Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Διακοπές με μωρό

Οποιος είπε πως αν έχεις μωρό οι ασφαλέστερες διακοπές είναι στην στεριά με αυτοκίνητο κοντά σε πόλη με νοσοκομείο πρέπει να μην είχε ποτέ στην ζωή του μωρό. Οταν έχεις μωρό όμως και είναι και το πρώτο σου διαπιστώνεις πως ακούς με μεγάλη προσοχή κάθε ανοησία και επειδή σε πιάνει ένας παράξενος φόβος για το παιδί γίνεσαι εντελώς παθητική. Αλλωστε δεν θέλεις σε καμμία περίπτωση να σου πουν «εμείς στα λέγαμε» κι αυτό πιστέψτε με, είναι έτοιμοι να το πουν όλοι. ΟΛΟΙ. Οι γονείς, τ αδέλφια σου, τ αδέλφια του, τα πεθερικά, οι γείτονες, ακόμα και ο άντρας σου.

Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα ωραίο πρωί για την δυτική Πελοπόνησσο. Με αυτοκίνητο. Πίσω το μωρό στο ειδικό καρεκλάκι για βρέφη, η μαμά ετών 37 κι ο σκύλος. Μπροστά ο μπαμπάς. Και στο πορτ μπαγκάζ καρότσια, πορτ μπεμπέ, ρηλάξ, βαλίτσα του μωρού, των γονιών, του σκύλου, σάκος με πάμπερς, σάκος με τα της θαλάσσης και σακίδιο με είδη πρώτων βοηθειών. Το μωρό είχε εξαιρετική διάθεση.΄

Παγίδα πρώτη: ο δρόμος

Εχετε βρεθεί στην Αθηνών-Πατρών; Σάββατο πρωί κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε τεράστιες ...νταλίκες και χιλιάδες άλλα ΙΧ που πάνε υποθέτω σε διάφορα εξοχικά. Κάνω το σταυρό μου από μέσα μου κάθε φορά που προσπερνάμε γιατί ξαφνικά προσπερνούν και από το άλλο ρεύμα. Εχεις δύο επιλογές. Η να μείνεις πίσω από τη νταλίκα, ή να επιχειρείς και καμμια προσπέραση. Αστο καλύτερα. Οτι και να κάνεις είναι εξίσου επικίνδυνο. Παίρνω τηλέφωνο την Τροχαία. Επιτρέπονται οι νταλίκες το ΠΣΚ; Ναι κυρία μου επιτρέπονται. Απαγορεύονται μόνο Παρασκευή απόγευμα και Κυριακή απόγευμα στο ρεύμα προς Αθήνα. Το μωράκι χαμογελάει γλυκά όταν δεν κοιμάται κι ο σκύλος μου γλύφει το χέρι. Μετά από μιάμιση ώρα η πρώτη στάση. Το μωράκι μου τεντώνεται μες τη γλύκα στην αγκαλιά μου κι εγώ λοιώνω. Του δίνω και λίγο γαλατάκι και συνεχίζουμε στην εθνική καρμανιόλα. Μετά από δυόμιση ώρες η επόμενη στάση στο Βέλο. Μετά η Πάτρα. Το μωρό τα παίζει. Ο σκύλος το ίδιο. Ο άντρας μου πεινάει και γκρινιάζει. Οκ λοιπόν. Να σταματήσουμε για φαγητό. Αλλωστε ποιός μας κυνηγάει; Κανείς.

Φαγητό στο δρόμο με μωρό και σκύλο

Το ερώτημα είναι, υπάρχει κάποιο μέρος για να φάει κανείς αξιοπρεπώς επάνω στην εθνική Κόρινθος-Πάτρα; Κανένα αγαπητοί μου. Εκτός κι αν είσαι περιπετειώδεις τύπος και κατέβεις στην παλιά εθνική κατά μήκος της παραλίας. Εκείς όμως είναι η φυλή των παραθεριστών. Πού να μπλέκεις τώρα στα πόδια τους; Λέγε λέγε φτάνουμε στο Ρίο, φτάνουμε στην περιμετρική της πάτρας, μας αδειάζουν την γωνιά και οι νταλίκες, αλλά εστιατόριο πουθενά. Το μωρό έπαθε υστερία εν τω μεταξύ, ο σκύλος τα 'χει παίξει, πότε ζεστενόμαστε πότε κρυώνουμε με τον κλιματισμό και παρά τα σκούρα τζάμια του αυτοκινήτου ο ήλιος μας έχει ζαβλακώσει. Και μετά βλέπουμε ΤΑ ΠΕΥΚΑ.
Σταματάμε. Πλησιάζουμε διακριτικά. Ο ένας με το μωρό κι ο άλλος με το σκύλο. Ομως όχι αγάπητοί κι αγαπητές μου. Το ταβερνάκι με το basic φαγητό πάνω στον δρόμο μια τεράστια άδεια αίθουσσα και έξι-εφτά παρέες στην αυθαίρετη επέκταση με τζαμαρία δεν δέχεται σκυλάκια. Ο Στάθης τσαντίζεται και λέει να φύγουμε. Το μωρό μου φαίνεται ασήκωτο και ο σκύλος κοιτάζει την σκηνή με προσδοκία. Τότε η μάνα (εγώ δηλαδή που ακόμα να το πιστέψω ότι όταν το λένε αυτλό ενοούν εμένα) αρθρώνει ΒΕΤΟ. Το βέτο μας οδηγεί σε ένα επίσης άθλιο καφέ-σέλφ σέρβις. Το μοναδικό που συναντήσαμε από Πάτρα έως Κυλλήνη, στον ίδιο δρόμο που οδηγεί στην Αρχαία Ολυμπία ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της χώρας.

Βιτρίνες με μπαγιάτικα σφολιατοειδή, ψυγεία με αναψυκτικά, ψυγείο με κάτι ανεξήγητα παγωτά. Ο Στάθης είναι έξαλλος. Δεν παίρνει ούτε νερό. Το μωρό τεντώνεται. Κι εγώ δοκιμάζω για πρώτη φορά στην ζωή μου ένα ισοτονικό ποτό που υπόσχεται να σου δώσει ενέργεια σε χρώμα πορτοκαλί. Βάζω λιγάκι και στο σκύλο. Δίπλα μια άλλα οικογένεια γερμανών μάλλον μας κοιτάζει με έκπληξη που γίνεται έκδηλως θαυμασμός όταν βάζω το μωρό στο στήθος να θηλάσει. Ελληνες που πάνε διακοπές με μωρό και σκύλο και θηλάζουν μάλλον είναι πολύ σπάνια εικόνα γι αυτούς.

Το κλού όμως είναι η τουαλέτες του καφέ. Χώρος για ν αλλάξεις το μωρό; Μωρέ τι μας λέτε τώρα! Εδώ στο πάτωμα είχε μια τρύπα γεμάτη από ένα σκούρο υγρό. Και μια ωράια ταμπέλα που έλεγε ότι η τουαλέτα είναι πιστοποιημένη από το σύστημα τάδε!

(οχ το μωρό μου θέλει άλλαγμα. Σας αφήνω για αργότερα)

Δεν υπάρχουν σχόλια: