Ποτέ, Βέβαια, Οκι, Ναι και Τίποτα

Αυτές είναι οι αγαπημένες λέξεις του γιού μου το καλοκαίρι του 2009.
Ξεκίνησε από το Πάσχα με την λέξη ποτέ. «Θες το γάλα σου»; τον ρωτούσε ευγενέστατη η υποψήφια νταντά από την Ρωσία. ΠΟΤΕ ήταν η απάντηση που την έστειλε στην Μόσχα. Το ΠΟΤΕ του Δημήτρη δεν ήταν ποτέ σκέτο. Συνοδεύονταν απο ένα εξίσου κατηγορηματικό ύφος που απομάκρυνε οποιονδήποτε τολμούσε να του κάνει ακόμα και την καλύτερη πρόταση πχ θες παγωτό. Απαντούσε πρώτα Ποτέ από κεκτημένη ταχύτητα και μετά το σκέφτονταν και έλεγε ένα γλυκό, ναι.

Η επόμενη φάση ήταν το Οκι. Κάποια μέρα μυστηριωδώς φύγαμε από την χώρα του Ποτέ για το πιο λογικό Οκι. Οκι, για το λούσιμο των μαλλιών, όκι για να βάλουμε ορό όταν η μυτούλα είναι συναχωμένη, όκι για να φάμε γιαούρτι κλπ. Οκι, όκι όκι!

Το ναι είναι άλλη μια αγαπημένη λέξη, όπως και το βέβαια. Για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρη πως το δίχρονο βλαστάρι έχει κατανοήσει πλήρως το νόημα. «Ξέρεις τι είναι το καγκουρό;» Βέβαια, απαντά θριαμβευτικά το αστέρι.

Και τελευταία αρχισε ο έρωτας ο τρελλός με το τίποτα. «Τίποτε μαμά τίποτα» λέει σπαραχτικά μερικές φορές κλαίγοντας γοερά όταν βλέπει να του ανακοινώνω πως φεύγω για το γραφείο...

Ο μαγικός κόσμος των δίχρονων

...θα ξεκινήσει σε δυο μήνες ακριβώς απο σήμερα και για τον Δημήτρη. Είναι τερατώδες κλισέ να λες πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος οπότε δεν λέμε τίποτε απλά προσπαθούμε να μην χάνουμε τις στιγμές μαζί του. Το καλύτερο είναι συνήθως τα σαββατοκύριακα όπως όλων, που κάνουμε μικρές εκδρομές μες την πόλη και απολαμβάνουμε τα πιο συνηθισμένα πράγματα ως εκπληκτικές νέες εμπειρίες.
Η μεγάλη απόφαση των ημερών ήταν ότι γραφτήκαμε και σε παιδικό σταθμό για να πάμε απο του χρόνου και ανυπονούμε απο τώρα για αυτό. Σχολιάζουμε τα κίτρινα σχολικά που θα έρχονται το πρωί και θα μας φέρνουν πάλι στο σπίτι το μεσημέρι κτλ κτλ.
Εν τω μεταξύ αρχίσαμε ξανά να ψάχνουμε για νταντά που λόγω ασύμετρων ωραρίων θα πρέπει να μένει μέσα στο σπίτι οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσουμε ξανά τις λιγοστές επιλογές και πόσο δύσκολο είναι αυτό το καφάλαιο.
Ο Δημήτρης είναι μες τις ερωτήσεις και έχει ερωτευτεί την λέξη 'παπαγάλος' όπως και το τραγούδι των Μαζου εντ δε Ζου! Εμαθε να το βάζει μόνος του επίσης. Κι όταν είναι στο αυτοκίνητο ζητάει το 'μπάλα-μπάλα' απο τα ζουζούνια.
Οι προσπάθειες τις μαμάς του να ακούει (μονο) την Λιλιπούπολη, τον Πέτρο και τον Λύκο και λιγάκι θεία Λένα, πήγαν στράφι, αλλά χαλάλι του αφού ανακαλύπτει την δύναμη της επιλογής.
Σε γενικές και ειδίκές γραμμές όλα είναι συνηθισμένα και νορμάλ. Μου αρέσει που μεγαλώνει και όταν τον ρωτάς αν πχ θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο απαντάει 'ναι ναι' που δείχνει ανοιχτός και περίεργος.
Εχουμε και τα κολήματά μας φυσικά πχ με την οδοντόκρεμα των μεγάλων (που πια την κρύβουμε στο συρτάρι). Προχθές στο σούπερ μάρκερ δεν άφηνε το σωληνάριο ούτε για να χτυπήσουν την τιμή και έμπηξε μια φωνή που μας άκουσαν όλοι.
Ανυπομονώ να μεγαλώσει και είμαι σίγουρη πως όταν συμβεί αυτό θα νοσταλγώ τον μαγικό κόσμο των δίχρονων.

