Περπατάμε (έστω και σαν καβουράκι!)

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και τις αναφέρω συνοπτικά:
Περπατάμε.
Κάνουμε λοξά βήματα σαν τα καβουράκια, δηλαδή όχι όλοι μας αλλά ο μικρός Δημήτρης. Εχει κάνει ήδη χιλιόμετρα μ'αυτό τον τρόπο μέσα στο σπίτι το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να προσαρμόσω αναλόγως. Πιάνεται απο τους τοίχους, τις καρέκλες, τους καναπέδες τα χαμηλά τραπέζια, τα καλοριφέρ, κι οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο του εκτός απο την ουρά του σκύλου. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορεί ή δεν θέλει, αλλά γιατί ο Γκούμι τον αποφεύγει έντεχνα. Κι όταν λέμε έντεχνα εννοούμε πραγματικά με τέχνη: με το που απλώνει οι μικρός τα χεράκια-τανάλιες στο τρίχωμα του Γκούμι (είναι κόκερ) ο τριχωτός διακριτικά πάει ένα βηματάκι δίπλα.
Η γιαγιά τα'χει παίξει. Στέκεται όρθια δίπλα στο μωρό ολη μέρα. Συχνά αφήνει τα χεράκια και μεταιωρίζεται σαν το Λεονάρντο ντι Κάπριο στον Τιτανικό. Τότε κάνει κι ένα δειλό βηματάκι μόνος του. Η καμμιά φορά η γιαγιά τον «ξεγελάει» δίνοντάς του ένα σχοινί, ένα καλώδιο ή τον πλάστη που ανοίγει φύλλο κι ο μικρός νομίζει ότι κρατιέται απο κάπου και περπατάει ενώ στην πραγματικότητα απλώς κρατάει το αντικείμενο.

Απογαλακτιζόμαστε.
Εχοντας μπει στον δέκατο μήνα της ζωής μας αποφασίσαμε να κόψουμε σταδιακά τους πολλούς θηλασμούς (έστω κάποιες μέρες πόυ είμασταν σπίτι) και τις αντλήσεις με το θήλαστρο. Θα το κάνουμε πολύ αργά γιατί κατα βάθος δεν νοιώθω καθόλου έτοιμη. Ομως θα θελα μέχρι τα πρώτα του γενέθλια που είναι 15 Μαϊου να έχουμε απογαλακτιστεί. Αλλωστε τρώμε πια τα πάντα εκτός από αυγό και ζάχαρη και λαμβάνουμε τα αναγκαία συσταστικά για την ανάπτυξή μας.

Καταλαβαίνουμε
Πολλά πράγματα γύρω μας. «Πού είναι η γατούλα;» ρωτάμε και το κεφαλάκι ψάχνει τριγύρω μέχρι ν'ανακαλύψει την χνουδωτή λευκή γατούλα πάνω στο τζάκι. Αντίστοιχα και το κίτρινο ελεφαντάκι, το λευκό αρκουδάκι, τον κύριο αραχνούλη, τον παππού κλπ κλπ.

Ανακαλύψαμε το τηλεκοντρόλ...
Δυστυχώς έγινε κι αυτό... Παρά την ρητή απαγόρευση να μην ανοίγει η τηλεόραση κλπ κλπ ο μικρός κάθε πρωί στις 7, «μετακομίζει» στο δωμάτιο-φωλίτσα του παππού και της γιαγιάς οι οποίοι εκείνη την ώρα ενημερώνονται απο τα πρωινάδικα. Φωλιάζει λοιπόν στο κρεββάτι, συνήθως βουτάει το τηλεκοντρόλ και πατώντας τα κουμπάκια (ή βλέποντας τον παππού και την γιαγιά να το κάνουν!) έχει ήδη αντιληφθεί πως δουλεύει το σύστημα.

Απο ύπνο όμως..
Μικρή η βελτίωση. Αφού κάναμε (για μία εβδομάδα αυτή την φορά) το δύσκολο κόλπο «αφήνω το παιδί να κλαίει» ο μικρούλης κοιμάται λιγάκι περισσότερο. Απο τις 9 μέχρι 3 ή 4.30 και μετά ξυπνάει κάθε σαράντα λεπτά. Ηταν παρα πολύ δύσκολο. Αποφάσισα να είμαι μαζί του. Τον άφηνα να κλαίει ενώ του τραγουδούσα επι μία ώρα, ή τον αγκάλιαζα ενώ είχε ανακαθίσει μέσα στην κούνια του, ή τον αγκάλιαζα ενώ έκλαιγε όρθιος στα κάγγελα της κούνιας του. Μερικές φορές δεν άντεχα και μετά απο μια ώρα τον έπαιρνα στο τέλος αγκαλίτσα -παρ'οτι υποτίθεται πως δεν πρέπει να το κάνεις αυτό- και αποκοιμόταν κατάκοπος. Η διάρκεια του ύπνου του έχει μειωθεί και την μέρα όμως. Ο μικρός υπνάκος το πρωί μεταξύ 9.30-10.30 καρτάει πλέον είκοσι λεπτά, ενώ το μεσημέρι κοιμάται μια ώρα και μετά για άλλη μία με δύο τουλάχιστον ενδιάμεσα ξυπνήματα.
Στο θέμα αυτό ομολογώ ότι νοιώθω λίγο χαμένη. Απο την μια δεν αντέχω να τον αφήνω να κλαίει κι απο την άλλη δεν αντέχω να μην κοιμάμαι τα βράδυα. Αλλά και το 9-4 δεν είναι κάθε βράδυ. Προχθές έγινε 9- 12.30 , μετά 01, μετά 02 ώσπου στο τέλος όχι μόνο τον πήρα αμέσως αγκαλιά αλλά τον έβαλα και να θηλάσει για να κοιμηθεί γρήγορα...Πια τα περισσότερα βράδυα ακόμα και το να πω τραγουδάκια στις 3 το πρωί μου φαίνεται δυσβάσταχτο. Ενα άλλο βράδυ είπα στον μπαμπά του που με ρώτησε αν πρέπει να πάει ή όχι (γιατί είχα επιβάλλει απαγόρευση εισόδου στο δωμάτιο) ένα ξέπνοο 'αν αντέχεις πήγαινε'...
Και χθες το βράδυ που το γλυκό μου κοιμήθηκε απο τις 9 μέχρι τις 4 ξύπναγα κάθε μια, μιάμιση ώρα από το άγχος γιατί δεν ξύπνησε ο Δημήτρης!

Οποιος έχει να μου πει κάτι που θα με βοηθήσει παρακαλώ να το κάνει αμέσα.