Το πρώτο πάρτυ

Πέρασαν και τα πρώτα μας γενέθλια (μες το τρέξιμο και το άγχος!) αλλά τελικά άφησαν μια πολύ γλυκειά γεύση!
Και σε εμάς και στο μωρό που δοκίμασε για πρώτη φορά στην ζωή του ζάχαρη αφού του δόσαμε λίγη από την τούρτα γαλάζιο και κίτρινο αρκουδάκι την οποία δοκίμασε με ενδιαφέρον θα έλεγα χωρίς να δείξει τίποτε ιδιαίτερο. Ενώ πχ όταν δοκίμασε γιαούρτι ξίνισε υπέροχα το μουτράκι, στην τούρτα ήταν απαθής σαν βούδας. απλά ξανάνοιξε το στοματάκι για λίγο ακόμα όπως το ανοίγει όταν τρώει κοτόπουλο με κριθαράκι και αντίθετα με τις προσδοκίες γιαγιάδων και παπούδων δεν έβγαλε την γνωστή απαιτητική φωνούλα δείχνοντας μετ επιτάσεως προς το γλυκό.
Τα πρώτα γενέθλια γιορτάστηκαν σε στενό οικογενειακό κύκλο: παπούδες-γιαγιάδες, μια κολλητή φίλη, οικογένεια φίλων με τρομερά δίδυμα ετών 2,5, αυτά.
Το πάρτυ ήταν αποκάλυψη. Για πρώτη φορά ο Δημήτρης έδειξε διάθεση «κατοχύρωσης της ιδιοκτησίας» του και μάλιστα εμπράκτως. Παρατηρούσε τι έκαναν τα δίδυμα και κάθε φορά που ο Γρηγόρης ή η Αφροδίτη έπαιρναν ένα παιγνίδι του πήγαινε και το ...τραβούσε. δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό όταν είσαι δώδεκα μηνών ελπίζω να είναι νορμάλ.
κατά τ'άλλα η διοργάνωση ακόμα και του πάρτυ σε στενό οικογενειακό κύκλο με φυσικό χυμό πορτοκάλι, δύο «μπόμπες», μυζυθροπιτάκια απο την Κρήτη, βάφλες με μέλι βιολογικές (έτοιμες) , ανάλατα αμύγδαλα, σπιτική γαλατόπιτα (ας είναι καλά η γιαγιά!), και φρέσκες φράουλες είχε τον μπελά της!
Τον μπελά του βρήκε και ο παππούς με το φούσκωμα των μπαλονιών αλλά τέλος καλό όλα καλά.
Αντε να'μαστε καλά και του χρόνου.

Με δαγκώνει: ν'ανησυχώ;

Ξεκίνησε πριν δυο-τρεις μήνες σαν παιγνίδι. Το μικρούλι μου άνοιγε λαίμαργα το στοματάκι του και χραπ με δάγκωνε! Φυσικά όταν ήταν μικρότερος ήταν και τα δοντάκια πιο τρυφερά αλλά πιστέψτε με πονάει. Δεν το συζητώ για τώρα: οχτώ δοντάκια κοφτερά σα νυστέρι χειρουργού μπροστά μπροστά και μερικά στο πλάι που ξεφυτρώνουν έχουν κάνει τους ώμους και τα μπράτσα της μαμάς σημαδεμένο τοπίο ενώ από τις τρυφερές επιθέσεις δεν γλιτώνει ούτε η γιαγιά! Τη γιαγιά όμως την δαγκώνει στα ...πόδια καθώς πλησιάζει με ανοιχτά τα χεράκια ενθουσιασμένος για αγκαλιά κιαι τελικά αγκαλιάζει τα γόνατα της. τότε λοιπόν της χώνει και μια δαγκωνιά. προχθές τη μάτωσε.
Μικρές δαγκωνίτσες έκανε κι όταν θηλάζαμε αλλά απο τον έκτο μήνα το κόψαμε εφαρμόζοντας την οδηγία των ειδικών: του λές ένα αυστηρό «σταμάτα» με σταθερή φωνή και το απομακρύνεις απο το στήθος.
Ομως τώρα ομολογώ πως δεν ξέρω τι να κάνω με τον μικρό χαρούμενο κανίβαλο!
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα κοφτερά δοντάκια στοχεύουν μόνο μαμά και γιαγιά. Και 'χτυπάει'αναπάντεχα. Ας πούμε εκεί που το νανουρίζω για το βραδινό ύπνο αφήνεται στον ώμο και χρατς, χώνει τα δοντάκια στον ώμο. Ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να αντιδράσω με ψυχραιμία γιατί πονάει πολύ. Οσα όμως «σταμάτα» και να λέω το μικρούλι μου συνεχίζει.
Μερικές φορές αισθάνομαι πως αυτή η φανατική δαγκωματιά είναι σαν ένα περίεργο φιλί, δηλαδή είναι μια εκδήλωση αγάπης, περίεργη βέβαια, αλλά το μωράκι που να ξέρει ποιά είναι η διαφορά;
Περιμένω πως και πως την συνάντηση με την παιδίατρο γιατί έχω αρχίσει να ανησυχώ. φαντάσου να πάμε παιδικό σταθμό και να ...δαγκώσει κανένα παιδάκι;
Δεκτές συμβουλές!