Ανοίγω τις εφημερίδες και έχω πήξει: Παπανδρέου και Βενιζέλος ετοιμάζουν στρατηγεία, κομματικούς στρατούς και αναζητούν υπεύθυνους επικοινωνίας. Γεμίζουν οι σελίδες για να πουν την εξής απλή αλήθεια: ο δεν-κάνει-γι'αυτή-τη-δουλειά πρίγκηπας κι ο αμοράλ ιζνογκούντ του διεκδικούν τον θρόνο, πολύ φοβάμαι όχι για να κάνουν την ζωή μας καλύτερη και την ζωή των παιδιών μας με προοπτική, και να οδηγήσουν την χώρα στο μέλλον αλλά για να ικανοποιήσουν ο ένας τις φιλοδοξίες της μητρός του κι άλλος τις δικές του.
Η ζωή κυλάει τόσο γρήγορα μ'ένα μωρό στην αγκαλιά που όμως δεν έχω χρόνο για όλα αυτά. Αντιθέτως την προσοχή τραβάει αμέσως μια φράση σχετικά με το τι σχεδιάζει να κάνει ο Γκόρντον Μπράουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ετοιμάζει, λέει,μεταξύ άλλων να επεκτείνει την άδεια μητρότητας (υποθέτω τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα) . Δηλαδή οι οπαδοί του περίφημου Τρίτου Δρόμου που κατηγούνται για ΔΦεξιοί από τους κάθε αυτοαποκαλούμενους εθνικοπατριώτες της ψωροκώσταινας (για μένα είναι απλά ανίκανα λαμόγια που οχυρώνουν την ανικανότητα παραγωγής πολιτικής και αποτελεσματικότητας πίσω από βαρύγδουπες ετικέτες) σχεδιάζουν και προωθούν γνήσια σοσιαλιστικά μέτρα, όπως είναι η προστασία της μητρότητας και η λήψη θετικών δράσεων.
Αν θυμάμαι καλά στην Αγγλία η άδεια τοκετού και λοχείας είναι ήδη ένα εξάμηνο την ώρα που στην Ελλάδα στον ιδιωτικό τομέα είναι 4 μήνες, ενώ από προσωπική πείρα ξέρω πολλές γυναίκες που επιστρέφουν στην δουλειά τους ακόμα και μετά από ένα μήνα (!)
Εμείς ζήσαμε μια σύντομη προεκλογική εκστρατεία όπου περίπου οι πάντες έταξαν τα πάντα. Το ΠΑΣΟΚ έταξε 1000 ευρώ κουμπαρά και 2000 με την γέννηση κάθε παιδιού χωρίς ωστόσο να πει ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ και αρκέστηκε να υποσχεθεί ότι θα περιορίσει την σπατάλη (βρε τι μου θυμίζει αυτό). Και η ΝΔ επανέλαβε τα γνωστά για τους τρίτεκνους που όμως βρίσκουν σφοδρούς επικριτές στους πολύτεκνους που βλέπουν να αυξάνεται η δυνατότητα πρόσληψης με μόρια στο Δημόσια των δικών τους παιδιών.
Ακουσε κανείς τίποτα για την πχ άδεια μητρότητας; Οχι βέβαια γιατί αυτά τα μέτρα είναι κόντρα στα συμφέροντα των εργοδοτών και έχουν πραγματικό κόστος. Την ώρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συστήνει στις μητέρες να θηλάζουν τα παιδιά τους τουλάχιστον για έναν χρόνο, εμείς εδώ καμωνόμαστε (όπως και πολλά άλλα θέματα άλλωστε) ότι παίζουμε τις κουμπάρες.
Και κάποιοι «δεξιοί» όπως ο Γκόρντον Μπράουν απλά εφαρμόζουν πραγματικά μέτρα που στηρίζουν το λεγόμενο κοινωνικό κράτος αφήνοντας για τους πάσης φύσεως «ανδρεοπαπαδρεϊκούς» τρομάρα τους να το παίζουν στα λόγια σοσιαλιστές. Μόνο στα λόγια όμως, έ!
(χρειάζομαι επειγόντως επαγγελματικό θήλαστρο, σε λίγο εκπνέει το τετράμηνο της άδειας μου και ο μήνας των καλοκαιρινών διακοπών και αυτό σημαίνει επιστροφή στο σκληρό ωράριο. Με το αγαπημένο μου swing χθες τα ξημερώματα άντλησα 170 ml, αλλά χρειάστηκα ένα μισάωρο. Κι επειδή αυτό ήταν από τις 5 έως τις 5.30, ήμουν λιγάκι σαν κοτόπουλο από την νύστα μετά. Θα τα καταφέρω; Στόχος μου είναι να θηλάσω το μωρό μου για έναν χρόνο αλλά θα είναι πολύ δύσκολο. Αντε τώρα όταν θα έχει πολύ δουλειά εσύ να πεις «με συγχωρείται, πάω να βγάλω γάλα κι επιστρέφω»! Και πάλι ευτυχώς που κατάφερα να πάρω όλο το τετράμηνο μετά την γέννα κι όχι δύο και δύο όπως προβλέπει ο νόμος. Γιατί ο νόμος σου λέει, ας βάλω υποχρεωτική άδεια τους δύο τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μην τυχόν και έχω παρατράγουδα κι ας αφήνει στις μητέρες τα παιδιά τους μόνο για δύο μήνες. Και μιλάμε για την ηλικία που όλοι λένε ότι μπαίνουν οι βάσεις για την ζωή του και είναι σημαντική για την σχέση του παιδιού με τους γονείς του. ετσι μου'ρχεται να μεταναστεύσω στην Αγγλία...)
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ (ΜΑΖΙ)
Η επιβίβαση στο αυτοκίνητο έγινε στις 5.30. Στο ιατρείο φτάσαμε στις 7.00. Η Κηφισίας απροσπέλαστη. Δύο φορές σταματήσαμε στο δρόμο. Στο τέλος άφησα (για πρώτη φορά) το μωρό να κλαίει ασταμάτητα κι έτσι φτάσαμε, αφού τον πήρε ο ύπνος μετά τον Τροχονόμο.
Η γιατρός του που μοιάζει με μανεκέν μας υποδέχτηκε ανήσυχη, αλλά μας διαβεβαίωσε ότι το κλάμα δεν κάνει κακό. Στον προθάλαμο κι άλλα μωράκια, με τις γνωστές συζητήσεις μεταξύ των μαμάδων. Ξέρετε τώρα, «πόσο είναι», «τι βάρος έχει», «πόσο γεννήθηκε» και τι τρώει. Κάθε φορά νοιώθω την ίδια ντροπή. Δεν έχουμε δει κανένα μωράκι στο μέγεθος του μπέμπη. Χθες ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που γεννήθηκε με διαφορά τριών ημέρών νωρίτερα, ήταν το μισό. Νοιώσαμε ακόμα πιο άσχημα όταν το αδελφάκι του σχολίασε «γιατί μαμά εσύ δεν ταίζεις έτσι την μπέμπα» βλέποντας εμάς να θηλάζουμε.
«Οι μαμάδες κάνουν πάντα το καλύτερο για τα παιδιά» ήταν το μοναδικό που σκεφτήκαμε να πούμε, γιατί η εν λόγω μαμά είχε κάποιο πρόβλημα στο στήθος γι' αυτό δεν θήλασε.
«ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΓΑΛΑ»
Είναι εκπληκτικό πως το θέμα του θηλασμού έρχεται κι επανέρχεται μεταξύ των μαμάδων. Οι ελληνίδες έχουν πάψει από καιρό να θηλάζουν για εντελώς ακατανόητους, κατ'εμέ, λόγους. Ασφαλώς και μπορώ να φανταστώ μια γυναίκα που πρέπει να επιστρέψει σε δυό μήνες στην εργασία της η οποία δυσκολεύεται να θηλάσει. Αλλά γυναίκες που κάθονται στο σπίτι τους! «Μου κόπηκε το γάλα» είναι η συνηθέστερη δικαιολογία. Και δεν λένε ψέματα. Ομως γιατί κόβεται το γάλα;
Αυτό που συνήθως ξεχνούν να πουν είναι ότι στο μαιαυτήριο τους πασάρουν έντεχνα ξένο γάλα ως συμπλήρωμα γιατί τάχαμου, μέχρι να τους έρθει το γάλα το μωρό πως θα ζήσει; Νοσοκόμες, μαίες και γιατροί, παράλληλα «ενθαρρύνουν» για θηλασμό αλλά σπάνια ενημερώνουν πλήρως τις μητέρες ότι αν τις πρώτες κρίσιμες ημέρες δώσουν και συμπλήρωμα με μπιμπερό το μωράκι μαθαίνει να τις θηλαστικές κινήσεις του μπιμπερό που είναι ΄πολύ πιο εύκολες για να αντλεί γάλα, συνηθίζει την γλυκειά γεύση του έτοιμου και σταδιακά εγκαταλείπει τον κουραστικό θηλασμό.
Ομως το γάλα παράγεται ανάλογα με την ζήτηση. Ενεργοποιείται μια ορμόνη, η ωκυτοκίνη, η οποία και δίνει το σήμα στον οργανισμό να παράξει γάλα (www.thilasmos.gr) . Το στήθος δεν είναι αποθήκη γάλακτος αλλά μηχανή παραγωγής. Οσο πιο πολύ ζητάει το μωρό, τόσο πιο πολύ γάλα παράγεται. Οι θηλαστικές κινήσεις του θηλασμού στο στήθος είναι εντελώς διαφορετικές από του μπιμπερό. Στο μπιμπερό κινείται το στοματάκι του μωρού κινείται μόνο γύρω από την θηλή του μπιμπερό όπως όταν μασάει πιπίλα. Στο ΄στήθος όμως το το μωρό πιάνει όλη την θηλή (μεγαλύτερη κίνηση) και κινεί την γνάθο γι αυτό βλέπεις τον μυ να κινείται μέχρι το αυτάκι του!
Το κανονικό γάλα έρχεται περίπου στις 15 μέρες και ο θηλασμός εγκαθίσταται ως διαδιακασία μετά από δύο μήνες. Γι αυτό και οι γιατροί συστήνουν αν θέλει κανείς να δώσει αργότερα μητρικό γαλατάκι με μπιμπερό (επιστροφή στην εργασία) να το ξεκινήσει μετά τους 2 μήνες ώστε να μην διακινδυνεύσει τον θηλασμό και ταυτόχρονα το παιδί να μην μπερδέψει τις δύο κινήσεις.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΑΛΑ
Ανεξαρτητώς σωματικού βάρους, μεγέθους στήθους και ηλικίας. Εξαιρούνται παθολογικές καταστάσεις, ασθένειες, περιπτώσεις που η μητέρα παίρνει φάρμακα που παιρνούν στο γάλα, κατάσταση της θηλής. Πολλές φορές για το τελευταίο, χρειάζεται μια προετοιμασία. Θυμάμαι πολύ καλά την Πέρμα. Στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση μου είπε να βάζω μια φορά την ημέρα την κρέμα PURELAN της MEDELA στην άλω αφού δουλέψω μια μικρή ποσότητα στα δάκτυλα, να την απλώσω με εκτατικές κινήσεις για να ενυδατωθούν οι θηλές για τουλάχιστον ένα μήνα πριν τη γέννα. Και τόσο πριν από το θηλασμό όσο και στην αρχή μετά να αφήνω καθημερινά για κανένα τέταρτο το στήθος εκτεθειμένο στον αέρα (Τσιτσιολίνα!, έτσι μου είπε χαρακτηριστικά) αφού το έχω πλύνει για να στεγνώσει και να σκληρύνουν οι ρώγες για να μην πονάνε ή ανοίξουν όταν τις πιάσει το λαίμαργο στοματάκι.
