ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΗΛΑΣΜΟΣ ή ΤΙΠΟΤΑ!

Είμαι χοντρή σαν ντουλάπα. Τρεις μήνες, σχεδόν τέσσερις τώρα κλεισμένη στο σπίτι αγκαλιά με το μωρό μου τσιμπολογάω ασταμάτητα ότι συνδυασμούς με ζάχαρη και λίπος μπορεί να φανταστεί κανείς. Νομίζω ότι έχω πάρει και τα κιλά που ...έχασα όταν γέννησα το μωρό μου.

Υπάρχει κάτι όμως που με κάνει να καμαρώνω σαν διάνος. Ο θηλασμός! Τον οποίο θηλασμό χρωστάω στην μαία μου την Πέρμα (βγαίνει από το Περμανθία). Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως μπήκα στην ιστορία του θηλασμού ξέροντας μόνο τα βασικά και , παρ'ότι δεν είμαι ιδιαίτερα της θρησκείς, ευλογώ το θεό που όλα πήγαν καλά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μέρες στο Αλεξάνδρα. Το μωρό μου γεννιέται και βάζω τα κλάματα από ευτυχία. Μου το φέρνουν για λίγο να το φιλήσω και μετά το παίρνουν για να το πλύνουν, να το ζυγίσουν και να το δείξουν στον μπαμπά του.

Λάθος! Ολοι πια λένε πως οταν γεννηθεί το καλύτερο είναι να το ακουμπήσουν επάνω στο στήθος μία ώρα ώστε να αποκτήσει σωματική επαφή με την μητέρα και να ξεκινήσει το θηλασμό. Αν το αφήσεις, λένε , θα καθήσει ήσυχο για κανένα εικοσάλεπτο, μετά θα ξεκινήσει να αναζητά αντανακλαστικά το στήθος και μετά θα αρχίσει να θηλάζει.

Το πήραν και μου το έφεραν ένα 24ωρο μετά. Η συγκίνησή μου ήταν ανείπωτη, αλλά πονούσα κιόλας από την καισαρική. Η εγκυμοσύνη μου ήταν υψηλού κινδύνου. Απο τη μια τα σωληνάκια από την άλλη ο καθετήρας, αλλά όταν είδα το μωρό μου τα ξέχασα όλα.
Νόμιζα ότι για να θηλάσει αρκεί απλώς να το βάλω στο στήθος.

Λάθος! Χρειάστηκε να φωνάξω πολλές φορές τις μαίες και νοσοκόμες για να μου δείξουν πως να πιάνω το μωράκι και πως να το οδηγώ στο στήθος. Πως να το βοηθάω να ανοίγει το λαίμαργο στομάτάκι για να πιάνει όλη την άλω κι όχι μόνο την θηλή. Και πόναγα. Πόναγα πολύ καθώς ρούφαγε, ήμουν σίγουρη ότι το έβαζα λάθος κι έτρεμα μην προκληθεί ζημιά στο στήθος και δεν καταφέρω να θηλάσω. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το μωρό μου έκλαιγε συνέχεια. Τότε ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ (σύζυγος, πεθερά, επισκέπτες κλπ κλπ) έκαναν την μοιραία ερώτηση που με τσάκιζε: Μήπως δεν έχεις γάλα; Το μωρό φαίνεται να πεινάει.

Το πλασματάκι ήταν τοσοδούλι. Ετρεμα απο αγωνία και φόβο μην πάθει κάτι. Και τότε μου πέταγαν και διάφορες ιστορίες για νεογνά που δεν έπαιρναν αρκετά υγρά και γι αυτό ανέβασαν ίκτερο.

Ομως εγώ ήθελα να θηλάσω το μωρό μου. Κι όχι να του δώσω έτοιμο γάλα. Και ήξερα πως για να έρθει το γάλα πρέπει να βάζω το μωρό να θηλάζει. Αχ βρε Πέρμα, μόνο εσύ με στήριξες σ εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι τον άντρα μου να βλέπει με ικανοποίηση το μωρό μας να καταβροχθίζει το έτοιμο γάλα μερικές στιγμές που δεν άντεχα πια να λέω 'όχι' και να λέει με χαρά: «είδες που το παιδί πείναγε»...
Δεν υπήρχε τίποτα που να με πληγώνει πιο πολύ. Και τότε η Πέρμα μου έλεγε «σου απαγορεύω να του δώσεις άλλο έτοιμο, δεν θα σου έρθει ποτέ το γάλα κι αν έρθει θα πετρώσει και το μωρό σου θα τρώει αυτό το στούκας».