Η πιο γελοία απόφαση

...που άκουσα τελευταία είναι αυτή του facebook να κατεβάσει φωτογραφίες γυναικών που θηλάζουν! Οπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος τύπου του δημοφιλέστατου διαδικτυακού τόπου οι φωτογραφίες γυναικών που θηλάζουν προκαλούν, ιδιαίτερα όσες απο αυτές δείχνουν ...ρώγα (!). Αληθινά απίστευτο.
Οσες έχουμε θηλάσει τα μωρά μας ξέρουμε πως να θηλάζεις και να έχεις στο μυαλό σου το σεξ ειναι λιγάκι δύσκολο. Το να θηλάζεις και να φαίνεται η θηλή του στήθους ειναι επίσης δύσκολο, βέβαια αν κάποια γυναίκα επέλεξε να ανεβάσει στο facebook φωτογραφία της την ώρα που το μωρό σταματάει τον θηλασμό για να φαίνεται η ...ερεθισμένη θηλή (!) τί να πω , έχει και η ανωμαλία τα όριά της. Οπως η ανωμαλία έχει τα όριά της και για όσους βλέποντας μια μητέρα να θηλάζει σκέφτονται οτιδήποτε άλλο πέρα από την τρυφερή ιδέα της μητρότητας. Βεβαίως αμέσως υπήρξε κινητοποίηση: δημιουργήθηκαν γκρουπ εναντίον της απόφασης αυτής από γυναίκες αλλά και άντρες και ξεκίνησε η αντίδραση γιατί ακόμα κι αν πράγματι υπάρχουν διάφοροι ανώμαλοι στο facebook αυτό δεν σημαίνει πως θα την πληρώσει ο θηλασμός.

Θηλάζει μόνο το 20% των Ελληνίδων

Στην Ελλάδα θηλάζει μόλις το 20% των μητέρων. Το ποσοστό είναι εκκωφαντικά χαμηλό. Εδώ και 19 μήνες που έγινα κι εγώ μητέρα κάνοντας πρόχειρα γκάλοπ με όσες μητέρες μιλάω, απο πωλήτριες σε καταστήματα μέχρι γνωστές, συγγενείς ή γυναίκες που τυχαία θα πιάσω μαζί τους κουβέντα έχω απογοητευτεί..Μου φαίνεται αδιανόητο νέες γυναίκες, μορφωμένες και υγιείς να λένε απίστευτα πράγματα όπως «δεν έχω γάλα».
Η άγνοια με τρελαίνει. Οι μητέρες μας θήλαζαν, οι γιαγιάδες μας θήλαζαν κι αυτό ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Θήλαζαν γιατί έτσι συνέβαινε πάντα, η φύση δεν γεννάει μπουκάλια με αφυδατωμένο γάλα αγελάδας.
ΚΑΚΩΣ δεν θήλαζε το πρώτο κύμα σκληροπυρηνικών φεμινιστριών και στην Ελλάδα όταν μαζί με τα σουτιέν έκαψαν -έτσι νόμιζαν τότε- και την σκλαβιά του θηλασμού. με το επιχείρημα ότι η γυναίκα δεν είναι προβατίνα να θηλάζει (ενώ είναι προορισμένη πχ να εργάζεται δέκα μέρες μετά την γέννα 9 με 9) ενοχοποίησαν τον θηλασμό.
Προκειμένου να βάλουν και καλά στο παιγνίδι και τον άντρα υπεραμύνθηκαν του μπιμπερό. Το επιχείρημα ατράνταχτο επίσης: με το μπιμπερό και ο άντρας μπορεί να μοιραστεί εξίσου τα βάρη της ανατροφής του μωρού, η γυναίκα μπορεί να τον δοκιμάσει σκληρά και επι πραγματικού κάθε βράδυ στο 'γερμανικό' 2-4 για να ταίσει το βρέφος ενώ εκείνη θα συνεχίσει τον ύπνο της.
Αποτέλεσμα: εκατοντάδες χιλιάδες μωρά στερήθηκαν το φυσικό και αναφαίρετο δικαίωμά τους στον μητρικό θηλασμό. Χιλιάδες μωρά είναι μονίμως άρρωστα, ευάλωτα στα πιο απίθανα πράγματα, επιρρεπή στο άσθμα ...Κι όσο για την περίφημη θετική προσκόληση στην μητέρα, (που επιτυγχάνεται από 0-3 μηνών) αυτά θα τα ανακαλύψει ο ψυχαναλυτής τρεις-τέσσερις δεκαετίες αργότερα...
Οι ελληνίδες γεννούν στα ιδιωτικά μαιευτήρια,κι επάνω τους πέφτουν νοσοκόμες και μαίες που αντί να τις ενθαρρύνουν ειλικρινά λένε -όπως και πολλοι μαιευτήρες- παραπλανητικά του στυλ «ταίστε το τώρα που κλαίει με το μπιμπερό για να μην πάθει ίκτερο και συνεχίζεται με μεικτό θηλασμό».
Γυναίκες που νομίζουν ότι θα τους ...πέσει το στήθος αν θηλάσουν, βαριούνται να ξυπνούν συνέχεια το βραδυ για να θηλάσουν το μωρό, προτιμούν να το στουμπώνουν με 180 ml το βραδυ για να μην πεινάει ώστε να κοιμούνται όλοι ήσυχοι μέχρι τις 7 το πρωί.
Τωρα αν το στομαχάκι ενός βρέφους απο 0 εώς 6 μηνών πονάει από ολο αυτό το πράγμα που λέγεται 'υποκατάστατο μητρικού γάλακτος' κι αν στερούν απο το παιδί τους τα πολύτιμα αντισώματα και άλλα συστατικά του μητρικού, εκτός απο την ανάπτυξη του φυσικού δεσμού μητέρας-παιδιού με ότι αυτό συνεπάγεται για την συναισθηματική του ισορροπία δεν τις νοιάζει. Νοιάζονται περισσότερο για το ότι μπορούν ΑΜΕΣΩΣ να αρχίσουν δίαιτα (με τον θηλασμό τρέφεσαι όπως στην εγκυμοσύνη), μπορούν άφοβα να καπνίσουν και να πιούν αλκοόλ και καφέ.
Εξαιρώ φυσικά γυναίκες που έχουν ιατρικά προβλήματα, που για λόγους επαγγλεματικής επιβίωσης πρέπει αμέσως να γυρίσουν στην δουλειά τους, γυναίκες που δεν έχουν θηλή (μικρό ποσοστό) κτλ.
Οπότε μέσα σε αυτό το πλαίσιο το μην προάγουμε όσο μπορούμε και την ιδέα του μητρικού θηλασμού με όποιον τρόπο απλά μου φαίνεται όχι μόνον οπισθοδρομικό αλλά σχεδόν ύποπτο.

Μήπως να κάνουμε και κάτι;

...Τόσες μέρες πέρασαν κι ευτυχώς δεν γυρίσαμε στον καναπέ μας. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νοιώθω ότι λυπάμαι που ο Δημήτρης είναι τόσο μικρός και δεν μπορούμε να πάμε στις διαδηλώσεις. μπορώ φυσικά να του μιλήσω γι'αυτό αλλά δεν είναι το ίδιο..σήμερα περνώντας απέναντι απο το φανάρι Λ. Αμαλίας, στην γωνία με την Βουλή πέρασα ξυστά απο άντρες των ΜΑΤ και αστυνομικούς. Το κομμάτι της Λ. Αμαλίας ήταν άδειο εντελώς, στο βάθος στην άλλη γωνία της Βουλής απέναντι απο την Μεγάλη Βρετανία είδα τους διαδηλωτές να πορεύονται ειρηνικά. Τι υπήρχε ανάμεσά τους; Ενας μπαμπάς με ένα ...δίχρονο, άντε τρίχρονο πιτσιρίκι που κοιτούσαν τους διαδηλωτές! Ομολογώ ότι με έπιασε πανικός στην ιδέα ότι αν ξέσπαγαν συγκρούσεις και έπεφταν δακρυγόνα το νήπιο θα ήταν στην περιοχή. Το είπα στους αστυνομικούς και ένας μουρμούρισε: κι εμείς το βλέπουμε αλλά τι να του πούμε; δεν το καταλαβαίνει; αν πάμε να του μιλήσουμε μπορεί και να μας βρίσει. τελικά όμως πήγε στον άντρα και του είπε να απομακρυνθεί απο τον χώρο.
Μέχρι να φτάσω στην κάτω γωνία της πλατείας Συντάγματος, στο φανάρι της Φιλλελήνων άκουσα τα δακρυγόνα και τις κροτίδες...μετά έγινε χαμός.
Τα πιτσιρίκια που βγήκαν στους δρόμους μας λένε πολλά πράγματα, σπουδαία πράγματα. Ομως αυτή την στιγμή αισθάνομαι ότι πάμε κατά διαόλου σε κάθε επίπεδα και δεν βλέπω έξοδο απο το τούνελ.
Φαίνεται σαν οι πολιτικοί να μην νοιάζονται για την χώρα. Να μην αγαπούν ούτε την χώρα, ούτε τους ανθρώπους της.
Αλλιως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αφήνουν τα δημόσια σχολεία να καταρρέουν. Τα δημόσια νοσοκομεία να καταρρέουν. Γιατί δεν κάνουν τίποτα για τους πολλούς, αλλά είναι σα να στραγγίζουν ότι υπάρχει τριγύρω απο θετική ενέργεια, από πόρους, από δημιουργικότητα.
Τίποτε που να δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει όραμα, υπάρχουν στόχοι, υπάρχουν προοπτικές και λόγοι για να ζήσει κανείς σ αυτή την χώρα. Το πιο ωραίο το είπε ένας δεκατριάχρονος γιος ενός φίλου: Οταν ο μπαμπάς του του είπε 'έλα να μιλήσουμε' για όσα συμβαίνουν, τότε ο γιος του του είπε 'μήπως αντί όλο να μιλάμε, να κάνουμε και κάτι';

Ας γίνει η θυσία του Αλέξη

αφορμή για να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας...κοιτάζω το μωρό μου στα μάτια και όπως όλοι τρέμω με την ιδέα μην πάθει κάτι. αυτό όμως είναι κοινοτυπία.
το θέμα είναι να θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια κι όταν θα είναι 15 χρονών..θα μπορώ? Δουλεύω απ το πρωι μέχρι το βράδυ όπως κι ο μπαμπάς του για να μην του λείψει τίποτα. ομως του λοίπει η παρουσία μας. μας το λέει με τον τρόπο του κάθε στιγμή..Κι ύστερα θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι ούτε το καλο σχολείο που πηγαίνει θα του εξασφαλίσει την ευτυχία, ούτε τα διδακτορικά την επιτυχία..θα καταλάβει ότι ζει σε μια χώρα που σε λίγα χρόνια θα ανοίγει την βρύση και θα μετράει τις σταγόνες του νερού, θα υπογράφει σύμβαση εργασίας χειρότερη απο αυτή που είχαν υπογράψει οι γονείς του, θα κοιτάζει γύρω του και θα βλέπει εμάς και τοςυ συνομιλήκους μας που είμαστε η γενιά επάνω στην οποία θα σκάσει το ασφαλιστικό..μια χώρα καλοζωισμένων γερόντων η οποία επιβιώνει ως βαμπίρ απ το δικό του αίμα. θα δει πως το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει για να συντηρηθούν οι γέροι που εξασφάλισαν για τον εαυτό τους σύνταξη, κάτι που ο ίδιος είναι αμφίβολο εάν θα έχει...
ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. Και για τον 37χρονο που σκότωσε εμείς φταίμε. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος, ετσι αισθάνομαι..εχουμε άραγε ακόμα καιρό να το διορθώσουμε?

Γρήγορα τιμωρία!

...του είπα και με κοίταξε ενθουσιασμένος!
Προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες: πήρα το καρεκλάκι του κι έψαξα μια γωνία στον χώρο που να μην είναι στο δωμάτιό του (για να μην το ταυτίσει με κάτι κακό), ούτε και κάποια γωνιά που βλέπει σε παράθυρο ή κοντά σε παιγνίδια ή σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί διασκεδαστικό. Η τιμωρία είναι τιμωρία. Και πρέπει να είναι σκληρή.
Ο Δημήτρης με παρακολουθεί εν τω μεταξύ γιατί όλα τα παραπάνω τα λέω φωναχτά. Παίρνω λοιπόν το περίφημο καρεκλάκι και το βάζω γωνία πόρτας με τοίχο (πίσω απο την πόρτα) έτσι που να βλέπει μόνο τοίχο.
Κάτσε, του λέω με (νομίζω) αυστηρό τόνο. Κάτσε κάτω (όπως λέμε και στον Γκούμι) επαναλαμβάνω αλλά δεν χρειάζεται επανάληψις γιατί ο δεκαεπτάμηνος πάει σφαίρα και έχει ήδη καθίσε και περιμένει με (όϊμε!) αμείωτο ενθουσιασμό την συνέχεια σ'αυτό το νέο ...παιγνίδι!
Τι κι αν το ύφος είναι αυστηρό. Τι κι αν του λέω κοφτά «θα καθίσεις εδώ για μισό λεπτό χωρίς να κοιτάς δεξιά κι αριστερά, είσαι τιμωρία γιατί έριξες πάνω στο φόρεμα της μαμάς καφέ» δεν πιάνει τίποτα. Κάθεται, με κοιτάζει, γελάει, και μετά σηκώνεται σφαίρα και αποχωρεί απο την γωνία της τιμωρίας.
Πείτε μου τι έκανα λάθος?

οι μικρές ζουζουνιές

...που οδηγούν σε μεγάλα ελλατώματα?

1ον Πετάμε ότι βρούμε μπροστά μας. Πίσω απο τον καναπέ. Πάνω απο τα κάγκελα. Πάνω κι απ την ειδική σίτα στα κάγγελα της βεράντας που παίζουμε! Ανάμεσα απο τα φύλλα του γιούκα που ανακαλύψαμε τρύπα. Μέσα στο μπολ με το νερό του Γκούμι. Στον Γκούμι που τρέχει έντρομος να σωθεί. Επάνω μας.
Πετάμε την άμμο πάνω στα άλλα παιδάκια όταν είμαστε στο πάρκο που έχει και αμμόχωρο. Μαζεύουμε χαλικάκια και τα πετάμε στα περιστέρια. Εκτοξεύουμε με δύναμη τα κομπολόγια του παππού στο πάτωμα. Πετάμε ότι μπουκαλάκι υπάρχει στο μπάνιο μέσα στην μπανιέρα την ώρα του βραδυνού μπάνιου.


2ον Φτύνουμε. Οταν δεν θέλουμε άλλο φαγητό, απλά το φτύνουμε. Κι επειδή ακόμα δεν μπορούμε να φτύσουμε ακριβώς, το φέρνουμε με την γλωσίτσα στην άκρη του στόματος και απλά το βγάζουμε έξω. Οταν πίνουμε νερό και το γυρνάμε στον χαβαλέ κάνουμε κόλπο και το εκποξεύουμε.


3ον Είμαστε ανυπόμονοι και όταν πέφτουμε λόγω στραβοπατήματος ή εμποδίου μπήγουμε τα κλάματα! Πότε θα γίνει άντρας?


4ον Είμαστε επίμονοι (και στο τέλος κερδίζουμε...): πολιορκούμε το κοντρόλ και παίζουμε με τα κουμπάκια μέχρι που όλοι οι άλλοι βγαίνουν νοκ άουτ.


5ον Δεν ακούμε. ΠΧ φωνάζει η γιαγιά/παππούς/μαμά/μπαμπάς 'μην βγεις έξω' αλλά εμείς σκάμε χαμόγελο και προχωράμε στον στόχο.


6ον Είμαστε γκρινιάρηδες. Ουά ουά με το παραμικρό. ΠΧ όταν μας μαλώνουν. Παντελής έλλειψη ψυχραιμίας δηλαδή. Η μήπως είμαστε ακόμα μικροί?


ΥΓ μου το είπε ένας φίλος προχθές. είχαμε πάει στο πάρτυ της νονάς απο τις 6.00 και φύγαμε στις 8.30, (δηλαδή χάσαμε όλο το πάρτυ) αλλά πριν προλάβαμε τον μπάρμαν που έκοβε λάιμ για το μοχίτο και κάναμε αντανακλαστικά «μάθημα» του τύπου, «λάιμ είναι πράσινο λεμόνι, ξαδελφάκι του λεμονιού, μύρισε να δεις τι ωραία μυρίζει» και τότε ο Ιπποκράτης παρατήρησε: μα γιατί όλοι οι γονείς μιλάτε σε ...πρώτο πλυθυντικό. Και τότε συνειδητοποίσα πως πράγματι έτσι είναι, συνέχεια λέμε «ένα να μάθουμε αυτό» ή «και τώρα θα κάνουμε εκείνο» ...Ενώ στην πραγματικότητα θα πρεπε να λέμε «κοίτα τι είναι αυτό» διαχωρίζοντας τον εαυτό μας απο την διαδικασία γιατί εμείς υποτίθεται τα ξέρουμε ολα αυτά, ή μήπως όχι και μας αρέσει που ανακαλύπτουμε ξανά την ζωή μαζί με τα παιδιά μας?