Ο θηλασμός και το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο δώρο της μητέρας στο παιδί της. Οι μητέρες το ωφείλουν στο μωρό τους. Δεν έχουν δικαίωμα να το στερήσουν από το μωρό τους. Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είτε νομίζουν πως θα χαλάσει το στήθος τους, είτε δεν είναι ενημερωμένες, είτε βαριούνται γιατί ο θηλασμός θέλει κόπο, και στερούν από το μωρό τους το σημαντικότερο εφόδιο. Τις βλέπεις μετά να συνωστίζονται στα Νοσοκομεία Παίδων ή στα ιδιωτικά ιατρεία στεναχωρημένες γιατί τα μωρά τους αρρωσταίνουν με το παραμικρό...
Τις βλέπεις να τρέχουν στου διατροφολόγους γιατί τα παιδιά τους έχουν τάση για παχυσαρκία, και στους παιδίατρους γιατί τα μωρά τους παρ'οτι λαμβάνουν συνολικά 350.000 παραπάνω θερμίδες σε σύγκριση με ένα μωρό που θηλάζει, δεν παίρνουν βάρος. Νοιώθω θλίψη γι αυτά τα παιδιά που τελικά, δεν φταίνε σε τίποτα...Και πραγματική οργή για την τραγική έλλειψη ενημέρωσης των γυναικών και μάλιστα κάθε μορφωτικού επιπέδου σχετικά με τον θηλασμό.
Φυσικά χθες το βράδυ στο προθάλαμο της γιατρού μας δεν είπα τίποτα από όλα αυτά στην άγνωστη γυναίκα με το αδύνατο μωράκι. Τώρα πια δεν υπάρχει λόγος να την στεναχωρήσω. Συζητάμε όμως πάντα το θέμα με την σαν-μανεκέν-γιατρό-μας, την υπέροχη Μαρία Ματιάτου-Κτενά. Μητέρα η ίδια δίδυμων κοριτσιών τα οποία -ναι κυρίες μου- άκουσον άκουσον ΤΑ ΘΗΛΑΖΕ αποκλειστικά και ως βρέφη ήταν τροφαντές και χοντρούλες σαν το μπέμπη μου. Μου λέει πως έπαιρναν 1600 γραμμάρια κάθε μήνα μέχρι τον έκτο και να μην ανησυχώ που ο γιός μου 4 μηνών και 6 ημερών ζυγίζει 8.900, έχει ύψος 69 πόντους και φοράει ρούχα 6-9 μηνών! Ζυγίζει ένα κιλό παραπάνω από την ηλικία του.
Το γεγονός δεν θα με ανησυχούσε από μόνο του αν δεν είχα βεβαρυμένο ιστορικό διαβήτη της κύησης. Τους τελευταίους δύο μήνες της εγκυμοσύνης έκανα τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά. Η Μαρία όμως με διαβεβαίωσε πως το μωρό παίρνει πολύ φυσιολογικά βάρος και μου έδωσε για άλλη μια φορά συγχαρητήρια (αυτό το'χω ξαναγράψει, αλλά επειδή η γιατρός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ γι'αυτό το ξαναγράφω!. Ολοι οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα όλα αυτά, το θηλασμό, τα ξενύχτια. Α! για να μην είμαι άδικη. Και η πεθερά μου μου έχει πει μπράβο για το θηλασμό. Η ίδια για ιατρικούς λόγους δεν θήλασε και το έχει μαράζι, και χαίρεται που ο εγγονός της τρέφεται με μητρικό γαλατάκι).
Ο μπέμπης έκανε λοιπόν το επαναλλειπτικό του πενταπλό εμβόλιο και δώσαμε ραντεβού σε ένα μήνα ξανά για τα επαναλειπτικά του ρετροϊού και της πνευμονίας.
Ο σκύλος
Ομως εκτός από ένα παιδί έχουμε κι ένα σκυλί με πονεμένο ποδαράκι! Το κεφάλαιο Παιδί και Σκυλί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του που θα το ανοίξουμε άλλη φορά. Θέλω να πω όμως πόσο τυχεροί σταθήκαμε. Ο Γκούμι, ένα γλυκύτατο κοκεράκι έχει έναν γιατρό, τον Χρήστο Κτενά. Ο Χρήστος κάνει και κατ οίκον επισκέψεις. Δηλαδή για να καταλάβετε, εμείς αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε γιατρό να έρθει σπίτι. Ο Γκούμι έχει!
Τον Γκούμι τον λατρεύουμε. Και η συγκατοίκησή του με το μωρό μας είχε απασχολήσει πολύ. Για καλή μας τύχη η γυναίκα του Κτενά είναι παιδίατρος! Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί το μωρό. Δηλαδή το μωρό και το σκυλί έχουν ως γιατρούς ένα ζευγάρι που έχει και παιδιά και σκυλιά! Μπίνγκο. Με την σκέψη ότι αφού τα παιδιά και τα σκυλιά του Χρήστου και της Μαρίας μεγάλωσαν αρμονικά οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, τους εμπιστευτήκαμε τυφλά.
Μάλιστα παιδιατρείο και κτηνιατρείο είναι δίπλα δίπλα. Χθες λοιπόν εκτός από το εμβόλιο του μπέμπη θέλαμε να δει ο Χρήστος και το πονεμένο ποδαράκι του Γκούμι. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις όταν είσαι μόνος. Φύσαγε κι ένας απίστευτος αέρας στη Νέα Ερυθραία..Μιάμιση ώρα κράτησε η εξέταση του Γκούμι που όταν βλεπει τον γιατρό του τρέμει σύγκορμος. Η εικόνα ήταν εκπληκτική. Η μία από τις δίδυμες επιστρατεύτηκε να κρατάει το μπέμπη για να βοηθήσω στο κράτημα του Γκούμι που με απίστευτη δύναμη δεν άφηνε να του ακουμπήσουν καν το πόδι!
Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Θ αναφέρω απλά ότι κάποια στιγμή πλύναμε με απολυμαντικό υγρό ένα χειρουργικό τραπέζι για να ...αλλάξω πάνα στο μωρό, κι ότι τον θήλασα μες το κτηνιατρείο δίπλα σε έναν ...παπαγάλο που σφύραγε κλέφτικα. Εμπειρίες.
Γυρίσαμε και οι τρεις κατάκοποι σπίτι στις 10.00 το βράδυ. Ευτυχώς αυτή την φορά το μωρό μου κοιμόταν, κι Γκούμι μισοναρκωμένος ακόμα ήταν με δεμένο ποδαράκι στο ανοιχτό εσωτερικά πορτ μπαγκαζ του τζιπ.
Η περιπέτεια της ταυτόχρονης εξόρμησης σε παιδίατρο και κτηνίατρο μαζί, Παρασκευή απόγευμα σε ώρα αιχμής, είχε και τα καλά της: το μωρό μου κοιμήθηκε χωρίς καν να πιεί προληπτικά λίγο depon (μην τυχόν και ανέβαζε πυρετό) μονορούφι από τις 11.00 έως τις 7 το πρωί!
Η γιατρός του που μοιάζει με μανεκέν μας υποδέχτηκε ανήσυχη, αλλά μας διαβεβαίωσε ότι το κλάμα δεν κάνει κακό. Στον προθάλαμο κι άλλα μωράκια, με τις γνωστές συζητήσεις μεταξύ των μαμάδων. Ξέρετε τώρα, «πόσο είναι», «τι βάρος έχει», «πόσο γεννήθηκε» και τι τρώει. Κάθε φορά νοιώθω την ίδια ντροπή. Δεν έχουμε δει κανένα μωράκι στο μέγεθος του μπέμπη. Χθες ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που γεννήθηκε με διαφορά τριών ημέρών νωρίτερα, ήταν το μισό. Νοιώσαμε ακόμα πιο άσχημα όταν το αδελφάκι του σχολίασε «γιατί μαμά εσύ δεν ταίζεις έτσι την μπέμπα» βλέποντας εμάς να θηλάζουμε.
«Οι μαμάδες κάνουν πάντα το καλύτερο για τα παιδιά» ήταν το μοναδικό που σκεφτήκαμε να πούμε, γιατί η εν λόγω μαμά είχε κάποιο πρόβλημα στο στήθος γι' αυτό δεν θήλασε.
«ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΓΑΛΑ»
Είναι εκπληκτικό πως το θέμα του θηλασμού έρχεται κι επανέρχεται μεταξύ των μαμάδων. Οι ελληνίδες έχουν πάψει από καιρό να θηλάζουν για εντελώς ακατανόητους, κατ'εμέ, λόγους. Ασφαλώς και μπορώ να φανταστώ μια γυναίκα που πρέπει να επιστρέψει σε δυό μήνες στην εργασία της η οποία δυσκολεύεται να θηλάσει. Αλλά γυναίκες που κάθονται στο σπίτι τους! «Μου κόπηκε το γάλα» είναι η συνηθέστερη δικαιολογία. Και δεν λένε ψέματα. Ομως γιατί κόβεται το γάλα;
Αυτό που συνήθως ξεχνούν να πουν είναι ότι στο μαιαυτήριο τους πασάρουν έντεχνα ξένο γάλα ως συμπλήρωμα γιατί τάχαμου, μέχρι να τους έρθει το γάλα το μωρό πως θα ζήσει; Νοσοκόμες, μαίες και γιατροί, παράλληλα «ενθαρρύνουν» για θηλασμό αλλά σπάνια ενημερώνουν πλήρως τις μητέρες ότι αν τις πρώτες κρίσιμες ημέρες δώσουν και συμπλήρωμα με μπιμπερό το μωράκι μαθαίνει να τις θηλαστικές κινήσεις του μπιμπερό που είναι ΄πολύ πιο εύκολες για να αντλεί γάλα, συνηθίζει την γλυκειά γεύση του έτοιμου και σταδιακά εγκαταλείπει τον κουραστικό θηλασμό.
Ομως το γάλα παράγεται ανάλογα με την ζήτηση. Ενεργοποιείται μια ορμόνη, η ωκυτοκίνη, η οποία και δίνει το σήμα στον οργανισμό να παράξει γάλα (www.thilasmos.gr) . Το στήθος δεν είναι αποθήκη γάλακτος αλλά μηχανή παραγωγής. Οσο πιο πολύ ζητάει το μωρό, τόσο πιο πολύ γάλα παράγεται. Οι θηλαστικές κινήσεις του θηλασμού στο στήθος είναι εντελώς διαφορετικές από του μπιμπερό. Στο μπιμπερό κινείται το στοματάκι του μωρού κινείται μόνο γύρω από την θηλή του μπιμπερό όπως όταν μασάει πιπίλα. Στο ΄στήθος όμως το το μωρό πιάνει όλη την θηλή (μεγαλύτερη κίνηση) και κινεί την γνάθο γι αυτό βλέπεις τον μυ να κινείται μέχρι το αυτάκι του!
