μέτρα είναι κόντρα στα συμφέροντα των εργοδοτών και έχουν πραγματικό κόστος. Την ώρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει στις μητέρες να θηλάζουν τα παιδιά τους τουλάχιστον για έναν χρόνο, εμείς εδώ καμωνόμαστε (όπως και πολλά άλλα θέματα άλλωστε) ότι παίζουμε τις κουμπάρες.

Και κάποιοι «δεξιοί» όπως ο Γκόρντον Μπράουν απλά εφαρμόζουν πραγματικά μέτρα που στηρίζουν το λεγόμενο κοινωνικό κράτος αφήνοντας για τους πάσης φύσεως «ανδρεοπαπαδρεϊκούς» τρομάρα τους να το παίζουν στα λόγια σοσιαλιστές. Μόνο στα λόγια όμως, έ!

(χρειάζομαι επειγόντως επαγγελματικό θήλαστρο, σε λίγο εκπνέει το τετράμηνο της άδειας μου και ο μήνας των καλοκαιρινών διακοπών και αυτό σημαίνει επιστροφή στο σκληρό ωράριο. Με το αγαπημένο μου swing χθες τα ξημερώματα άντλησα 170 ml, αλλά χρειάστηκα ένα μισάωρο. Κι επειδή αυτό ήταν από τις 5 έως τις 5.30, ήμουν λιγάκι σαν κοτόπουλο από την νύστα μετά. Θα τα καταφέρω; Στόχος μου είναι να θηλάσω το μωρό μου για έναν χρόνο αλλά θα είναι πολύ δύσκολο. Αντε τώρα όταν θα έχει πολύ δουλειά εσύ να πεις «με συγχωρείται, πάω να βγάλω γάλα κι επιστρέφω»! Και πάλι ευτυχώς που κατάφερα να πάρω όλο το τετράμηνο μετά την γέννα κι όχι δύο και δύο όπως προβλέπει ο νόμος. Γιατί ο νόμος σου λέει, ας βάλω υποχρεωτική άδεια τους δύο τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μην τυχόν και έχω παρατράγουδα κι ας αφήνει στις μητέρες τα παιδιά τους μόνο για δύο μήνες. Και μιλάμε για την ηλικία που όλοι λένε ότι μπαίνουν οι βάσεις για την ζωή του και είναι σημαντική για την σχέση του παιδιού με τους γονείς του. ετσι μου'ρχεται να μεταναστεύσω στην Αγγλία...)

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ (ΜΑΖΙ)

Η επιβίβαση στο αυτοκίνητο έγινε στις 5.30. Στο ιατρείο φτάσαμε στις 7.00. Η Κηφισίας απροσπέλαστη. Δύο φορές σταματήσαμε στο δρόμο. Στο τέλος άφησα (για πρώτη φορά) το μωρό να κλαίει ασταμάτητα κι έτσι φτάσαμε, αφού τον πήρε ο ύπνος μετά τον Τροχονόμο.
Η γιατρός του που μοιάζει με μανεκέν μας υποδέχτηκε ανήσυχη, αλλά μας διαβεβαίωσε ότι το κλάμα δεν κάνει κακό. Στον προθάλαμο κι άλλα μωράκια, με τις γνωστές συζητήσεις μεταξύ των μαμάδων. Ξέρετε τώρα, «πόσο είναι», «τι βάρος έχει», «πόσο γεννήθηκε» και τι τρώει. Κάθε φορά νοιώθω την ίδια ντροπή. Δεν έχουμε δει κανένα μωράκι στο μέγεθος του μπέμπη. Χθες ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που γεννήθηκε με διαφορά τριών ημέρών νωρίτερα, ήταν το μισό. Νοιώσαμε ακόμα πιο άσχημα όταν το αδελφάκι του σχολίασε «γιατί μαμά εσύ δεν ταίζεις έτσι την μπέμπα» βλέποντας εμάς να θηλάζουμε.
«Οι μαμάδες κάνουν πάντα το καλύτερο για τα παιδιά» ήταν το μοναδικό που σκεφτήκαμε να πούμε, γιατί η εν λόγω μαμά είχε κάποιο πρόβλημα στο στήθος γι' αυτό δεν θήλασε.


«ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΓΑΛΑ»

Είναι εκπληκτικό πως το θέμα του θηλασμού έρχεται κι επανέρχεται μεταξύ των μαμάδων. Οι ελληνίδες έχουν πάψει από καιρό να θηλάζουν για εντελώς ακατανόητους, κατ'εμέ, λόγους. Ασφαλώς και μπορώ να φανταστώ μια γυναίκα που πρέπει να επιστρέψει σε δυό μήνες στην εργασία της η οποία δυσκολεύεται να θηλάσει. Αλλά γυναίκες που κάθονται στο σπίτι τους! «Μου κόπηκε το γάλα» είναι η συνηθέστερη δικαιολογία. Και δεν λένε ψέματα. Ομως γιατί κόβεται το γάλα;

Αυτό που συνήθως ξεχνούν να πουν είναι ότι στο μαιαυτήριο τους πασάρουν έντεχνα ξένο γάλα ως συμπλήρωμα γιατί τάχαμου, μέχρι να τους έρθει το γάλα το μωρό πως θα ζήσει; Νοσοκόμες, μαίες και γιατροί, παράλληλα «ενθαρρύνουν» για θηλασμό αλλά σπάνια ενημερώνουν πλήρως τις μητέρες ότι αν τις πρώτες κρίσιμες ημέρες δώσουν και συμπλήρωμα με μπιμπερό το μωράκι μαθαίνει να τις θηλαστικές κινήσεις του μπιμπερό που είναι ΄πολύ πιο εύκολες για να αντλεί γάλα, συνηθίζει την γλυκειά γεύση του έτοιμου και σταδιακά εγκαταλείπει τον κουραστικό θηλασμό.
Ομως το γάλα παράγεται ανάλογα με την ζήτηση. Ενεργοποιείται μια ορμόνη, η ωκυτοκίνη, η οποία και δίνει το σήμα στον οργανισμό να παράξει γάλα (www.thilasmos.gr) . Το στήθος δεν είναι αποθήκη γάλακτος αλλά μηχανή παραγωγής. Οσο πιο πολύ ζητάει το μωρό, τόσο πιο πολύ γάλα παράγεται. Οι θηλαστικές κινήσεις του θηλασμού στο στήθος είναι εντελώς διαφορετικές από του μπιμπερό. Στο μπιμπερό κινείται το στοματάκι του μωρού κινείται μόνο γύρω από την θηλή του μπιμπερό όπως όταν μασάει πιπίλα. Στο ΄στήθος όμως το το μωρό πιάνει όλη την θηλή (μεγαλύτερη κίνηση) και κινεί την γνάθο γι αυτό βλέπεις τον μυ να κινείται μέχρι το αυτάκι του!
Το κανονικό γάλα έρχεται περίπου στις 15 μέρες και ο θηλασμός εγκαθίσταται ως διαδιακασία μετά από δύο μήνες. Γι αυτό και οι γιατροί συστήνουν αν θέλει κανείς να δώσει αργότερα μητρικό γαλατάκι με μπιμπερό (επιστροφή στην εργασία) να το ξεκινήσει μετά τους 2 μήνες ώστε να μην διακινδυνεύσει τον θηλασμό και ταυτόχρονα το παιδί να μην μπερδέψει τις δύο κινήσεις.


ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΑΛΑ

Ανεξαρτητώς σωματικού βάρους, μεγέθους στήθους και ηλικίας. Εξαιρούνται παθολογικές καταστάσεις, ασθένειες, περιπτώσεις που η μητέρα παίρνει φάρμακα που παιρνούν στο γάλα, κατάσταση της θηλής. Πολλές φορές για το τελευταίο, χρειάζεται μια προετοιμασία. Θυμάμαι πολύ καλά την Πέρμα. Στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση μου είπε να βάζω μια φορά την ημέρα την κρέμα PURELAN της MEDELA στην άλω αφού δουλέψω μια μικρή ποσότητα στα δάκτυλα, να την απλώσω με εκτατικές κινήσεις για να ενυδατωθούν οι θηλές για τουλάχιστον ένα μήνα πριν τη γέννα. Και τόσο πριν από το θηλασμό όσο και στην αρχή μετά να αφήνω καθημερινά για κανένα τέταρτο το στήθος εκτεθειμένο στον αέρα (Τσιτσιολίνα!, έτσι μου είπε χαρακτηριστικά) αφού το έχω πλύνει για να στεγνώσει και να σκληρύνουν οι ρώγες για να μην πονάνε ή ανοίξουν όταν τις πιάσει το λαίμαργο στοματάκι.

Ο θηλασμός και το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο δώρο της μητέρας στο παιδί της. Οι μητέρες το ωφείλουν στο μωρό τους. Δεν έχουν δικαίωμα να το στερήσουν από το μωρό τους. Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είτε νομίζουν πως θα χαλάσει το στήθος τους, είτε δεν είναι ενημερωμένες, είτε βαριούνται γιατί ο θηλασμός θέλει κόπο, και στερούν από το μωρό τους το σημαντικότερο εφόδιο. Τις βλέπεις μετά να συνωστίζονται στα Νοσοκομεία Παίδων ή στα ιδιωτικά ιατρεία στεναχωρημένες γιατί τα μωρά τους αρρωσταίνουν με το παραμικρό...
Τις βλέπεις να τρέχουν στου διατροφολόγους γιατί τα παιδιά τους έχουν τάση για παχυσαρκία, και στους παιδίατρους γιατί τα μωρά τους παρ'οτι λαμβάνουν συνολικά 350.000 παραπάνω θερμίδες σε σύγκριση με ένα μωρό που θηλάζει, δεν παίρνουν βάρος. Νοιώθω θλίψη γι αυτά τα παιδιά που τελικά, δεν φταίνε σε τίποτα...Και πραγματική οργή για την τραγική έλλειψη ενημέρωσης των γυναικών και μάλιστα κάθε μορφωτικού επιπέδου σχετικά με τον θηλασμό.

