Δέκα ημέρες μόνοι με το μωρό

...Ήταν δέκα υπέροχες μέρες.
Η γιαγιά ζήτησε διακοπές στο χωριό κι εξαφανίστηκε την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου. Μετά από πολλούς μήνες βρεθήκαμε λοιπόν ξανά ως φυσιολογική οικογένεια, όπου την ευθύνη του παιδιού (και του Γκούμι) έχουν πλήρως οι γονείς. Ομολογώ πως ήταν καταπληκτική εμπειρία. Λίγο κουραστική βέβαια αφού είχαμε και χαρούμενα πρωινά ξυπνήματα στις 6 το πρωί, αλλά κυρίως ήταν μια απολαυστική περίοδος κατά την οποία:

-η μαμά (προσπαθώ να αποφύγω το πρώτο ενικό) αναγκάστηκε να μαγειρέψει για το μωρό. Φυσικά άλλο είναι να μαγειρεύεις από χόμπι κι όταν έχεις όρεξη και χρόνο κι άλλο όταν ξέρεις πως το μωρό θα πεινάσει αν δεν υπάρχει φαγητό. Μάλλον καλά τα πήγαμε αν κρίνω από το αποτέλεσμα (άδεια πιατάκια) με ένα μειονέκτημα. Δεν φάγαμε καθόλου ...ψάρι! έτσι κάτι καταπληκτικά ψαράκια που ψάρεψαν φίλοι από την Τήνο στα 400 μέτρα στο Αιγαίο και αμέσως μπήκαν σε καταψύκτη για να διατηρηθούν φρέσκα παρέμειναν στο ψυγείο αφού η μαμά ετών 37 προτίμησε αυτή την επιλογή παρά το ρίσκο του καθαρισμού των λεπιών.

-ξεσαλώσαμε στις βόλτες. υπήρχε μέρα που φύγαμε απ το σπίτι στις 10.30 το πρωί και γυρίσαμε σαν τους νομάδες αφού κάναμε χιλιάδες δουλειές έξω (μαγαζιά, τράπεζες, ψώνια, λογαριασμοί) και μια επίσκεψη στους Αθηναίους παππούδες και γυρίσαμε στις 8.30 το βράδυ.

-κάναμε κάθε μέρα μπάνιο. Αυτό σημειώνεται γιατί συνήθως κάνουμε πλήρες μπάνιο μέρα πάρα μέρα, ή όταν είχε πολύ κρύο και κάθε τρεις μέρες. Τώρα λοιπόν το μωρό στέκεται όρθιο στην μπανιέρα όσο γεμίζει με λίγους πόντους νερό, με το τηλέφωνο του ντους στο χέρι, και μια ατελείωτη χαρά να ρίχνουμε τα μπουκάλια με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρο στο νερό. κι από προχθές που ανακαλύψαμε και πως ανοίγει η βρύση ποιος μας πιάνει Το μωρό μένει στο νερό για τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο κι άλλο ένα δεκάλεπτο αφού έχει αδειάσει η μπανιέρα να ανοιγοκλείνει την βρύση και να χαζεύει. και φυσικά όταν βγαίνει μας ακούει όλη η γειτονιά.

-το πρωί ανακαλύψαμε το κοινό χουζούρι. μερικά πρωινά ξυπνάει στις 6.30, πίνει το γαλατάκι του και μετά πηγαίνουμε στο δωμάτιο της γιαγιάς κι εκεί χουζουρεύοντας παίρνουμε άλλον ένα υπνάκο μέχρι τις 8.30 κατά την διάρκεια του οποίου η αίσθηση του μωρού που χώνεται στην αγκαλιά και νοιώθει ασφάλεια είναι΄το δεύτερο καλύτερο μετά την αίσθηση του θηλασμού.

-ο μπέμπης πέρασε πολύ χρόνο μόνος και με τον μπαμπά του, ΄που τον έχει τρελάνει στο κυνηγητό. μια ιδιαίτερη σχέση μόλις ξεκινάει.

-δείξαμε σημάδια ότι ζηλεύουμε ...τον γκούμι. πχ, έρχεται το γκουμάκι στην αγκαλιά της μαμάς κι αμέσως με ένα πελώριο χαμόγελο νάτος τρεχάτος και ο μικρός στην αγκαλιά (της μαμάς).

Συμπέρασμα: Οι μίνι διακοπές του Πάσχα μας έφεραν όλους πιο κοντά και ήταν οι καλύτερες της ζωής μας. ακριβώς γί' αυτό, τώρα που τα κεφάλια θα μπουν ξανά μέσα θα υπογραμμιστεί η διαφορά (από την απουσία). Μήπως καμιά φορά είναι καλύτερα «να μην ξέρεις»;