Το κανονικό γάλα έρχεται περίπου στις 15 μέρες και ο θηλασμός εγκαθίσταται ως διαδιακασία μετά από δύο μήνες. Γι αυτό και οι γιατροί συστήνουν αν θέλει κανείς να δώσει αργότερα μητρικό γαλατάκι με μπιμπερό (επιστροφή στην εργασία) να το ξεκινήσει μετά τους 2 μήνες ώστε να μην διακινδυνεύσει τον θηλασμό και ταυτόχρονα το παιδί να μην μπερδέψει τις δύο κινήσεις.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΑΛΑ
Ανεξαρτητώς σωματικού βάρους, μεγέθους στήθους και ηλικίας. Εξαιρούνται παθολογικές καταστάσεις, ασθένειες, περιπτώσεις που η μητέρα παίρνει φάρμακα που παιρνούν στο γάλα, κατάσταση της θηλής. Πολλές φορές για το τελευταίο, χρειάζεται μια προετοιμασία. Θυμάμαι πολύ καλά την Πέρμα. Στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση μου είπε να βάζω μια φορά την ημέρα την κρέμα PURELAN της MEDELA στην άλω αφού δουλέψω μια μικρή ποσότητα στα δάκτυλα, να την απλώσω με εκτατικές κινήσεις για να ενυδατωθούν οι θηλές για τουλάχιστον ένα μήνα πριν τη γέννα. Και τόσο πριν από το θηλασμό όσο και στην αρχή μετά να αφήνω καθημερινά για κανένα τέταρτο το στήθος εκτεθειμένο στον αέρα (Τσιτσιολίνα!, έτσι μου είπε χαρακτηριστικά) αφού το έχω πλύνει για να στεγνώσει και να σκληρύνουν οι ρώγες για να μην πονάνε ή ανοίξουν όταν τις πιάσει το λαίμαργο στοματάκι.
Ο θηλασμός και το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο δώρο της μητέρας στο παιδί της. Οι μητέρες το ωφείλουν στο μωρό τους. Δεν έχουν δικαίωμα να το στερήσουν από το μωρό τους. Δυστυχώς όμως οι περισσότερες είτε νομίζουν πως θα χαλάσει το στήθος τους, είτε δεν είναι ενημερωμένες, είτε βαριούνται γιατί ο θηλασμός θέλει κόπο, και στερούν από το μωρό τους το σημαντικότερο εφόδιο. Τις βλέπεις μετά να συνωστίζονται στα Νοσοκομεία Παίδων ή στα ιδιωτικά ιατρεία στεναχωρημένες γιατί τα μωρά τους αρρωσταίνουν με το παραμικρό...
Τις βλέπεις να τρέχουν στου διατροφολόγους γιατί τα παιδιά τους έχουν τάση για παχυσαρκία, και στους παιδίατρους γιατί τα μωρά τους παρ'οτι λαμβάνουν συνολικά 350.000 παραπάνω θερμίδες σε σύγκριση με ένα μωρό που θηλάζει, δεν παίρνουν βάρος. Νοιώθω θλίψη γι αυτά τα παιδιά που τελικά, δεν φταίνε σε τίποτα...Και πραγματική οργή για την τραγική έλλειψη ενημέρωσης των γυναικών και μάλιστα κάθε μορφωτικού επιπέδου σχετικά με τον θηλασμό.
Φυσικά χθες το βράδυ στο προθάλαμο της γιατρού μας δεν είπα τίποτα από όλα αυτά στην άγνωστη γυναίκα με το αδύνατο μωράκι. Τώρα πια δεν υπάρχει λόγος να την στεναχωρήσω. Συζητάμε όμως πάντα το θέμα με την σαν-μανεκέν-γιατρό-μας, την υπέροχη Μαρία Ματιάτου-Κτενά. Μητέρα η ίδια δίδυμων κοριτσιών τα οποία -ναι κυρίες μου- άκουσον άκουσον ΤΑ ΘΗΛΑΖΕ αποκλειστικά και ως βρέφη ήταν τροφαντές και χοντρούλες σαν το μπέμπη μου. Μου λέει πως έπαιρναν 1600 γραμμάρια κάθε μήνα μέχρι τον έκτο και να μην ανησυχώ που ο γιός μου 4 μηνών και 6 ημερών ζυγίζει 8.900, έχει ύψος 69 πόντους και φοράει ρούχα 6-9 μηνών! Ζυγίζει ένα κιλό παραπάνω από την ηλικία του.
Το γεγονός δεν θα με ανησυχούσε από μόνο του αν δεν είχα βεβαρυμένο ιστορικό διαβήτη της κύησης. Τους τελευταίους δύο μήνες της εγκυμοσύνης έκανα τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά. Η Μαρία όμως με διαβεβαίωσε πως το μωρό παίρνει πολύ φυσιολογικά βάρος και μου έδωσε για άλλη μια φορά συγχαρητήρια (αυτό το'χω ξαναγράψει, αλλά επειδή η γιατρός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ γι'αυτό το ξαναγράφω!. Ολοι οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα όλα αυτά, το θηλασμό, τα ξενύχτια. Α! για να μην είμαι άδικη. Και η πεθερά μου μου έχει πει μπράβο για το θηλασμό. Η ίδια για ιατρικούς λόγους δεν θήλασε και το έχει μαράζι, και χαίρεται που ο εγγονός της τρέφεται με μητρικό γαλατάκι).
Ο μπέμπης έκανε λοιπόν το επαναλλειπτικό του πενταπλό εμβόλιο και δώσαμε ραντεβού σε ένα μήνα ξανά για τα επαναλειπτικά του ρετροϊού και της πνευμονίας.
Ο σκύλος
Ομως εκτός από ένα παιδί έχουμε κι ένα σκυλί με πονεμένο ποδαράκι! Το κεφάλαιο Παιδί και Σκυλί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του που θα το ανοίξουμε άλλη φορά. Θέλω να πω όμως πόσο τυχεροί σταθήκαμε. Ο Γκούμι, ένα γλυκύτατο κοκεράκι έχει έναν γιατρό, τον Χρήστο Κτενά. Ο Χρήστος κάνει και κατ οίκον επισκέψεις. Δηλαδή για να καταλάβετε, εμείς αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε γιατρό να έρθει σπίτι. Ο Γκούμι έχει!
Τον Γκούμι τον λατρεύουμε. Και η συγκατοίκησή του με το μωρό μας είχε απασχολήσει πολύ. Για καλή μας τύχη η γυναίκα του Κτενά είναι παιδίατρος! Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί το μωρό. Δηλαδή το μωρό και το σκυλί έχουν ως γιατρούς ένα ζευγάρι που έχει και παιδιά και σκυλιά! Μπίνγκο. Με την σκέψη ότι αφού τα παιδιά και τα σκυλιά του Χρήστου και της Μαρίας μεγάλωσαν αρμονικά οι άνθρωποι ξέρουν τι κάνουν, τους εμπιστευτήκαμε τυφλά.
Μάλιστα παιδιατρείο και κτηνιατρείο είναι δίπλα δίπλα. Χθες λοιπόν εκτός από το εμβόλιο του μπέμπη θέλαμε να δει ο Χρήστος και το πονεμένο ποδαράκι του Γκούμι. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις όταν είσαι μόνος. Φύσαγε κι ένας απίστευτος αέρας στη Νέα Ερυθραία..Μιάμιση ώρα κράτησε η εξέταση του Γκούμι που όταν βλεπει τον γιατρό του τρέμει σύγκορμος. Η εικόνα ήταν εκπληκτική. Η μία από τις δίδυμες επιστρατεύτηκε να κρατάει το μπέμπη για να βοηθήσω στο κράτημα του Γκούμι που με απίστευτη δύναμη δεν άφηνε να του ακουμπήσουν καν το πόδι!
Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Θ αναφέρω απλά ότι κάποια στιγμή πλύναμε με απολυμαντικό υγρό ένα χειρουργικό τραπέζι για να ...αλλάξω πάνα στο μωρό, κι ότι τον θήλασα μες το κτηνιατρείο δίπλα σε έναν ...παπαγάλο που σφύραγε κλέφτικα. Εμπειρίες.
Γυρίσαμε και οι τρεις κατάκοποι σπίτι στις 10.00 το βράδυ. Ευτυχώς αυτή την φορά το μωρό μου κοιμόταν, κι Γκούμι μισοναρκωμένος ακόμα ήταν με δεμένο ποδαράκι στο ανοιχτό εσωτερικά πορτ μπαγκαζ του τζιπ.
Η περιπέτεια της ταυτόχρονης εξόρμησης σε παιδίατρο και κτηνίατρο μαζί, Παρασκευή απόγευμα σε ώρα αιχμής, είχε και τα καλά της: το μωρό μου κοιμήθηκε χωρίς καν να πιεί προληπτικά λίγο depon (μην τυχόν και ανέβαζε πυρετό) μονορούφι από τις 11.00 έως τις 7 το πρωί!
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΤΑΝΤΑ
Και να πει κανείς πως το αφήσαμε για τελευταία στιγμή! Οχι βέβαια!. Από τέλος Ιουλίου έχουμε ξεκινήσει κι ακόμα δεν έχουμε καταλήξει...
Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ-ΜΑΡΙΛΕΝΑ
Τον Ιούλιο μας έσωσε η Μαριλένα. Μια γλυκειά κοπέλα περίπου 30 που την ερωτεύτηκε ο μπέμπης με την πρώτη ματιά. Του 'λεγε λογάκια, του τραγούδαγε όμορφα, εφευρετική και δημιουργική, με πηγαίο ένστικτο. Ομως από την άλλη, διαθέσιμη μετά τις 15.30 αφού το πρωί πήγαινε αλλού, με 7 ευρώ την ώρα, κι από το δεκαπενταύγουστο την ξεχάσαμε γιατί πήγε διακοπές και μετά σε νηπιαγωγείο. Επίσης, δεν δούλευε Σαβ/Κυρ, δούλευε μόνο οχτάωρο, και δεν πλησίαζε το νεροχύτη ούτε για να ξεπλύνει τα εξαρτήματα του θήλαστρου.
Η ΝΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗ-ΛΑΡΙΣΑ
Την Λαρίσα την είδαμε μια μέρα. Νέα κι εργατική, αλλά με το καλημέρα έβαλε τους όρους της: Ακόμα κι αν ερχόταν φουλ τάιμ, δουλεύει πενθήμερο (άρα ποιός θα κρατούσε το μωρό τις Κυριακές που δουλεύω, κι εγώ κι ο Στάθης;). Η Λαρίσα με το καλημέρα δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο μωρό α΄λλά στα ...υπόλοιπα: «παίρνω 850 ευρώ το μήνα για πέντε μέρες την βδομάδα, και όχι, δεν μπορώ να έρθω μαζί σας στις διακοπές. Τα ζητάω γιατί είμαι πολύ καλή, θα το δείτε, κι επίσης δεν χρειάζομαι ΙΚΑ γιατί με καλύπτει ο άντρας μου». Το ύφος ήταν «αν σας αρέσει, αν δεν σας αρέσει μην με ενοχλείτε!». Προτιμήσαμε να ΄την αφήσουμε στην ησυχία της.
Η ΜΕΓΑΛΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-ΔΗΜΗΤΡΑ
Αυτό είναι το τρέχον σενάριο. Η 67χρονη γειτόνισσα που μεγάλωσε πριν απο πολλά χρόνια τα ανίψια της. Γεννημένη ...γιαγιά. Ερωτεύτηκε αμέσως το μωρό το οποίο το ...φτύνει χιλιάδες φορές στον αέρα για το κακό μάτι, ενώ σε οτιδήποτε αρνητικό ειπωθεί του στυλ «να προσέχετε να μην πνιγεί όταν τρώει» η αντίδραση είναι «όχι, όχι Παναγία μου φτου φτου φτου»!Την πρώτη μέρα εμφανίστηκε με μεγάλο ξύλινο σταυρό.
Ακούραστη όμως! Να πηγαινοφέρνει το μωρό αγκαλιά πάνω κάτω μέχρι αηδίας (και το αγγελούδι μου να κοιτάζει με μια έκφραση αηδίας στα χειλάκια του αλλά ...αφ υψηλού!). Τα μεσημέρια όμως πρέπει να φεύγει για να τρώει με την μοναχοκόρη της ετών 30 ( ο άντρας της σκοτώθηκε όταν η κόρη της ήταν 9 μηνών κι από τότε είναι αχώριστες). Σε δύο κρίσιμα τεστ απέτυχε: να ηρεμήσει το μωρό στην κρίση κλάματος πριν τον βραδυνό ύπνο. Το πάλεψε όμως με την γνωστή αγκαλιά λέγοντας αδιάκοπα στο μωρό «σώπα σώπα σώπα», ή «ποτέ ποτέ ποτέ» (!), ή «μη μη μη», στα οποία η δική της εμφανής νευρικότητα έκανε το μπέμπη ν ανεβάζει την ένταση. Στην απόπειρα ταίσματος του μωρού με μητρικό γαλατάκι ημέρας πάλι απέτυχε λέγοντας έντρομη «θέλεις το βυζάκι της μαμάς σου έ», γεγονός επίσης που έπιανε στον αέρα ο μικρός και δεν έβαζε με τίποτα το μπιμπερό στρο στόμα (πράγμα που έκανε αμέσως μετά μαζί μου). Ηταν φανερό ότι δεν πίστευε πως μπορεί να τα καταφέρει...
Διαφορά attitude με Μαριλένα: το μωρό έχει αρχίσει να εκφωνεί λογάκια. Σχόλιο Μαριλένας: «ναι? λέμε λογάκια? για πες μου τα κουτσομπολιά?».
Σχόλιο κυρίας Δήμητρας: «Θέλει να πει τα παραπονάκια του! πες τα παράπονά σου αγαπούλα μου στην μαμά σου! Πω πο παραπονάκια που έχει!». (η αρνητική προσέγγιση των πραγμάτων από έναν άνθρωπο που κουβαλάει πολλή πίκρα μέσα του και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θελεις το μωρό σου στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του είναι καλό να μεγαλώσει μαζί της).
Ομως η κυρία Δήμητρα τα παλεύει όλα με αξιοθαύμαστο φιλότιμο. Ακούραστη με το μωρό. Το λατρεύει. Το προσέχει γιατί το γουστάρει και δεν αισθάνεται ότι δουλεύει. (δεν διαπραγματεύτηκε καν το μισθό της, γι αυτό και η ανταμοιβή ήταν μεγάλη). Της τηλεφωνείς το πρωί πχ στις 8 κι έρχεται. Και το βράδυ μένει κι ως τις δέκα. Κι όταν ο μπέμπης κοιμάται ρωτάει πάντα τι μπορεί να κάνει. Τις μέρες που έλειπε στην χώρα της η κοπέλα για τις δουλειές, η βοήθειά της στο σκούπισμα, σιδέρωμα, συμμάζεμα κλπ ήταν πολύτιμη. Ακόμα και τώρα. Επίσης: θα φέρει φρέσκο ψωμί κι αυγά, θα κοιτάξει το φαγητό, θα σηκώσει τηλέφωνα και θα ...βγάλει και το σκύλο βόλτα!
Η ΜΑΜΑ
Η μαμά για λόγους που δεν είναι της παρούσης έλειπε στο εξωτερικό εφτά μήνες και είδε το μωρό μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Είναι εκπληκτικό πως με το «καλημέρα» πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Με ισχυρή αυτοπεποίθεση (την οποία τα μωρά αμέσως αντιλαμβάνονται) τον τάισε, τον άλλαξε, τον ντάντεψε, και τον έβαζε διαρκώς είτε στο ριλάξ, είτε στον καναπέ, είτε στο κρεββάτι για να μην μάθει «συνέχεια αγκαλιά γιατί κουράζεται συνέχεια στα χέρια». Το μεγάλωμα του τετράχρονου σήμερα εγγονού της της φρεσκάρισε πλήρως το κεφάλαιο «μωρά» και της έδωσε τον απαραίτητο αέρα.
Ταυτόχρονα μεγάλη αποκάλυψη είναι κι ο μπαμπάς. Παίζει καταπληκτικά με τον εγγονό του και ξέρει πώς να τον ...κοιμίσει! (αγκαλιά πάνω κάτω ψιθυρίζοντας δικής του επινόησης νταντέματα. Ενα βράδυ που του αναθέσαμε να κρατήσει λίγο το μωρό μέχρι να δείξω στην μαμά πως να ζεστάνει το γαλατάκι, πέρασε από μπροστά μας λέγοντας ρυθμικά «τσίκι, τσίκι, τσίκι» στο παιδί το οποίο ήταν ήδη στην αγκαλιά του Μορφέα! Στην ερώτηση «πως τα καταφέρνεις βρε μπαμπά» η αφοπλιστική απάντηση ήταν «έχω τον τρόπο μου»! Η μαμά είναι η μεγάλη μας ελπίδα για το μέλλον με ένα και μόνο μειονέκτημα: Θα πρέπει να ξεσπιτωθεί και να έρθει στην Αθήνα την οποία ο μπαμπάς μισεί. ΄Θα το κάνει γιατί έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης αλλά με μισή καρδιά στην επαρχία, στον μπαμπά και το σπίτι της...
ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ
Θα ήταν Η ΛΥΣΗ αν δεν υπήρχαν εγγενείς αδυναμίες. Λατρεύουν όπως κανένας τον πρώτο τους εγγονό, ζουν γι αυτόν, τον σκέφτονται κάθε ώρα και στιγμή και θα έκαναν τα πάντα. Πρακτικά όμως: η μαμά είναι πια μεγάλης ηλικίας και πολύ κουρασμένη. Δυσκίνητη λόγω φλεβίτη και με μειωμένη ακοή. Πάντα δίπλα της ο πεθερός μου που είναι κοτσωνάτος, αλλά ως άντρας δεν μπορεί να διεκπαιρεώσει την πλήρη φροντίδα (άλλαγμα, μπανάκι, τάισμα, φροντίδα ρούχων και σκευών μωρού). Η επικοινωνία είναι πολύ καλή για την ηλικία του μωρού με τραγουδάκια και χαδάκια, ενώ αν μπορούσαν να αναλάβουν όλο το πακέτο αργότερα θα διάβαζαν με αγάπη παραμύθια στο μωρό και θα έβλεπαν μαζί του παιδικές σειρές. Επίσης θα του μαγείρευαν σπιτικό φαγητό με χαρά. Ομως έχουν και μικρότερά παιδιά (27 και 32 βέβαια) να φροντίσουν κι έτσι δεν γίνεται να εγκατασταθούν στο σπίτι μαζί με το μωρό για να καλύψουν το δικό μου άστατο ωράριο του σκληρού ιδιωτικού τομέα!
Η ΦΙΛΙΠΙΝΕΖΑ (Που ακόμα ψάχνουμε...)
Ακουσα ότι είναι οι καλύτερες. Μένουν στο σπίτι, γίνονται μέρος της οικογένειας, φροντίζουν το μωρό, το σκύλο και το σπίτι, έρχονται στις διακοπές και γενικά βολεύουν πολύ. Ομως κοστίζουν από 800-1000 ευρώ (μαζίμε ΙΚΑ), έχουν διαφορετική κουλτούρα, φιλοσοφία και συνήθειες από τους έλληνες και ευρωπαίους γενικότερα. επίσης μιλούν κυρίως αγγλικά,πράγμα που θα δυσκολέψει την επικοινωνία της με τις ...γιαγιάδες!
Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ-ΜΑΡΙΛΕΝΑ
Τον Ιούλιο μας έσωσε η Μαριλένα. Μια γλυκειά κοπέλα περίπου 30 που την ερωτεύτηκε ο μπέμπης με την πρώτη ματιά. Του 'λεγε λογάκια, του τραγούδαγε όμορφα, εφευρετική και δημιουργική, με πηγαίο ένστικτο. Ομως από την άλλη, διαθέσιμη μετά τις 15.30 αφού το πρωί πήγαινε αλλού, με 7 ευρώ την ώρα, κι από το δεκαπενταύγουστο την ξεχάσαμε γιατί πήγε διακοπές και μετά σε νηπιαγωγείο. Επίσης, δεν δούλευε Σαβ/Κυρ, δούλευε μόνο οχτάωρο, και δεν πλησίαζε το νεροχύτη ούτε για να ξεπλύνει τα εξαρτήματα του θήλαστρου.
Η ΝΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗ-ΛΑΡΙΣΑ
Την Λαρίσα την είδαμε μια μέρα. Νέα κι εργατική, αλλά με το καλημέρα έβαλε τους όρους της: Ακόμα κι αν ερχόταν φουλ τάιμ, δουλεύει πενθήμερο (άρα ποιός θα κρατούσε το μωρό τις Κυριακές που δουλεύω, κι εγώ κι ο Στάθης;). Η Λαρίσα με το καλημέρα δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο μωρό α΄λλά στα ...υπόλοιπα: «παίρνω 850 ευρώ το μήνα για πέντε μέρες την βδομάδα, και όχι, δεν μπορώ να έρθω μαζί σας στις διακοπές. Τα ζητάω γιατί είμαι πολύ καλή, θα το δείτε, κι επίσης δεν χρειάζομαι ΙΚΑ γιατί με καλύπτει ο άντρας μου». Το ύφος ήταν «αν σας αρέσει, αν δεν σας αρέσει μην με ενοχλείτε!». Προτιμήσαμε να ΄την αφήσουμε στην ησυχία της.
Η ΜΕΓΑΛΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-ΔΗΜΗΤΡΑ
Αυτό είναι το τρέχον σενάριο. Η 67χρονη γειτόνισσα που μεγάλωσε πριν απο πολλά χρόνια τα ανίψια της. Γεννημένη ...γιαγιά. Ερωτεύτηκε αμέσως το μωρό το οποίο το ...φτύνει χιλιάδες φορές στον αέρα για το κακό μάτι, ενώ σε οτιδήποτε αρνητικό ειπωθεί του στυλ «να προσέχετε να μην πνιγεί όταν τρώει» η αντίδραση είναι «όχι, όχι Παναγία μου φτου φτου φτου»!Την πρώτη μέρα εμφανίστηκε με μεγάλο ξύλινο σταυρό.
Ακούραστη όμως! Να πηγαινοφέρνει το μωρό αγκαλιά πάνω κάτω μέχρι αηδίας (και το αγγελούδι μου να κοιτάζει με μια έκφραση αηδίας στα χειλάκια του αλλά ...αφ υψηλού!). Τα μεσημέρια όμως πρέπει να φεύγει για να τρώει με την μοναχοκόρη της ετών 30 ( ο άντρας της σκοτώθηκε όταν η κόρη της ήταν 9 μηνών κι από τότε είναι αχώριστες). Σε δύο κρίσιμα τεστ απέτυχε: να ηρεμήσει το μωρό στην κρίση κλάματος πριν τον βραδυνό ύπνο. Το πάλεψε όμως με την γνωστή αγκαλιά λέγοντας αδιάκοπα στο μωρό «σώπα σώπα σώπα», ή «ποτέ ποτέ ποτέ» (!), ή «μη μη μη», στα οποία η δική της εμφανής νευρικότητα έκανε το μπέμπη ν ανεβάζει την ένταση. Στην απόπειρα ταίσματος του μωρού με μητρικό γαλατάκι ημέρας πάλι απέτυχε λέγοντας έντρομη «θέλεις το βυζάκι της μαμάς σου έ», γεγονός επίσης που έπιανε στον αέρα ο μικρός και δεν έβαζε με τίποτα το μπιμπερό στρο στόμα (πράγμα που έκανε αμέσως μετά μαζί μου). Ηταν φανερό ότι δεν πίστευε πως μπορεί να τα καταφέρει...
Διαφορά attitude με Μαριλένα: το μωρό έχει αρχίσει να εκφωνεί λογάκια. Σχόλιο Μαριλένας: «ναι? λέμε λογάκια? για πες μου τα κουτσομπολιά?».
Σχόλιο κυρίας Δήμητρας: «Θέλει να πει τα παραπονάκια του! πες τα παράπονά σου αγαπούλα μου στην μαμά σου! Πω πο παραπονάκια που έχει!». (η αρνητική προσέγγιση των πραγμάτων από έναν άνθρωπο που κουβαλάει πολλή πίκρα μέσα του και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θελεις το μωρό σου στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του είναι καλό να μεγαλώσει μαζί της).
Ομως η κυρία Δήμητρα τα παλεύει όλα με αξιοθαύμαστο φιλότιμο. Ακούραστη με το μωρό. Το λατρεύει. Το προσέχει γιατί το γουστάρει και δεν αισθάνεται ότι δουλεύει. (δεν διαπραγματεύτηκε καν το μισθό της, γι αυτό και η ανταμοιβή ήταν μεγάλη). Της τηλεφωνείς το πρωί πχ στις 8 κι έρχεται. Και το βράδυ μένει κι ως τις δέκα. Κι όταν ο μπέμπης κοιμάται ρωτάει πάντα τι μπορεί να κάνει. Τις μέρες που έλειπε στην χώρα της η κοπέλα για τις δουλειές, η βοήθειά της στο σκούπισμα, σιδέρωμα, συμμάζεμα κλπ ήταν πολύτιμη. Ακόμα και τώρα. Επίσης: θα φέρει φρέσκο ψωμί κι αυγά, θα κοιτάξει το φαγητό, θα σηκώσει τηλέφωνα και θα ...βγάλει και το σκύλο βόλτα!
Η ΜΑΜΑ
Η μαμά για λόγους που δεν είναι της παρούσης έλειπε στο εξωτερικό εφτά μήνες και είδε το μωρό μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Είναι εκπληκτικό πως με το «καλημέρα» πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Με ισχυρή αυτοπεποίθεση (την οποία τα μωρά αμέσως αντιλαμβάνονται) τον τάισε, τον άλλαξε, τον ντάντεψε, και τον έβαζε διαρκώς είτε στο ριλάξ, είτε στον καναπέ, είτε στο κρεββάτι για να μην μάθει «συνέχεια αγκαλιά γιατί κουράζεται συνέχεια στα χέρια». Το μεγάλωμα του τετράχρονου σήμερα εγγονού της της φρεσκάρισε πλήρως το κεφάλαιο «μωρά» και της έδωσε τον απαραίτητο αέρα.
Ταυτόχρονα μεγάλη αποκάλυψη είναι κι ο μπαμπάς. Παίζει καταπληκτικά με τον εγγονό του και ξέρει πώς να τον ...κοιμίσει! (αγκαλιά πάνω κάτω ψιθυρίζοντας δικής του επινόησης νταντέματα. Ενα βράδυ που του αναθέσαμε να κρατήσει λίγο το μωρό μέχρι να δείξω στην μαμά πως να ζεστάνει το γαλατάκι, πέρασε από μπροστά μας λέγοντας ρυθμικά «τσίκι, τσίκι, τσίκι» στο παιδί το οποίο ήταν ήδη στην αγκαλιά του Μορφέα! Στην ερώτηση «πως τα καταφέρνεις βρε μπαμπά» η αφοπλιστική απάντηση ήταν «έχω τον τρόπο μου»! Η μαμά είναι η μεγάλη μας ελπίδα για το μέλλον με ένα και μόνο μειονέκτημα: Θα πρέπει να ξεσπιτωθεί και να έρθει στην Αθήνα την οποία ο μπαμπάς μισεί. ΄Θα το κάνει γιατί έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης αλλά με μισή καρδιά στην επαρχία, στον μπαμπά και το σπίτι της...
ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ
Θα ήταν Η ΛΥΣΗ αν δεν υπήρχαν εγγενείς αδυναμίες. Λατρεύουν όπως κανένας τον πρώτο τους εγγονό, ζουν γι αυτόν, τον σκέφτονται κάθε ώρα και στιγμή και θα έκαναν τα πάντα. Πρακτικά όμως: η μαμά είναι πια μεγάλης ηλικίας και πολύ κουρασμένη. Δυσκίνητη λόγω φλεβίτη και με μειωμένη ακοή. Πάντα δίπλα της ο πεθερός μου που είναι κοτσωνάτος, αλλά ως άντρας δεν μπορεί να διεκπαιρεώσει την πλήρη φροντίδα (άλλαγμα, μπανάκι, τάισμα, φροντίδα ρούχων και σκευών μωρού). Η επικοινωνία είναι πολύ καλή για την ηλικία του μωρού με τραγουδάκια και χαδάκια, ενώ αν μπορούσαν να αναλάβουν όλο το πακέτο αργότερα θα διάβαζαν με αγάπη παραμύθια στο μωρό και θα έβλεπαν μαζί του παιδικές σειρές. Επίσης θα του μαγείρευαν σπιτικό φαγητό με χαρά. Ομως έχουν και μικρότερά παιδιά (27 και 32 βέβαια) να φροντίσουν κι έτσι δεν γίνεται να εγκατασταθούν στο σπίτι μαζί με το μωρό για να καλύψουν το δικό μου άστατο ωράριο του σκληρού ιδιωτικού τομέα!
Η ΦΙΛΙΠΙΝΕΖΑ (Που ακόμα ψάχνουμε...)
Ακουσα ότι είναι οι καλύτερες. Μένουν στο σπίτι, γίνονται μέρος της οικογένειας, φροντίζουν το μωρό, το σκύλο και το σπίτι, έρχονται στις διακοπές και γενικά βολεύουν πολύ. Ομως κοστίζουν από 800-1000 ευρώ (μαζίμε ΙΚΑ), έχουν διαφορετική κουλτούρα, φιλοσοφία και συνήθειες από τους έλληνες και ευρωπαίους γενικότερα. επίσης μιλούν κυρίως αγγλικά,πράγμα που θα δυσκολέψει την επικοινωνία της με τις ...γιαγιάδες!
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΨΗΦΗΣΟΥΜΕ
Σημαντικό το κεφάλαιο του θηλασμού αλλά εξίσου σημαντικές και οι εκλογές. Ποιόν θα ψηφίσουμε?
-Αυτόν που θα φτιάξει τα πιο ωραία Δημόσια Νοσοκομεία. Με νοσηλευτικό προσωπικό, σε καθαρά κτίρια, χωρίς ουρές και ράντζα. Αυτόν που θα απολύει τον γιατρό που τολμά να ζητήσει χρήματα χωρίς απόδειξη κι αυτόν που κλέβει τις προμήθειες. Αυτόν που θα αποκεντρώσει μερικά παλιά νοσοκομεία στην Αθήνα και θα τα πάει σε καινούργια κτίρια αγνοώντας τις απεργίες και την λευκή απεργία των μεγαλογιατρών που βολεύτηκαν με τα ιδιωτικά τους ιατρεία τριγύρω και την απροθυμία του προσωπικού που επίσης δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Αυτόν που θα έχει σχέδιο για να αντιμετωπίσει τους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς και θα φτιάξει την Δημόσια Υγεία πρότυπο στα Βαλκάνια. Κι όποιος θέλει να πληρώσει ας πάει στα ιδιωτικά για privacy.
-Αυτόν που θα βάλει αξιοκρατική αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα απαγορεύσει τους καθηγητές και δασκάλους στην δημόσια εκπαίδευση να κάνουν και φροντηστήριο, αυξάνοντας όμως τους μισθούς τους. Αυτόν που θα καταργήσει την απογευματινή βάρδια και θα στριμώξει τους Δήμους να καθαρίζουν και να φροντίζουν τα σχολεία για να μην θυμίζουν γκέτο (ειδικά στην Αθήνα και μεγάλες πόλεις). Αυτόν που θα κάνει τόσο ελκυστικό το σχολείο της γειτονιάς ώστε μόνο οι πολύ πλούσιοι να στέλνουν το παιδί τους στο ιδιωτικό. Αυτόν που θα επαναξιολογήσει όλα τα ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας με κριτήριο το λίγα και καλά. Αυτόν που θα επιβάλει την τάξη στο πανεπιστήμιο και θα διώξει τους κακοποιούς. Αυτόν που θα απαγορεύσει τις καταλήψεις σχολείων εώς τα 18 έτη.
-Αυτόν που θα επιβάλει άδεια λοχείας 6 μηνών υποχρεωτικά και στον ιδιωτικό τομέα και θα περιορίσει τις «κοπάνες» στον δημόσιο. Κάθε μωρό χρειάζεται την μαμά του μέχρι έξι μηνών.
-Αυτόν που θα εφαρμόσεις τους νόμους για την προστασία του Περιβάλλοντος γιατί η ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου δεν έχει κανένα νόημα αφού το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψή του.
-Αυτόν που θα προτείνει και θα περάσει ρυθμίσεις για να απολαύσουν ασφαλιστικές καλύψεις τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με κριτήριο την αλληλεγκύη των γενεών (κι όχι εμείς ότι φάμε κι ότι πιούμε εις βάρος των παιδιών μας). Και θα το περάσει κόντρα στους ανεγκέφαλους λαϊκιστές και τα κομματικά λαμόγια δεξιά κι αριστερά που νοιάζονται μόνο να κάνουν καυγά για να έχουν προσωπικά και κομματικά ωφέλη.
-Αυτόν που θα αναδείξει το καλό πρόσωπο της χώρας και θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι οι φόροι του δεν καταλήγουν ούτε σε τσέπες κουμπάρων, ούτε σε ινστιτούτα «μ 'έκαψες» για να βολεύονται χαλαρά οι ημέτεροι που δήθεν μελετούν το πρόβλημα!
-Αυτόν που θα εκλεγεί για τέσσερα χρόνια και θα κάνει όλα τα παραπάνω ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ γιατί ο λόγος που θέλει να έχει την εξουσία είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των πολιτών κι όχι ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ! Να κυβερνήσει πραγματικά ταπεινά και συνετά και να μην τον νοιάζει αν πάει σπίτι του.
Πολύ φοβάμαι ότι ζητάω παρά πολλά...
(Γάλα: 100 ml στις 4 το πρωί κι άλλα τόσα 3 το μεσημέρι. Διάθεση: χάλια. Ολα είναι τόσο χάλια. Και το πιο χάλια απ όλα είναι ότι θα χρειαστεί να αφήσω σε γυναίκα το μωρό μου...)
-Αυτόν που θα φτιάξει τα πιο ωραία Δημόσια Νοσοκομεία. Με νοσηλευτικό προσωπικό, σε καθαρά κτίρια, χωρίς ουρές και ράντζα. Αυτόν που θα απολύει τον γιατρό που τολμά να ζητήσει χρήματα χωρίς απόδειξη κι αυτόν που κλέβει τις προμήθειες. Αυτόν που θα αποκεντρώσει μερικά παλιά νοσοκομεία στην Αθήνα και θα τα πάει σε καινούργια κτίρια αγνοώντας τις απεργίες και την λευκή απεργία των μεγαλογιατρών που βολεύτηκαν με τα ιδιωτικά τους ιατρεία τριγύρω και την απροθυμία του προσωπικού που επίσης δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Αυτόν που θα έχει σχέδιο για να αντιμετωπίσει τους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς και θα φτιάξει την Δημόσια Υγεία πρότυπο στα Βαλκάνια. Κι όποιος θέλει να πληρώσει ας πάει στα ιδιωτικά για privacy.
-Αυτόν που θα βάλει αξιοκρατική αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα απαγορεύσει τους καθηγητές και δασκάλους στην δημόσια εκπαίδευση να κάνουν και φροντηστήριο, αυξάνοντας όμως τους μισθούς τους. Αυτόν που θα καταργήσει την απογευματινή βάρδια και θα στριμώξει τους Δήμους να καθαρίζουν και να φροντίζουν τα σχολεία για να μην θυμίζουν γκέτο (ειδικά στην Αθήνα και μεγάλες πόλεις). Αυτόν που θα κάνει τόσο ελκυστικό το σχολείο της γειτονιάς ώστε μόνο οι πολύ πλούσιοι να στέλνουν το παιδί τους στο ιδιωτικό. Αυτόν που θα επαναξιολογήσει όλα τα ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας με κριτήριο το λίγα και καλά. Αυτόν που θα επιβάλει την τάξη στο πανεπιστήμιο και θα διώξει τους κακοποιούς. Αυτόν που θα απαγορεύσει τις καταλήψεις σχολείων εώς τα 18 έτη.
-Αυτόν που θα επιβάλει άδεια λοχείας 6 μηνών υποχρεωτικά και στον ιδιωτικό τομέα και θα περιορίσει τις «κοπάνες» στον δημόσιο. Κάθε μωρό χρειάζεται την μαμά του μέχρι έξι μηνών.
-Αυτόν που θα εφαρμόσεις τους νόμους για την προστασία του Περιβάλλοντος γιατί η ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου δεν έχει κανένα νόημα αφού το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψή του.
-Αυτόν που θα προτείνει και θα περάσει ρυθμίσεις για να απολαύσουν ασφαλιστικές καλύψεις τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με κριτήριο την αλληλεγκύη των γενεών (κι όχι εμείς ότι φάμε κι ότι πιούμε εις βάρος των παιδιών μας). Και θα το περάσει κόντρα στους ανεγκέφαλους λαϊκιστές και τα κομματικά λαμόγια δεξιά κι αριστερά που νοιάζονται μόνο να κάνουν καυγά για να έχουν προσωπικά και κομματικά ωφέλη.
-Αυτόν που θα αναδείξει το καλό πρόσωπο της χώρας και θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι οι φόροι του δεν καταλήγουν ούτε σε τσέπες κουμπάρων, ούτε σε ινστιτούτα «μ 'έκαψες» για να βολεύονται χαλαρά οι ημέτεροι που δήθεν μελετούν το πρόβλημα!
-Αυτόν που θα εκλεγεί για τέσσερα χρόνια και θα κάνει όλα τα παραπάνω ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ γιατί ο λόγος που θέλει να έχει την εξουσία είναι να υπηρετήσει τις ανάγκες των πολιτών κι όχι ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ! Να κυβερνήσει πραγματικά ταπεινά και συνετά και να μην τον νοιάζει αν πάει σπίτι του.
Πολύ φοβάμαι ότι ζητάω παρά πολλά...
(Γάλα: 100 ml στις 4 το πρωί κι άλλα τόσα 3 το μεσημέρι. Διάθεση: χάλια. Ολα είναι τόσο χάλια. Και το πιο χάλια απ όλα είναι ότι θα χρειαστεί να αφήσω σε γυναίκα το μωρό μου...)
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΗΛΑΣΜΟΣ ή ΤΙΠΟΤΑ!
Είμαι χοντρή σαν ντουλάπα. Τρεις μήνες, σχεδόν τέσσερις τώρα κλεισμένη στο σπίτι αγκαλιά με το μωρό μου τσιμπολογάω ασταμάτητα ότι συνδυασμούς με ζάχαρη και λίπος μπορεί να φανταστεί κανείς. Νομίζω ότι έχω πάρει και τα κιλά που ...έχασα όταν γέννησα το μωρό μου.
Υπάρχει κάτι όμως που με κάνει να καμαρώνω σαν διάνος. Ο θηλασμός! Τον οποίο θηλασμό χρωστάω στην μαία μου την Πέρμα (βγαίνει από το Περμανθία). Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως μπήκα στην ιστορία του θηλασμού ξέροντας μόνο τα βασικά και , παρ'ότι δεν είμαι ιδιαίτερα της θρησκείς, ευλογώ το θεό που όλα πήγαν καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μέρες στο Αλεξάνδρα. Το μωρό μου γεννιέται και βάζω τα κλάματα από ευτυχία. Μου το φέρνουν για λίγο να το φιλήσω και μετά το παίρνουν για να το πλύνουν, να το ζυγίσουν και να το δείξουν στον μπαμπά του.
Λάθος! Ολοι πια λένε πως οταν γεννηθεί το καλύτερο είναι να το ακουμπήσουν επάνω στο στήθος μία ώρα ώστε να αποκτήσει σωματική επαφή με την μητέρα και να ξεκινήσει το θηλασμό. Αν το αφήσεις, λένε , θα καθήσει ήσυχο για κανένα εικοσάλεπτο, μετά θα ξεκινήσει να αναζητά αντανακλαστικά το στήθος και μετά θα αρχίσει να θηλάζει.
Το πήραν και μου το έφεραν ένα 24ωρο μετά. Η συγκίνησή μου ήταν ανείπωτη, αλλά πονούσα κιόλας από την καισαρική. Η εγκυμοσύνη μου ήταν υψηλού κινδύνου. Απο τη μια τα σωληνάκια από την άλλη ο καθετήρας, αλλά όταν είδα το μωρό μου τα ξέχασα όλα.
Νόμιζα ότι για να θηλάσει αρκεί απλώς να το βάλω στο στήθος.
Λάθος! Χρειάστηκε να φωνάξω πολλές φορές τις μαίες και νοσοκόμες για να μου δείξουν πως να πιάνω το μωράκι και πως να το οδηγώ στο στήθος. Πως να το βοηθάω να ανοίγει το λαίμαργο στομάτάκι για να πιάνει όλη την άλω κι όχι μόνο την θηλή. Και πόναγα. Πόναγα πολύ καθώς ρούφαγε, ήμουν σίγουρη ότι το έβαζα λάθος κι έτρεμα μην προκληθεί ζημιά στο στήθος και δεν καταφέρω να θηλάσω. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το μωρό μου έκλαιγε συνέχεια. Τότε ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ (σύζυγος, πεθερά, επισκέπτες κλπ κλπ) έκαναν την μοιραία ερώτηση που με τσάκιζε: Μήπως δεν έχεις γάλα; Το μωρό φαίνεται να πεινάει.
Το πλασματάκι ήταν τοσοδούλι. Ετρεμα απο αγωνία και φόβο μην πάθει κάτι. Και τότε μου πέταγαν και διάφορες ιστορίες για νεογνά που δεν έπαιρναν αρκετά υγρά και γι αυτό ανέβασαν ίκτερο.
Ομως εγώ ήθελα να θηλάσω το μωρό μου. Κι όχι να του δώσω έτοιμο γάλα. Και ήξερα πως για να έρθει το γάλα πρέπει να βάζω το μωρό να θηλάζει. Αχ βρε Πέρμα, μόνο εσύ με στήριξες σ εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι τον άντρα μου να βλέπει με ικανοποίηση το μωρό μας να καταβροχθίζει το έτοιμο γάλα μερικές στιγμές που δεν άντεχα πια να λέω 'όχι' και να λέει με χαρά: «είδες που το παιδί πείναγε»...
Δεν υπήρχε τίποτα που να με πληγώνει πιο πολύ. Και τότε η Πέρμα μου έλεγε «σου απαγορεύω να του δώσεις άλλο έτοιμο, δεν θα σου έρθει ποτέ το γάλα κι αν έρθει θα πετρώσει και το μωρό σου θα τρώει αυτό το στούκας».
Ετσι το αποκαλούσε. Στούκας! Και πόσο δίκιο είχε. Μου έλεγε συνέχεια «συγκρίνεται το πρωτόγαλα, αυτό το λιγάκι κίτρινωπό γαλατάκι που του δίνεις τώρα με τόσα αντισώματα με το στούκας που πέφτει βαρύ στο στομαχάκι του;».
Την πρώτη μέρα που μου έφεραν το μωρό σηκώθηκα από το κρεββάτι με τον ορό και τον καθετήρα στις 11 το πρωί και ξάπλωσαν ξανά στις 11 το βράδυ...Κατάκοπη...Οταν η καταπληκτική νυχτερινή αποκλειστική μου πρότεινε να δίνουμε ένα γευματάκι έτοιμο στο μωρό για να κοιμηθώ λιγάκι ζήτησα από μέσα μου συγνώμη από την Πέρμα και συμφώνησα.
ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ
Μετά από μερικές μέρες τα πράγματα φάνηκαν να καλυτερεύουν. Το συναίσθημα που σου δημιουργεί το μωρό σου που θηλάζει νομίζω πως δεν περιγράφεται με λέξεις. Ισως θα μπρούσε να είναι ο ορισμός της μητρότητας. Κι όμως. Η αμφιβολία του «και τι θα κάνεις αν δεν έχεις γάλα» είχε εμφυτευτεί. Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήρα μαζί μου μερικά βαζάκια με το έτοιμο γαλατάκι μιας χρήσης σε θερμοκρασία δωματίου «για την περίπτωση κρίσης». Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί την χαρά μου όταν ένα βράδυ είκοσι μέρες μετά το μωρό μου απέρριψε με μια έκφραση αηδίας την πλαστική θηλή.
Γύρω από τον θηλασμό περιστρέφονται όλα. ΟΛΑ. Είναι η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν μετά την κλασική «πόσο γεννήθηκε;». Ο θηλασμός είναι εξουθενωτικός. Για ενάμιση μήνα σηκωνόμουνα σαν ζόμπι το βράδυ στις 11, στη 1, στις 3, στις 5, στις 7.30 το πρωί για να ταίσω το λαίμαργο στοματάκι. Ο θηλασμός είναι κουραστικός. Θέλει προσπάθεια και πίστη. Ομως δεν έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή. Είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω για το μωρό μου.
Μπράβο μαμά!
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήρθε από το στόμα της γιατρού όταν είδε το μωρό στις 40 μέρες. Οχι μόνο είχε ανακτήσει το χαμένο βάρος του μαιυτηρίου αλλά πήρε 1.600 γραμμάρια! «Εχω πολλά χρόνια να δω μωρό που θηλάζει αποκλειστικά να παίρνει τόσο βάρος» μου είπε με θαυμασμό κι εκείνη την στιγμή ένοιωσα τόσο περήφανη και ικανοποιημένη που, επίσης δεν περιγράφεται.
Κι όλα αυτά χάρις την Πέρμα.
Είναι τόσο πολύ λυπηρό και εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τα εξής θέματα: ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΌΣ, ΘΗΛΑΣΜΟΣ και εσχάτως τα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ.
Χωρίς ντροπή γιατροί και νοσοκομεία προωθούν καισαρικές σε βαθμό 50% των γεννήσεων (την στιγμή που αναγκαίες είναι μόλις το 15%), ενώ η φιλική επιμονή στο έτοιμο γαλατάκι (κανείς δεν σου λέει να μην θηλάσεις, αλλά θα σου πουν μύρια όσα) τους αναγορεύει σε απλούς ντίλερ των εταιριών! Για να μην μιλήσω για το αισχρό ντιλ που γίνεται με τα βλαστοκύταρα όπου φημολογείται πως η μίζα είναι 300-400 ευρώ για κάθε πελάτη που οδηγείται στις ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων!
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΊ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙς ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ? Μου περνάει μια τρελλή ιδέα απ το μυαλό: σ'αυτό το blog να μπορεί όποιος θέλει να καταγγείλει τους γιατρούς κι όποιον άλλο δουλεύει ως ντίλερ εταιριών γάλακτος ή σφάχτης καισαρικών, .
(γάλα: 100 ml στις 5 το απόγευμα. βάρος 100 κιλά...)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (γιατί ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο)
Υπάρχει κάτι όμως που με κάνει να καμαρώνω σαν διάνος. Ο θηλασμός! Τον οποίο θηλασμό χρωστάω στην μαία μου την Πέρμα (βγαίνει από το Περμανθία). Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως μπήκα στην ιστορία του θηλασμού ξέροντας μόνο τα βασικά και , παρ'ότι δεν είμαι ιδιαίτερα της θρησκείς, ευλογώ το θεό που όλα πήγαν καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μέρες στο Αλεξάνδρα. Το μωρό μου γεννιέται και βάζω τα κλάματα από ευτυχία. Μου το φέρνουν για λίγο να το φιλήσω και μετά το παίρνουν για να το πλύνουν, να το ζυγίσουν και να το δείξουν στον μπαμπά του.
Λάθος! Ολοι πια λένε πως οταν γεννηθεί το καλύτερο είναι να το ακουμπήσουν επάνω στο στήθος μία ώρα ώστε να αποκτήσει σωματική επαφή με την μητέρα και να ξεκινήσει το θηλασμό. Αν το αφήσεις, λένε , θα καθήσει ήσυχο για κανένα εικοσάλεπτο, μετά θα ξεκινήσει να αναζητά αντανακλαστικά το στήθος και μετά θα αρχίσει να θηλάζει.
Το πήραν και μου το έφεραν ένα 24ωρο μετά. Η συγκίνησή μου ήταν ανείπωτη, αλλά πονούσα κιόλας από την καισαρική. Η εγκυμοσύνη μου ήταν υψηλού κινδύνου. Απο τη μια τα σωληνάκια από την άλλη ο καθετήρας, αλλά όταν είδα το μωρό μου τα ξέχασα όλα.
Νόμιζα ότι για να θηλάσει αρκεί απλώς να το βάλω στο στήθος.
Λάθος! Χρειάστηκε να φωνάξω πολλές φορές τις μαίες και νοσοκόμες για να μου δείξουν πως να πιάνω το μωράκι και πως να το οδηγώ στο στήθος. Πως να το βοηθάω να ανοίγει το λαίμαργο στομάτάκι για να πιάνει όλη την άλω κι όχι μόνο την θηλή. Και πόναγα. Πόναγα πολύ καθώς ρούφαγε, ήμουν σίγουρη ότι το έβαζα λάθος κι έτρεμα μην προκληθεί ζημιά στο στήθος και δεν καταφέρω να θηλάσω. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το μωρό μου έκλαιγε συνέχεια. Τότε ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ (σύζυγος, πεθερά, επισκέπτες κλπ κλπ) έκαναν την μοιραία ερώτηση που με τσάκιζε: Μήπως δεν έχεις γάλα; Το μωρό φαίνεται να πεινάει.
Το πλασματάκι ήταν τοσοδούλι. Ετρεμα απο αγωνία και φόβο μην πάθει κάτι. Και τότε μου πέταγαν και διάφορες ιστορίες για νεογνά που δεν έπαιρναν αρκετά υγρά και γι αυτό ανέβασαν ίκτερο.
Ομως εγώ ήθελα να θηλάσω το μωρό μου. Κι όχι να του δώσω έτοιμο γάλα. Και ήξερα πως για να έρθει το γάλα πρέπει να βάζω το μωρό να θηλάζει. Αχ βρε Πέρμα, μόνο εσύ με στήριξες σ εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι τον άντρα μου να βλέπει με ικανοποίηση το μωρό μας να καταβροχθίζει το έτοιμο γάλα μερικές στιγμές που δεν άντεχα πια να λέω 'όχι' και να λέει με χαρά: «είδες που το παιδί πείναγε»...
Δεν υπήρχε τίποτα που να με πληγώνει πιο πολύ. Και τότε η Πέρμα μου έλεγε «σου απαγορεύω να του δώσεις άλλο έτοιμο, δεν θα σου έρθει ποτέ το γάλα κι αν έρθει θα πετρώσει και το μωρό σου θα τρώει αυτό το στούκας».
Ετσι το αποκαλούσε. Στούκας! Και πόσο δίκιο είχε. Μου έλεγε συνέχεια «συγκρίνεται το πρωτόγαλα, αυτό το λιγάκι κίτρινωπό γαλατάκι που του δίνεις τώρα με τόσα αντισώματα με το στούκας που πέφτει βαρύ στο στομαχάκι του;».
Την πρώτη μέρα που μου έφεραν το μωρό σηκώθηκα από το κρεββάτι με τον ορό και τον καθετήρα στις 11 το πρωί και ξάπλωσαν ξανά στις 11 το βράδυ...Κατάκοπη...Οταν η καταπληκτική νυχτερινή αποκλειστική μου πρότεινε να δίνουμε ένα γευματάκι έτοιμο στο μωρό για να κοιμηθώ λιγάκι ζήτησα από μέσα μου συγνώμη από την Πέρμα και συμφώνησα.
ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ
Μετά από μερικές μέρες τα πράγματα φάνηκαν να καλυτερεύουν. Το συναίσθημα που σου δημιουργεί το μωρό σου που θηλάζει νομίζω πως δεν περιγράφεται με λέξεις. Ισως θα μπρούσε να είναι ο ορισμός της μητρότητας. Κι όμως. Η αμφιβολία του «και τι θα κάνεις αν δεν έχεις γάλα» είχε εμφυτευτεί. Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήρα μαζί μου μερικά βαζάκια με το έτοιμο γαλατάκι μιας χρήσης σε θερμοκρασία δωματίου «για την περίπτωση κρίσης». Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί την χαρά μου όταν ένα βράδυ είκοσι μέρες μετά το μωρό μου απέρριψε με μια έκφραση αηδίας την πλαστική θηλή.
Γύρω από τον θηλασμό περιστρέφονται όλα. ΟΛΑ. Είναι η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν μετά την κλασική «πόσο γεννήθηκε;». Ο θηλασμός είναι εξουθενωτικός. Για ενάμιση μήνα σηκωνόμουνα σαν ζόμπι το βράδυ στις 11, στη 1, στις 3, στις 5, στις 7.30 το πρωί για να ταίσω το λαίμαργο στοματάκι. Ο θηλασμός είναι κουραστικός. Θέλει προσπάθεια και πίστη. Ομως δεν έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή. Είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω για το μωρό μου.
Μπράβο μαμά!
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήρθε από το στόμα της γιατρού όταν είδε το μωρό στις 40 μέρες. Οχι μόνο είχε ανακτήσει το χαμένο βάρος του μαιυτηρίου αλλά πήρε 1.600 γραμμάρια! «Εχω πολλά χρόνια να δω μωρό που θηλάζει αποκλειστικά να παίρνει τόσο βάρος» μου είπε με θαυμασμό κι εκείνη την στιγμή ένοιωσα τόσο περήφανη και ικανοποιημένη που, επίσης δεν περιγράφεται.
Κι όλα αυτά χάρις την Πέρμα.
Είναι τόσο πολύ λυπηρό και εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τα εξής θέματα: ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΌΣ, ΘΗΛΑΣΜΟΣ και εσχάτως τα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ.
Χωρίς ντροπή γιατροί και νοσοκομεία προωθούν καισαρικές σε βαθμό 50% των γεννήσεων (την στιγμή που αναγκαίες είναι μόλις το 15%), ενώ η φιλική επιμονή στο έτοιμο γαλατάκι (κανείς δεν σου λέει να μην θηλάσεις, αλλά θα σου πουν μύρια όσα) τους αναγορεύει σε απλούς ντίλερ των εταιριών! Για να μην μιλήσω για το αισχρό ντιλ που γίνεται με τα βλαστοκύταρα όπου φημολογείται πως η μίζα είναι 300-400 ευρώ για κάθε πελάτη που οδηγείται στις ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων!
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΊ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙς ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ? Μου περνάει μια τρελλή ιδέα απ το μυαλό: σ'αυτό το blog να μπορεί όποιος θέλει να καταγγείλει τους γιατρούς κι όποιον άλλο δουλεύει ως ντίλερ εταιριών γάλακτος ή σφάχτης καισαρικών, .
(γάλα: 100 ml στις 5 το απόγευμα. βάρος 100 κιλά...)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (γιατί ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο)
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007
ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ?
...Καλή ερώτηση. Αλλά αν το ήξερα θα γινόμουν εκατομμυριούχος όπως εύστοχα λέει κι ο Στάθης!
Κι όμως κάθε φορά που κλαίει το μωρό, όποιος το έχει στα χέρια του (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, νταντά) όλοι με κοιτάζουν επιτιμητικά ρωτώντας με «γιατί κλαίει». Μερικές φορές στο ύφος τους διακρίνεται και μια δόση κατηγορίας, σαν δηλαδή να ευθύνομαι που κλαίει (πχ έχει λερωθεί και δεν το άλλαξα, πεινάει και δεν το τάϊσα). Ενώ συνήθως αποφαίνονται με σιγουριά ειδικού ΄-ενώ ταυτόχρονα μου το δίνουν αφού το μωρό γενικώς το θέλουν μόνο όταν είναι ήρεμο και παγνιδιάρικο- ότι θέλει άλλαγμα ή τάισμα.
Χθες το βράδυ ο μπέμπης πάλι έκλαιγε. Απο τις 9 μέχρι τις 10.30. Δυνατά. Φοβήθηκα είν η αλήθεια. Μπορεί να είναι τα δοντάκια του αλλά μ'ένα μωρό πως μπορείς να ξέρεις...Το πιο τρομαχτικό είναι που το βλέπεις να υποφέρει τόσο πολύ και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ευτυχώς ο Στάθης είναι πατέρας-άγγελος και βοηθάει όσο μπορεί. Σήμερα θα δοκιμάσουμε το Μουντοζίλ, τζέλ που υποτίθεται βοηθάει στα δοντάκια. Μέχρι στιγμής η πεθερά μου κάθε φορά επιμένει να βρέξω το δάχτυλο με ...ούζο και να το τρίψω στα ούλα του μωρού δίνοντάς του μίσή παιδική ασπιρίνη! ενώ μια άλλα παιδίατρος με συμβούλεψε αφού πλύνω τα χέρια να βρέξω τον δάχτυλο με καθαρό οινόπνευμα και να το τρίψω στο στοματάκι του. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα φοβάμαι και τα δύο.
Η χθεσινή Κυριακή ήταν μαύρα χάλια. Οχι γιατί έκλαιγε το μωρό. Οι φωτογραφίες των παιδιών που κάηκαν στην Ηλεία δεν μ'αφήνουν να ξεχάσω. Η μαρτυρία του Σπύρου που ακολούθησε μαμά και 4 παιδιά «δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές τους καθώς καίγονταν» μ'ανατριχιάζει...Οπως μ'ανατριχιάζει εκείνος ο πατέρας που έλεγε για το εφτά μηνών βρέφος του πως «τον κοίταζε με τα ματάκια του» περιμένοντας μάται να έρθει το ΕΚΑΒ-θερμοκοιτίδα για να μεταφερθεί σε μονάδα νεογνών. Θα'θελα να ξέρω έγινε τίποτα μ'αυτό, αξιώθηκε κανείς να κάνει κάτι ή ολόκληρη η χώρα εξακολουθεί να έχει μόλις 2 τέτοια ασθενοφόρα;
Ξέρω, πάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά τώρα που αγκαλιάζω το δικό μου μωράκι νοιώθω σα να με μαχαιρώνουν όταν ακούω τέτοιες ειδήσεις.
Και είναι όλα τόσο φριχτά υποκριτικά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές. Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις ακούγονται τόσο μα τόσο ψεύτικες απ'ολους γιατί όλοι λίγο πολύ βρέθηκαν κατά καιρούς και στο παρελθόν σε θέσεις όπου μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι. Γιατί άραγε θα κάνουν τώρα, αν τους ξαναφηφίσουμε;
Καμμιά φορά σκέφτομαι να στείλω το παιδί μού στη Σουηδία ή σε καμμιά άλλη χώρα προκειμένου να μην ζήσει στο Καφριστάν που φτιάξαμε και ανεχόμαστε εμείς εδώ...Ομως φοβάμαι πως δεν θ'αντέξω να το αποχωριστώ.
(Δύσκολη Δευτέρα. Μόνη στο σπίτι με το μωρό.
Γάλα: 210 ml και από τους δύο μαστούς στις 4 τα ξημερώματα. 150 στην κατάψυξη παρέα με τα άλλα μπουκαλάκια για τις μέρες που θα πάω στην δουλειά και τα υπόλοιπα για να πιεί το βράδυ ώστε να μην αποκοιμηθεί νυσταγμένο και νηστικό στο στήθος και ξυπνήσει τη νύχτα.
Υπνος Μωρού χθες: 10.30 έως 8.30 με πεντάλεπτο κοιμισμένο φαγητό στις 6.35).
Κι όμως κάθε φορά που κλαίει το μωρό, όποιος το έχει στα χέρια του (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, νταντά) όλοι με κοιτάζουν επιτιμητικά ρωτώντας με «γιατί κλαίει». Μερικές φορές στο ύφος τους διακρίνεται και μια δόση κατηγορίας, σαν δηλαδή να ευθύνομαι που κλαίει (πχ έχει λερωθεί και δεν το άλλαξα, πεινάει και δεν το τάϊσα). Ενώ συνήθως αποφαίνονται με σιγουριά ειδικού ΄-ενώ ταυτόχρονα μου το δίνουν αφού το μωρό γενικώς το θέλουν μόνο όταν είναι ήρεμο και παγνιδιάρικο- ότι θέλει άλλαγμα ή τάισμα.
Χθες το βράδυ ο μπέμπης πάλι έκλαιγε. Απο τις 9 μέχρι τις 10.30. Δυνατά. Φοβήθηκα είν η αλήθεια. Μπορεί να είναι τα δοντάκια του αλλά μ'ένα μωρό πως μπορείς να ξέρεις...Το πιο τρομαχτικό είναι που το βλέπεις να υποφέρει τόσο πολύ και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Ευτυχώς ο Στάθης είναι πατέρας-άγγελος και βοηθάει όσο μπορεί. Σήμερα θα δοκιμάσουμε το Μουντοζίλ, τζέλ που υποτίθεται βοηθάει στα δοντάκια. Μέχρι στιγμής η πεθερά μου κάθε φορά επιμένει να βρέξω το δάχτυλο με ...ούζο και να το τρίψω στα ούλα του μωρού δίνοντάς του μίσή παιδική ασπιρίνη! ενώ μια άλλα παιδίατρος με συμβούλεψε αφού πλύνω τα χέρια να βρέξω τον δάχτυλο με καθαρό οινόπνευμα και να το τρίψω στο στοματάκι του. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα φοβάμαι και τα δύο.
Η χθεσινή Κυριακή ήταν μαύρα χάλια. Οχι γιατί έκλαιγε το μωρό. Οι φωτογραφίες των παιδιών που κάηκαν στην Ηλεία δεν μ'αφήνουν να ξεχάσω. Η μαρτυρία του Σπύρου που ακολούθησε μαμά και 4 παιδιά «δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές τους καθώς καίγονταν» μ'ανατριχιάζει...Οπως μ'ανατριχιάζει εκείνος ο πατέρας που έλεγε για το εφτά μηνών βρέφος του πως «τον κοίταζε με τα ματάκια του» περιμένοντας μάται να έρθει το ΕΚΑΒ-θερμοκοιτίδα για να μεταφερθεί σε μονάδα νεογνών. Θα'θελα να ξέρω έγινε τίποτα μ'αυτό, αξιώθηκε κανείς να κάνει κάτι ή ολόκληρη η χώρα εξακολουθεί να έχει μόλις 2 τέτοια ασθενοφόρα;
Ξέρω, πάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά τώρα που αγκαλιάζω το δικό μου μωράκι νοιώθω σα να με μαχαιρώνουν όταν ακούω τέτοιες ειδήσεις.
Και είναι όλα τόσο φριχτά υποκριτικά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές. Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις ακούγονται τόσο μα τόσο ψεύτικες απ'ολους γιατί όλοι λίγο πολύ βρέθηκαν κατά καιρούς και στο παρελθόν σε θέσεις όπου μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι. Γιατί άραγε θα κάνουν τώρα, αν τους ξαναφηφίσουμε;
Καμμιά φορά σκέφτομαι να στείλω το παιδί μού στη Σουηδία ή σε καμμιά άλλη χώρα προκειμένου να μην ζήσει στο Καφριστάν που φτιάξαμε και ανεχόμαστε εμείς εδώ...Ομως φοβάμαι πως δεν θ'αντέξω να το αποχωριστώ.
(Δύσκολη Δευτέρα. Μόνη στο σπίτι με το μωρό.
Γάλα: 210 ml και από τους δύο μαστούς στις 4 τα ξημερώματα. 150 στην κατάψυξη παρέα με τα άλλα μπουκαλάκια για τις μέρες που θα πάω στην δουλειά και τα υπόλοιπα για να πιεί το βράδυ ώστε να μην αποκοιμηθεί νυσταγμένο και νηστικό στο στήθος και ξυπνήσει τη νύχτα.
Υπνος Μωρού χθες: 10.30 έως 8.30 με πεντάλεπτο κοιμισμένο φαγητό στις 6.35).
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ
Το μωρό έπαθε κρίση. Μαζί του κι εμείς. Εκλαιγε σπαραχτικά συνέχεια και δεν σταματούσε ούτε με αγκαλιές, ούτε με τη νέα πάνα, ούτε με την στάση των κολικών, ούτε στο στήθος. Φύγαμε έντρομοι από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού αλλά πριν φτάσουμε σε νοσοκομείο ο μικρός κοιμήθηκε. Ακόμα κοιμάται. Πάει ο βραδυνός του ύπνος σήμερα. Ούτε μπανάκι, ούτε βολτίτσα, ούτε παιγνιδάκια, ούτε παιδικό πάρτυ διδύμων. Τον κοιτάζω ώρες όταν κοιμάται. Νομίζω πως είναι το καλύτερο αγχολυτικό.
σήμερα μετά από τρισίμισι μήνες κατάφερα για πρώτη φορά να διαβάσω σαββατιάτικες εφημερίδες. Το καλύτερο όλων του Σταύρου Θεοδωράκη στα ΝΕΑ για τους τσιγγάνους που όρμησαν στο τριχίλιαρο του Καραμανλή. «Εμείς πεινάμε περισσότερο» του είπε μια μάνα τσιγγάνα κάποτε...Κι έτσι είναι. Χάρηκα πολύ που κάποιος σκέφτηκε όπως κι εγώ προχθές για τους τσιγγάνους. Θυμάμαι μια αδύνατη γριούλα τσιγγάνα που την ρωτούσε ένας ρεπόρτερ από κανάλι με εξεταστικό ύφος σε ποιό χωριό είναι το σπίτι της που κάηκε, προφανώς για να την ξεσκεπάσει, κι αυτή κάτι ψέλλιζε.
Μια ολόκληρη κοινωνία στο περιθώρειο οι τσιγγάνοι. Θυμάμαι και τα μωρά τους στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.
Αν ήμουν δημοσιογράφος εκεί θα πήγαινα. Υπάρχει ένας δωμάτιο με 20 (ή 28?) κρεββάτια (!) κάπου στον πρώτο όροφο. Εκεί γεννούν οι τσιγγάνες. Γκέτο μέσα στο «γκέτο», γιατί «γκέτο έχει καταντήσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Και το αφήνουν επίτηδες να κατατρακυλύσει ολοένα και χαμηλότερα για να οδηγήσουν τις γυναίκες στα πανάκριβα δωμάτια των ιδιωτικών μαιευτηρίων.
(Σάββατο απόγευμα λίγο πριν βρέξει. Γάλα στο ψυγείο 110 ml, το έβγαλα ξημερώματα στις 4.00. Διάθεση: μελαγχολική).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
σήμερα μετά από τρισίμισι μήνες κατάφερα για πρώτη φορά να διαβάσω σαββατιάτικες εφημερίδες. Το καλύτερο όλων του Σταύρου Θεοδωράκη στα ΝΕΑ για τους τσιγγάνους που όρμησαν στο τριχίλιαρο του Καραμανλή. «Εμείς πεινάμε περισσότερο» του είπε μια μάνα τσιγγάνα κάποτε...Κι έτσι είναι. Χάρηκα πολύ που κάποιος σκέφτηκε όπως κι εγώ προχθές για τους τσιγγάνους. Θυμάμαι μια αδύνατη γριούλα τσιγγάνα που την ρωτούσε ένας ρεπόρτερ από κανάλι με εξεταστικό ύφος σε ποιό χωριό είναι το σπίτι της που κάηκε, προφανώς για να την ξεσκεπάσει, κι αυτή κάτι ψέλλιζε.
Μια ολόκληρη κοινωνία στο περιθώρειο οι τσιγγάνοι. Θυμάμαι και τα μωρά τους στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.
Αν ήμουν δημοσιογράφος εκεί θα πήγαινα. Υπάρχει ένας δωμάτιο με 20 (ή 28?) κρεββάτια (!) κάπου στον πρώτο όροφο. Εκεί γεννούν οι τσιγγάνες. Γκέτο μέσα στο «γκέτο», γιατί «γκέτο έχει καταντήσει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Και το αφήνουν επίτηδες να κατατρακυλύσει ολοένα και χαμηλότερα για να οδηγήσουν τις γυναίκες στα πανάκριβα δωμάτια των ιδιωτικών μαιευτηρίων.
(Σάββατο απόγευμα λίγο πριν βρέξει. Γάλα στο ψυγείο 110 ml, το έβγαλα ξημερώματα στις 4.00. Διάθεση: μελαγχολική).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
