Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Πειράματα (συνέχεια από το προηγούμενο)

Καταρχήν καλημέρα στην Μυρτώ (μαμά ετών 34)που έχει μια κούκλα τριών μηνών και τα ίδια προβλήματα ύπνου. Λοιπόν, ιδού η συνέχεια:

Μετά από δύο νύχτες κλάματα κάτι μέσα μου έλεγε μήπως κάνω λάθος. Ειδικά την δεύτερη φορά που ο μπέμπης ξύπνησε στις 5 που ήταν πια πρωί κι όχι νύχτα. Είναι σωστό ή όχι να αφήνεις το μωράκι να κλαίει για να κατακτήσει να κοιμάται μόνο του χωρίς βοήθεια κι αν ναι, σε ποιά φάση και με ποιόν τρόπο; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο στόχος, σύμφωνα με τα περισσότερα βιβλία είναι διπλός. «Πρέπει», λένε, να μάθει να κοιμάται μόνο του (κι όχι στο στήθος την ώρα που θηλάζει, ή αγκαλιά πέρα δώθε, ή στο καρότσι πέρα δώθε, κλπ) κι επίσης αφού έχει κοιμηθεί τη νύχτα αν ξυπνήσει για κάποιο λόγο να μάθει επίσης μόνο του να κοιμάται πάλι.
Ημουν αποφασισμένη να αποδείξω ότι είμαι έτοιμη να αναλάβω πλήρως τις ευθύνες της μητρότητας, δηλαδή να κάνω την καρδιά μου πέτρα αν χρειαστεί για οποιοδήποτε θέμα. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας μάλιστα πήγαμε επίσκεψη όλοι πακέτο: μωρό, γιαγιά, μαμα και σκύλος, σε συγγενή, που είχε αποκτήσει μια μπέμπα οχτώ μηνών. Αναπόφευκτα το θέμα έφτασε και σε αυτό.
«Κι εσάς πως κοιμάται η μπέμπα» ρώτησα. Για να απαντήσει πρώτα η θεία Νέλλη (γιαγιά αντίστοιχα της μπέμπας). «Ασε, για να κοιμηθεί έχει συνηθίσει να την έχουμε στο καρότσι και να την κουνάμε για πολύ ώρα. Μόνο έτσι κοιμάται» (η μπέμπα δεν θηλάζει).
Τότε, με ιδιαίτερη περηφάνια αρχίζω να περιγράφω πως αφήνοντας το μπέμπη να κλαίει δύο νύχτες τώρα κατάφερα να καιμάται. Αποψη την οποία αμέσως ενστερνίστηκε η εξαδέλφη μου και νεώτερη μαμά λέγοντας ταυτόχρονα πως κι εκείνη θέλει να το κάνει αυτό αλλά «κανείς άλλος δεν συμφωνεί, ούτε ο άντρας της ούτε οι γονείς της που βοηθούν με το μωρό». Η θεία μου μάλιστα -όπως και η δική μου μητέρα- ήταν κατηγορηματικά αντίθετες με την «σκληρή γραμμή» των βιβλίων.
Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουνα πάλι το ίδιο θέμα. Πλησιάζοντας δε η ώρα για ύπνο ακόμα περισσότερο. Αποφάσισα να ρωτήσω και την σύμβουλο θηλασμού μου. Ευγενική και υπομονετική όπως πάντα η κ. Παπαδήμα πρόθυμα ασχολήθηκε μαζί μου (παρ'ότι την ενοχλώ κυρίως σαββατοκύριακα!).
Νομίζω μάλιστα πως για πρώτη φορά διέκρινα αγωνία στην φωνή της ίσως και λίγο θυμό όταν με άκουσε να λέω τις θεωρίες και τα περί κλαμάτων. «Μα αυτά τα λέει η Μέλανι Κλάιν, ξέρετε ποιά είναι η Μέλανι Κλάιν» με ρώτησε. Κάτι θυμόμουνα αλλά τόσα που έχω διαβάσει κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη.
