Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Σε ένα μήνα γιορτάζουμε τα 1α μας γενέθλια!

Και είμαστε πολύ συγκινημένοι! Και χαρούμενοι! Βέβαια οι γιαγιάδες γκρινιάζουν γιατί δεν λέμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας αγκαλιά με τους νονούς όμως εμείς διατηρούμε την ψυχραιμία μας σε κάτι τέτοια.
Εκεί που χάνουμε την ψυχραιμία μας είναι αυτές τις μέρες που η πόλη είναι σκεπασμένη με την άσπρη αφρικανική σκόνη και δεν ξέρουμε ούτε που να πάμε ούτε τι να κάνουμε. Να ανοίξουμε να αεριστεί το σπίτι; Να βγούμε στο μπαλκόνι; Να πάμε βόλτα στο πάρκο;
ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;...
Ο Δημήτρης περπατάει και χαμογελάει και δείχνει συνέχεια τον ουρανό που πετάνε τα πουλάκια και ακολουθεί κατα πόδας την γιαγιά του (που τα'χει παίξει και ζήτησε μια βδομάδα ρεπόμ το Πάσχα) και μας κοιτάζει και γελάει πριν κάνει ζουζουνιά και έχει μάθει να κρατιέται απο την καρέκλα και μετά να κατεβάζει το ποδαράκι του στο σκαλοπατάκι και τρώει με χαρά το ψάρι και παίζει γλυκά με το μπαλάκι του Γκούμι.
Κάνοντας την αυτοκριτική μου τώρα που πλησιάζουμε τον ένα χρόνο μαζί δεν μπορώ παρά να να μην με μαλώσω γιατί απέτυχα να του μάθω να κοιμάται μόνος του και θέλει αγκαλίτσα, και γιατί απέτυχα να τον διδάξω να παίζει μόνος του και θέλει να υπάρχει πάντα κάποιος στο δωμάτιο...
Ομως καταφέραμε να απογαλακτιστούμε ήρεμα και γλυκά και το μωρό μου είναι τόσο μελένιο και τρώει όλο το γιαουρτάκι του τοτάλ 5% κάθε απόγευμα και κλαίει τόσο στωικά όταν βάζουμε ορό στην μυτούλα κάθε φορά που έχουμε συνάχι (2 όλες κι όλες δηλαδή) και, και και και ....ατελείωτος ο κατάλογος με τα μικρά και μεγάλα επιτεύγματα όταν αναφέρεσαι στο δικό σου παιδί, προσπαθώ να πνίξω τον ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ και να δω λιγάκι πέρα απ τη μύτη μου αλλά πιστέψτε με είναι δύσκολο γιατί αυτό το πλασματάκι που έρχεται στην ζωή μας κάποια στιγμή και μας επιλέγει είναι απλά το κέντρο του σύμπαντος.

4 σχόλια:

popelix είπε...

Άντε και σε άλλα επιτεύγματα με το καλό! Πάντως το πρώτο παιδάκι λογικό είναι να θέλει παρέα στο παιχνίδι. Εμένα τώρα που τα δικά μου είναι δύο, είναι λίγο καλύτερα ;-)

Με το καλό να χρονίσει το παληκαράκι σου!!!

gattina e tigrotto είπε...

eyxaristoyme gia to endiaferon
ta nea mas anarththikan!!!!

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ μάλωνα την κυρία μου που έκανε παρέα στο δικό μας και τελικά, μεγαλώνοντας μια χαρά κοιμάται μόνος του -άλλο που και τώρα, όποτε μπορεί, θέλει τη μαμά να του κρατάει το χεράκι. Σε τελική ανάλυση, σε αυτό τον κόσμο που μεγαλώνουν, με τόσα που θα δουν και θα ζήσουνε, λίγη τρυφερότητα δεν θα τα χαλάσει (και το λέω εγώ που θα με περιέγραφα, κατ' αναλογία με τις διακρίσεις που είχες κάνει για τις μαμάδες, ως "γερμανο-σουηδός μπαμπάς"). Για να αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αυτή την τελευταία σκέψη, την οφείλω -ως σκέψη και ως κατανόηση- στην κυρία μου...

clothdiapermoms είπε...

Αγαπητέ μπαμπά-Λάμπρο, συμφωνώ μαζί σου! Πιστεύω ότι αν αρχίζεις να σπρώχνεις μακριά τα παιδιά από πολύ νωρίς ... τελικά αποκτούν μια τάση να κολλάνε πάνω σου!