Φυσικά χθες το βράδυ στο προθάλαμο της γιατρού μας δεν είπα τίποτα από όλα αυτά στην άγνωστη γυναίκα με το αδύνατο μωράκι. Τώρα πια δεν υπάρχει λόγος να την στεναχωρήσω. Συζητάμε όμως πάντα το θέμα με την σαν-μανεκέν-γιατρό-μας, την υπέροχη Μαρία Ματιάτου-Κτενά. Μητέρα η ίδια δίδυμων κοριτσιών τα οποία -ναι κυρίες μου- άκουσον άκουσον ΤΑ ΘΗΛΑΖΕ αποκλειστικά και ως βρέφη ήταν τροφαντές και χοντρούλες σαν το μπέμπη μου. Μου λέει πως έπαιρναν 1600 γραμμάρια κάθε μήνα μέχρι τον έκτο και να μην ανησυχώ που ο γιός μου 4 μηνών και 6 ημερών ζυγίζει 8.900, έχει ύψος 69 πόντους και φοράει ρούχα 6-9 μηνών! Ζυγίζει ένα κιλό παραπάνω από την ηλικία του.
Το γεγονός δεν θα με ανησυχούσε από μόνο του αν δεν είχα βεβαρυμένο ιστορικό διαβήτη της κύησης. Τους τελευταίους δύο μήνες της εγκυμοσύνης έκανα τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά. Η Μαρία όμως με διαβεβαίωσε πως το μωρό παίρνει πολύ φυσιολογικά βάρος και μου έδωσε για άλλη μια φορά συγχαρητήρια (αυτό το'χω ξαναγράψει, αλλά επειδή η γιατρός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ γι'αυτό το ξαναγράφω!. Ολοι οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα όλα αυτά, το θηλασμό, τα ξενύχτια. Α! για να μην είμαι άδικη. Και η πεθερά μου μου έχει πει μπράβο για το θηλασμό. Η ίδια για ιατρικούς λόγους δεν θήλασε και το έχει μαράζι, και χαίρεται που ο εγγονός της τρέφεται με μητρικό γαλατάκι).

Ο μπέμπης έκανε λοιπόν το επαναλλειπτικό του πενταπλό εμβόλιο και δώσαμε ραντεβού σε ένα μήνα ξανά για τα επαναλειπτικά του ρετροϊού και της πνευμονίας.

Ο σκύλος

Ομως εκτός από ένα παιδί έχουμε κι ένα σκυλί με πονεμένο ποδαράκι! Το κεφάλαιο Παιδί και Σκυλί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του που θα το ανοίξουμε άλλη φορά. Θέλω να πω όμως πόσο τυχεροί σταθήκαμε. Ο Γκούμι, ένα γλυκύτατο κοκεράκι έχει έναν γιατρό, τον Χρήστο Κτενά. Ο Χρήστος κάνει και κατ οίκον επισκέψεις. Δηλαδή για να καταλάβετε, εμείς αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε γιατρό να έρθει σπίτι. Ο Γκούμι έχει!
Τον Γκούμι τον λατρεύουμε. Και η συγκατοίκησή του με το μωρό μας είχε απασχολήσει πολύ. Για καλή μας τύχη η γυναίκα του Κτενά είναι παιδίατρος! Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί το μωρό. Δηλαδή το μωρό και το σκυλί έχουν ως γιατρούς ένα ζευγάρι που έχει και παιδιά και σκυλιά! Μπίνγκο. Με την σκέψη ότι αφού τα παιδιά και τα σκυλιά του Χρήστου και της Μαρίας μεγάλωσαν αρμονικά οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, τους εμπιστευτήκαμε τυφλά.

Μάλιστα παιδιατρείο και κτηνιατρείο είναι δίπλα δίπλα. Χθες λοιπόν εκτός από το εμβόλιο του μπέμπη θέλαμε να δει ο Χρήστος και το πονεμένο ποδαράκι του Γκούμι. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις όταν είσαι μόνος. Φύσαγε κι ένας απίστευτος αέρας στη Νέα Ερυθραία..Μιάμιση ώρα κράτησε η εξέταση του Γκούμι που όταν βλεπει τον γιατρό του τρέμει σύγκορμος. Η εικόνα ήταν εκπληκτική. Η μία από τις δίδυμες επιστρατεύτηκε να κρατάει το μπέμπη για να βοηθήσω στο κράτημα του Γκούμι που με απίστευτη δύναμη δεν άφηνε να του ακουμπήσουν καν το πόδι!
Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Θ αναφέρω απλά ότι κάποια στιγμή πλύναμε με απολυμαντικό υγρό ένα χειρουργικό τραπέζι για να ...αλλάξω πάνα στο μωρό, κι ότι τον θήλασα μες το κτηνιατρείο δίπλα σε έναν ...παπαγάλο που σφύραγε κλέφτικα. Εμπειρίες.
Γυρίσαμε και οι τρεις κατάκοποι σπίτι στις 10.00 το βράδυ. Ευτυχώς αυτή την φορά το μωρό μου κοιμόταν, κι Γκούμι μισοναρκωμένος ακόμα ήταν με δεμένο ποδαράκι στο ανοιχτό εσωτερικά πορτ μπαγκαζ του τζιπ.
Η περιπέτεια της ταυτόχρονης εξόρμησης σε παιδίατρο και κτηνίατρο μαζί, Παρασκευή απόγευμα σε ώρα αιχμής, είχε και τα καλά της: το μωρό μου κοιμήθηκε χωρίς καν να πιεί προληπτικά λίγο depon (μην τυχόν και ανέβαζε πυρετό) μονορούφι από τις 11.00 έως τις 7 το πρωί!

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΤΑΝΤΑ

Και να πει κανείς πως το αφήσαμε για τελευταία στιγμή! Οχι βέβαια!. Από τέλος Ιουλίου έχουμε ξεκινήσει κι ακόμα δεν έχουμε καταλήξει...

Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ-ΜΑΡΙΛΕΝΑ


Τον Ιούλιο μας έσωσε η Μαριλένα. Μια γλυκειά κοπέλα περίπου 30 που την ερωτεύτηκε ο μπέμπης με την πρώτη ματιά. Του 'λεγε λογάκια, του τραγούδαγε όμορφα, εφευρετική και δημιουργική, με πηγαίο ένστικτο. Ομως από την άλλη, διαθέσιμη μετά τις 15.30 αφού το πρωί πήγαινε αλλού, με 7 ευρώ την ώρα, κι από το δεκαπενταύγουστο την ξεχάσαμε γιατί πήγε διακοπές και μετά σε νηπιαγωγείο. Επίσης, δεν δούλευε Σαβ/Κυρ, δούλευε μόνο οχτάωρο, και δεν πλησίαζε το νεροχύτη ούτε για να ξεπλύνει τα εξαρτήματα του θήλαστρου.

Η ΝΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗ-ΛΑΡΙΣΑ


Την Λαρίσα την είδαμε μια μέρα. Νέα κι εργατική, αλλά με το καλημέρα έβαλε τους όρους της: Ακόμα κι αν ερχόταν φουλ τάιμ, δουλεύει πενθήμερο (άρα ποιός θα κρατούσε το μωρό τις Κυριακές που δουλεύω, κι εγώ κι ο Στάθης;). Η Λαρίσα με το καλημέρα δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο μωρό α΄λλά στα ...υπόλοιπα: «παίρνω 850 ευρώ το μήνα για πέντε μέρες την βδομάδα, και όχι, δεν μπορώ να έρθω μαζί σας στις διακοπές. Τα ζητάω γιατί είμαι πολύ καλή, θα το δείτε, κι επίσης δεν χρειάζομαι ΙΚΑ γιατί με καλύπτει ο άντρας μου». Το ύφος ήταν «αν σας αρέσει, αν δεν σας αρέσει μην με ενοχλείτε!». Προτιμήσαμε να ΄την αφήσουμε στην ησυχία της.