«Η Μέλανι Κλάιν είναι αυτή που δημοσίευσε αυτές τις εργασίες και στην δική της δουλειά βασίζονται κυρίως αυτές οι θεωρίες. Η ίδια όμως ήταν ανεπιθυμητο παιδί, αφού οι γονείς της δεν ήθελαν να κάνουν παιδί. Ηταν μια ανεπηθύμητη εγκυμοσύνη και η ίδια μεγάλωσε ως ανεπιθύμητο παιδί. Μάλιστα απέκτησε και δύο παδιά τα οποία μεγάλωσαν λίγο πολύ όπως εκείνη». Μου είπε κι άλλα. Το βασικότερο (που με προβλημάτισε ιδιαίτερα) ήταν ότι οι θεωρείες αυτές βγήκαν για να εξυπηρετήσουν κυρίως τις γυναίκες στην δυτική κοινωνία που αφού εργάζονται θέλουν έναν αδιατάρακτο οχτάωρο ύπνο το βράδυ κι ότι όλα αυτά περί μωρών που «χειραγωγούν» είναι διεστραμένες θεωρίες διεστραμένων μυαλών, αφού μόνον ένας διεστραμένος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ένα μωρό θέλει να ...βασανίσει τους γύρω του! Κι ότι δεν υπάρχει καμμία σοβαρή επιστημονική θεωρία που να μας λέει αντικειμενικά ποιά ανάγκη κάνει ένα μωράκι να ξυπνάει την νύχτα, αλλά μόνο να υποθέσουμε μπορούμε. Αλλη φορά γιατί πεινάει, άλλη γιατί μπορεί να είδε ένα όνειρο και να φοβήθηκε, άλλη γιατί θέλει τη μαμά του κλπ.
Ομολογώ ότι με κλόνισε. Και η «γραμμή» αφήστε το να κλαίει, βγήκε κυρίως από την δουλειά της Κλάιν, η οποία όμως βίωσε τα πρώτα της χρόνια σκληρότητα.
Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να μην το ξαναφήσω να κλάψει.
Και τότε έγινε κάτι παράξενο!
Απο τους τρεις μήνες (τώρα είναι πεντέμιση) ξεκίνησα να του δίνω το βραδινό του γαλατάκι από μπιμπερό (είχα βγάλει δικό μου με το θήλαστρο) για να συνηθίσει και την θηλή του μπιμπερό, αλλά και για να τρώει λιγάκι περισσότερο μιάς και συνήθως τον έπαιρνε ο ύπνος στο στήθος χωρίς να προλάβει να φάει πολύ. Εκείνο το βράδυ αφού έφαγε λαίμαργα 160 ml από το μπιμπερό, τον έβαλα και στο στήθος και δεν κοιμήθηκε. Ρεύτηκε και μετά έμεινε στην αγκαλιά μου, κι εγώ κάθισα στον καναπέ. Ηταν ήρεμος. Αποφάσισε να τον βάλω στην κούνια. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έκλαψε αλλά με κοίταγε χαμογελαστός. Του είπα -για πρώτη φορά- ένα παραμύθι, την Κοκινοσκουφίτσα (δικής μου παραλλαγής γιατί ομολογώ πως δεν θυμόμουνα ακριβώς την υπόθεση) και με άκουγε βγάζοντας διάφορες κραυγούλες. Οταν τελείωσε κι αυτό ξεκίνησα να του τραγουδάω το «ηταν ένα μικρό καράβι» (παρακαλώ όποιος θυμάται όλους τους στίχους να μου τους στείλει!), το οποίο του το τραγουδάω και όταν είμαστε μόνοι στο αυτοκίνητο και συνήθως ηρεμεί. Ο μπέμπης ξεκίνισε να στριφογυρνάει από το δεξιό στο αριστερό πλευρό, με το δάχτυλο στο στόμα (δεν του αρέσει και πολύ η πιπίλα, μέχρι που βάρεθηκα να λέω «ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο, κι ο κλήρος πέφτει στο Λευτέρη που ήταν όμορφος πολύ» και το γύρισα σε ένα από ...ορχηστρικό. Και τότε Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ! Για πρώτη φορά στην ζωή του χωρίς κλάματα, χωρίς να τρώει στο στήθος και χωρίς να τον κάνουμε βόλτες αγκαλιά πάνω κάτω (9 κιλά μωρό!).

Φυσικά νομίζω πως δεν θα είναι κάθε βράδυ έτσι. Αλλά αποφάσισα μέσα μου πως δεν θα τον ξαναφήσω να κλαίει. Βέβαια δεν ξέρω πως θα είναι από 1η Νοεμβρίου που επιστρέφω γραφείο. Γιατί τώρα υπάρχει η πολυτέλεια να κοιμάμαι συμπλήρωμα το πρωί από τις 8.30 έως τις 11. Κι ας ξυπνάει πάλι το μωρό μου μία, δύο και τρεις φορές τη νύχτα. Νομίζω πως είναι σημαντικότερο το μωράκι και οι ανάγκες του. Γιατί, όπως λένε οι ψυχολόγοι (είπαμε μια μαμά ετών 37 βασίζεται πολύ στα εγχειρίδια!) η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται τους πρώτους 26 μήνες.

(Προς την Μυρτώ: Μυρτώ μου σε ευχαριστώ για το σημείωμα, πήρα μόνο ένα, μάλλον το τελευταίο σου. Περιμένω με χαρά κι άλλα, αν και πίστεψτέ με, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είναι είσαι μαμά-blogger που λένε και στα δελτία ειδήσεων. Εδώ δεν έχουμε χρόνο να πάμε κομμωτήριο για ρίζα!).

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Γεια σου υπέροχη μανούλα
Ειμαι μια μαμά ετών 33 και έχουμε ένα κοινό την κ. Παπαδήμα και 1 άλλο ότι και εγώ γυρίζω στη δουλειά την 1 Νοεμβρίου αφήνοντας την 4 μηνών μπέμπα μου στο σπίτι με τον μπαμπά της και την γιαγιά της
Συμφωνώ και εγώ να μην το αφήνεις να κλαίει. Εγώ το έκανα μια φορά ένα πρωί για 15 λεπτά και ταράχτηκα τόσο πολύ που δεν το ξανακάνω.
Η δικιάμου κοιμάται γενικά 10 με 3.30 και μετά μέχρι τις 6 ή 7 αλλά τα τελευταία βράδυα ήμουν λίγο κρυωμένη και όταν σηκώθηκα να τη θηλάσω σκέφτηκα να της δώσω την πιπίλα και να δουμε. Ε λοιπόν δούλεψε το σύστημα για 2 βράδια συνεχόμενα και κοιμήθηκε μέχρι τις 6. Χτες τη νύχτα όχι συνέχιζε τη γκρίνια μέχρι που τη θήλασα και κοιμήθηκε στο καπάκι. Τρομάζω στην ιδέα ότι θα δουλεύω όλη μέρα και το βράδυ θα εχουμε ξενύχτια αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να κλάψει "για να μάθει". Κουράγιο μας αλλά πιστεύω ότι μόνα τους τα παιδιά θα βρούν τον ρυθμό τους
Φιλιά Τατιάνα

Unknown είπε...

by the way
Ηταν ενα μικρό καράβι *2
που ήταν α-α-αταξιδευτο
οε-οε οε οε

Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο,
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι, μέσα εις τη Μεσόγειο
Και σε πέντε έξι εβδομάδες, σωθήκαν όλες οι τροφές
Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιος θα φαγωθεί
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο, που ήταν αταξίδευτος,
Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή

;-)))