Ετσι το αποκαλούσε. Στούκας! Και πόσο δίκιο είχε. Μου έλεγε συνέχεια «συγκρίνεται το πρωτόγαλα, αυτό το λιγάκι κίτρινωπό γαλατάκι που του δίνεις τώρα με τόσα αντισώματα με το στούκας που πέφτει βαρύ στο στομαχάκι του;».

Την πρώτη μέρα που μου έφεραν το μωρό σηκώθηκα από το κρεββάτι με τον ορό και τον καθετήρα στις 11 το πρωί και ξάπλωσαν ξανά στις 11 το βράδυ...Κατάκοπη...Οταν η καταπληκτική νυχτερινή αποκλειστική μου πρότεινε να δίνουμε ένα γευματάκι έτοιμο στο μωρό για να κοιμηθώ λιγάκι ζήτησα από μέσα μου συγνώμη από την Πέρμα και συμφώνησα.

ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

Μετά από μερικές μέρες τα πράγματα φάνηκαν να καλυτερεύουν. Το συναίσθημα που σου δημιουργεί το μωρό σου που θηλάζει νομίζω πως δεν περιγράφεται με λέξεις. Ισως θα μπρούσε να είναι ο ορισμός της μητρότητας. Κι όμως. Η αμφιβολία του «και τι θα κάνεις αν δεν έχεις γάλα» είχε εμφυτευτεί. Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήρα μαζί μου μερικά βαζάκια με το έτοιμο γαλατάκι μιας χρήσης σε θερμοκρασία δωματίου «για την περίπτωση κρίσης». Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί την χαρά μου όταν ένα βράδυ είκοσι μέρες μετά το μωρό μου απέρριψε με μια έκφραση αηδίας την πλαστική θηλή.

Γύρω από τον θηλασμό περιστρέφονται όλα. ΟΛΑ. Είναι η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν μετά την κλασική «πόσο γεννήθηκε;». Ο θηλασμός είναι εξουθενωτικός. Για ενάμιση μήνα σηκωνόμουνα σαν ζόμπι το βράδυ στις 11, στη 1, στις 3, στις 5, στις 7.30 το πρωί για να ταίσω το λαίμαργο στοματάκι. Ο θηλασμός είναι κουραστικός. Θέλει προσπάθεια και πίστη. Ομως δεν έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή. Είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω για το μωρό μου.

Μπράβο μαμά!

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή ήρθε από το στόμα της γιατρού όταν είδε το μωρό στις 40 μέρες. Οχι μόνο είχε ανακτήσει το χαμένο βάρος του μαιυτηρίου αλλά πήρε 1.600 γραμμάρια! «Εχω πολλά χρόνια να δω μωρό που θηλάζει αποκλειστικά να παίρνει τόσο βάρος» μου είπε με θαυμασμό κι εκείνη την στιγμή ένοιωσα τόσο περήφανη και ικανοποιημένη που, επίσης δεν περιγράφεται.

Κι όλα αυτά χάρις την Πέρμα.

Είναι τόσο πολύ λυπηρό και εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τα εξής θέματα: ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΌΣ, ΘΗΛΑΣΜΟΣ και εσχάτως τα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ.
Χωρίς ντροπή γιατροί και νοσοκομεία προωθούν καισαρικές σε βαθμό 50% των γεννήσεων (την στιγμή που αναγκαίες είναι μόλις το 15%), ενώ η φιλική επιμονή στο έτοιμο γαλατάκι (κανείς δεν σου λέει να μην θηλάσεις, αλλά θα σου πουν μύρια όσα) τους αναγορεύει σε απλούς ντίλερ των εταιριών! Για να μην μιλήσω για το αισχρό ντιλ που γίνεται με τα βλαστοκύταρα όπου φημολογείται πως η μίζα είναι 300-400 ευρώ για κάθε πελάτη που οδηγείται στις ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων!

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΊ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙς ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ? Μου περνάει μια τρελλή ιδέα απ το μυαλό: σ'αυτό το blog να μπορεί όποιος θέλει να καταγγείλει τους γιατρούς κι όποιον άλλο δουλεύει ως ντίλερ εταιριών γάλακτος ή σφάχτης καισαρικών, .

(γάλα: 100 ml στις 5 το απόγευμα. βάρος 100 κιλά...)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (γιατί ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο)