Πως βάζεις τα όρια σε ένα παιδί?

Ιδού η απορία! (αν και κλισέ με εκφράζει αυτή την περίοδο). Γιατί καλά είναι στην θεωρία αλλά στην πράξη δυσκολότερα (κι άλλο κλισέ).
Η αμφιβολία ότι κάτι δεν πάει καλά με το συγκεκριμένο κεφάλαιο ξεκίνησε με μια επίσκεψη στην αγαπημένη μας παιδίατρο για το μαντού. Αφού τελειώσαμε την εξέταση λίγο πριν κάνουμε την ένεση ο Δημήτρης πετάει με δύναμη το πλαστικό παιγνιδάκι στο γραφείο της. Η γιατρός μας ξαφνιάζεται και λέει αυθόρμητα «μήπως είναι λίγο επιθετικός»;
Κι εκεί αρχίζουν όλα.
Ολα όσα έχω διαβάσει για το θέμα καταλήγουν πως τώρα (είμαστε 13 μηνών) είναι η κατάλληλη ηλικία για να βάλουμε τα όρια και να εμφυσήσουμε την έννοια της πειθαρχίας, του σωστού και του λάθους. Ομως έχω μια βασική απορία: όταν κάνει το 'λάθος' τι κάνεις; Του το επισημαίνεις ή σφυράς αδιάφορα;
Εχω διαβάσει και τις δύο εκδοχές. Η μία σχολή λέει ότι όταν κάνει την ζουζουνιά (πάει να ρίξει το νερό του σκύλου, πετάει με δύναμη το κυπελλάκι του στο πάτωμα, πατάει ύπουλα την ουρά του γκούμι, κάνει βόλτα τα ρούχα σε όλο το σπίτι κλπ) τότε εσύ πρέπει να του υποδείξεις το λάθος.
Η άλλη σχολή λέει ότι πρέπει να φανείς αδιάφορος, να μην κάνεις κανένα σχόλιο, ούτε επικριτικό, ούτε αποδοκιμασίας γιατί εάν αντιδράσεις το μωρό θα καταγράψει την αντίδραση και θα το επαναλαμβάνει συνέχεια για να απολαύσει ακριβώς την δική σου αντίδραση.
Δοκίμασα και τα δύο αλλά μήπως κι αυτό ...είναι λάθος;