Η ΜΕΓΑΛΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-ΔΗΜΗΤΡΑ

Αυτό είναι το τρέχον σενάριο. Η 67χρονη γειτόνισσα που μεγάλωσε πριν απο πολλά χρόνια τα ανίψια της. Γεννημένη ...γιαγιά. Ερωτεύτηκε αμέσως το μωρό το οποίο το ...φτύνει χιλιάδες φορές στον αέρα για το κακό μάτι, ενώ σε οτιδήποτε αρνητικό ειπωθεί του στυλ «να προσέχετε να μην πνιγεί όταν τρώει» η αντίδραση είναι «όχι, όχι Παναγία μου φτου φτου φτου»!Την πρώτη μέρα εμφανίστηκε με μεγάλο ξύλινο σταυρό.
Ακούραστη όμως! Να πηγαινοφέρνει το μωρό αγκαλιά πάνω κάτω μέχρι αηδίας (και το αγγελούδι μου να κοιτάζει με μια έκφραση αηδίας στα χειλάκια του αλλά ...αφ υψηλού!). Τα μεσημέρια όμως πρέπει να φεύγει για να τρώει με την μοναχοκόρη της ετών 30 ( ο άντρας της σκοτώθηκε όταν η κόρη της ήταν 9 μηνών κι από τότε είναι αχώριστες). Σε δύο κρίσιμα τεστ απέτυχε: να ηρεμήσει το μωρό στην κρίση κλάματος πριν τον βραδυνό ύπνο. Το πάλεψε όμως με την γνωστή αγκαλιά λέγοντας αδιάκοπα στο μωρό «σώπα σώπα σώπα», ή «ποτέ ποτέ ποτέ» (!), ή «μη μη μη», στα οποία η δική της εμφανής νευρικότητα έκανε το μπέμπη ν ανεβάζει την ένταση. Στην απόπειρα ταίσματος του μωρού με μητρικό γαλατάκι ημέρας πάλι απέτυχε λέγοντας έντρομη «θέλεις το βυζάκι της μαμάς σου έ», γεγονός επίσης που έπιανε στον αέρα ο μικρός και δεν έβαζε με τίποτα το μπιμπερό στρο στόμα (πράγμα που έκανε αμέσως μετά μαζί μου). Ηταν φανερό ότι δεν πίστευε πως μπορεί να τα καταφέρει...
Διαφορά attitude με Μαριλένα: το μωρό έχει αρχίσει να εκφωνεί λογάκια. Σχόλιο Μαριλένας: «ναι? λέμε λογάκια? για πες μου τα κουτσομπολιά?».
Σχόλιο κυρίας Δήμητρας: «Θέλει να πει τα παραπονάκια του! πες τα παράπονά σου αγαπούλα μου στην μαμά σου! Πω πο παραπονάκια που έχει!». (η αρνητική προσέγγιση των πραγμάτων από έναν άνθρωπο που κουβαλάει πολλή πίκρα μέσα του και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θελεις το μωρό σου στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του είναι καλό να μεγαλώσει μαζί της).
Ομως η κυρία Δήμητρα τα παλεύει όλα με αξιοθαύμαστο φιλότιμο. Ακούραστη με το μωρό. Το λατρεύει. Το προσέχει γιατί το γουστάρει και δεν αισθάνεται ότι δουλεύει. (δεν διαπραγματεύτηκε καν το μισθό της, γι αυτό και η ανταμοιβή ήταν μεγάλη). Της τηλεφωνείς το πρωί πχ στις 8 κι έρχεται. Και το βράδυ μένει κι ως τις δέκα. Κι όταν ο μπέμπης κοιμάται ρωτάει πάντα τι μπορεί να κάνει. Τις μέρες που έλειπε στην χώρα της η κοπέλα για τις δουλειές, η βοήθειά της στο σκούπισμα, σιδέρωμα, συμμάζεμα κλπ ήταν πολύτιμη. Ακόμα και τώρα. Επίσης: θα φέρει φρέσκο ψωμί κι αυγά, θα κοιτάξει το φαγητό, θα σηκώσει τηλέφωνα και θα ...βγάλει και το σκύλο βόλτα!


Η ΜΑΜΑ

Η μαμά για λόγους που δεν είναι της παρούσης έλειπε στο εξωτερικό εφτά μήνες και είδε το μωρό μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Είναι εκπληκτικό πως με το «καλημέρα» πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Με ισχυρή αυτοπεποίθεση (την οποία τα μωρά αμέσως αντιλαμβάνονται) τον τάισε, τον άλλαξε, τον ντάντεψε, και τον έβαζε διαρκώς είτε στο ριλάξ, είτε στον καναπέ, είτε στο κρεββάτι για να μην μάθει «συνέχεια αγκαλιά γιατί κουράζεται συνέχεια στα χέρια». Το μεγάλωμα του τετράχρονου σήμερα εγγονού της της φρεσκάρισε πλήρως το κεφάλαιο «μωρά» και της έδωσε τον απαραίτητο αέρα.
Ταυτόχρονα μεγάλη αποκάλυψη είναι κι ο μπαμπάς. Παίζει καταπληκτικά με τον εγγονό του και ξέρει πώς να τον ...κοιμίσει! (αγκαλιά πάνω κάτω ψιθυρίζοντας δικής του επινόησης νταντέματα. Ενα βράδυ που του αναθέσαμε να κρατήσει λίγο το μωρό μέχρι να δείξω στην μαμά πως να ζεστάνει το γαλατάκι, πέρασε από μπροστά μας λέγοντας ρυθμικά «τσίκι, τσίκι, τσίκι» στο παιδί το οποίο ήταν ήδη στην αγκαλιά του Μορφέα! Στην ερώτηση «πως τα καταφέρνεις βρε μπαμπά» η αφοπλιστική απάντηση ήταν «έχω τον τρόπο μου»! Η μαμά είναι η μεγάλη μας ελπίδα για το μέλλον με ένα και μόνο μειονέκτημα: Θα πρέπει να ξεσπιτωθεί και να έρθει στην Αθήνα την οποία ο μπαμπάς μισεί. ΄Θα το κάνει γιατί έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης αλλά με μισή καρδιά στην επαρχία, στον μπαμπά και το σπίτι της...


ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ

Θα ήταν Η ΛΥΣΗ αν δεν υπήρχαν εγγενείς αδυναμίες. Λατρεύουν όπως κανένας τον πρώτο τους εγγονό, ζουν γι αυτόν, τον σκέφτονται κάθε ώρα και στιγμή και θα έκαναν τα πάντα. Πρακτικά όμως: η μαμά είναι πια μεγάλης ηλικίας και πολύ κουρασμένη. Δυσκίνητη λόγω φλεβίτη και με μειωμένη ακοή. Πάντα δίπλα της ο πεθερός μου που είναι κοτσωνάτος, αλλά ως άντρας δεν μπορεί να διεκπαιρεώσει την πλήρη φροντίδα (άλλαγμα, μπανάκι, τάισμα, φροντίδα ρούχων και σκευών μωρού). Η επικοινωνία είναι πολύ καλή για την ηλικία του μωρού με τραγουδάκια και χαδάκια, ενώ αν μπορούσαν να αναλάβουν όλο το πακέτο αργότερα θα διάβαζαν με αγάπη παραμύθια στο μωρό και θα έβλεπαν μαζί του παιδικές σειρές. Επίσης θα του μαγείρευαν σπιτικό φαγητό με χαρά. Ομως έχουν και μικρότερά παιδιά (27 και 32 βέβαια) να φροντίσουν κι έτσι δεν γίνεται να εγκατασταθούν στο σπίτι μαζί με το μωρό για να καλύψουν το δικό μου άστατο ωράριο του σκληρού ιδιωτικού τομέα!


Η ΦΙΛΙΠΙΝΕΖΑ (Που ακόμα ψάχνουμε...)

Ακουσα ότι είναι οι καλύτερες. Μένουν στο σπίτι, γίνονται μέρος της οικογένειας, φροντίζουν το μωρό, το σκύλο και το σπίτι, έρχονται στις διακοπές και γενικά βολεύουν πολύ. Ομως κοστίζουν από 800-1000 ευρώ (μαζίμε ΙΚΑ), έχουν διαφορετική κουλτούρα, φιλοσοφία και συνήθειες από τους έλληνες και ευρωπαίους γενικότερα. επίσης μιλούν κυρίως αγγλικά,πράγμα που θα δυσκολέψει την επικοινωνία της με τις ...γιαγιάδες!

ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΨΗΦΗΣΟΥΜΕ

Σημαντικό το κεφάλαιο του θηλασμού αλλά εξίσου σημαντικές και οι εκλογές. Ποιόν θα ψηφίσουμε?

-Αυτόν που θα φτιάξει τα πιο ωραία Δημόσια Νοσοκομεία. Με νοσηλευτικό προσωπικό, σε καθαρά κτίρια, χωρίς ουρές και ράντζα. Αυτόν που θα απολύει τον γιατρό που τολμά να ζητήσει χρήματα χωρίς απόδειξη κι αυτόν που κλέβει τις προμήθειες. Αυτόν που θα αποκεντρώσει μερικά παλιά νοσοκομεία στην Αθήνα και θα τα πάει σε καινούργια κτίρια αγνοώντας τις απεργίες και την λευκή απεργία των μεγαλογιατρών που βολεύτηκαν με τα ιδιωτικά τους ιατρεία τριγύρω και την απροθυμία του προσωπικού που επίσης δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Αυτόν που θα έχει σχέδιο για να αντιμετωπίσει τους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς και θα φτιάξει την Δημόσια Υγεία πρότυπο στα Βαλκάνια. Κι όποιος θέλει να πληρώσει ας πάει στα ιδιωτικά για privacy.

-Αυτόν που θα βάλει αξιοκρατική αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα απαγορεύσει τους καθηγητές και δασκάλους στην δημόσια εκπαίδευση να κάνουν και φροντηστήριο, αυξάνοντας όμως τους μισθούς τους. Αυτόν που θα καταργήσει την απογευματινή βάρδια και θα στριμώξει τους Δήμους να καθαρίζουν και να φροντίζουν τα σχολεία για να μην θυμίζουν γκέτο (ειδικά στην Αθήνα και μεγάλες πόλεις). Αυτόν που θα κάνει τόσο ελκυστικό το σχολείο της γειτονιάς ώστε μόνο οι πολύ πλούσιοι να στέλνουν το παιδί τους στο ιδιωτικό. Αυτόν που θα επαναξιολογήσει όλα τα ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας με κριτήριο το λίγα και καλά. Αυτόν που θα επιβάλει την τάξη στο πανεπιστήμιο και θα διώξει τους κακοποιούς. Αυτόν που θα απαγορεύσει τις καταλήψεις σχολείων εώς τα 18 έτη.


-Αυτόν που θα επιβάλει άδεια λοχείας 6 μηνών υποχρεωτικά και στον ιδιωτικό τομέα και θα περιορίσει τις «κοπάνες» στον δημόσιο. Κάθε μωρό χρειάζεται την μαμά του μέχρι έξι μηνών.

-Αυτόν που θα εφαρμόσεις τους νόμους για την προστασία του Περιβάλλοντος γιατί η ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου δεν έχει κανένα νόημα αφού το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψή του.

-Αυτόν που θα προτείνει και θα περάσει ρυθμίσεις για να απολαύσουν ασφαλιστικές καλύψεις τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με κριτήριο την αλληλεγκύη των γενεών (κι όχι εμείς ότι φάμε κι ότι πιούμε εις βάρος των παιδιών μας). Και θα το περάσει κόντρα στους ανεγκέφαλους λαϊκιστές και τα κομματικά λαμόγια δεξιά κι αριστερά που νοιάζονται μόνο να κάνουν καυγά για να έχουν προσωπικά και κομματικά ωφέλη.

-Αυτόν που θα αναδείξει το καλό πρόσωπο της χώρας και θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι οι φόροι του δεν καταλήγουν ούτε σε τσέπες κουμπάρων, ούτε σε ινστιτούτα «μ 'έκαψες» για να βολεύονται χαλαρά οι ημέτεροι που δήθεν μελετούν το πρόβλημα!


-Αυτόν που θα εκλεγεί για τέσσερα χρόνια και θα κάνει όλα τα παραπάνω ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ γιατί ο λόγος που θέλει να έχει την εξουσία είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των πολιτών κι όχι ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ! Να κυβερνήσει πραγματικά ταπεινά και συνετά και να μην τον νοιάζει αν πάει σπίτι του.

Πολύ φοβάμαι ότι ζητάω παρά πολλά...


(Γάλα: 100 ml στις 4 το πρωί κι άλλα τόσα 3 το μεσημέρι. Διάθεση: χάλια. Ολα είναι τόσο χάλια. Και το πιο χάλια απ όλα είναι ότι θα χρειαστεί να αφήσω σε γυναίκα το μωρό μου...)

ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΗΛΑΣΜΟΣ ή ΤΙΠΟΤΑ!

Είμαι χοντρή σαν ντουλάπα. Τρεις μήνες, σχεδόν τέσσερις τώρα κλεισμένη στο σπίτι αγκαλιά με το μωρό μου τσιμπολογάω ασταμάτητα ότι συνδυασμούς με ζάχαρη και λίπος μπορεί να φανταστεί κανείς. Νομίζω ότι έχω πάρει και τα κιλά που ...έχασα όταν γέννησα το μωρό μου.

Υπάρχει κάτι όμως που με κάνει να καμαρώνω σαν διάνος. Ο θηλασμός! Τον οποίο θηλασμό χρωστάω στην μαία μου την Πέρμα (βγαίνει από το Περμανθία). Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως μπήκα στην ιστορία του θηλασμού ξέροντας μόνο τα βασικά και , παρ'ότι δεν είμαι ιδιαίτερα της θρησκείς, ευλογώ το θεό που όλα πήγαν καλά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μέρες στο Αλεξάνδρα. Το μωρό μου γεννιέται και βάζω τα κλάματα από ευτυχία. Μου το φέρνουν για λίγο να το φιλήσω και μετά το παίρνουν για να το πλύνουν, να το ζυγίσουν και να το δείξουν στον μπαμπά του.

Λάθος! Ολοι πια λένε πως οταν γεννηθεί το καλύτερο είναι να το ακουμπήσουν επάνω στο στήθος μία ώρα ώστε να αποκτήσει σωματική επαφή με την μητέρα και να ξεκινήσει το θηλασμό. Αν το αφήσεις, λένε , θα καθήσει ήσυχο για κανένα εικοσάλεπτο, μετά θα ξεκινήσει να αναζητά αντανακλαστικά το στήθος και μετά θα αρχίσει να θηλάζει.

Το πήραν και μου το έφεραν ένα 24ωρο μετά. Η συγκίνησή μου ήταν ανείπωτη, αλλά πονούσα κιόλας από την καισαρική. Η εγκυμοσύνη μου ήταν υψηλού κινδύνου. Απο τη μια τα σωληνάκια από την άλλη ο καθετήρας, αλλά όταν είδα το μωρό μου τα ξέχασα όλα.
Νόμιζα ότι για να θηλάσει αρκεί απλώς να το βάλω στο στήθος.

Λάθος! Χρειάστηκε να φωνάξω πολλές φορές τις μαίες και νοσοκόμες για να μου δείξουν πως να πιάνω το μωράκι και πως να το οδηγώ στο στήθος. Πως να το βοηθάω να ανοίγει το λαίμαργο στομάτάκι για να πιάνει όλη την άλω κι όχι μόνο την θηλή. Και πόναγα. Πόναγα πολύ καθώς ρούφαγε, ήμουν σίγουρη ότι το έβαζα λάθος κι έτρεμα μην προκληθεί ζημιά στο στήθος και δεν καταφέρω να θηλάσω. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το μωρό μου έκλαιγε συνέχεια. Τότε ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ (σύζυγος, πεθερά, επισκέπτες κλπ κλπ) έκαναν την μοιραία ερώτηση που με τσάκιζε: Μήπως δεν έχεις γάλα; Το μωρό φαίνεται να πεινάει.

Το πλασματάκι ήταν τοσοδούλι. Ετρεμα απο αγωνία και φόβο μην πάθει κάτι. Και τότε μου πέταγαν και διάφορες ιστορίες για νεογνά που δεν έπαιρναν αρκετά υγρά και γι αυτό ανέβασαν ίκτερο.

Ομως εγώ ήθελα να θηλάσω το μωρό μου. Κι όχι να του δώσω έτοιμο γάλα. Και ήξερα πως για να έρθει το γάλα πρέπει να βάζω το μωρό να θηλάζει. Αχ βρε Πέρμα, μόνο εσύ με στήριξες σ εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι τον άντρα μου να βλέπει με ικανοποίηση το μωρό μας να καταβροχθίζει το έτοιμο γάλα μερικές στιγμές που δεν άντεχα πια να λέω 'όχι' και να λέει με χαρά: «είδες που το παιδί πείναγε»...
Δεν υπήρχε τίποτα που να με πληγώνει πιο πολύ. Και τότε η Πέρμα μου έλεγε «σου απαγορεύω να του δώσεις άλλο έτοιμο, δεν θα σου έρθει ποτέ το γάλα κι αν έρθει θα πετρώσει και το μωρό σου θα τρώει αυτό το στούκας».

Ετσι το αποκαλούσε. Στούκας! Και πόσο δίκιο είχε. Μου έλεγε συνέχεια «συγκρίνεται το πρωτόγαλα, αυτό το λιγάκι κίτρινωπό γαλατάκι που του δίνεις τώρα με τόσα αντισώματα με το στούκας που πέφτει βαρύ στο στομαχάκι του;».

Την πρώτη μέρα που μου έφεραν το μωρό σηκώθηκα από το κρεββάτι με τον ορό και τον καθετήρα στις 11 το πρωί και ξάπλωσαν ξανά στις 11 το βράδυ...Κατάκοπη...Οταν η καταπληκτική νυχτερινή αποκλειστική μου πρότεινε να δίνουμε ένα γευματάκι έτοιμο στο μωρό για να κοιμηθώ λιγάκι ζήτησα από μέσα μου συγνώμη από την Πέρμα και συμφώνησα.

ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

Μετά από μερικές μέρες τα πράγματα φάνηκαν να καλυτερεύουν. Το συναίσθημα που σου δημιουργεί το μωρό σου που θηλάζει νομίζω πως δεν περιγράφεται με λέξεις. Ισως θα μπρούσε να είναι ο ορισμός της μητρότητας. Κι όμως. Η αμφιβολία του «και τι θα κάνεις αν δεν έχεις γάλα» είχε εμφυτευτεί. Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήρα μαζί μου μερικά βαζάκια με το έτοιμο γαλατάκι μιας χρήσης σε θερμοκρασία δωματίου «για την περίπτωση κρίσης». Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί την χαρά μου όταν ένα βράδυ είκοσι μέρες μετά το μωρό μου απέρριψε με μια έκφραση αηδίας την πλαστική θηλή.

Γύρω από τον θηλασμό περιστρέφονται όλα. ΟΛΑ. Είναι η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν μετά την κλασική «πόσο γεννήθηκε;». Ο θηλασμός είναι εξουθενωτικός. Για ενάμιση μήνα σηκωνόμουνα σαν ζόμπι το βράδυ στις 11, στη 1, στις 3, στις 5, στις 7.30 το πρωί για να ταίσω το λαίμαργο στοματάκι. Ο θηλασμός είναι κουραστικός. Θέλει προσπάθεια και πίστη. Ομως δεν έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή. Είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω για το μωρό μου.

Μπράβο μαμά!

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήρθε από το στόμα της γιατρού όταν είδε το μωρό στις 40 μέρες. Οχι μόνο είχε ανακτήσει το χαμένο βάρος του μαιυτηρίου αλλά πήρε 1.600 γραμμάρια! «Εχω πολλά χρόνια να δω μωρό που θηλάζει αποκλειστικά να παίρνει τόσο βάρος» μου είπε με θαυμασμό κι εκείνη την στιγμή ένοιωσα τόσο περήφανη και ικανοποιημένη που, επίσης δεν περιγράφεται.

Κι όλα αυτά χάρις την Πέρμα.

Είναι τόσο πολύ λυπηρό και εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τα εξής θέματα: ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΌΣ, ΘΗΛΑΣΜΟΣ και εσχάτως τα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ.
Χωρίς ντροπή γιατροί και νοσοκομεία προωθούν καισαρικές σε βαθμό 50% των γεννήσεων (την στιγμή που αναγκαίες είναι μόλις το 15%), ενώ η φιλική επιμονή στο έτοιμο γαλατάκι (κανείς δεν σου λέει να μην θηλάσεις, αλλά θα σου πουν μύρια όσα) τους αναγορεύει σε απλούς ντίλερ των εταιριών! Για να μην μιλήσω για το αισχρό ντιλ που γίνεται με τα βλαστοκύταρα όπου φημολογείται πως η μίζα είναι 300-400 ευρώ για κάθε πελάτη που οδηγείται στις ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων!

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΊ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙς ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ? Μου περνάει μια τρελλή ιδέα απ το μυαλό: σ'αυτό το blog να μπορεί όποιος θέλει να καταγγείλει τους γιατρούς κι όποιον άλλο δουλεύει ως ντίλερ εταιριών γάλακτος ή σφάχτης καισαρικών, .

(γάλα: 100 ml στις 5 το απόγευμα. βάρος 100 κιλά...)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (γιατί ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο)

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ?

...Καλή ερώτηση. Αλλά αν το ήξερα θα γινόμουν εκατομμυριούχος όπως εύστοχα λέει κι ο Στάθης!
Κι όμως κάθε φορά που κλαίει το μωρό, όποιος το έχει στα χέρια του (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, νταντά) όλοι με κοιτάζουν επιτιμητικά ρωτώντας με «γιατί κλαίει». Μερικές φορές στο ύφος τους διακρίνεται και μια δόση κατηγορίας, σαν δηλαδή να ευθύνομαι που κλαίει (πχ έχει λερωθεί και δεν το άλλαξα, πεινάει και δεν το τάϊσα). Ενώ συνήθως αποφαίνονται με σιγουριά ειδικού ΄-ενώ ταυτόχρονα μου το δίνουν αφού το μωρό γενικώς το θέλουν μόνο όταν είναι ήρεμο και παγνιδιάρικο- ότι θέλει άλλαγμα ή τάισμα.

Χθες το βράδυ ο μπέμπης πάλι έκλαιγε. Απο τις 9 μέχρι τις 10.30. Δυνατά. Φοβήθηκα είν η αλήθεια. Μπορεί να είναι τα δοντάκια του αλλά μ'ένα μωρό πως μπορείς να ξέρεις...Το πιο τρομαχτικό είναι που το βλέπεις να υποφέρει τόσο πολύ και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ευτυχώς ο Στάθης είναι πατέρας-άγγελος και βοηθάει όσο μπορεί. Σήμερα θα δοκιμάσουμε το Μουντοζίλ, τζέλ που υποτίθεται βοηθάει στα δοντάκια. Μέχρι στιγμής η πεθερά μου κάθε φορά επιμένει να βρέξω το δάχτυλο με ...ούζο και να το τρίψω στα ούλα του μωρού δίνοντάς του μίσή παιδική ασπιρίνη! ενώ μια άλλα παιδίατρος με συμβούλεψε αφού πλύνω τα χέρια να βρέξω τον δάχτυλο με καθαρό οινόπνευμα και να το τρίψω στο στοματάκι του. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα φοβάμαι και τα δύο.

Η χθεσινή Κυριακή ήταν μαύρα χάλια. Οχι γιατί έκλαιγε το μωρό. Οι φωτογραφίες των παιδιών που κάηκαν στην Ηλεία δεν μ'αφήνουν να ξεχάσω. Η μαρτυρία του Σπύρου που ακολούθησε μαμά και 4 παιδιά «δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές τους καθώς καίγονταν» μ'ανατριχιάζει...Οπως μ'ανατριχιάζει εκείνος ο πατέρας που έλεγε για το εφτά μηνών βρέφος του πως «τον κοίταζε με τα ματάκια του» περιμένοντας μάται να έρθει το ΕΚΑΒ-θερμοκοιτίδα για να μεταφερθεί σε μονάδα νεογνών. Θα'θελα να ξέρω έγινε τίποτα μ'αυτό, αξιώθηκε κανείς να κάνει κάτι ή ολόκληρη η χώρα εξακολουθεί να έχει μόλις 2 τέτοια ασθενοφόρα;

Ξέρω, πάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά τώρα που αγκαλιάζω το δικό μου μωράκι νοιώθω σα να με μαχαιρώνουν όταν ακούω τέτοιες ειδήσεις.

Και είναι όλα τόσο φριχτά υποκριτικά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές. Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις ακούγονται τόσο μα τόσο ψεύτικες απ'ολους γιατί όλοι λίγο πολύ βρέθηκαν κατά καιρούς και στο παρελθόν σε θέσεις όπου μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι. Γιατί άραγε θα κάνουν τώρα, αν τους ξαναφηφίσουμε;

Καμμιά φορά σκέφτομαι να στείλω το παιδί μού στη Σουηδία ή σε καμμιά άλλη χώρα προκειμένου να μην ζήσει στο Καφριστάν που φτιάξαμε και ανεχόμαστε εμείς εδώ...Ομως φοβάμαι πως δεν θ'αντέξω να το αποχωριστώ.


(Δύσκολη Δευτέρα. Μόνη στο σπίτι με το μωρό.
Γάλα: 210 ml και από τους δύο μαστούς στις 4 τα ξημερώματα. 150 στην κατάψυξη παρέα με τα άλλα μπουκαλάκια για τις μέρες που θα πάω στην δουλειά και τα υπόλοιπα για να πιεί το βράδυ ώστε να μην αποκοιμηθεί νυσταγμένο και νηστικό στο στήθος και ξυπνήσει τη νύχτα.
Υπνος Μωρού χθες: 10.30 έως 8.30 με πεντάλεπτο κοιμισμένο φαγητό στις 6.35).

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ

Το μωρό έπαθε κρίση. Μαζί του κι εμείς. Εκλαιγε σπαραχτικά συνέχεια και δεν σταματούσε ούτε με αγκαλιές, ούτε με τη νέα πάνα, ούτε με την στάση των κολικών, ούτε στο στήθος. Φύγαμε έντρομοι από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού αλλά πριν φτάσουμε σε νοσοκομείο ο μικρός κοιμήθηκε. Ακόμα κοιμάται. Πάει ο βραδυνός του ύπνος σήμερα. Ούτε μπανάκι, ούτε βολτίτσα, ούτε παιγνιδάκια, ούτε παιδικό πάρτυ διδύμων. Τον κοιτάζω ώρες όταν κοιμάται. Νομίζω πως είναι το καλύτερο αγχολυτικό.
σήμερα μετά από τρισίμισι μήνες κατάφερα για πρώτη φορά να διαβάσω σαββατιάτικες εφημερίδες. Το καλύτερο όλων του Σταύρου Θεοδωράκη στα ΝΕΑ για τους τσιγγάνους που όρμησαν στο τριχίλιαρο του Καραμανλή. «Εμείς πεινάμε περισσότερο» του είπε μια μάνα τσιγγάνα κάποτε...Κι έτσι είναι. Χάρηκα πολύ που κάποιος σκέφτηκε όπως κι εγώ προχθές για τους τσιγγάνους. Θυμάμαι μια αδύνατη γριούλα τσιγγάνα που την ρωτούσε ένας ρεπόρτερ από κανάλι με εξεταστικό ύφος σε ποιό χωριό είναι το σπίτι της που κάηκε, προφανώς για να την ξεσκεπάσει, κι αυτή κάτι ψέλλιζε.
Μια ολόκληρη κοινωνία στο περιθώρειο οι τσιγγάνοι. Θυμάμαι και τα μωρά τους στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.

Αν ήμουν δημοσιογράφος εκεί θα πήγαινα. Υπάρχει ένας δωμάτιο με 20 (ή 28?) κρεββάτια (!) κάπου στον πρώτο όροφο. Εκεί γεννούν οι τσιγγάνες. Γκέτο μέσα στο «γκέτο», γιατί «γκέτο έχει καταντήσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Και το αφήνουν επίτηδες να κατατρακυλύσει ολοένα και χαμηλότερα για να οδηγήσουν τις γυναίκες στα πανάκριβα δωμάτια των ιδιωτικών μαιευτηρίων.




(Σάββατο απόγευμα λίγο πριν βρέξει. Γάλα στο ψυγείο 110 ml, το έβγαλα ξημερώματα στις 4.00. Διάθεση: μελαγχολική).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ

Ο ερχομός του μωρού άλλαξε την ζωή μου. Με τον τρόπο που όσοι ξέρουν λένε «θ αλλάξει η ζωή σου» αλλά είναι λιγάκι δύσκολο να σου δώσουν να καταλάβεις. Καταλαβαίνεις όμως όταν συμβεί. Με το μωρό στην αγκαλιά μαθαίνεις να ζεις συνεχώς σε χρόνο παρόντα. Το μωρό σου κλαίει γιατί πεινάει, γιατί θέλει άλλαγμα, γιατί βαριέται, γιατί πονάει ή νυστάζει, ή κρυώνει ή ζεσταίνεται κι εσύ είσαι δίπλα του για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του. Κι αυτό συμβαίνει ΤΩΡΑ. Και χωρίς να το καταλάβεις κάθε στιγμή είναι ΤΩΡΑ. Και πριν το συνειδητοποιήσεις αντιλαμβάνεσαι ότι κι αυτή η μέρα που ξεκίνησε στις 6 το πρωί έχει τελειώσει! Και οι εφημερίδες παραμένουν στοίβα στο τραπέζι, η τηλεόραση ανοιχτή στο ίδιο κανάλι κι εσύ δεν έχεις καταφέρει ούτε να δεις ένα δελτίο ειδήσεων.

Αυτό το ολοκαύτωμα όμως δύσκολα μπορούσες να το προσπεράσεις. Κλάψαμε με το μπέμπη αγκαλιά ένα πρωί όταν ακούσαμε για την μαμά που κάηκε ζωντανή με τα τέσσερα παιδιά της. Και προσευχηθήκαμε (ναι, εμείς που η σχέση μας με το Θεό είναι διακριτική) να είχαν χάσει τις αισθήσεις τους από τον καπνό πριν τους τυλίξει η φωτιά. Θεέ μου ακόμα και τώρα που το γράφω έχω ανατριχιάσει. Κλάψαμε και για την γιαγιά που έδειχνε στον Οικονομέα το σπίτι της που κάηκε και περιέγραφε που έπαιζε με τα εγγόνια της. Με την Αρχαία Ολυμπία δεν κλάψαμε αλλά οργιστήκαμε. Οπως οργιστήκαμε και για τις ελιές και τα δέντρα. Κλάψαμε όμως για το δάσος που έφυγε...Και για τα ζώα που κάηκαν ανήμπορα, τρομοκρατημένα να ξεφύγουν.
Κλάψαμε ακόμα και τώρα που βλέπουμε τις ουρές για τα 3 χιλιάρικα στις τράπεζες. Κλάψαμε για όλους τους φτωχούς τσιγγάνους που πήγαν να πάρουν τα λεφτά. Γιατί μπορεί να μην κάηκε το σπίτι τους αλλά ΄μήπως είχαν και ποτέ;
Και σκέφτομαι πως ήταν αυτή η κίνηση να δωθούν τα λεφτά έτσι, χωρίς δικαιολογητικά και αποδείξεις η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε τα τελευταία χρόνια στην χώρα. Η πρώτη φορά που ένα οικονομικό βοήθημα φτάνει ακριβώς σ'αυτούς που το χρειάζονται πραγματικά χωρίς μεσάζοντες. Κι ας περιμένουμε να δούμε που θα πάνε όλα αυτά τα εκατομμύρια ευρώ που δίνει είτε η πολιτεία, είτε οι επώνυμοι κι ανώνυμοι πολίτες για τους πληγέντες...
Κι αυτή ήταν μια στιγμή που έκανε να χαμογελάσουμε. Αλήθεια. Χαμογέλασε κι ο μπέμπης! Ο μμπέμπης μου που για να δει δάσος στην Αττική θα πρέπει να φτάσει πιθανών μέχρι τον Ολυμπο που ελπίζουμε ν'αντέξει, αυτός τουλάχιστον...

ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ

- Kid' s friendly κομμωτήριο στην Αθήνα: Κορώσης (το καινούργιο) στην Κανάρη 18 Κολωνάκι. Κλείστε το πριβέ. Εμείς πήγαμε με φίλη που κρατούσε το μωρό και κάναμε εκτός από βαφή και ..ινδικό μασάζ κεφαλής! Ηταν μια υπέροχη ανακούφιση για τον πονεμένο μας αυχένα με τα μαγικά χέρια της Ινδής Φαράχ. Η Φαράχ αγάπησε τόσο το μπέμπη που του έκανε το ...πρώτο του μασάζ. Περιττό να σας πω πόσο το απόλαυσε το μωράκι μου!

-Φαγητό με μωρό Κυριακή μεσημέρι: Τα μπιφτεκάδικα στην Γλυφάδα. Και αμέσως μετά βάφλα με παγωτό στο Haagen Daz που είναι ακριβώς δίπλα. Το μωρό μας χάζευε τόσο πολύ τον πολύχρωμο κόσμο στο Τζόρτζ'ς που ...ξέχασε να γκρινιάξει. Και μετά για παγωτό ήταν ωραία που είχε non smoking area ενώ πολύ θετική έκπληξη ήταν και η μπάρα δίπλα στα σκαλαπάτια για τό καρότσι.

-Καλύτερο σπιτικό θήλαστρο: το Swing, το νέο μικρό της ελβετικής Medela, μιας εταιρίας που υποστηρίζει με συνέπεια το μητρικό θηλασμό. Εκεί δουλεύει κι ένας υπέροχος άνθρωπος η Λίνα Τσούκα που -αν καταφέρετε να την πετύχετε γιατί τρέχει σε όλη την χώρα- θα σας βοηθήσει με την καρδιά της. Εκεί υπάρχει και η κ. Αννα Παπαδήμα, σύμβουλος Θηλασμού που απαντάει με υπομονή σε όλες τις απορίες.

-Καλύτερη Μαία της Αθήνας: η Πέρμα του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα». Η Πέρμα είναι θεά. Ο άνθρωπος σας για φυσικό τοκετό και θηλασμό. Σε αυτήν χρωστάω το ότι θηλάζω τον γιό μου (πιστέψτε με δεν είναι αυτονόητα εύκολο).

-Καλύτερη νυχτερινή αποκλειστική νοσοκόμα: Η κ. Παρθενία, πάλι στο «Αλεξάνδρα». Γλυκύτατη, έμπειρη και καθησυχαστική, μπορείς να βασισθείς πάνω της ειδικά εάν έχεις κάνει καισαρική και πονάς όπως εγώ!


-Καλύτερος Υπερηχολόγος της χώρας: Πέτρος Καμινόπετρος , Αγία Σοφία 8 Νέο Ψυχικό (δίπλα στο Φάρο στο Α-Β). Ένας άνθρωπος απόλυτα αφοσιωμένος στην επιστήμη, στις μαμάδες και τα έμβρυα. Σου λέει την αλήθεια και ταυτόχρονα σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. «Ψείρας», γι αυτό και μπορεί να περιμένεις λίγο παραπάνω στο σαλόνι του, διακριτικός και αποτελεσματικός. Και το σημαντικότερο: όχι λαμόγιο! (πράγμα σπάνιο στον εν λόγω κλάδο). Κύριος, σου δίνει πάντα απόδειξη με όλα όσα πλήρωσες!


(αυτά προς το παρόν. Νέες ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ αργότερα. Επίσης σκέφτομαι να εγκαινιάσω ειδικές στήλες για τον Θηλασμό, τον Τοκετό, την περίοδο της Λοχείας, τις σχέσεις με Γονείς-Πεθερικά, την εξεύρεση Μπέϊμπι Σίτερ, αλλά και Παιδιάτρου)

Προεκλογικό κλίμα

Γειά σας!

Ξέρω ότι χαθήκαμε λιγάκι και δεν σας είπα ποτέ τα βάσανα της επιστροφής απ'την εξωτική Κυλλήνη. Όμως είμαι βέβαιη τελικά πως όποιος έχει κάνει αυθημερόν 600 και βάλε χιλιόμετρα με μωρό και σκύλο στο αυτοκίνητο καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια επώδυνη εμπειρία.

Μετά όμως? Μετά συνεχίσαμε δριμύτεροι! Αφού χρειαστήκαμε δύο μέρες για να συνέλθουμε ξαναπακετάραμε και αυτή΄πη την φορά πήραμε το πλοίο. Δώσαμε κάτι παραπάνω αλλά άξιζε τον κόπο. 535 ευρώ στοίχισε η μετάβασή μας σε δημοφιλές νησί των Κυκλάδων αλλά αυτή τη φορά τόσο το μωρό, όσο κι ο σκύλος, ταξίδεψαν VIP και το φχαριστήθηκαν. Φιλοξενηθήκαμε σε σπίτι εύπορων φίλων με πισίνα. Ήταν τέλεια. Εκεί δε, ανακαλύψαμε πως τόσο καιρό είχαμε βάλει ΛΑΘΟΣ το παιδικό καθισματάκι! Αντί η ζώνη ασφαλείας του μωρού να ξεκινάει πάνω από τους ώμους για να πιάνει το σωματάκι, εμείς την βάζαμε στα ...μπούτια του! Όσο σκέφτομαι το ταξίδι στην καρμανιόλα της Κορίνθου-Πατρών ανατριχιάζω.


Η ασφάλεια και η ...μέση μου

Ωραία ήταν στο νησί. Έκανα μια απογευματινή αγχωμένη βουτιά στην θάλασσα και βγήκα άρον άρον γιατί το μωράκι έκλαιγε. Αυτά είναι τα κακά του θηλασμού. Αλλά δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Θα το θηλάζω μέχρι να στερέψει το γάλα. Α! Βούτηξα και δυο-τρεις φορές στην πισίνα. Ήταν τόσο ωραία. Χαλάρωσε λίγο το σώμα μου που υπάρχουν στιγμές που δεν το ελέγχω από την κούραση. Γράφουν και τα βιβλία ότι πρέπει να παίρνουμε αγκαλιά τα μωρά για να αισθανθούν ασφάλεια. Πόσο αγκαλιά όμως? Συνέχεια αγκαλιά ή που και που αγκαλιά? Μου 'χει πέσει η μέση και έχω κλατάρει. Χθες το βράδυ (γυρίσαμε πια σπίτι) στις 9.30 που κοιμήθηκε το μωρό πήγα κι εγώ στο κρεββάτι! Δεν άντεχα άλλο. Απλά έσερνα τα πόδια κουρασμένη τόσο πολύ. Ο άντρας μου τα χασε. Λίγο ακόμα και θα με πήγαινε σε νοσοκομείο. Απλή υπερκόπωση, τον καθ ησύχασα. Μετά βίας είδα δελτία ειδήσεων. Ήταν όμως τόσο διασκεδαστικά τώρα με τις εκλογές.
Όλοι μοιράζουν λεφτά στις μαμάδες. 1000 ευρώ ο ένας, 2000 ο άλλος. Παιδιά γίνεται να δώσετε κάτι προκαταβολικά γιατί με όσα έχουν συμβεί δύσκολα σας πιστεύουμε πιά? Όσο για τα τηλεοπτικά σποτ , τι να πω! Μια απ τα ίδια. Μα νομίζουν ότι δεν έχουμε μνήμη?

(ακούω φωνούλες, ξέρετε τώρα, γι αυτό σας αφήνω για λίγο)

συνεχίζεται

Εκπλήξεις

Η νύχτα ήταν υπέροχη. Το μωρό για πρώτη φορά κοιμήθηκε από τις 11.30 έως 6.30 το πρωί χωρίς διακοπή. Βέβαια εμείς (εγώ κι ο σκύλος) ξυπνήσαμε κανονικά στις 3 και στις 5 που ήμασταν προγραμματισμένοι από τις υπόλοιπες βραδιές για να ταίσουμε το μωρό, αλλά αυτό συνέχισε να κοιμάται.

Πού μείναμε όμως; Α! Στην ταβέρνα Τα Πεύκα και το άθλιο καφέ τους με την άθλια τουαλέτα που μάλιστα είχε και ταμπέλα ότι είναι πιστοποιημένη. Κατάκοποι λοιπόν αφού ήπιαμε το ισοτονικό μας ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για τον προορισμό μας. Ένα συγκρότημα μπάνγκαλοοζ πάνω στο κύμα. Ξεκινήσαμε από Αθήνα στις 11 το πρωί και όταν φτάσαμε επιτέλους (αφού παίξαμε την ζωή μας κορώνα-γράμματα στην Κορίνθου-Πατρών) είχε πάει 4. Φρίκη. Η πρώτη εντύπωση όμως είναι πολύ καλή! Τα βάσανα φαίνεται να παίρνουν τέλος. Ζήτω οι διακοπές! Εν ας τεράστιος κήπος φυτεμένος με γκαζόν, δεντράκια με ωραία σκιά, ανάμεσά τους πέτρινα μονοπάτια ότι πρέπει να βόλτες με το καρότσι, ένας μπαμπάς με ένα παιδί είναι ξαπλωμένοι κάτω από ένα δεντράκι, τριγύρω τα μπάνγκαλοου που έχουν μπλε και κόκκινο χρώμα και στο βάθος μια ταβέρνα υπερυψωμένη πάνω από την αμμουδιά. Τέλειο. Παίρνω τον σκύλο να βρούμε τον ιδιοκτήτη γιατί ρεσεψιόν δεν υπάρχει κι ο Στάθης που έφαγε δύο σάντουιτς τα οποία είχα προνοήσει να ετοιμάσω για τον δρόμο είναι ΄λιγότερο γκρινιάρης περιμένει με το μωρό.


Τα ζωύφια

Στην ταβέρνα ατμόσφαιρα ρηλάξ. Μια κοπέλα μας βοηθάει με τον άντρα της να ξεφορτώσουμε. Ο ιδιοκτήτης θα ρθει αργότερα. Ανεβαίνουμε 8 πέτρινα σκαλοπάτια ανοίγουμε την πόρτα και , ω, τι έκπληξη. Το δωμάτιο είναι φούρνος και έχει και εσωτερικά άλλα πέντε σκαλοπάτια για το μπάνιο. Στην μέση ένα διπλό κρεββάτι άχαρα ριγμένο , απέναντι ένα μικρό ψυγείο επίσης στέκεται μόνο του και πάνω του έχει ένα ηλεκτρικό μάτι, δύο πιάτα, δύο πιρούνια, δύο ποτήρια, δύο κουτάλια. Στη γωνία ένα επιπλάκι από το ίδιο φθηνό ξύλο με καθρέφτη. Έχει ένα συρτάρι κι επάνω του τον μισό χώρο καταλαμβάνει μια μικρή τηλεόραση. Η δίφυλλη εντοιχισμένη ντουλάπα (ξέρετε αυτές ποιυ εσωτερικά έχουν τον σοβά) έχει δύο χάλια κουβέρτες απροσδιορίστου καφέ χρώματος που απλά είναι ριγμένες στον πάτο της, μάλλον είναι και χρησιμοποιημένες. Υπάρχει και μια στενή ξύλινη καρέκλα. Κοιτάζω τα σακίδια με τα φρεσκοσιδερωμένα ρουχαλάκια, και τα σεντονάκια του μωρού και με λούζει κρύος ιδρώτας. Εν τω μεταξύ το air condition μάρκας bauer δεν λέει να πάρει μπρος. Κυλάει νερό ο ιδρώτας. Κοιτάω το πάτωμα. Μια σφήκα είναι πεσμένη ανάσκελα και διάφορα άλλα ζωύφια δίπλα της, άρα κάποιος ψέκασε λίγο πριν με εντομοκτόνο. Διατηρώ την ψυχραιμία μου. ΄
Όχι για πολύ. Γιατί αμέσως μετά ανοίγω τις δύο πόρτες: του μπαλκονιού και του μπάνιου. Το πρώτο είναι ένας στενός ...διάδρομος ένα ενάμιση επί ένα με δύο πλαστικές καρέκλες κι ένα στρογγυλό τραπεζάκι. Για να περάσει ο ένας ο άλλος πρέπει να μαζέψει τα πόδια του. Ο σκύλος και το μωρό δεν χωράνε. Προφανώς ο τύπος θέλει τον κόσμο έξω στην ταβέρνα-καφέ για να εισπράττει κι όχι στις βεράντες του δωματίου.

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

Το μπάνιο είναι αηδία. Κλασικό ντους ένα επί ένα με μια βρωμερή πλαστική κουρτίνα (από αυτές που κολλάνε ενοχλητικά πάνω σου όταν είσαι βρεγμένος)ενώ βρύσες και πλακάκια έχουν αλλοιωθεί από τα άλατα τα οποία ποτέ κανείς δεν έπλυνε. Κοιτάζω το νιπτήρα και με ξαναλούζει κρύος ιδρώτας. Είναι πολύ μικρός, στενός και ρηχός, στριμωγμένος ανάμεσα στην πόρτα και τον τοίχο χωρίς κανένα πάγκο δεξιά κι αριστερά. Μόνο πάνω στον καθρέφτη έχει κλασσικό στενόμακρο τζαμάκι. Πού θα μπουν οι πάνες, και οι κρέμες του μωρού; Η εικόνα να πλένω στο χέρι το μωρό σ αυτόν το νιπτήρα και μετά να ανεβοκατεβαίνω τα εσωτερικά σκαλοπάτια για το αλλάξω στο κρεββάτι αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο με φρικάρει ήδη. Τηλεφωνώ στον ιδιοκτήτη. Αναφέρουμε βλάβη του κλιματιστικού και ζητάμε οπωσδήποτε τραπέζι ή έπιπλο για ν ακουμπήσουμε τα πράγματα. Λέει πως δεν υπάρχει τίποτα. Μετά όμως υπόσχεται να κάνει κάτι..

Σύννεφα στην ταβέρνα

Ο Στάθης είναι ήδη έξαλλος. Προσπαθώ να διατηρήσει την ψυχραιμία μου. Αλλωστε είμαστε τόσο κουρασμένοι και πεινάμε. Μήπως μετά από ένα καλό φαγητό δούμε αλλιώς τα πράγματα; Βουρ λοιπόν. Παραγγέλνουμε. Ο Στάθης μπριζόλα κι εγώ μπιφτέκι. Το μωρό έχει καλή διάθεση και κοιτάζει εντυπωσιασμένο τριγύρω. Ένα παιδί από τον διπλανό τραπέζι χαϊδεύει το σκύλο. Και οι δύο φαίνεται να παιρνούν καλά. Έρχεται ο ιδιοκτήτης για το καλωσόρισμα. Όλα καλά; Ε, αν εξαιρέσεις κλιματισμό, έπιπλα, μικρή βεράντα και άβολο μπάνιο...Έχει ζητήσει ήδη να βρεθεί έπιπλο. Άλλωστε πάμε συ στημένοι από καλό του πελάτη. Α! Έχει και το δικό του σκύλο που είναι μεγαλόσωμος. Εμείς ελπίζουμε να είναι δεμένος για να μην έχουμε καυγάδες. Δεμένος; Μα ποτέ του δεν τον έδεσε. Μήπως θέλουμε να τον παίρνουμε τηλέφωνο κάθε φορά που θα βγούμε για να τον δένει;
Κοιταζόμαστε με το Στάθη. Στα μάτια βλέπω την καταιγίδα να 'ρχεται. Τι, να 'ρχεται; Ήρθε!


Δωμάτιο με 300 ευρώ

Εν τω μεταξύ τριγύρω διάφορες οικογένειες με τα παιδιά τους τρώνε, ενώ το προσωπικό, αλλοδαποί φυσικά από κάθε μέρος του κόσμου τρέχουν πανικόβλητοι. Κάποιος φωνάζει για το κοτόπουλο του που άργησε. Το ίδιο προσωπικό είναι στην ταβέρνα, στο καφέ και μάλλον κάνει και δουλειές στα δωμάτια. Μόλις έρχεται το φαγητό ο Στ. παίρνει έξαλλος την μπριζόλα και επιδεικτικά την δίνει στον ..σκύλο. Αποφασίζουμε ότι δεν μπορούμε να περάσουμε δέκα μέρες εκεί. Καλό το έργο αλλά όχι για τις δικές μας ανάγκες που αναγκαστικά λόγω του μωρού θα περνούσαμε πολλές ώρες στο δωμάτιο-φυλακή ενώ ο σκύλος μας θα κυκλοφορούσε εκ περιτροπής με τον σκύλο του ιδιοκτήτη.

Ο Στ. πιάνει το τηλέφωνο κι αρχίζει να ψάχνει δωμάτιο στα πολυτελή ρηζόρτ της περιοχής. Είναι τέλος Ιουλίου. Φτώχεια καταραμένη. Βρήκαμε δωμάτιο με 270 ευρώ τη βραδυά έως 3 Αυγούστου αλλά δεν δέχονται το σκύλο. Ένα άλλο με 300 έχει μόνο για ένα βράδυ. Επί τόπου αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι. Καλύτερα διακοπές στο χώρο μας που τουλάχιστον είμαστε άνετα παρά ταλαιπωρία με θέα θάλασσα.


(Το μωρό ακόμα κοιμάται κι εγώ πρέπει να ετοιμάσω μεσημεριανό. Συνεχίζεται...)

Διακοπές με μωρό

Οποιος είπε πως αν έχεις μωρό οι ασφαλέστερες διακοπές είναι στην στεριά με αυτοκίνητο κοντά σε πόλη με νοσοκομείο πρέπει να μην είχε ποτέ στην ζωή του μωρό. Οταν έχεις μωρό όμως και είναι και το πρώτο σου διαπιστώνεις πως ακούς με μεγάλη προσοχή κάθε ανοησία και επειδή σε πιάνει ένας παράξενος φόβος για το παιδί γίνεσαι εντελώς παθητική. Αλλωστε δεν θέλεις σε καμμία περίπτωση να σου πουν «εμείς στα λέγαμε» κι αυτό πιστέψτε με, είναι έτοιμοι να το πουν όλοι. ΟΛΟΙ. Οι γονείς, τ αδέλφια σου, τ αδέλφια του, τα πεθερικά, οι γείτονες, ακόμα και ο άντρας σου.

Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα ωραίο πρωί για την δυτική Πελοπόνησσο. Με αυτοκίνητο. Πίσω το μωρό στο ειδικό καρεκλάκι για βρέφη, η μαμά ετών 37 κι ο σκύλος. Μπροστά ο μπαμπάς. Και στο πορτ μπαγκάζ καρότσια, πορτ μπεμπέ, ρηλάξ, βαλίτσα του μωρού, των γονιών, του σκύλου, σάκος με πάμπερς, σάκος με τα της θαλάσσης και σακίδιο με είδη πρώτων βοηθειών. Το μωρό είχε εξαιρετική διάθεση.΄

Παγίδα πρώτη: ο δρόμος

Εχετε βρεθεί στην Αθηνών-Πατρών; Σάββατο πρωί κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε τεράστιες ...νταλίκες και χιλιάδες άλλα ΙΧ που πάνε υποθέτω σε διάφορα εξοχικά. Κάνω το σταυρό μου από μέσα μου κάθε φορά που προσπερνάμε γιατί ξαφνικά προσπερνούν και από το άλλο ρεύμα. Εχεις δύο επιλογές. Η να μείνεις πίσω από τη νταλίκα, ή να επιχειρείς και καμμια προσπέραση. Αστο καλύτερα. Οτι και να κάνεις είναι εξίσου επικίνδυνο. Παίρνω τηλέφωνο την Τροχαία. Επιτρέπονται οι νταλίκες το ΠΣΚ; Ναι κυρία μου επιτρέπονται. Απαγορεύονται μόνο Παρασκευή απόγευμα και Κυριακή απόγευμα στο ρεύμα προς Αθήνα. Το μωράκι χαμογελάει γλυκά όταν δεν κοιμάται κι ο σκύλος μου γλύφει το χέρι. Μετά από μιάμιση ώρα η πρώτη στάση. Το μωράκι μου τεντώνεται μες τη γλύκα στην αγκαλιά μου κι εγώ λοιώνω. Του δίνω και λίγο γαλατάκι και συνεχίζουμε στην εθνική καρμανιόλα. Μετά από δυόμιση ώρες η επόμενη στάση στο Βέλο. Μετά η Πάτρα. Το μωρό τα παίζει. Ο σκύλος το ίδιο. Ο άντρας μου πεινάει και γκρινιάζει. Οκ λοιπόν. Να σταματήσουμε για φαγητό. Αλλωστε ποιός μας κυνηγάει; Κανείς.

Φαγητό στο δρόμο με μωρό και σκύλο

Το ερώτημα είναι, υπάρχει κάποιο μέρος για να φάει κανείς αξιοπρεπώς επάνω στην εθνική Κόρινθος-Πάτρα; Κανένα αγαπητοί μου. Εκτός κι αν είσαι περιπετειώδεις τύπος και κατέβεις στην παλιά εθνική κατά μήκος της παραλίας. Εκείς όμως είναι η φυλή των παραθεριστών. Πού να μπλέκεις τώρα στα πόδια τους; Λέγε λέγε φτάνουμε στο Ρίο, φτάνουμε στην περιμετρική της πάτρας, μας αδειάζουν την γωνιά και οι νταλίκες, αλλά εστιατόριο πουθενά. Το μωρό έπαθε υστερία εν τω μεταξύ, ο σκύλος τα 'χει παίξει, πότε ζεστενόμαστε πότε κρυώνουμε με τον κλιματισμό και παρά τα σκούρα τζάμια του αυτοκινήτου ο ήλιος μας έχει ζαβλακώσει. Και μετά βλέπουμε ΤΑ ΠΕΥΚΑ.
Σταματάμε. Πλησιάζουμε διακριτικά. Ο ένας με το μωρό κι ο άλλος με το σκύλο. Ομως όχι αγάπητοί κι αγαπητές μου. Το ταβερνάκι με το basic φαγητό πάνω στον δρόμο μια τεράστια άδεια αίθουσσα και έξι-εφτά παρέες στην αυθαίρετη επέκταση με τζαμαρία δεν δέχεται σκυλάκια. Ο Στάθης τσαντίζεται και λέει να φύγουμε. Το μωρό μου φαίνεται ασήκωτο και ο σκύλος κοιτάζει την σκηνή με προσδοκία. Τότε η μάνα (εγώ δηλαδή που ακόμα να το πιστέψω ότι όταν το λένε αυτλό ενοούν εμένα) αρθρώνει ΒΕΤΟ. Το βέτο μας οδηγεί σε ένα επίσης άθλιο καφέ-σέλφ σέρβις. Το μοναδικό που συναντήσαμε από Πάτρα έως Κυλλήνη, στον ίδιο δρόμο που οδηγεί στην Αρχαία Ολυμπία ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της χώρας.

Βιτρίνες με μπαγιάτικα σφολιατοειδή, ψυγεία με αναψυκτικά, ψυγείο με κάτι ανεξήγητα παγωτά. Ο Στάθης είναι έξαλλος. Δεν παίρνει ούτε νερό. Το μωρό τεντώνεται. Κι εγώ δοκιμάζω για πρώτη φορά στην ζωή μου ένα ισοτονικό ποτό που υπόσχεται να σου δώσει ενέργεια σε χρώμα πορτοκαλί. Βάζω λιγάκι και στο σκύλο. Δίπλα μια άλλα οικογένεια γερμανών μάλλον μας κοιτάζει με έκπληξη που γίνεται έκδηλως θαυμασμός όταν βάζω το μωρό στο στήθος να θηλάσει. Ελληνες που πάνε διακοπές με μωρό και σκύλο και θηλάζουν μάλλον είναι πολύ σπάνια εικόνα γι αυτούς.

Το κλού όμως είναι η τουαλέτες του καφέ. Χώρος για ν αλλάξεις το μωρό; Μωρέ τι μας λέτε τώρα! Εδώ στο πάτωμα είχε μια τρύπα γεμάτη από ένα σκούρο υγρό. Και μια ωράια ταμπέλα που έλεγε ότι η τουαλέτα είναι πιστοποιημένη από το σύστημα τάδε!

(οχ το μωρό μου θέλει άλλαγμα. Σας αφήνω για αργότερα)

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΔΕΣ

Τέλος. Έγινα πρωινός τύπος. Το μωρό με ρύθμισε μια χαρά! Πρωινό ξύπνημα στις 5 για γαλατάκι, μετά λίγος ύπνος, ξανά στις 6 και στις 7 είμαστε στο δρόμο. Για την πρώτη βόλτα της μέρας παρέα με το σκύλο. Ο τελευταίος είναι και ο πιο χαρούμενος της παρέας. Εκεί που ήταν μόνος του σπίτι με τις ώρες περιμένοντας να γυρίσουμε από το γραφείο τώρα έχει παρέα διαρκώς.